Την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη παρουσιάζει, σήμερα, το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, στο Θέατρο Πέτρας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Κύκλος της Νότιας Γης - Διεθνής Συνάντηση Αρχαίου Δράματος», που ξεκίνησε από τη Μεσσηνία και μεταφέρεται στην Πετρούπολη. Συνδιοργανωτές αυτών των εκδηλώσεων είναι το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας, οι Δήμοι Καλαμάτας και Πετρούπολης, η «Πολιτιστική Παρέμβαση» και το Κέντρο Ερευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος - Δεσμοί.

H μετάφραση είναι του K. X. Μύρη, η σκηνοθεσία του Σ. Σ. Τσακίρη και τα σκηνικά και κοστούμια του Γ. Μεντζικώφ. Τα τραγούδια που ακούγονται στην παράσταση προέρχονται από την ελληνική φυλή των Ιμαλαΐων KALAS, όπως τα κατέγραψε ο μουσικολόγος Γιάννης Μανωλεδάκης.

Τα μελίσματα του χορού στηρίζονται στις μελωδίες της νεκρώσιμης ακολουθίας και σε ένα θρακιώτικο τραγούδι. Παίζουν: Μαριάνθη Σοντάκη, Δημήτρης Σιακάρας, Γιώργος Κορμανός, Γιώργος Τσαπόγας, Ελενα Καμηλάρη, Αλεξία Κόκκαλη, Αγγελική Πέτκου, Ειρήνη Σπανουδάκη, Ανδρέας Κουτσουρέλης. H Αντιγόνη Βαλάκου ακούγεται στο ρόλο της Αθηνάς.

Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» έχει ήδη διανύσει μια εντυπωσιακή πορεία. Εκτός από την Καλαμάτα, την Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας, έχει παρουσιαστεί στις Βρυξέλλες (στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας), στη Λευκωσία, την Τυφλίδα, το Βερολίνο, την Πάφο, ενώ έπεται συνέχεια. Μετά την Πετρούπολη θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη (3/9), στο Κάιρο και το Βεάκειο, ενώ υπάρχουν προσκλήσεις για Πακιστάν, Ιράν, Αργεντινή κ.ά.

Συνήθως μια παράσταση διαρκεί μια ή δύο θεατρικές περιόδους. Η συγκεκριμένη παράσταση κρατά τόσο πολύ ίσως γιατί, όπως λέει ο σκηνοθέτης της, είναι μια παράσταση που την αγαπούν πολύ πρώτα από όλους οι ίδιοι οι συντελεστές, αλλά και το κοινό. Είναι μια παράσταση που παίχτηκε σε μεγάλα θέατρα σε Ελλάδα και εξωτερικό, αλλά και σε μικρά χωριά, αποκομίζοντας εγκωμιαστικά λόγια. Είναι πολύ σημαντικό, λέει ο Σ. Σ. Τσακίρης, να σου λένε ότι βγαίνοντας από την παράσταση αισθάνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

Ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει την παράσταση «νεοτεριστική, αλλά όχι απόμακρη. Αυτό το λέμε πάντα σαν ζητούμενο, αλλά αυτή τη φορά είναι αποδεδειγμένο», λέει.

- Και δε φοβάστε τη λέξη «νεοτεριστική» που είναι μια έννοια παρεξηγημένη;

- Οτιδήποτε κάνουμε στο αρχαίο δράμα νεοτεριστικό θα είναι, αφού δεν έχουμε ακριβείς πληροφορίες για το ανέβασμά του. Απλά η παράστασή μας - σύμφωνα με τις αντιλήψεις - έχει ένα διαφορετικό ύφος.

- Ο νόστος στη συγκεκριμένη τραγωδία πώς αντιμετωπίζεται;

- Ο νόστος περνάει μέσα σε μια πλατιά έννοια. Χρησιμοποιούνται τραγούδια του νόστου από την ελληνική φυλή των Ιμαλαΐων KALAS. Αυτό το στοιχείο δίνει μια μεταφυσική έννοια στο νόστο. Από τη μια υπάρχει ο νόστος της Ιφιγένειας για την πατρίδα της, αλλά και ο νόστος του Ορέστη να βρει το ιδεατό του για να κρατηθεί. Λέει η Ιφιγένεια «εμένα ως γνωστό ο πατέρας μου με έσφαξε» και λίγο πιο κάτω «είδα στο όνειρό μου ότι ο αδελφός μου είναι νεκρός». Τον βλέπουμε επίσης να έρχεται, ο οποίος δεν μπορεί να φανταστεί ότι η Ιφιγένεια ζει. Πιθανά, λοιπόν, ο θάνατός μας να είναι η γενέθλια γη των ονείρων μας. `Η όπως λέει ο Ηράκλειτος «ο κόσμος των ζωντανών και των νεκρών συνεργούν τα αυτά» ή πιο ποιητικά όπως είπε ο Σεφέρης «η συνωμοσία των κεκειμημένων». Γι' αυτό και το βασικό μέλισμα του χορού στηρίζεται στη νεκρώσιμη ακολουθία. Η συγκίνηση όμως προσφέρεται σε τέτοια δοσολογία ώστε να γίνεται ευχάριστη. Από την άλλη, δεν ταυτιζόμαστε με το αίσθημα του ρόλου, αλλά ακολουθούμε τη σκέψη του, τη διάνοια του ρόλου. Αυτό ίσως ακούγεται Μπρεχτικό. Αυτό όμως είναι πιστεύω και το ζητούμενο της τραγωδίας. Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί κάθε φορά το λαϊκό θέατρο που θέλει λαϊκό κοινό σκεπτόμενο και όχι αυτό που θέλει η μπουρζουαζία, έναν εσμό ασυνειδήτων.