Ομως, πόσοι από μας πρόσεξαν τη δίδυμη αδελφή της, που την ίδια μέρα, την προηγούμενη ή την επόμενη (τι σημασία έχει;) τυλιγμένη στο δικό της τσαντόρ να αφήνει το κέρινο ομοίωμα του παιδιού της δίπλα στο σκήνωμα του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα; Και στα πόδια της, άλλα κέρινα παιδάκια, τοποθετημένα από άλλες γυναίκες, να λιώνουν από τη ζέστη.

Το θέαμα της σφαγής της γυναίκας προσφέρεται σε μεγάλη ποικιλία. Οι εκτελεστές διαθέτουν τεράστια φαντασία. Η «περιπέτεια» αρχίζει από το τσίμπημα στον κώλο στη δουλιά και φτάνει στη δημόσια εκτέλεση. Αρχίζει από το φθηνότερο μεροκάματο, περνάει από τις βιτρίνες της πορνείας του Αμβούργου και των Βρυξελλών και καταλήγει στις απεργίες πείνας της Τουρκίας. Αρχίζει από τις στρατιές των ανέργων, περνάει μέσα από τις συμπληγάδες των εκατοντάδων διακρίσεων και φτάνει στους ακατονόμαστους εξευτελισμούς της καθημερινής ταπείνωσης και τέλος, σαν φυσικό επακόλουθο, έρχεται η χαριστική βολή στο μηνίγγι στη μέση των γηπέδων του 21ου αιώνα.

Τι θέαμα να γεννήσουν οι «αθώες» προκαταλήψεις; Τι ενδιαφέρον να παρουσιάσει ένα ανθρώπινο ράκος, που πίστεψε πως γέννησε παιδί γιατί προσευχήθηκε στον Αγιο Νεκτάριο; Ο θάνατος αυτής της γυναίκας, της δίδυμης αδελφής της εκτελεσμένης στο γήπεδο της Καμπούλ, δεν παρουσιάζει τηλεοπτικό ενδιαφέρον. Είναι αργός. Δεν έχει αγωνία. Η γυναίκα αυτή πεθαίνει σχεδόν σαν να μην πεθαίνει... και γι' αυτό δεν αξίζει καμιάς προσοχής!