Η βδομάδα που φεύγει επιβεβαίωσε ότι έκλεισε ένας ακόμα κύκλος του παζαριού για τη «λύση» του Κυπριακού, στη βάση του νέου διχοτομικού σχεδίου που προδιαγράφει το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη - Ερογλου του Φλεβάρη του 2014 για τα «δύο συνιστώντα κράτη», ωστόσο αφήνει σημαντικά δεδομένα και τετελεσμένα. Οι συνομιλίες στο θέρετρο της Ελβετίας Κρανς Μοντάνα δεν κατέληξαν σε συμφωνία, ωστόσο έδειξαν ξεκάθαρα τις επιδιώξεις της κάθε πλευράς (δηλαδή των αστικών τάξεων Κύπρου, Τουρκίας, Ελλάδας, Βρετανίας), και κυρίως το γεγονός ότι το ζήτημα της εισβολής και της κατοχής από την Τουρκία και το θέμα της συνέχισης των βρετανικών βάσεων είναι δεδομένα. Οπως δεδομένη καθίσταται μετά από κάθε γύρο διαπραγμάτευσης και η ολοένα μεγαλύτερη κατοχύρωση του ψευδοκράτους, δηλαδή η ντε φάκτο διχοτόμηση, με την ψευδεπίγραφη «δικοινοτική - διζωνική ομοσπονδία», που είναι ο «φερετζές» της, αφού στην ουσία συζητιέται η χαλαρή συνομοσπονδία.

Αυτό όμως που κυρίως ενδιαφέρει όλους, και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα που έχουν συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, είναι πώς θα συνεχίσουν απρόσκοπτα τις μπίζνες τους για την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου και την προώθηση των ενεργειακών δρόμων που θέλουν να χαράξουν για την μεταφορά της Ενέργειας στις αγορές της ΕΕ. Αλλωστε, συχνά - πυκνά αστοί πολιτικοί μιλάνε για «ευκαιρίες συνεργασίας» και «προοπτικές ανάπτυξης», υποτίθεται προς όφελος των λαών. Μόνο που αυτή η δήθεν συνεργασία είναι ο σφοδρός ανταγωνισμός που βλέπουμε με τα τρυπάνια, τους ενεργειακούς κολοσσούς στην ΑΟΖ της Κύπρου που έχουν εγκατασταθεί στα λεγόμενα οικόπεδά της, και τα πολεμικά μέσα που τους υποστηρίζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα βρέθηκαν στην Κύπρο οι υπουργοί Αμυνας της Γαλλίας και της Ιταλίας, για να προωθήσουν τα συμφέροντα της «Total» και της ΕΝΙ αντίστοιχα.

Στις τελευταίες εξελίξεις καταγράφονται οι τελευταίες συναντήσεις στην Κύπρο του ειδικού συμβούλου του γγ του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Νορβηγού διπλωμάτη Εσπαν Μπαρθ Αϊντε, ο οποίος αποχωρεί διότι στις 11 Σεπτέμβρη θα συμμετάσχει στις βουλευτικές εκλογές της πατρίδας του. Ο Αϊντε, που έχει κατηγορηθεί για φιλοτουρκικές σχέσεις, συναντήθηκε τόσο με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη, όσο και με τον ηγέτη του ψευδοκράτους, Μουσταφά Ακιντζί, και παρέθεσε και δεξίωση προς τιμήν τους. Αυτό όμως που θέλησε να αφήσει φεύγοντας είναι ότι το «παράθυρο» του παζαριού μένει ανοιχτό, με αφετηρία τη βάση των τελευταίων διαπραγματεύσεων, με την υπόμνηση όμως ότι όποια μελλοντική προσπάθεια επανέναρξής τους θα πρέπει να προέλθει από τα «δύο μέρη», και διαβεβαίωσε ότι ο γγ του ΟΗΕ και ο Οργανισμός θα συνδράμουν.

Είπε χαρακτηριστικά: «Νομίζω ότι και οι ηγέτες συμφωνούν, (αν και) δεν μιλώ εκ μέρους τους, αλλά κατά την αίσθησή μου αυτό αποτελεί μια συναντίληψη, πως δεν μπορεί να αναστηθεί από τον ΟΗΕ. Η ανάσταση θα πρέπει να γίνει από εδώ και σε αρμονία και μέσω συμφωνίας των πλευρών και, αν συμφωνήσουν, ο γγ είναι εκεί».

Ο Αϊντε πρόκειται να προετοιμάσει δύο εκθέσεις τις επόμενες βδομάδες, που η μία θα αφορά τις «καλές υπηρεσίες» όλων των πλευρών για την εξεύρεση λύσης (και δεν θα επιρρίπτει ευθύνες σε καμία πλευρά για την αποτυχία των τελευταίων διαπραγματεύσεων στην Ελβετία), η οποία θα δημοσιευτεί, και η δεύτερη θα είναι εσωτερική, για τη λειτουργία της ομάδας του ΟΗΕ στο Κυπριακό, θα περιλαμβάνει απόρρητες πληροφορίες και στοιχεία και δεν πρόκειται να δημοσιοποιηθεί.

Η στάση του ΟΗΕ και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που επείγονται για τη «λύση» που τους συμφέρει, είναι αυτή που ενθαρρύνει και την προσπάθεια αναβάθμισης που καταβάλλει το ψευδοκράτος με τις «πλάτες» της τουρκικής αστικής τάξης. Η πρόσκληση που απηύθυνε για επιστροφή των Μαρωνιτών στα κατεχόμενα χωριά τους, με αναγνώριση της τουρκοκυπριακής διοίκησης, όπως και τα σχέδια για άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου (που είναι περιοχή «φιλέτο» για επενδύσεις), είναι στοιχεία που θέλουν να κατοχυρώσουν το ρόλο του ψευδοκράτους ως δυνάμει κρατικής οντότητας και είναι μια τακτική που όλα δείχνουν ότι θα κλιμακωθεί. Είναι επομένως απαραίτητη η λαϊκή επαγρύπνηση και ακόμα πιο δυνατά πρέπει να απαιτηθεί Κύπρος ενιαία, ένα κράτος, με μία διεθνή προσωπικότητα, ανεξάρτητη, χωρίς ξένους στρατούς και προστάτες. Η διεκδίκηση μιας τέτοιας πραγματικά φιλολαϊκής λύσης απαιτεί απαραίτητα σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, απεγκλωβισμό από τις αστικές σημαίες, ανέβασμα της ταξικής πάλης, ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.