Η Κατερίνα είναι οχτώ χρόνων και μεγαλώνει σαν καχεκτικό δεντράκι σε μια φτωχογειτονιά, στην άκρη της πόλης, όπου ζουν άνθρωποι «που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα». Η περιοχή έχει μια μακρόσυρτη περίεργη ονομασία και επειδή το κοριτσάκι δεν μπορεί να την προφέρει καλά, όταν κάποιος τη ρωτάει «πού μένει», απαντάει «πέρα από τις γραμμές του τρένου» και ξεμπερδεύει. Εκεί, λοιπόν, στην εγκαταλειμμένη γειτονιά των απόκληρων, η Κατερίνα μεγαλώνει, αναπνέοντας το μολυσμένο καπνό που ξεφυσούν τα φουγάρα των βιομηχανιών και αντικρίζοντας γύρω της χαμόσπιτα, χωματόδρομους και μάντρες με παλιοσίδερα, χαρτιά και σκουπίδια. Φέτος το κοριτσάκι θα πάει στην τρίτη Δημοτικού, αλλά οι γνώσεις της είναι πολύ περισσότερες από όσα έμαθε τις δυο προηγούμενες χρονιές στο σχολείο. Εχει πάρει, βλέπετε, άπειρα μαθήματα κοινωνικής αδικίας, έτσι που ζει. Τα πήρε, τρώγοντας πολλές φορές λειψό φαγητό, φορώντας τριμμένα ρούχα, βλέποντας τον πατέρα της να κάθεται αμίλητος στη γωνιά του δωματίου, όταν δεν έχει μεροκάματο και νιώθοντας τους ρόζους στα χέρια της μητέρας της όταν αυτή την πλησιάζει, για να τη θωπεύσει. Κι όσο κι αν η βασανισμένη γυναίκα προσπαθεί να κρύψει την αλήθεια η μικρούλα ξέρει πως αν η μανούλα της δε σφουγγάριζε ξένες σκάλες θα είχε κι αυτή απαλά χέρια σαν εκείνων των κυριών που έρχονται πότε, πότε στη φτωχογειτονιά για να μοιράζουν λίγα κιλά ζυμαρικά και κάτι αποφόρια.

Η Κατερίνα ελάχιστες φορές ως τώρα πέρασε απέναντι από τις γραμμές του τρένου και δεν ξέρει πώς ακριβώς είναι η πόλη και η ζωή εκεί. Ο παππούς της όμως πολλές φορές τής έχει πει ότι εκεί μακριά στο βάθος υπάρχει ένας άλλος κόσμος, υπάρχει η άλλη όψη του συστήματος. Εκεί, λέει, κάποιες περιοχές είναι κατάφυτες, με φαρδιούς δρόμους και τα σπίτια μοιάζουν με μικρά παλάτια. Εκεί οι άνθρωποι δεν κυνηγούν το μεροκάματο, αλλά κυνηγούν τα πλούτη. Εκεί οι άνθρωποι δε μετρούν τη δραχμή για να τα βγάλουν πέρα, όπως γίνεται με τους γονείς της, αλλά μετρούν τα καράβια τους, τις μετοχές τους, τα ομόλογά τους. Εκεί τα παιδιά δεν πεινούν, δεν κρυώνουν, δε λαχταρούν ένα καινούριο ρούχο, ένα ωραίο παιχνίδι.

Ετσι περιγράφει ο παππούς στην Κατερίνα τον απέναντι κόσμο των λίγων και εκλεκτών. Τον κόσμο της χλιδής και της τρυφής που είναι θεμελιωμένος στο ξεζούμισμα των φτωχών. Και κάθε φορά που ο παππούς περιγράφει αυτόν τον κόσμο δακρύζει, γιατί ξέρει πως η μικρή εγγονούλα του δε θα μπορέσει να γνωρίσει ποτέ μια ζωή όχι με πλούτη, αλλά τουλάχιστον χωρίς μιζέρια. Οταν μεγαλώσει το κοριτσάκι μπορεί πιθανόν να περάσει πέρα από τις «γραμμές», αλλά δε θα κάνει πάνω από δυο βήματα. Κι άντε εκεί που θα φτάσει να έχει ένα στενό δυαράκι, αντί για μια αυθαίρετη καμαρούλα κι άντε να έχει και δυο φτηνά καινούρια φορέματα, αντί να ντύνεται με αποφόρια. Τίποτε παραπάνω όμως δεν πρόκειται ν' αποκτήσει. Γιατί, και τις γραμμές του τρένου μπορεί κάποιος, μοχθώντας, να τις περάσει. Τις γραμμές, όμως, του συστήματος που χωρίζουν τους αφέντες από τους «δούλους» είναι αδύνατον να τις διαβεί, όσο κι αν μοχθήσει. Αυτές μόνον η αγανάκτηση των απόκληρων θα τις εξαφανίσει μια μέρα και μακάρι αυτή η μέρα να μην είναι μακριά. Είθε η γενιά της μικρής Κατερίνας να είναι αυτή που θα πραγματοποιήσει το όνειρο.