Τις αμφιβολίες του σχετικά με την όλη δομή και λειτουργία του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, διατυπώνει σε γράμμα του ο επιστολογράφος μας Β.Α. Παπαντωνίου από την Αθήνα. Γράφει: «Από το νεοπαγή Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων ζήτησα να μου αποσταλούν έντυπα, προκειμένου μέλη της οικογένειάς μου να εγγραφούν στο Εθνικό Μητρώο Δωρητών Οργάνων. Πράγματι, τα έλαβα, μαζί με ενημερωτικό δελτίο, στο οποίο όμως δεν αναγράφεται λέξη για τον ίδιο αυτό Οργανισμό.

Ομως ερωτώ, ο δωρητής οργάνων έναντι ποίων αξιόπιστων προσώπων εξασφαλίζεται η ύψιστη εκείνη ενέργειά του; Βέβαια, το έντυπο κάνει μνεία του περιβόητου νόμου 2472/1977 που εγγυάται - λέει - το απόρρητο παντός προσωπικού δεδομένου. Αλλά αρκεί η διαβεβαίωση αυτή, ώστε ο δωρητής να πειστεί και προχωρήσει στη δωρεά; Ακόμη, διερωτώμαι ποιοι είναι οι κανόνες εκείνοι που διέπουν τη λειτουργία του ΕΟΜ, οι οποίοι θα εξασφαλίζουν την πρέπουσα και έγκαιρη αξιοποίηση των οργάνων, αλλά ταυτόχρονα να θωρακίζουν και το δωρητή από τυχόν θανάσιμους κινδύνους, όπως εμπορίας και κέρδους;

Πιστεύω, ότι ο δωρητής οργάνων δικαιούται και επιβάλλεται, για λόγους δεοντολογικούς, να γνωρίζει λεπτομερώς όλα τα προαναφερθέντα. Εμένα προσωπικώς όχι μόνο δε με ενημέρωσαν, αλλά απρεπέστατα οι αρμόδιοι ζήτησαν από τα μέλη της οικογένειάς μου να δηλώσουν συναίνεση εγγραφής τους στο Εθνικό Μητρώο Δωρητών Οργάνων. Σκέπτομαι μήπως μας θεωρούν τόσο χαμηλού επιπέδου, ώστε να σπεύσουμε να γίνουμε δωρητές, χωρίς καμία επιφύλαξη; Τέλος, μήπως και αυτή η αρτιγενής υπηρεσία λειτουργεί κατά τον τρόπο του συνόλου σχεδόν των δημόσιων υπηρεσιών μας, δηλαδή με γνώσεις ελλιπείς και χωρίς οποιαδήποτε αίσθημα υπευθυνότητας;».