Με τη Διακήρυξή τους Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Μάλτα, Ελλάδα και Κύπρος υιοθετούν και νομιμοποιούν τα προσχήματα που ανασύρονται σε τέτοιες επεμβάσεις, «καταδικάζουν απερίφραστα τις αεροπορικές επιθέσεις με χημικά όπλα (...) από το καθεστώς Ασαντ» ως «εγκλήματα πολέμου», υποδεικνύουν ότι «οι δράστες πρέπει να λογοδοτήσουν... και να τους επιβληθούν κυρώσεις». Σε αυτό το πλαίσιο δίνουν πλήρη κάλυψη στην επίθεση των ΗΠΑ, που κλιμακώνει περαιτέρω την ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση στην περιοχή, υποστηρίζοντας πως «είχε την κατανοητή πρόθεση να προλάβει και να αποτρέψει την εξάπλωση και χρήση χημικών όπλων...»!
Ταυτόχρονα με τα περί «αναγκαίας πολιτικής λύσης», με τη συμμετοχή και της ΕΕ όπως επαναλαμβάνουν - η κυβέρνηση μάλιστα καμαρώνει ότι συνέβαλε στο να μπει αυτή η διατύπωση στη Διακήρυξη - ουσιαστικά δηλώνουν παρουσία για λογαριασμό των ευρωενωσιακών μονοπωλίων τόσο στη Συρία, όσο και σε ολόκληρη τη Ν/Α Μεσόγειο και τη Β. Αφρική, στην περιοχή για τον ενεργειακό πλούτο της οποίας ερίζουν με τους ανταγωνιστές τους, άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Είναι προς τούτο χαρακτηριστικό και ότι η Διακήρυξη υποστηρίζει αναφανδόν την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, αναφέροντας ανάμεσα στα άλλα πως «θέλουμε η ΕΕ να αποτελέσει πραγματικό πάροχο ασφάλειας και άμυνας, αξιόπιστη δύναμη για την αντιμετώπιση των προκλήσεων στον τομέα της ασφάλειας. Στο πλαίσιο αυτό, εκφράζουμε τη δέσμευσή μας να εφαρμοστούν πλήρως τα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (...) τα οποία αναβαθμίζουν τη στρατηγική αυτονομία της ΕΕ και την ικανότητά της να ενεργεί, να μετέχει όλο και περισσότερο στην προστασία της Ευρώπης και των πολιτών της, να μοιράζεται περισσότερες ευθύνες με το ΝΑΤΟ...».
Η πρεμούρα της ντόπιας αστικής τάξης για γεωστρατηγική της αναβάθμιση σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο, με αντίστοιχα μεγαλύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, αποτυπώνεται εξάλλου σε μια σειρά από τομείς και σε στρατιωτικό επίπεδο, με ολοένα μεγαλύτερες ταχύτητες επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους:
Μια γενική επιχείρηση «αναβάθμισης ικανοτήτων», που έρχεται σε αποτύπωση σχετικών δηλώσεων αρμόδιων κυβερνητικών στελεχών, ότι η χώρα μπορεί να παίξει ρόλο πυλώνα «σταθερότητας» ως «προπύργιο» των ΝΑΤΟ και ΕΕ στην Ανατολική Μεσόγειο, με την εγχώρια αστική τάξη να διεκδικεί ακόμα πιο ενεργό ρόλο σε επικίνδυνα για το λαό σχέδια.