Τις ελλείψεις εκπαιδευτικού προσωπικού στα ΤΕΙ, με αφορμή το παράδειγμα του ΤΕΙ Αθήνας, αφορούσε η Επίκαιρη Ερώτηση του ΚΚΕ που συζητήθηκε προχτές στη Βουλή. «Το χειμερινό ακαδημαϊκό εξάμηνο ξεκίνησε στο ΤΕΙ Αθήνας με ελλείψεις σε διδάσκοντες, αφού δεν είναι δυνατόν - τουλάχιστον προς το παρόν - η πρόσληψη των έκτακτων συμβασιούχων επιστημονικών και εργαστηριακών συνεργατών, που καλύπτουν περισσότερες από τις μισές ώρες διδασκαλίας, ιδιαίτερα στα εργαστηριακά μαθήματα. Οι ανάγκες αυτές συνεχώς αυξάνονται, αφού διαρκώς συνταξιοδοτούνται μόνιμοι καθηγητές και δεν γίνονται προσλήψεις νέων», υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο βουλευτής του ΚΚΕ Σταύρος Τάσσος, αναφέροντας ότι οι αμοιβές του έκτακτου διδακτικού προσωπικού καλύπτονται από τα ισχνά αποθεματικά του ΤΕΙ, τα οποία έχουν μειωθεί αισθητά, περίπου 40% με 50%, την τελευταία πενταετία, με συνέπεια η μείωση αυτή να οδηγεί σε κάθετη υποβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ο Στ. Τάσσος επισήμανε ακόμη ότι δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα από το υπουργείο Παιδείας, ώστε να έχουν υπογραφεί οι συμβάσεις των εκτάκτων έγκαιρα και να μπορούν να διδάξουν αμέσως με την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους.

Από τη μεριά της, η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Σ. Αναγνωστοπούλου, «πέταξε το μπαλάκι» στα Ιδρύματα, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι για τη διαδικασία πρόσληψης των εργαστηριακών και επιστημονικών συνεργατών στα ΤΕΙ, έχει ήδη υπογραφεί από τις 5/10, με βάση την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου, η κατανομή των πιστώσεων στα εκπαιδευτικά Ιδρύματα, οπότε είναι θέμα των υπηρεσιών των Ιδρυμάτων πότε θα ολοκληρώσουν τις διαδικασίες για υπογραφή με τους ενδιαφερόμενους.

Βέβαια, αυτό που παρέλειψε να αναφέρει η αναπληρώτρια υπουργός, είναι ότι τα μαθήματα ξεκίνησαν δύο μέρες πριν την υπογραφή της ΠΥΣ και η διαδικασία που υπάρχει μέχρι την πρόσληψη των εκτάκτων απαιτεί τουλάχιστον ένα μήνα χωρίς μαθήματα. Με λίγα λόγια, η ευθύνη για τις διδακτικές ώρες που χάθηκαν, για τους εργασιακούς όρους με τους οποίους εργάζεται και το διδακτικό προσωπικό των Ιδρυμάτων, βαραίνει αποκλειστικά το υπουργείο Παιδείας. Ωστόσο, αυτό δεν αθωώνει τις διοικήσεις των Ιδρυμάτων, που προσυπογράφουν όλα αυτά τα χρόνια περικοπές προϋπολογισμών, κονδυλίων και αντί να διεκδικήσουν τα απαιτούμενα για να καλυφθούν οι οικονομικές και οι μορφωτικές ανάγκες των φοιτητών τους, αρκούνται στη διαχείριση της μιζέριας.