Associated Press |
Την επομένη κιόλας και ενώ η Νέα Υόρκη πνιγόταν από τον καπνό και τη μυρωδιά της καμένης σάρκας, ανακατεμένη και αξεχώριστη από ό,τι φλεγόμενο υλικό συνιστούσε και περιείχε το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Ουόκερ Μπους δήλωνε στη σαστισμένη οικουμένη ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο». Μέχρι και τον πόλεμο του Αφγανιστάν, όμως, η πλειοψηφία δεν είχε κατανοήσει τι ουσιαστικά εννοούσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ με το βρισκόμαστε σε πόλεμο. Εξάλλου, η παρουσία των πολέμαρχων του Αφγανιστάν, οι μπούργκες, οι Ταλιμπάν και το καθεστώς τους και γενικά όλες αυτές οι μικρές αναγκαίες λεπτομέρειες που συμπλήρωναν την, κατασκευασμένη ουσιαστικά από τη μηχανή προπαγάνδας, εικόνα του Αφγανιστάν - σε συνδυασμό με μία ψυχολογική αντίδραση ικανοποίησης του αισθήματος αδικίας και πόνου που προκαλούσε η εικόνα της κατεστραμμένης Νέας Υόρκης -έριχναν ένα βαρύ πέπλο που σκέπαζε τους πραγματικούς λόγους για την «κήρυξη πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
Ομως ο στόχος, που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία πρόσβασης και κυρίως βάσεων τόσο στο Αφγανιστάν, όσο και στην ευρύτερη περιοχή, δηλαδή τις γειτονικές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες αλλά και το Πακιστάν, επετεύχθη.
Φυσικά, ο στόχος σε ένα κοινό, που ίσως είχε παρασυρθεί, έγινε κατανοητός πολύ αργότερα. Οταν οι αποκαλύψεις και τα ερωτήματα για το τι πραγματικά συνέβη την 11η Σεπτεμβρίου πλήθαιναν ολοένα και εξελίσσονταν σε σκάνδαλο και οι προετοιμασίες για τον πόλεμο στο Ιράκ βρίσκονταν σε εξέλιξη.
Φάνηκαν με τον προσδιορισμό των επομένων στόχων - κατ' αρχήν οι χώρες που συνιστούν τον «άξονα του κακού», όπως η Κούβα, η ΛΔ Κορέας, το Ιράν, η Κίνα, το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη, κατά τη σημαδιακή πια ομιλία του Αμερικανού Προέδρου στη στρατιωτική Ακαδημία του Γουέστ Πόιντ τον Ιούνιο του 2002. Από την προώθηση και την υλοποίηση του σχεδίου «υιός του πολέμου των άστρων». Από τη στρατηγική για την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Από την εφαρμογή στις ΗΠΑ των νόμων «Patriot» I και II, που στραγγαλίζει όλα τα ατομικά, δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Από την προώθηση και ενίσχυση ολοένα και περισσότερων ολοκληρωτικών μέτρων πρωτίστως στις ΗΠΑ και κατόπιν στην Ευρώπη και διά της μεθόδου της επιβολής στον υπόλοιπο κόσμο, με την αναγωγή σε «τρομοκράτες» ακόμη και των διαδηλωτών. Επίσης από την επαναλειτουργία των μυστικών στρατοδικείων, από τη μετατροπή του ΟΗΕ σε όργανο εφαρμογής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, που επιτάσσουν οι ΗΠΑ και κυρίως από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε το σχέδιο για το «νέο αμερικανικό αιώνα».
Με τη συμπλήρωση των δύο ετών από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, οι πρότερες αναλύσεις, που είχαν ως σημείο αναφοράς την «ηγεμονία», έχουν προσπεραστεί, καθώς αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για να ερμηνεύσουν την οικοδόμηση της αμερικανικής «αυτοκρατορίας», με νέα έμφαση στη στρατιωτική καταπίεση, τον πόλεμο, την εισβολή και επιβολή διά της βίας. Μισό αιώνα πριν οι οικονομολόγοι περιέγραφαν την παγκόσμια οικονομία κάνοντας χρήση των όρων «κέντρου» και «περιφέρειας». Είκοσι χρόνια μετά οι «θεωρητικοί» του παγκόσμιου συστήματος πρόσθεσαν και τον όρο «ημιπεριφέρεια». Οροι μακράν κενοί οιουδήποτε ιστορικού, ταξικού ή εθνικού έστω προσδιορισμού, μη χρήσιμοι πλέον στους περισσότερους κριτικούς ή σοβαρούς αναλυτές, πετάχτηκαν ως άδεια κελύφη... Η έννοια του ιμπεριαλισμού επαναεισάγεται στις αναλύσεις τουλάχιστον εκείνων που δεν έχουν επιλέξει το ρόλο του απολογητή του συστήματος για την κατανόηση των εξελίξεων.
Ολα τα ερωτήματα πια που αντιμετωπίζει η υφήλιος αφορούν στη φύση και την πορεία των σχέσεων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών διεθνών δυνάμεων, στη φύση των πολλαπλασιαζόμενων σημείων σύγκρουσης, στις κατακτήσεις και κατοχές, στην αντίσταση. Ερωτήματα που περιστρέφονται γύρω από τη φύση και τη δυναμική του ιμπεριαλισμού και κυρίως της πιο ισχυρής και επιθετικής ιμπεριαλιστικής δύναμης, των Ηνωμένων Πολιτειών.