Τα «Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης» ή... Τοπικά Σύμφωνα Ανεργίας για τους εργαζόμενους δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ακόμη μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης που υιοθέτησε η κυβέρνηση στα πλαίσια της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, αφαίρεσης δικαιωμάτων και μοιράσματος της ανεργίας προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.

Το σχέδιο για την εφαρμογή των ΤΣΑ επισήμως ανακοινώθηκε στις 18 Φλεβάρη 1997. Τότε η κυβέρνηση κάλεσε την Αυτοδιοίκηση και τις εργατικές και εργοδοτικές ενώσεις σε 7 περιοχές όλης της χώρας να συμφωνήσουν με τα ΤΣΑ και να τα βάλουν σε εφαρμογή. Οι 7 αυτές περιοχές δεν ήταν καθόλου τυχαίες, καθώς ακόμη και σήμερα η ανεργία σ' αυτές καλπάζει με ποσοστά πολύ μεγαλύτερα από τον πανελλαδικό μέσο όρο. Οι δήμοι της Δυτικής Αθήνας και του Δυτικού Πειραιά, οι Νομαρχίες Πάτρας, Βοιωτίας, Μαγνησίας, Ημαθίας, Δράμας και της ευρύτερης περιοχής Κοζάνης - Φλώρινας ήταν οι «τυχερές» περιοχές που θα έλυναν το πρόβλημα της ανεργίας, που τις μαστίζει, με τα ΤΣΑ. Η κυβέρνηση όμως δεν έμεινε μόνο εκεί και, με τροπολογία μέσα στον αντεργατικό νόμο 2369/98, έθεσε τη δυνατότητα εφαρμογής των ΤΣΑ σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, τοποθετώντας την πλειοψηφία των περιοχών στον τομέα Γ` (με δείκτη ανεργίας πάνω από τον πανελλαδικό μέσο όρο), προϋπόθεση για την εφαρμογή των ΤΣΑ.

Πρακτικά τα ΤΣΑ είναι μια συνεργασία εταιρικού χαρακτήρα, στην οποία συμμετέχουν φορείς της Αυτοδιοίκησης, ιδιώτες, τοπικοί παραγωγικοί φορείς. Σκοπός τους, σύμφωνα με αυτούς που τα «εφεύραν», είναι η αντιμετώπιση της ανεργίας με συνεργασία σε τοπικό επίπεδο και η καλύτερη αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων. Στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από μια νέα μορφή πιο άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων και κατακερματισμού των εργασιακών δικαιωμάτων, ένας ακόμη μηχανισμός μοιράσματος της ανεργίας και καταστρατήγησης των κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας, φορτώνοντας παράλληλα στους δημότες το κόστος δημοτικών υπηρεσιών που έχουν ήδη χιλιοπληρώσει...

Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες μέσω των ΤΣΑ επιδοτούνται από πόρους του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου για δύο χρόνια περίπου και κεντρικός φορέας διαχείρισης των πόρων αυτών είναι το Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας. Μετά τα δύο χρόνια βέβαια, αυτοί οι εργαζόμενοι θα ξαναβρεθούν στην ανεργία, ενώ οι χρήστες των προγραμμάτων θα λειτουργούν με αυτοχρηματοδότηση, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις, που αφορά κοινωνικές υπηρεσίες, θα βάζει ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη των δημοτών που θα τις πληρώνουν. Το πρώτο στάδιο εφαρμογής του μιλάει για τη σύσταση εταιρίας μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα σε κάθε περιοχή που θα συντονίζει και θα ελέγχει την εφαρμογή τους. Ολοι οι ενδιαφερόμενοι, επιχειρήσεις ή άνεργοι, πρέπει να κάνουν αίτηση εκεί για να συμμετέχουν.

Οι κυβερνητικές πλειοψηφίες σε δήμους, νομαρχίες, Εργατικά Κέντρα και διάφοροι ιδιώτες, στις 7 περιοχές που επιλέχτηκαν για να εφαρμοστούν τα ΤΣΑ, έδωσαν μάχη για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι με αυτά θα λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας σε τοπικό επίπεδο. Οι περιοχές αυτές με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα θεωρήθηκαν εύκολη λεία για τους δημιουργούς των ΤΣΑ, καθώς η μεγάλη εξαθλίωση λόγω ανεργίας μικραίνει και τις αντιστάσεις.

Αυτοί που ήταν φυσικά από την αρχή οι ένθερμοι υποστηριχτές των ΤΣΑ ήταν οι εργοδότες και οι κυβερνητικοί δήμαρχοι και νομάρχες. Οι πρώτοι γιατί τους δίνεται η δυνατότητα να έχουν «φθηνούς» εργαζόμενους ή επιπλέον επιδοτήσεις για τις δουλιές τους, ενώ οι τοπικοί άρχοντες αποβλέποντας στα πακέτα των χρημάτων, αλλά και των υπηρεσιών που δήθεν θα προσφέρουν με αντικαταβολή.