Νέα δεδομένα που θα επηρεάσουν περαιτέρω την πορεία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού στη Γαλλία θα προκύψουν μετά την ολοκλήρωση των βουλευτικών εκλογών, σήμερα, με το β' γύρο. Με ζητούμενο την απρόσκοπτη προώθηση των επόμενων αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, η ντόπια αστική τάξη εξετάζει διάφορες εναλλακτικές για την υπεράσπιση της θέσης της σε ένα διεθνές περιβάλλον μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Ηδη από τις προεδρικές εκλογές στα τέλη Μάη, αλλά και από τον α' γύρο των βουλευτικών εκλογών, στις 11 Ιούνη, φάνηκε ότι γύρω από τον Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν και το νεοσύστατο κόμμα του «Republique en Marche» (REM) συσπειρώνονται ευρεία τμήματα του κεφαλαίου που επενδύουν στην «αποσύνθεση του παλιού πολιτικού κόσμου», όπως περιγράφονται πολιτικές δυνάμεις που για χρόνια αποτελούσαν τους βασικούς πυλώνες της αστικής εξουσίας. Η σημαντική συρρίκνωση των δυνάμεων «παραδοσιακών» παρατάξεων όπως οι Ρεπουμπλικάνοι (πολιτικός απόγονος του UMP του Ζακ Σιράκ) και ειδικά το Σοσιαλιστικό Κόμμα, συνδέεται με ευρύτερες ενδοαστικές διεργασίες που συντελούνται όχι απλά στη Γαλλία αλλά συνολικότερα στην Ευρώπη, στο φόντο της ανησυχίας για τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάκαμψης και προβληματισμών για τις γεωπολιτικές συμμαχίες κάθε πλευράς.

Από τη σκοπιά των λαϊκών - εργατικών συμφερόντων, το μόνο σίγουρο είναι πως είναι τεράστιο πρόβλημα η απουσία ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος, εξοπλισμένου με στρατηγική αληθινής σύγκρουσης με τη στρατηγική και την εξουσία του κεφαλαίου, ώστε να συμβάλει αποφασιστικά και στον αγώνα για την υπεράσπιση, στις σημερινές συνθήκες, των λαϊκών - εργατικών κατακτήσεων.

Η απουσία αυτή δυσχεραίνει και το ξεμπρόστιασμα νέων σχημάτων ενσωμάτωσης του λαού και στράτευσής του πίσω από τη μία ή την άλλη μορφή διαχείρισης, τη μία ή την άλλη μερίδα του κεφαλαίου. Τέτοιο είναι καταρχήν το REM (που σε όλες τις δημοσκοπήσεις εμφανιζόταν πρώτο, έτοιμο να συγκεντρώσει ακόμα και 440 έδρες, μαζί με τον κεντρώο εταίρο του Modem), ένα «νέο» στο όνομα κόμμα, αλλά «παλιό» ως προς τη στρατηγική του, αυτή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μονοπωλίων. Οσο «εναλλακτικό» και «ρηξικέλευθο» κι αν λανσάρεται, η αλήθεια είναι ότι ήδη ετοιμάζει τις επόμενες επώδυνες ρυθμίσεις, με πρώτη τη νέα αντεργατική μεταρρύθμιση που θα σαρώσει Συλλογικές Συμβάσεις και θα ενισχύσει δραστικά τα περιθώρια της μεγαλοεργοδοσίας να διαμορφώνει όρους εργασίας ακόμα πιο στενά «προσαρμοσμένους» στα κέρδη της.

Ακόμα, είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά την άσκηση κριτικής, οι άλλες δυνάμεις έχουν ξεκαθαρίσει ότι θα συμπορευτούν με την κυβέρνηση Μακρόν - Φιλίπ «σε όσες μεταρρυθμίσεις έχει ανάγκη η χώρα» (βλ. το κεφάλαιο), όπως έκανε ρητά το κεντρώο UDI (σταθερός σύμμαχος των Ρεπουμπλικάνων εδώ και καιρό).

Αλλωστε, ο (Γάλλος) επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ Πιερ Μοσκοβισί, καθόλου τυχαία υπογράμμισε μεσοβδόμαδα πως «η Γαλλία πρέπει να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις... Αυτό αφορά και την αγορά εργασίας και τον προϋπολογισμό». Ετσι, ομολόγησε ότι σε σημαντικό βαθμό οι επιδόσεις του γαλλικού κεφαλαίου θα εξαρτηθούν από το πόσο πιο φτηνή θα γίνει η εργατική δύναμη αλλά και από τα ακόμα περισσότερα «κίνητρα», προνόμια και «πακέτα» που θα διασφαλίζονται σταθερά για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Την ίδια στιγμή, ειδικά στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, αναμένονται νέες εξελίξεις. Αρχές Ιούλη, ο προεδρικός υποψήφιος του PS Μπενουά Αμόν αναμένεται να ανακοινώσει «πρωτοβουλίες» για την «αναμόρφωση της αριστεράς» στις αρχές του Ιούλη. Ιδιαίτερο ρόλο στις ανακατατάξεις στον ίδιο χώρο διεκδικεί και το μόρφωμα της «Ανυπότακτης Γαλλίας», της οποίας ο επικεφαλής Ζαν Λικ Μελανσόν τόνιζε σε συνέντευξή του πριν λίγες μέρες: «Το PS είναι μια δομή απαξιωμένη από τους εκλογείς, όχι εμένα... Αλλά δεν αρκεί να απαξιωθεί. Πρέπει να αντικατασταθεί. Πρέπει να δημιουργηθεί μια εναλλακτική δύναμη που θα είναι παρούσα και θα είναι ικανή να αποκρυσταλλωθεί». Ενδεικτική των διαύλων πάντως που ο Μελανσόν θέλει να διατηρήσει είναι και η ανακοίνωσή του ότι στο β' γύρο θα στήριζε υποψήφιους του PS που προέρχονταν από την «αριστερή» μειοψηφία του PS, όπως η Μπάρμπαρα Ρομανιάν, ο Ρεζί Χουανίκο, ο Κριστιάν Πολ και ο Ιαν Γκαλούτ, που είχαν στηρίξει προτάσεις μομφής κατά της κυβέρνησης Ολάντ - Βαλς (του PS).

Οι ζυμώσεις εντείνονται όμως και στα δεξιά. Στο Εθνικό Μέτωπο, η απογοήτευση για τις επιδόσεις στις (προεδρικές και βουλευτικές) εκλογές ανατροφοδοτεί και τη συζήτηση για τον «βαθύ μετασχηματισμό» του κόμματος, που η Μ. Λεπέν είχε εξαγγείλει από τις αρχές Μάη, «ώστε να σταθεί στο ύψος της ιστορικής ευκαιρίας και των προσδοκιών των Γάλλων». Πάντως, οι επιφανειακές εκτιμήσεις περί «υποχώρησης» του FN παραβλέπουν το βάθος των ενδοαστικών διεργασιών, το ότι το ρεύμα του λεγόμενου ευρωσκεπτικισμού αφορά σφοδρές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που δεν αφορούν μια πολιτική παράταξη ή ηγεσία, αλλά αντικειμενικές εξελίξεις στο επίπεδο της οικονομίας και κατ' επέκταση και σε αυτό της πολιτικής.