Η ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό τους με την καπιταλιστική Ρωσία πλησιάζει να συμπληρώσει τα 2 χρόνια, από τότε που ανατράπηκε η προηγούμενη αστική κυβέρνηση του Βίκτορ Γιανουκόβιτς, που παζάρευε τόσο με την ΕΕ όσο και με τη Ρωσία. Η κατάσταση που βιώνει σήμερα ο ουκρανικός λαός, πέρα από το αιματοκύλισμα που συνεχίζεται στις ανατολικές περιοχές του Ντονμπάς (τις αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, οι οποίες αντιτάχθηκαν στην πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου), είναι περαιτέρω επιδείνωση του βιοτικού του επιπέδου, ένταση της εκμετάλλευσης και χρέη δισεκατομμυρίων από δάνεια που πάνε στο κεφάλαιο και πληρώνει ο λαός σήμερα και οι μελλοντικές γενιές.

Ενα δείγμα της καπιταλιστικής κρίσης που βαθαίνει στη χώρα αυτή, που βρέθηκε στο επίκεντρο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, είναι και η ανακοίνωση που έκανε την περασμένη βδομάδα η Κεντρική Τράπεζα της χώρας, για αύξηση των επιτοκίων της κατά 5,5 ποσοστιαίες μονάδες, στο 19,5%, με επιδιωκόμενο υποτίθεται στόχο να χαλαρώσει τον έλεγχο επί του εθνικού νομίσματος (γρίβνα) και την ελεύθερη διακύμανση σε σχέση με άλλα νομίσματα. Η δραματική υποτίμηση έναντι του δολαρίου είναι της τάξης του 32%, που προστίθεται σε άλλο ένα 48%, που είχε υποτιμηθεί πέρσι. Την ίδια ώρα, η κυβερνητική συμμαχία του Πρόεδρου Πέτρο Ποροσένκο και του πρωθυπουργού Αρσένι Γιάτσενιουκ (παρά τις τριβές που υπάρχουν) σχεδιάζουν νέο λεγόμενο «πακέτο» διάσωσης, τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από την ΕΕ και μεμονωμένα κράτη.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι το Μάρτη του 2014, η νέα αστική κυβέρνηση της Ουκρανίας υπέγραψε μνημόνιο με το ΔΝΤ για δάνειο 18 δισ. δολαρίων, που βεβαίως συνοδευόταν από σειρά αντιλαϊκών μέτρων, όπως αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου για τα λαϊκά νοικοκυριά κατά 50%, πάγωμα μισθών και συντάξεων των εργαζομένων στο Δημόσιο, ενώ οι πολεμικές δαπάνες για τη λεγόμενη «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» στην Ανατολή, το κλείσιμο ουσιαστικά της ρωσικής αγοράς για τα ουκρανικά προϊόντα, αξιοποιούνται για την ένταση της λιτότητας, το τσάκισμα δικαιωμάτων.

Τώρα, και με δεδομένο το προχώρημα της κρίσης, μπαίνει στο τραπέζι η αναζήτηση νέας «βοήθειας» από τους λεγόμενους διεθνείς πιστωτές. Ετσι, η υπουργός Οικονομικών, Νατάλια Γιαρέσκο, (Αμερικανο-ουκρανή που διορίστηκε το Δεκέμβρη του 2014 προερχόμενη κατευθείαν από τις ΗΠΑ) ανακοίνωσε ότι σχεδιάζεται να ζητηθεί νέο δάνειο 8-10 δισ. δολάρια από διάφορους πιστωτές - μεμονωμένες χώρες και με το ΔΝΤ να συμμετέχει με τουλάχιστον 5,8 δισ. δολάρια, σε μια διαδικασία που θα εκκινήσει μια ενδεχόμενη νέα διαπραγμάτευση για το συνολικό χρέος. Ως βασική προϋπόθεση για να ζητηθεί το νέο δάνειο, εμφανίζεται η ανάγκη να προχωρήσουν οι λεγόμενες «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και η καταπολέμηση της διαφθοράς».

Μάλιστα, την Πέμπτη, ο Πρόεδρος Π. Ποροσένκο είχε τηλεφωνική επικοινωνία με την επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, όπου και τη διαβεβαίωσε ότι οι τριβές στην κυβερνητική συμμαχία θα αντιμετωπιστούν χωρίς την προσφυγή σε πρόωρες εκλογές, γιατί όπως είπε, «αυτό θα καθυστερήσει τις μεταρρυθμίσεις». Η Λαγκάρντ, με αφορμή τη φαγωμάρα στην κυβέρνηση του Κιέβου για το ποιος είναι πιο ικανός να αντιμετωπίσει την εκτεταμένη διαφθορά, είχε προχωρήσει στην αυστηρή προειδοποίηση ότι «χωρίς μία σημαντική νέα προσπάθεια για την τόνωση των μεταρρυθμίσεων στη διακυβέρνηση και την καταπολέμηση της διαφθοράς, είναι δύσκολο να δω πώς το πρόγραμμα που στηρίζεται από το ΔΝΤ μπορεί να συνεχιστεί και να είναι επιτυχημένο». Αντίστοιχη κριτική ασκεί και η ΕΕ, που επίσης έχει μπει, μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Τράπεζας Επενδύσεων, με 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ στην ...ουκρανική αγορά.

Τη συζήτηση περί διαφθοράς πυροδότησε και πρόσφατη δήλωση παραίτησης στις 2 Φλεβάρη του υπουργού Οικονομικής Ανάπτυξης και Εμπορίου, Λιθουανού Αιβάρας Αμπρομαβίτσιους (επίσης ουκρανοποιημένου το Δεκέμβρη του 2014), που απήθυνε κατηγορίες ότι συγκεκριμένοι κύκλοι στην κυβερνητική συμμαχία εμποδίζουν το προχώρημα των μεταρρυθμίσεων. Στην πραγματικότητα, η διαπάλη που υπάρχει στην κυβέρνηση του Κιέβου αντανακλά σε διαφορετικές επιδιώξεις μερίδων του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, που διασυνδέονται με ξένα μονοπώλια και κέντρα ανταγωνιστικά μεταξύ τους, π.χ. γερμανικά με αμερικανικά. Πίσω, λοιπόν, από τα «περί διαφθοράς» - που είναι φυσικά εκτεταμένη από την εποχή ακόμα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της ανατροπής του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, όταν καταληστεύτηκε ο τεράστιος πλούτος της χώρας και ειδικότερα της Ουκρανίας - κρύβεται η εξυπηρέτηση ιδιαίτερων συμφερόντων. Αξίζει να θυμίσουμε ότι, επίσης, οι Ποροσένκο και Γιάτσενιουκ έχουν τοποθετήσει σε διάφορες θέσεις στην κρατική μηχανή, όπως και άλλα «φυντάνια» που έχουν διαπρέψει στην καταλήστευση του πλούτου των χωρών τους, όπως ο πρώην Πρόεδρος της Γεωργίας (2008 - 2013), Μιχαήλ Σαακασβίλι, επίσης ουκρανοποιημένος διορισμένος κυβερνήτης της περιφέρειας της Οδησσού από το Μάη του 2015, που καταγγέλλεται από τη χώρα του για διασπάθιση δημοσίου χρήματος, ο οποίος εμφανίζεται τώρα ως ...μέγας πολέμιος των διεφθαρμένων και στο πλευρό του Αμπρομαβίτσιους, ενώ είναι στα «μαχαίρια» με τον Γιάτσενιουκ.

Ενδεικτικό, πάντως, του κλίματος και της αντιπαράθεσης των αστών πάνω στο «πτώμα» των όποιων κρατικών επιχειρήσεων έχουν μείνει, είναι η εξαγγελία που έκανε χτες ο πρωθυπουργός της Ουκρανίας, Α. Γιάτσενιουκ, ότι θα προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση των 50 μεγαλύτερων κρατικών επιχειρήσεων στο ...όνομα της κάθαρσης από τους διεφθαρμένους και θα προκηρυχτεί διαγωνισμός για την προσέλκυση ξένων επενδυτών. Δηλαδή, νέο φαγοπότι για μονοπωλιακούς ομίλους σε μια σειρά τομείς. Αν και δεν προσδιορίστηκαν οι εταιρείες αυτές, φαίνεται ότι περιλαμβάνονται τα πάντα, από την Ενέργεια, τις υποδομές, την αμυντική βιομηχανία μέχρι την αγροτική οικονομία.

Τα μέτρα αυτά στην Ουκρανία, που εμφανίζονται ως η λύση στην εκτεταμένη διαφθορά - η οποία ξεδιάντροπα ακόμα αποδίδεται στη σοσιαλιστική παράδοση 26 χρόνια μετά την ανατροπή της σοσιαλιστικής Ουκρανίας - αποτελούν ξεκάθαρα στρατηγικής σημασίας στοχεύσεις για το κεφάλαιο. Πρέπει να τερματιστεί ό,τι απομεινάρι επιδότησης υπήρχε σε οποιοδήποτε αγαθό, π.χ. στην Ενέργεια, σε μια χώρα που έχει για πολλούς μήνες βαρύ χειμώνα, ώστε να κυριαρχήσει η αγορά. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι ανακοινώθηκε όλο περηφάνια από την αστική κυβέρνηση ότι φέτος η χώρα δε θα χρειαστεί καθόλου φυσικό αέριο από τη Ρωσία, που έτσι κι αλλιώς έχει διακόψει τις παραδόσεις από το Νοέμβρη του 2015, γιατί πλέον αγοράζει από άλλες πηγές - χώρες της ΕΕ (όπως δηλώνεται, φτηνότερα με 200 δολάρια τον κυβικό τόνο) και έχει εγχώρια παραγωγή. Επίσης, και επίσημα ομολογείται ότι τα λεγόμενα «νέα κοινωνικά προγράμματα πρέπει να προβλεφθούν για την αρωγή του 30% του ουκρανικού πληθυσμού». Πράγμα που δείχνει την επιδείνωση της ζωής του λαού.

Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι και στην περίπτωση της Ουκρανίας και των άλλων χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, σε μετρήσεις της κοινής γνώμης που γίνονται παρά τα πολλά χρόνια της αστικής προπαγάνδας, αυξάνει το τμήμα εκείνο των λαϊκών ανθρώπων που απαντάνε ότι την περίοδο της ΕΣΣΔ ζούσαν πολύ καλύτερα, είχαν αντιμετωπιστεί βασικά ζητήματα και ανάγκες και η εργασία, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα ήταν εξασφαλισμένα. Ταυτόχρονα, δεν είναι επίσης τυχαίο ότι στην Ανατολική κυρίως Ουκρανία, χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν και υπερασπίζονται τα σοβιετικά μνημεία και υπάρχουν αισθήματα νοσταλγίας της παλιάς ενιαίας σοσιαλιστικής πατρίδας. Είναι άλλο ζήτημα ότι αυτά τα αισθήματα αξιοποιεί περίτεχνα η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, που επιχειρεί να εμφανιστεί ως υπερασπιστής δήθεν των λαϊκών ανθρώπων, όταν το βασικό κίνητρο της εμπλοκής της στην Ουκρανία ή άλλες χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, είναι η προώθηση των συμφερόντων των Ρώσων καπιταλιστών, αυτών δηλαδή που θησαύριζαν και θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση των εργατών και του τεράστιου φυσικού πλούτου της ευρύτερης περιοχής. Η περίπτωση της Ουκρανίας και του πολέμου που ζει ο λαός της τα τελευταία 2 χρόνια, μέρος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που κυριάρχησε, αναδεικνύει την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, όπου ο λαός θα μπορεί να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει, χωρίς τα παράσιτα που τον εκμεταλλεύονται. Προϋπόθεση γι' αυτό η ύπαρξη ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος, που παλεύει για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων στρωμάτων, ώστε αυτά να παλεύουν κάτω από τις δικές τους σημαίες και να μην πέφτουν στην παγίδα της επιλογής ιμπεριαλιστή συμμάχου.