Μετάφραση - έρευνα: Χρήστος Κεχαγιάς. Αναλυτική προσέγγιση: Ανδροκλής Δεληολάνης. Σκηνικά: Αγγελος Μέντης. Κοστούμια: Απόστολος Μητρόπουλος. Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Παρθενόπη Μπουζούρη, Σήφης Πολυζωίδης, Χάρης Τζωρτζάκης, Πέγκυ Τρικαλιώτη.
«Η φωνή της νεολαίας του καιρού του Οσμπορν (1956)», σημειώνει η Κίρκη Καραλή, «είναι η ίδια με τη φωνή κάθε νεολαίας από τότε και μετά (μεταπολεμικής, μεσοπολεμικής ή εμπόλεμης), είναι πικραμένη για τον σύγχρονο κόσμο, μιλά με κυνισμό, φοβάται να αγγίζει τη χαρά, γιατί συνήθισε στον πόνο. Το έργο είναι ένας πίνακας της νευρωτικής εποχής μας, σαρκαστικός και άφρων. Υψώνει φωνή που περιφρονεί τους "ώριμους" και "βολεμένους" κάθε γενιάς, μάχεται εναντίον εκείνων που προσπαθούν να επιβάλουν ένα απονευρωμένο καθωσπρέπει σήμερα... Φωνή που προσβάλλει όσους φυγομαχούν, που πνίγεται από την λιποτάκτισσα καρδιά τους. Που διαμαρτύρεται ενάντια στην κρατούσα τάξη. Που εξουθενώνεται από το άγχος της εποχής της... Φωνή γενιάς που αναζητά το υψηλό ιδανικό πάνω στο οποίο πρέπει να πατήσει για να αλλάξει τον κόσμο, να τον κάνει καλύτερο...».