Η ανάγκη ενίσχυσης του ταξικού πόλου του εργατικού κινήματος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο καθώς και σημαντικές εμπειρίες από την πάλη των εργατών ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό αναδείχτηκαν στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του 28ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Στη συζήτηση με θέμα «Το κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης» τοποθετήθηκαν ο Δ. Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Casadio Mauro, υπεύθυνος του Ινστιτούτου Εργασίας της Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας RDB CUB Ιταλίας και ο Βέλγος Jef Bruynseels, μέλος της διοίκησης της Συνομοσπονδίας FGIB-Anvers και συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των εργαζομένων στην πολυεθνική Exxon Chemicals.

Ο Βέλγος συνδικαλιστής ξεκίνησε με τη διαπίστωση ότι η αντιπαράθεση μεταξύ της γραμμής της σύγκρουσης και της γραμμής της συναίνεσης χαρακτηρίζει το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας του αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Από τη μια μεριά, είπε, υπάρχει η γραμμή που προσπαθεί να καλλιεργήσει αυταπάτες στους εργαζόμενους δίνοντάς τους ελπίδες για επίλυση των προβλημάτων τους στον καπιταλισμό. Η γραμμή αυτή, συνέχισε, συνδέεται με τις κυβερνήσεις της Ευρώπης και έφερε ως παράδειγμα την προ ενός χρόνου χρεοκοπία της αεροπορικής εταιρίας SABENA η οποία πέταξε στο δρόμο 13 χιλιάδες εργάτες. Η κυβέρνηση φώναξε τα συνδικάτα για να συζητήσουν το πώς θα αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Ομως, τα συνδικάτα αντί να οργανώσουν τον αγώνα των εργαζομένων τούς οδήγησαν στην ανεργία.

Αντίθετα, στο χώρο της σιδηρουργίας όπου ένα μεγάλο εργοστάσιο επρόκειτο να κλείσει, οι εργάτες οργάνωσαν δυναμικά τον αγώνα τους και εμπόδισαν το κλείσιμό του.

Από τη μεριά του ο Ιταλός συνδικαλιστής επεσήμανε ότι η σύγκρουση μεταξύ ρεφορμιστικών και ταξικών συνδικάτων στην Ιταλία έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Το κομβικό σημείο εντοπίζεται στα τέλη της δεκαετίας του '70 όταν τα δύο επίσημα Συνδικάτα αποφάσισαν τη συνεργασία με κυβέρνηση και βιομηχάνους. Αυτό σήμαινε επίθεση στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος, σε αντιπροσώπους εκλεγμένους από τους εργαζόμενους. Το αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης ήταν αυτοί οι αντιπρόσωποι να πεταχτούν έξω από τα Συνδικάτα.

Αυτή η κατάσταση γέννησε την ανάγκη δημιουργίας νέων συνδικαλιστικών οργάνων. Οι νέες μορφές συνδικαλισμού δέχτηκαν ισχυρή επίθεση από κυβέρνηση και εργοδότες. Από το '79 και για δέκα περίπου χρόνια, η λειτουργία αυτών των οργανώσεων ήταν σχεδόν μυστική. Στο τέλος του '80 τα συνδικάτα βάσης διογκώθηκαν κυρίως στους κλάδους των μεταφορών και της εκπαίδευσης.

Το 1992, η γενικευμένη οικονομική κρίση και η αντιδραστική γραμμή του Μάαστριχτ, αποτέλεσαν κομβικό σημείο ανάπτυξης των συνδικάτων βάσης και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι εντάχθηκαν σε αυτά. Ενα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στη βιομηχανία μετάλλου έφυγε από τα επίσημα συνδικάτα και ήρθε στα συνδικάτα βάσης. Ετσι στη δεκαετία του '90 τα συνδικάτα βάσης κατάφεραν να αντιπροσωπεύουν κάθε χώρο δουλιάς.

Ο Δ. Αρβανιτάκης επεσήμανε ότι πρέπει να γίνουν προσπάθειες ενίσχυσης της ταξικής γραμμής σε εθνικό και διεθνές επίπεδο με στόχο την ενίσχυση της πάλης της εργατικής τάξης και των λαών ενάντια στους εκπροσώπους της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Και με αυτούς τους στόχους συμμετέχουμε στις διάφορες ευρωπαϊκές δραστηριότητες και στις συζητήσεις ενόψει της δημιουργίας του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στη Φλωρεντία.

Στην Ελλάδα, σημείωσε, μέσω του ΠΑΜΕ, γίνεται προσπάθεια ενίσχυσης του ταξικού πόλου του εργατικού κινήματος που συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων παρά την αντίθεση των ρεφορμιστών και των σοσιαλδημοκρατών. Πρέπει τα ΚΚ και η εργατική τάξη σε κάθε χώρα να βάλουν ξεκάθαρα το ζήτημα της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια και ότι η μόνο απάντηση είναι ο σοσιαλισμός. Οι λαοί να βάλουν πλώρη για αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για αλλαγή της εξουσίας.

Μιλώντας για τα πρώτα συμπεράσματα που βγαίνουν από τη μέχρι τώρα επίθεση του ιμπεριαλισμού και την αντίδραση των εργαζομένων και των λαών, υπογράμμισε ότι υπάρχουν ελπιδοφόρα μηνύματα. Εχει αποκαλυφθεί, σημείωσε, ότι η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση δεν είναι άλλη από τη βάρβαρη ιμπεριαλιστική πραγματικότητα. Ακόμα φάνηκε ότι απέναντι στην ιμπεριαλιστική επίθεση υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις, όπως ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού, η αντίθεση των λαών ενάντια στον πόλεμο που σχεδιάζουν οι ΗΠΑ κατά του Ιράκ κ.ά.

Για το λεγόμενο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, τόνισε ότι αυτό δεν έχει ξεκινήσει από το μηδέν αλλά ότι σε κάθε χώρα προϋπήρχε το κίνημα της εργατικής τάξης και άλλα κινήματα όπως το φιλειρηνικό ή το αντιιμπεριαλιστικό. Το κίνημα αυτό, επομένως, απορρέει από την πάλη του εργατικού και του φιλειρηνικού κινήματος ενώ νέες δυνάμεις προστίθενται σε αυτό. Στο κίνημα, συνέχισε, υπάρχει και μια τάση περιορισμού της πάλης των εργαζομένων στα πλαίσια του συστήματος. Επομένως και εδώ εντοπίζονται δύο γραμμές: Η γραμμή της πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με διέξοδο το σοσιαλισμό και η σοσιαλδημοκρατική γραμμή της ενσωμάτωσης που προσπαθεί να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους, να τους αποκόψει από τη γραμμή της ρήξης με τον ιμπεριαλισμό.

Από τη μεριά μας πρέπει, είπε, να εντείνουμε τις προσπάθειες συντονισμού των συνδικαλιστικών κινημάτων των διαφόρων χωρών και των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων ενάντια στο ΝΑΤΟ, στις επιλογές της ΕΕ, στους αντιδημοκρατικούς νόμους. Πρέπει να υπάρξει συσπείρωση και συντονισμός των εργατικών κινημάτων και των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Αναφερόμενος ειδικά για τη Σύνοδο της ΕΕ το καλοκαίρι του 2003 στη Θεσσαλονίκη, σημείωσε ότι με αφορμή αυτό το γεγονός το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ελληνικό κοινωνικό φόρουμ που δήθεν θα ασχοληθεί με τα προβλήματα των εργαζομένων στην προσπάθειά τους να χειραγωγήσουν το κίνημα αμφισβήτησης ενάντια στις επιλογές της ΕΕ. Ανάλογες προσπάθειας κάνει η σοσιαλδημοκρατία και σε επίπεδο Ευρώπης. Εμείς θεωρούμε ότι σε επίπεδο Ευρώπης δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μια κοινή οργανωτική φόρμα, φτιαγμένη από τα πάνω, με τους σοσιαλδημοκράτες και ότι θα πρέπει να υπάρξει αντιπαράθεση με τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (CES), που αποτελεί το μακρύ χέρι της Κομισιόν.

Από την άλλη μεριά, υπάρχει η «Δράση Θεσσαλονίκη 2003» που στηρίζεται στο ΠΑΜΕ - που αντιπαλεύει την υποταγή και τον ρεφορμισμό - στηρίζεται στην επιτροπή μικρών και μεσαίων αγροτών, στο φιλειρηνικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και άλλες μαζικές λαϊκές οργανώσεις. Στόχος είναι να υπάρξουν πολύμορφες δραστηριότητες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας με αποκορύφωμα αυτές της Θεσσαλονίκης όπου τα στρατόπεδα θα είναι δύο. Αυτό των εργατών, των μικρών και μεσαίων αγροτών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και των λαϊκών κινημάτων της Βαλκανικής και της Ευρώπης και από την άλλη αυτό της ΕΕ και των ιμπεριαλιστών.

Ο Βέλγος συνδικαλιστής μιλώντας και αυτός για τη Σύνοδο της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη, επεσήμανε ότι είναι δική μας ευθύνη να κινητοποιήσουμε τη βάση με αντικαπιταλιστικά - αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Και έτσι θέλουμε και θεωρούμε σημαντικό να συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη. Αλλά, συνέχισε, είναι εξίσου σημαντικό αυτή τη στιγμή να οργανώσουμε τον αγώνα μας γιατί ο ιμπεριαλισμός είναι έτοιμος να ξεκινήσει ένα νέο πόλεμο στο Ιράκ και εμείς θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Και κατέληξε λέγοντας και αυτός ότι πρέπει να οργανώσουμε και να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας - το ίδιο πρέπει να κάνουν και τα ΚΚ - κόντρα στην πολιτική των ρεφορμιστών, των σοσιαλδημοκρατών. Κόντρα στη λογική του Ραμονέ (διευθυντής της Le Monde Diplomatique, υπεύθυνος για τη δημιουργία της Attack), που θέλει στην πολιτική των Αμερικανών να αντιτάξουμε την Ενωμένη Ευρώπη.

Στην ίδια λογική ο Ιταλός συνδικαλιστής επεσήμανε ότι οι προσπάθειές τους επικεντρώνονται στην ανάπτυξη της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και στη δημιουργία δομών ενός σταθερού κινήματος - και με αυτή την πρόταση θα κατέβουν στη Φλωρεντία όπου θα γίνει η προσπάθεια για δημιουργία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ.