Οι παλιότεροι γιατροί, αυτοί που είχαν και «λογία» μόρφωση, οι καλούμενοι και ιατροφιλόσοφοι, άρχιζαν τη συνταγογράφηση με την επίκληση του λατινογενούς «Cum Deo», (συν Θεώ).

Σ' αυτές τις κατευθύνσεις, κοινωνικής και επαγγελματικής ευαισθησίας, κινούνται οι γιατροί εκείνοι του κόσμου, που πέρα από σύνορα και τεχνητούς φραγμούς έχουν θέσει ως προορισμό ζωής, την προσφορά των υπηρεσιών τους, - προσφορά ζωής - εκεί όπου πληθυσμοί ολόκληροι και ομάδες, ανεξάρτητα από το χρώμα, φυλή, θρησκεία, φιλοσοφικές αντιλήψεις και πολιτικές επιλογές, αποτελούν τα θύματα κρίσεων, πολεμικών συρράξεων, επιδρομών, δικτατοριών, φυσικών καταστροφών. Και βρίσκονται οι πληθυσμοί αυτοί των αθώων και των ανήμπορων στα όρια της παγκοσμιοποιημένης φτώχειας, της πείνας, των επιδημικών ασθενειών, της αφυδάτωσης και των ομαδικών θανάτων.

Αυτοί οι γιατροί του κόσμου, εξορμούν πάλι αυτόν τον καιρό -και με τα περιορισμένα μέσα που διαθέτουν - ξεκινούν για την Παλαιστίνη για τις άξενες ερήμους και τα δύσβατα άνυδρα ορεινά περάσματα, εκεί στις παρυφές Αφγανιστάν - Πακιστάν, όπου χιλιάδες κυνηγημένοι, φοβισμένοι, άστεγοι, χιλιάδες αθώοι, παιδιά, γυναίκες, γέροντες, κάτω από τον τρόμο του δεκαετούς πολέμου και τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς των «παράπλευρων» πληγμάτων, αναζητούν λίγο ψωμί, νερό και ιατρική φροντίδα.

Κοινωνική η προσφορά τους, κοινωνικός πρέπει να είναι ο έπαινος γι' αυτήν την εθελοντική αγωνιστική προσφορά ζωής που απαιτεί θάρρος, ευαισθησία και αυταπάρνηση. Μια ακόμη απάντηση του καλού, απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη πλανητική απειλή κατά της ζωής.