«... Γυρίζω τη μνήμη μου στα περασμένα. Είχα μπει από παιδί ακόμα, νοερά σ' ένα καράβι. Σ' ένα καράβι των πόθων και των ονείρων μου, των πανανθρώπινων οραμάτων και ιδανικών. Ηταν και άλλοι μέσα, συνταξιδιώτες. Πόσοι; Πολλοί...».

«Συνταξιδιώτης» κι εγώ, ταξίδεψα σε άλλα φουρτουνιασμένα πελάγη μαζί με τον Δημήτρη Κηπουρό κι ας μην έσμιξαν οι ρότες μας στο ψάξιμο του ίδιου λιμανιού...

«Συνταξιδιώτης» κι εγώ, συνταράχτηκα από το βασανιστικό σκαμπανέβασμα της ζωής του, έγινα ένα με το πετσί του, με το μυαλό του, με τη δύναμή του.

Οταν η «τύχη» μάς έφερε να συνεργαστούμε στο συμμάζεμα των παλιών ΕΠΟΝιτών - στην ΠΕΑΦΕ - δοκίμασα την έκπληξη της απλότητας, της λαγαρής σκέψης, της σοβαρής προσγειωμένης άποψης, του συναγωνιστή, του ανθρώπου, του πολύπαθου μαχητή.

Η έκπληξη αυτή εδραιώνεται με τη βαρύτητα «ντοκουμέντου» διαβάζοντας το τελευταίο λογοτεχνικό του πόνημα.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι «αυτοβιογραφικό» ούτε «μυθιστόρημα». Παρακάμπτοντας κανείς το γράψιμο σε «πρώτο πρόσωπο», δεν μπορεί παρά να αποδεχτεί ότι στις 230 σελίδες του καταγράφεται μια ιστορική μαρτυρία που πρέπει να γίνει γνωστή και να διαβαστεί, ιδιαίτερα από τη σημερινή νέα γενιά, αφού στο μεγάλο μέρος της έχει άγνοια ή μισοενημέρωση ή παραπληροφόρηση από τους τόσους και τόσους καλοθελητές και παραχαράκτες...

Με το «Ταξιδεύοντας στο φουρτουνιασμένο πέλαγος» ο αναγνώστης θα απολαύσει μια συναρπαστική «περιπέτεια» και θα σταθεί και στις τελευταίες αράδες του πολύτιμου αυτού βιβλίου:

«... είδαμε πολλά, ακούσαμε πολλά, μάθαμε πολλά μα και πολλά πάθαμε.

Ηταν ο δρόμος μας αυτός. Είναι και του παρόντος και του μέλλοντος. Είναι ο μοναδικός που οδηγεί στη λύτρωση και στον εξανθρωπισμό του ανθρώπινου γένους, μαζί και στη σωτηρία του πλανήτη μας» (Εκδόσεις «Εντός»).