Με προκλητική απαξίωση και προσπάθεια υποβάθμισης αντιμετώπισε στις τοποθετήσεις της η κυβέρνηση την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για τις Συλλογικές Συμβάσεις και την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων.

Μεταξύ άλλων, η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, και τα άλλα κυβερνητικά στελέχη που τοποθετήθηκαν, έκαναν λόγο για «ευχολόγιο», «προβλήματα αντισυνταγματικότητας» και «ασάφειες», για «πολιτικό κείμενο», που «δεν είναι μια πρόταση νόμου στην πραγματικότητα», νομίζοντας ότι έτσι θα ξεμπερδέψουν με την πρόταση νόμου που υπογράφουν εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Στο γνωστό μοτίβο της «δίκαιης ανάπτυξης», που τάχα θα φέρει ανάκτηση δικαιωμάτων των εργαζομένων, η υπουργός παρουσίασε με θριαμβευτικό ύφος το «σχέδιο για την εργασία» ως μέρος του συνολικότερου «αναπτυξιακού σχεδίου» της κυβέρνησης, κάνοντας λόγο για «επαναφορά» των Συλλογικών Συμβάσεων, όταν διατηρείται άθικτος και στη «μεταμνημονιακή περίοδο» όλος ο πυρήνας του αντεργατικού οπλοστασίου που διαμορφώθηκε από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις προς όφελος του κεφαλαίου.

Η υπουργός Εργασίας παρουσίασε την επαναφορά των αρχών της επεκτασιμότητας των ΣΣΕ και της ευνοϊκότερης ρύθμισης ως τετελεσμένο γεγονός, ενώ ισχυρίστηκε ότι «το μέτωπο των δυνάμεων που δεν ήθελαν να επανέλθουν οι ΣΣΕ έχει παραδεχτεί ότι έχει ηττηθεί». Μόνο που ακριβώς για τα κέρδη αυτών που παρουσιάζει ως... «ηττημένους», δηλαδή για χάρη του μεγάλου κεφαλαίου, η κυβέρνηση αρνείται την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, διατηρεί το αίσχος του υποκατώτατου μισθού, προωθεί την εφαρμογή του αντεργατικού νομικού πλαισίου, βάσει του οποίου ο κατώτατος μισθός θα καθορίζεται μόνιμα με απόφαση του αστικού κράτους (νόμος Βρούτση), προσθέτει προϋποθέσεις που εμποδίζουν την επεκτασιμότητα των ΣΣΕ, διατηρεί την άθλια φάμπρικα των «ενώσεων προσώπων», μέσω των οποίων υπογράφονται συμβάσεις μείωσης μισθών και δικαιωμάτων κ.ο.κ.

Για όλα τα παραπάνω ασφαλώς η υπουργός δεν είπε ούτε λέξη, ωστόσο στο έδαφος αυτής της «εργασιακής ζούγκλας» μίλησε για «επαναφορά» των Συλλογικών Συμβάσεων και ενίσχυση της «διαπραγματευτικής θέσης» των εργαζομένων...

Επιχειρώντας, εξάλλου, να κρύψει τον ταξικό χαρακτήρα της αντεργατικής πολιτικής και τον ρόλο της κυβέρνησης στην κλιμάκωσή της, η Ε. Αχτσιόγλου επιχείρησε ξανά να αναβιώσει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δυνάμεων που υπηρετούν την ίδια στρατηγική: Μίλησε έτσι για «μοντέλο της φθηνής και της πλήρως απροστάτευτης, της εντελώς επισφαλούς εργασίας», το οποίο χρέωσε στη ΝΔ, αναφέροντας επίσης ότι «εφαρμόστηκε και απέτυχε», καθώς δεν βελτίωσε την «ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας». Αντιπαρέβαλε σε αυτό το κυβερνητικό «σχέδιο», στο πλαίσιο του οποίου «η ενίσχυση και η προστασία της εργασίας αποτελούν βασικό πυρήνα για την ανάπτυξη», ενώ σημείωσε πως στο πλαίσιο του «αναπτυξιακού σχεδίου» η προστασία της εργασίας «δεν αποτελεί έναν πυλώνα του κοινωνικού κράτους, αλλά αποτελεί βασικό στοιχείο επίτευξης της ανάπτυξης».

Να σημειωθεί, εξάλλου, ότι μετά τον ΣΕΒ, την ΕΕ, το ΔΝΤ... ρόλο ένθερμου υπερασπιστή των επιχειρησιακών Συλλογικών Συμβάσεων ανέλαβε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Γρ. Στογιαννίδης. Την ώρα που, όπως επιβεβαιώνουν και τα επίσημα στοιχεία, χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν δει όλα τα τελευταία χρόνια τις αξιώσεις της εργοδοσίας για χτύπημα μισθών και δικαιωμάτων να γίνονται πράξη μέσα από επιχειρησιακές συμβάσεις, που πολλές φορές μάλιστα υπογράφουν ως «εκπρόσωποί» τους στελέχη της εργοδοσίας, οι «ενώσεις προσώπων» που διατηρεί η κυβέρνηση, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε τον... ανήξερο, ισχυριζόμενος ότι «δεν ξέρει τι εικόνα έχει το ΚΚΕ» για αυτήν την πρακτική...