Οι εξελίξεις στο Γενικό Νοσοκομείο Τρικάλων, όπου ένας ιδιώτης εργολάβος επέβαλε τη σύλληψη της διοικητικής διευθύντριας και του διοικητικού υποδιευθυντή του, όταν προχώρησαν στη σύναψη ατομικών συμβάσεων έργου για τον καθαρισμό του νοσοκομείου, είναι αποκαλυπτικές. Και για το γεγονός ότι ενάμιση χρόνο μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από την «πρώτη φορά αριστερά» το δίκιο του κάθε εργολάβου παραμένει κυρίαρχο. Αλλά και γιατί αυτό που εμφανίζεται από την κυβέρνηση ως απάντηση στη «Σκύλλα» - εργολαβίες, είναι μια σκέτη «Χάρυβδη» - ατομικές συμβάσεις. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με τη μετατροπή των συμβάσεων από εργολαβικές σε ατομικές εξασφαλίζει «στους εργαζόμενους αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας». Δεν είναι έτσι και το ξέρει. Η πολιτική που αντιμετωπίζει την Υγεία και τα λαϊκά δικαιώματα ως κόστος, οδηγεί πάντα σε περικοπές, μείωση του εργατικού «κόστους», κατάργηση δικαιωμάτων. Ετσι, οι εργολαβικοί εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία μπορεί να ξεφεύγουν από τη «Σκύλλα» των εργολάβων, πέφτουν όμως στη «Χάρυβδη» των ατομικών συμβάσεων, οι οποίες - για να χρησιμοποιήσουμε τις φράσεις του Π. Πολάκη - «στο βωμό του μέγιστου κέρδους (σ.σ. ή του ελάχιστου κόστους για το κράτος), παρέχουν στους εργαζόμενους εργασιακές συνθήκες γαλέρας». Ενδεικτικά, με τις ατομικές συμβάσεις μίσθωσης έργου οι εργαζόμενοι δεν δικαιούνται κανονική ούτε αναρρωτική άδεια, δεν δικαιούνται ΒΑΕ, εργάζονται σπαστά ωράρια πρωί - απόγευμα - νύχτα, οι 5ωροι αμείβονται με 380 ευρώ το μήνα, μένουν μήνες απλήρωτοι, ενώ έχουν γίνει και απολύσεις.