Τι επιβεβαιώνεται απ' όλα τα παραπάνω; Οτι όσο η οικονομία και η εξουσία βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, ιδιωτικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις εναλλάσσονται, όπως η άμπωτη και η πλημμυρίδα, για να εξυπηρετήσει το αστικό κράτος τις ανάγκες του κεφαλαίου, κάτω από οποιαδήποτε συγκυρία: Πότε ιδιωτικοποιώντας για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας και να βρουν κερδοφόρα διέξοδο συσσωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν και πότε κρατικοποιώντας, ώστε το αστικό κράτος να αναλάβει τη χασούρα και να «εγγυηθεί» ένα νέο κύκλο κερδοφορίας. Στο επίκεντρο έτσι κι αλλιώς είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου, το κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι εργαζόμενοι, εκεί κι εδώ, το έχουν ξαναδεί το έργο. Πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, προτάσσοντας τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με την οικονομία και την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, ο πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός, οι νέες - κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής, είναι αυτά που μπορούν να αλλάξουν πραγματικά την κατάσταση και να τις ικανοποιήσουν.