Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε έναν «δικό μας» άνθρωπο, την σ. Τζία Γιοβάνη, η οποία «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 61 ετών. Η Τζία έγραφε την κριτική κινηματογράφου και άλλα πολιτιστικά θέματα στον «Ριζοσπάστη» και είχε την επιμέλεια της εκπομπής «Κινηματογραφικές Σημειώσεις» στο webradio 902.gr.

Γεννήθηκε στις 7 Νοέμβρη του 1955 στη Νέα Ιωνία. Ο πατέρας της, ο Αντώνης Γιοβάνης, είχε καταγωγή από το Καρπενήσι (από το χωριό Ανδράνοβα ή αλλιώς Ασπρόπυργος). Ηταν πολύ δραστήριος οπαδός του Κόμματος και γι' αυτό το λόγο «εκδιώχθηκε» και από το χωριό του για πολλά χρόνια. Ηταν δικηγόρος στο επάγγελμα και ήταν γνωστός στη Νέα Ιωνία ως ο δικηγόρος που δεν έπαιρνε λεφτά από τους φτωχούς. Διετέλεσε Πρόεδρος του Ιωνικού Συνδέσμου στη Νέα Ιωνία για αρκετά χρόνια. Η μητέρα της Τζίας, Ειρήνη Γιοβάνη, γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία, ενώ οι γονείς της ήρθαν από τη Σμύρνη το 1922. Δεν είχε ποτέ την ίδια, φανερή, σχέση με το Κόμμα όπως ο πατέρας της όμως πάντα το στήριζε και με το παραπάνω. Το 1958 γεννιέται ο μικρότερος αδερφός της, ο Νίκος. Οι γονείς τους, έστειλαν την Τζία και τον Νίκο στην Ιταλική Σχολή να φοιτήσουν.

Από πολύ μικρή απέκτησε δεσμούς με το Κόμμα. Συμμετείχε, μαζί με τον πατέρα της στην 1η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης και μάλιστα διάβασε ποίημα δίπλα στον Μ. Θεοδωράκη. Από πολύ μικρή ηλικία είχε πολιτικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Πάντα διερευνούσε, διάβαζε, έψαχνε.

Το 1974 έδωσε εξετάσεις για τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στην οποία πέρασε 3η. Της άρεσε και είχε ταλέντο στο θέατρο, αλλά η κινηματογραφική σκηνοθεσία της άρεσε περισσότερο. Την ίδια χρονιά οργανώθηκε στην ΚΝΕ. Τελείωσε τις σπουδές της στο Εθνικό Θέατρο και εργάστηκε για κάποια χρόνια σε διάφορα θέατρα (με τον Κατράκη, την Λάσκαρη και άλλους) συμμετέχοντας σε παραστάσεις.

Το 1979 γνώρισε το μετέπειτα σύζυγό της Σβεν Μάλεν και το 1981 μετακόμισε στη Σουηδία όντας πια και μέλος του Κόμματος. Παντρεύτηκαν τον Απρίλη του 1982 και το 1985 απέκτησαν την κόρη τους, Αντονέλλα.

Η Τζία έμεινε στη Σουηδία για 28 χρόνια και παρέμεινε δραστήριο και μαχητικό μέλος του Κόμματος καθ' όλη αυτήν την περίοδο παρά τις δύσκολες στιγμές που πέρασαν και εκεί οι Οργανώσεις του Κόμματος μετά τη διάσπαση. Στη Σουηδία εργάστηκε σε πολλές δουλειές, σε έναν ελληνικό παιδικό σταθμό, στο ραδιόφωνο ως παραγωγός ελληνικής εκπομπής, στην Ελληνική πρεσβεία ως μεταφράστρια και σε όλες τις δουλειές που έκανε πάντα έβρισκε τρόπο να ασχοληθεί με θέματα που άπτονταν του πολιτισμού, του θεάτρου και του κινηματογράφου, πάντα άφηνε το στίγμα της. Στη Σουηδία επίσης συνέχισε τις σπουδές της. Οντας έγκυος, ξεκίνησε να σπουδάζει Ιταλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης και μόλις τελείωσε τις σπουδές της στην Ιταλική Φιλολογία, συνέχισε σπουδάζοντας θεωρία και κριτική κινηματογράφου.

Στη Σουηδία ασχολήθηκε ενεργά και με την Ελληνική Κοινότητα της Στοκχόλμης, πολιτικά και πολιτιστικά, συμμετέχοντας στο Θεατρικό Θίασο.

Το 2008 επέστρεψε στην Ελλάδα μόνιμα και εντός του πρώτου χρόνου ανέλαβε δουλειά ως κριτικός κινηματογράφου στο «Ριζοσπάστη». Από το Μάη 2014, όταν και ξεκίνησε το webradio «902.gr», βοηθούσε αναλαμβάνοντας την επιμέλεια της εβδομαδιαίας εκπομπής «Κινηματογραφικές Σημειώσεις».

Το 2009 αρρώστησε για πρώτη φορά με καρκίνο, αλλά τον νικά. Γίνεται μέλος της ΠΕΚΚ, της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου, συμμετέχει στην κριτική επιτροπή στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης εκ μέρους της Ελλάδας. Το 2013 αρρώστησε για δεύτερη φορά.

Η Τζία ήταν ένας άνθρωπος ζωντανός, που χαιρόταν τη ζωή, τη ζούσε στο 100%. Γι' αυτό ίσως και δεν αντιμετώπισε ποτέ την αρρώστια της με φόβο. Συνήθιζε να λέει πως «μέχρι να πεθάνουμε, ζούμε!» και πως δεν «έχω απωθημένα, γιατί έχω ζήσει μια πολύ πλούσια ζωή, τα έχω κάνει όλα». Το Κόμμα έπαιζε τεράστιο ρόλο σε ό,τι έκανε, δεν υπήρχε φίλος και γνωστός, στην Ελλάδα και στη Σουηδία, που να μην την ήξερε ως κομμουνίστρια. Εδινε μάχες παντού. Μέχρι και στο νοσοκομείο που πήγαινε για θεραπείες, ήταν πάντα ετοιμοπόλεμη με τον «Ριζοσπάστη» στο χέρι, συζητούσε με τις νοσοκόμες αλλά και με άλλους ασθενείς. Είχε σταθερή ανησυχία για τον ιδεολογικοπολιτικό της εξοπλισμό. Αγαπούσε και εκτιμούσε το Κόμμα όσο τίποτε άλλο.

Ηταν μια γυναίκα δυνατή, μαχήτρια σε όλα της. Κανένας δεν το πίστευε ότι ήταν σοβαρά άρρωστη, κανένας δεν τη λυπήθηκε ποτέ, γιατί δεν έδινε σε κανένα λόγο να τη λυπηθεί. Πήγαινε στη δουλειά της κανονικά, κατέβαινε στις πορείες του Κόμματος και ας είχε κάνει θεραπεία μόλις την προηγουμένη μέρα. Η δουλειά στην εφημερίδα της έδινε ζωή, ένιωθε τυχερή που έκανε το όνειρό της πραγματικότητα.

«Εφυγε» όρθια, με το κεφάλι ψηλά και όχι ηττημένη από τον καρκίνο. Εκείνη τον νίκησε, με τη στάση της.

Η κηδεία της θα γίνει την ερχόμενη Δευτέρα 1η Αυγούστου.

Στην κόρη της, σ. Αντονέλλα, στον αδελφό της και σε όλους τους οικείους της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια, εκ μέρους της Συντακτικής Επιτροπής του «Ριζοσπάστη».