Υπάρχει ένα σημείο στην τοποθέτηση του Ι. Κουκιάδη που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο από τους εργαζόμενους: Η εμμονή του στη σημερινή διάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήματος και στην αποτελεσματικότητα της πάλης στο εθνικό πεδίο. Καθόλου τυχαία, μάλιστα, ο τίτλος της παρέμβασής του στην εκδήλωση της ΓΣΕΕ στη Θεσσαλονίκη, ήταν «Η αναζήτηση νέας στρατηγικής των συνδικάτων για την αντιμετώπιση των σύγχρονων προκλήσεων».

Ανάμεσα σε άλλα, ο Ι. Κουκιάδης είπε ότι «οι απεργίες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων σε εθνικό επίπεδο έχουν έως μηδαμινό αποτέλεσμα. Για το λόγο αυτό, χρειάζεται διεθνοποίηση των αγώνων αλλά και των διαπραγματεύσεων. Αυτά τα δύο στοιχεία πρέπει να είναι πρώτη προτεραιότητα των συνδικάτων».

Τοποθετήσεις όπως αυτή συνδράμουν τη γενικότερη προσπάθεια να απαξιωθούν οι εργατικοί αγώνες και κυρίως η απεργία, ενισχύοντας την άποψη περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων που διακινεί ευρέως στους χώρους δουλειάς η εργοδοσία, η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστές τους.

Το γεγονός, εξάλλου, ότι αυτά λέγονται από ένα μέλος της επιτροπής που ανέλαβε να γνωμοδοτήσει για τα Εργασιακά, προκαταλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό και το σκεπτικό με το οποίο θα προσπαθήσει να δικαιολογήσει η κυβέρνηση ενδεχόμενες αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, στη λειτουργία και στη δομή των συνδικάτων, ακόμα και στο δικαίωμα της απεργίας.

Τέλος, το επιχείρημα της «διεθνοποίησης της πάλης» δεν έχει στόχο, βέβαια, να αναδείξει την αναγκαιότητα του συντονισμού και της κοινής δράσης των εργαζομένων σε όλα τα κράτη ενάντια στον κοινό αντίπαλο, στα μονοπώλια και στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους, αλλά να απαξιώσει το εθνικό πεδίο της ταξικής πάλης, το καθήκον δηλαδή της εργατικής τάξης να οργανώνεται και να παλεύει πρώτα και κύρια ενάντια στην αστική τάξη της χώρας της, μέχρι την ανατροπή της. Η εγκατάλειψη αυτής της γραμμής στο κίνημα των εργαζομένων είναι βούτυρο στο ψωμί του κεφαλαίου...