Τις πρόσφατες δηλώσεις που έκανε ο Αβέρωφ Νεοφύτου, κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ, ακολούθησαν μια σειρά άλλες εξελίξεις που ανέδειξαν επίσης πόσο επικίνδυνα για τους λαούς περιπλέκεται το παζάρι που γίνεται για το Κυπριακό. Η κυπριακή κυβέρνηση ακόμα δεν έχει δώσει καμία εξήγηση για τη δημόσια τοποθέτηση Νοεφύτου (επικεφαλής του κυβερνώντος κόμματος ΔΗΣΥ αλλά και επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της κυπριακής Βουλής), σύμφωνα με την οποία, «η Κύπρος δε βλέπει πλέον το Ισραήλ ως μια επιθετική χώρα που επιβάλλει τη θέλησή της στους Παλαιστινίους με τη βία, αλλά ως ένα μικρό κράτος που παλεύει για επιβίωση παρά τις αντιξοότητες». Αντίδραση δεν υπήρξε ούτε και μετά από το σχετικό αίτημα του ΑΚΕΛ. Αντιθέτως.

Η τριμερής Σύνοδος Κορυφής Ελλάδας - Ισραήλ - Κύπρου επιβεβαίωσε πως η κυπριακή κυβέρνηση (όπως και η ελληνική) ιεραρχεί σχεδιασμένα τη σύσφιξη της ολόπλευρης συνεργασίας της με το κράτος το οποίο όχι μόνο ματοκυλά ένα λαό που θέλει ελεύθερη την πατρίδα του, αλλά και χρόνια πρωτοστατεί σε βρώμικα παιχνίδια στην περιοχή.

Την ίδια στιγμή, οι όποιες κολεγιές προχωρούν, προκαλούν και (αντι)δράσεις διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων, ανάλογα με το πώς καθένα εκτιμά ότι εξυπηρετούνται τα συμφέροντά του. Ετσι, η Ουάσιγκτον, αφού πρώτα εξέφρασε τη «διαφωνία» της με τις συστάσεις Αθήνας - Τελ Αβίβ προς την Αγκυρα για να σταματήσει να στηρίζει το «Ισλαμικό Κράτος», μετά την τριμερή εξέφρασαν (προσεκτικά) δυσαρέσκεια και για μελέτες επενδύσεων που δεν περιλαμβάνουν την Τουρκία. Ασφαλώς, η «σημασία» που έχει η συμμετοχή της Τουρκίας στις ενεργειακές συνεργασίες δεν είναι κάτι που επισημαίνουν μόνο οι ΗΠΑ. Ειδικά το τελευταίο διάστημα, αυξάνονται όσοι επιχειρηματολογούν υπέρ της «φτηνότερης λύσης» που συνιστά η μεταφορά υδρογονανθράκων μέσω της τουρκικής επικράτειας.

Ο ίδιος ο Κύπριος Πρόεδρος, Ν. Αναστασιάδης, επανέλαβε και την περασμένη βδομάδα πως μια «μη λύση» του Κυπριακού «θα είναι σε βάρος» και «των σχέσεων Τουρκίας - ΕΕ, των σχέσεων Τουρκίας - Ελλάδας». Επιπλέον, στα κυπριακά ΜΜΕ εμφανίστηκε μέχρι και δημοσίευμα που φέρει την κυπριακή κυβέρνηση έτοιμη να συζητήσει τη συγκρότηση και τριμερούς Συνόδου Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Τουρκίας, με αντάλλαγμα την κατάργηση του σημερινού συστήματος των εγγυήσεων, ενώ κάποια ΜΜΕ συνέδεαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και με την τελευταία επίσκεψη Κοτζιά στην Αγκυρα, για την οποία δεν έγινε καμιά επίσημη ενημέρωση.

Κι ενώ μένει στο επίκεντρο η συζήτηση για το «καθεστώς των εγγυήσεων» (που σύμφωνα με Ελλάδα και Βρετανία πρέπει να αλλάξει, ενώ και ορισμένοι εμφανίζουν και την Τουρκία διαθέσιμη για «συζητήσεις»), φουντώνουν διάφορες διεργασίες για να βρεθούν νέες, ακόμα πιο αποτελεσματικές εγγυήσεις υπέρ των ισχυρών μονοπωλιακών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών μεθοδεύσεων που προωθούνται σε όλη τη Μέση Ανατολή. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η επίσκεψη στις αρχές της βδομάδας του Κύπριου υπουργού Αμυνας, Χριστ. Φωκαΐδη, στη Βρετανία (η πρώτη Κύπριου υπουργού Αμυνας στη συγκεκριμένη χώρα), στη διάρκεια της οποίας οι δυο πλευρές υπέγραψαν «Πρόγραμμα Διμερούς Στρατιωτικής Συνεργασίας», για το περιεχόμενο του οποίου η κυβέρνηση δεν έχει δώσει στοιχεία, τουλάχιστον προς το παρόν.

Ωστόσο, στις επαφές που είχε στο Λονδίνο, ο Κύπριος αξιωματούχος δέχτηκε συγχαρητήρια για τη συμβολή της Λευκωσίας στον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας» (βλ. βομβαρδισμούς Συρίας), ενώ μεταξύ άλλων συζήτησε πλευρές συνεργασίας στον τομέα της θαλάσσιας και της ενεργειακής ασφάλειας, αλλά και για την αντιμετώπιση όλων των «ασύμμετρων απειλών».

Τέλος, δουλειά έχουν πιάσει και οι λεγόμενες «δεξαμενές σκέψης» (ερευνητικά και μελετητικά επιτελεία με τα οποία οι αστοί στρώνουν το έδαφος για τους σχεδιασμούς τους). Χαρακτηριστικές είναι οι επισημάνσεις αναλυτή του «Ατλαντικού Συμβουλίου» (που ασχολείται σταθερά με τις εξελίξεις στη γειτονιά μας) ότι η σημερινή κατάσταση στην Κύπρο αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα εμπόδια στην προσέγγιση ΕΕ - ΝΑΤΟ. Μεταξύ άλλων, τόνιζε ότι μια συμφωνία στην Κύπρο «θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο σε ενεργειακές εταιρικές σχέσεις και σημαντικά οικονομικά οφέλη». Οτι «επίσης η Τουρκία επιδιώκει μια διευθέτηση, η οποία θα αποτελέσει μια πολυπόθητη νίκη στην εξωτερική της πολιτική, εν μέσω των εντάσεων Αγκυρας - Μόσχας και της διάχυσης από τη συριακή σύγκρουση». Ακόμα, ότι «μια συμφωνία θα ανοίξει την πόρτα για νέα επίπεδα συνεργασίας ΕΕ - ΝΑΤΟ στους τομείς της Αμυνας, της διαχείρισης κρίσεων και σε πολιτικά ζητήματα. Επίσης, θα ήταν ένα σημαντικό άνοιγμα στις σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας, οι οποίες μόλις άρχισαν να χαλαρώνουν, μετά από μια ρεαλιστική συμφωνία για την αντιμετώπιση της ροής προσφύγων από τη Συρία».