Τα ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών της Ελλάδας (εμπορικό και τρεχουσών συναλλαγών), ήταν και εξακολουθούν να παραμένουν ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Σκιαγραφούσαν και συνεχίζουν να σκιαγραφούν την πορεία μιας σειράς άλλων μεγάλων προβλημάτων της Ελλάδας, όπως: α) Η συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής (βιομηχανικής και αγροτικής) με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην αύξηση της ανεργίας. β) Η συναλλαγματική αιμορραγία (λόγω των ισχνών εισπράξεων από τις εξαγωγές ελληνικών προϊόντων και των αυξανόμενων με γοργούς ρυθμούς δαπανών εξόδων για τις εισαγωγές βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων). γ) Η ένταση της πολιτικοοικονομικής εξάρτησης της χώρας από το εξωτερικό, που σηματοδοτούσε η ανάγκη για προσφυγή σε νέα δάνεια σε συνάλλαγμα από το εξωτερικό προκειμένου να καλυφθούν τα ελλείμματα του ισοζυγίου.

Με πρόσχημα ή στο όνομα «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων» και της μείωσης των ελλειμμάτων του ισοζυγίου, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ επέβαλαν από το 1980 μέχρι σήμερα 3 εφάπαξ υποτιμήσεις στη δραχμή. Τις 2 απ' αυτές τις έχει χρεωθεί προσωπικά ο ίδιος ο Κ. Σημίτης (μια το 1985 σαν υπουργός Εθνικής Οικονομίας και τη δεύτερη το Μάρτη 1998 σαν πρωθυπουργός), ενώ την πρώτη την είχε χρεωθεί ο τότε «τσάρος της οικονομίας» και σήμερα υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης του «παλιού» ΠΑΣΟΚ, Γερ. Αρσένης.

Συνέπεια των εφάπαξ υποτιμήσεων και της διολίσθησης, ήταν η «σύνθλιψη της δραχμής». Φτάνει μόνο ν' αναφερθεί, ότι στην περίοδο από το 1980 μέχρι και σήμερα οι απώλειες (σωρευτική υποτίμηση) της δραχμής απέναντι στα κυριότερα ξένα νομίσματα (δολάριο, Ευρώ, μάρκο, γιεν κλπ.) ξεπερνούν το 80% και σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζουν το 90%!

Τα στοιχεία που παρουσιάζουμε σήμερα - για την πορεία της δραχμής σε συνάρτηση με την πορεία των ελλειμμάτων του ισοζυγίου - αποκαλύπτουν το μέγεθος της αναποτελεσματικότητας των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν την τελευταία 20ετία (16 χρόνια από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και 4 χρόνια από τις κυβερνήσεις της ΝΔ). Το μέγεθος της αναποτελεσματικότητας φαίνεται και από τα εξής δύο στοιχεία: Πρώτον, από το γεγονός ότι ενώ το 1980 (παραμονές ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και σήμερα ΕΕ) η Ελλάδα εξοφλούσε περίπου το 50% της αξίας των εισαγόμενων εμπορευμάτων (χωρίς τα υγρά καύσιμα) με το συνάλλαγμα που εισέπραττε από τις εξαγωγές ελληνικών προϊόντων, σήμερα (και για την ακρίβεια το 1998 που υπάρχουν τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία για ολόκληρο το έτος) που η χώρα υποτίθεται ότι έχει «συγκλίνει» με τις αναπτυγμένες χώρες - μέλη της ΕΕ και βρίσκεται στον προθάλαμο ένταξης στην ΟΝΕ, η αξία των ελληνικών εξαγωγών καλύπτει μόλις το 25%!

Καθώς όμως η πολιτική της «μαλακής» δραχμής (με τις εφάπαξ υποτιμήσεις και τη διολίσθηση), δεν απέδωσε τους καρπούς που υπόσχονταν οι κυβερνώντες - αφού το εμπορικό έλλειμμα και το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών συνέχισαν να διογκώνονται - τώρα το ΠΑΣΟΚ το γύρισε στο... καλαματιανό και υπεραμύνεται της πολιτικής της «σκληρής δραχμής» την οποία και εφαρμόζει την τελευταία διετία.

Από τα αναλυτικά στοιχεία που παραθέτουμε στη συνέχεια, προκύπτει το εξής αποκαλυπτικό συμπέρασμα: Οτι ενώ η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε την τελευταία διετία την πολιτική της «μαλακής» δραχμής και εφαρμόζει τώρα πολιτική «σκληρής δραχμής», διατήρησε αλώβητη την αντιλαϊκή πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, στους οποίους συνεχίζει να φορτώνει «τα σπασμένα» - όπως στην περίοδο των υποτιμήσεων - της «σκληρής» και... ανατιμώμενης δραχμής. Αν τότε δικαιολογούσε την πολιτική απαξίωσης της δραχμής απέναντι στα κυριότερα ξένα νομίσματα, σαν «αναγκαίο κακό» για να μειωθούν τα εξωτερικά ελλείμματα και το εξωτερικό δημόσιο χρέος, τώρα δικαιολογεί την πολιτική «σκληρής» δραχμής και τις νέες μορφές λιτότητας με το επιχείρημα ότι έτσι θα αντιμετωπιστεί το «τέρας του πληθωρισμού» που αποτελεί βασικό κριτήριο για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ.