Ογδόντα πέντε χρόνια από την ίδρυσή του, το ΚΚΕ αισθάνεται τιμή και περηφάνια, γιατί στάθηκε και παραμένει όρθιο. Επεσαν στο κενό, αποδείχτηκαν φρούδες και μάταιες οι ελπίδες και οι επιδιώξεις όσων προφήτευαν τη διάλυσή του ή και επιδίωξαν, πριν από 13 χρόνια, να το διαλύσουν. Και σήμερα αποτελεί τη συγκροτημένη μαζική πολιτική δύναμη, που κρατά τη φλόγα της ελπίδας και της αισιοδοξίας, που παλεύει και καλεί σε λαϊκή αντεπίθεση, σε σάρωμα της ψυχολογίας της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας και του συμβιβασμού με την πλουτοκρατία. Η πολιτική του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται καθημερινά.
Δε βλογάμε τα γένια μας. Το ΚΚΕ προσπαθεί να μελετήσει την ιστορική διαδρομή του σε όλο το βάθος της. Να δει τη θετική και αρνητική εμπειρία, να διδαχθεί από τις κορυφαίες στιγμές του, αλλά και από τα λάθη του. Πάντα, όμως, σε ανειρήνευτη ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με τη λαθολογία, την παραχάραξη της ιστορίας, τη διαστρέβλωση, την υποβάθμιση ή και εξαφάνιση της μεγάλης προσφοράς του και την προσπάθεια ισοπέδωσης που επιχειρούν οι ποικιλώνυμοι μηχανισμοί της αστικής τάξης και ο οπορτουνισμός.
Η Κεντρική Επιτροπή, και με την ευκαιρία των 85 χρόνων του Κόμματός μας, υπογραμμίζει την ανάγκη να ενισχυθεί το ΚΚΕ ολόπλευρα. Η ενίσχυσή του είναι όρος στην προώθηση της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης και συνεργασίας, για τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου που θα οδηγήσει στην κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, στο σοσιαλισμό. Και, ταυτόχρονα, θα είναι ακόμη πιο αποτελεσματικό λαϊκό στήριγμα στην καθημερινή πάλη, για να ξεδιπλωθούν πιο σημαντικοί ταξικοί αγώνες.
Οι διάφορες θεωρίες για «το τέλος της ιστορίας» ήδη αποδείχτηκαν ανιστόρητες. Το ίδιο και οι κραυγές όσων χαιρέτισαν ως κοσμογονικές εξελίξεις την αρνητική για τους λαούς ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος. Ο πιο αυθεντικός μάρτυρας, που καταρρίπτει τέτοιους ισχυρισμούς, είναι η ιμπεριαλιστική θηριωδία. Μια της όψη έχει τους άδικους πολέμους, εκείνους που έγιναν (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ) και αυτούς που προετοιμάζονται. Την αύξηση των πολεμικών δαπανών και των πυρηνικών όπλων. Η άλλη όψη είναι η επιβολή της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», που σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, όξυνση του οικονομικού και πολιτικού ανταγωνισμού για πολιτική κυριαρχία και νέο μοίρασμα σφαιρών επιρροής, ιδιωτικοποιήσεις, μοίρασμα της φτώχειας και της εργασίας, μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
Ο καπιταλισμός δεν είναι δυνατό να γίνει ανθρώπινος. Γεννήθηκε και παραμένει ένα σύστημα εκ φύσεως εκμεταλλευτικό. Θεός του είναι τα καπιταλιστικά κέρδη και υπερκέρδη. Μόνο η ανατροπή της κυριαρχίας τους μπορεί να οδηγήσει στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων αγροτών και ΕΒΕ.
Το ΚΚΕ δίνει άμεση προτεραιότητα στην ανασύνταξη του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και στην κοινή δράση των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Είναι αλληλέγγυο προς τους λαούς και τις κυβερνήσεις που προσπαθούν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό. Βρίσκεται ιδιαίτερα στο πλευρό της σοσιαλιστικής Κούβας. Καταγγέλλει την υποκριτική στάση της δήθεν υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που προσπαθεί να καλύψει την υπονομευτική δραστηριότητα για την ανατροπή της εργατικής εξουσίας. Συμπαραστέκεται στη ΛΔ Κορέας, που βρίσκεται στο στόχαστρο των ΗΠΑ.
Σε όλη την 85χρονη πορεία του, το ΚΚΕ καταπολέμησε το σοβινισμό, την πατριδοκαπηλία, το ρατσισμό και τον τοπικισμό. Στέκεται και σήμερα συμπαραστάτης των αλλοδαπών εργατών, επιδιώκει την ένταξή τους στο ταξικό ελληνικό εργατικό κίνημα. Αποκρούει την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» με βάση το θρήσκευμα, τη γλώσσα, την καταγωγή των εργαζομένων.
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι ο πρωτοποριακός ρόλος ενός Κομμουνιστικού Κόμματος κάθε άλλο παρά είναι δεδομένος, όπως αποδείχτηκε και με την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Η πρωτοπόρα θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού απαιτεί γνώση της και ορθή εφαρμογή της. Η ορθότητά της πρέπει να εκφράζεται στην αμετακίνητη πάλη για το σοσιαλισμό. Η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην τακτική και στη στρατηγική να σφραγίζει τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο 15ο και 16ο Συνέδριο το ΚΚΕ έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην πιο αποτελεσματική εφαρμογή της πολιτικής του με βάση τη διαλεκτική σχέση λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο - σοσιαλισμός.
Καθοριστική υπήρξε η πάλη του ΚΚΕ για την ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού φιλειρηνικού κινήματος, για τις δημοκρατικές ελευθερίες, κατά του φασισμού, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της Εθνικής Αλληλεγγύης, της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΠΛΑ). Υπήρξε ο κύριος καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, του ηρωικού αγώνα του λαού της Αθήνας και του Πειραιά το Δεκέμβρη του 1944, και σε συνέχεια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ 1946 -1949), της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης στη χώρα.
Το ΚΚΕ βρέθηκε αντιμέτωπο με τις στρατιωτικές επεμβάσεις που οι Αγγλοαμερικανοί ιμπεριαλιστές πραγματοποίησαν σε συνεργασία με την εγχώρια αστική τάξη, ιδιαίτερα στα χρόνια 1944 - 1949. Κατήγγειλε και αντιπάλεψε το σχέδιο Μάρσαλ και το δόγμα Τρούμαν, τη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ (σημερινή ΕΕ).
Ο θεσμός της μοναρχίας, οι δικτατορίες, οι αντικομμουνιστικοί νόμοι βρήκαν πάντοτε αντιμέτωπους τους κομμουνιστές. Και αντιστοίχως, όλοι οι παραπάνω πρώτο εχθρό τους είχαν πάντοτε το ΚΚΕ.
Η δράση του Κόμματός μας ενέπνευσε μεγάλους δημιουργούς, άξιους και ταλαντούχους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται στην κορυφή της πνευματικής δημιουργίας. Μα πάνω απ' όλα, το ΚΚΕ ενέπνευσε, εμψύχωσε και διαπαιδαγώγησε εκατοντάδες χιλιάδες απλούς ανθρώπους, που κατέκτησαν κορυφές ηθικής και πολιτικής ανάτασης σε συνθήκες μαζικού ηρωισμού, και που έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους. Οι δεκάδες τόποι μαρτυρίου (φυλακές, ξερονήσια, χώροι εκτελέσεων) δοξάστηκαν από την αντοχή χιλιάδων κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Η ανιδιοτέλεια και η προσφορά τους αποτελούν ύψιστες αξίες και ακριβή παρακαταθήκη στις σημερινές συνθήκες κυριαρχίας της αντεπανάστασης.
Επιβεβαιώνεται καθημερινά και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο η ολομέτωπη επίθεση της εγχώριας και ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας κατά των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της υπαίθρου και των πόλεων. Ο ταξικός χαρακτήρας της πολιτικής της ΟΝΕ, του ΕΥΡΩ, της λεγόμενης σύγκλισης της Ελλάδας με τις ισχυρότερες χώρες της ΕΕ. Σήμερα οι προσδοκίες πλατιών λαϊκών στρωμάτων από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Γιατί αντιλαμβάνονται, ως ένα βαθμό, ότι η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα, που προβάλλονται κατά κόρον από τα κόμματα του κεφαλαίου ως οι μοχλοί της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης για όλους, είναι εργαλεία χρήσιμα μόνο στην πλουτοκρατία. Είναι εργαλεία έντασης της εκμετάλλευσης, συγκέντρωσης του κεφαλαίου. Θα υπάρξουν στο άμεσο μέλλον χειρότερες εξελίξεις για τους ευρωπαϊκούς λαούς - και τον ελληνικό - εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης που ήδη πλήττει τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ. Οι κοινωνικές - ταξικές αντιθέσεις οξύνονται. Προμηνύεται και άνοδος της ταξικής πάλης.
Κοινωνικό κράτος στον καπιταλισμό στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ούτε μπορεί ποτέ να υπάρξει. Το κάθε αστικό κράτος επιτελεί κοινωνικές λειτουργίες, γιατί μόνο έτσι μπορεί να αναπαράγεται η εργατική δύναμη. Το ύψος αυτών των λειτουργιών καθορίζεται πρωταρχικά από τις κάθε φορά ανάγκες συσσώρευσης του κεφαλαίου, από το επίπεδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης που γίνεται ανισόμετρα, καθώς και από το επίπεδο της πάλης των αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Μόνο συγκυριακά είναι δυνατό να υπάρχει και μεγάλη κερδοφορία του κεφαλαίου και κοινωνικές παροχές, πάντα με στόχο την ενσωμάτωση των εργαζομένων. Αυτό έγινε στην καπιταλιστική Ευρώπη αμέσως μετά τον πόλεμο, χάρη και στο αμερικανικό σχέδιο Μάρσαλ.
Η ύπαρξη του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη επιδρούσε θετικά και στις αστικές κυβερνήσεις να παραχωρούν στους εργαζόμενους. Ομως, από τη δεκαετία του 1980 το λεγόμενο κοινωνικό κράτος άρχισε να ξηλώνεται, τόσο από τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της σοσιαλδημοκρατίας, όσο και από τις χριστιανοδημοκρατικές - κεντροδεξιές, που στηρίζουν ομόψυχα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη «Λευκή Βίβλο» και τις άλλες πολιτικές επιλογές του κεφαλαίου, με τις οποίες κατοχυρώνονται θεσμικά οι θεμελιώδεις αστικές ελευθερίες (απελευθερωμένη κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικής δύναμης).
Αποδείχνεται το πραγματικό περιεχόμενο των διαφόρων δρόμων προς το σοσιαλισμό (ευρωκομμουνιστικού - τρίτου δρόμου - σύγχρονου δρόμου της «ανανεωτικής» αριστεράς), ως δρόμων διαχείρισης των συμφερόντων των μονοπωλίων με «αριστερό» άλλοθι. Φαίνεται καθαρά ότι η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση δεν είναι παρά η νέα «ουδέτερη» ονομασία της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Η 85χρονη ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ μάς διδάσκει ότι δεν μπορεί να διεξαχθεί συνεπής και άρα αποτελεσματικός αντιμονοπωλιακός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας, δίχως συνεχή διαπάλη με τον οπορτουνισμό και τις διάφορες σοσιαλδημοκρατικές αποχρώσεις, ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα που πρέπει να νικηθούν, για να μπορούν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να ελπίζουν ότι θα έρθουν γι' αυτούς καλύτερες μέρες.
Ο σύγχρονος οπορτουνισμός, σε συνθήκες οξύτατης αντιπαράθεσης των δύο κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, έγινε η ιδεολογική βάση για την ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας. Κατασυκοφάντησε τον κομμουνισμό και τις αξίες του. Μηδενίζει σήμερα την τεράστια προσφορά του σοσιαλισμού στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην ειρήνη, στην πρόοδο όλων των επιστημών. Αυθαδιάζει, ρίχνει τόνους λάσπης, στις εποποιίες της κολεκτιβοποίησης και της εκβιομηχάνισης στην ΕΣΣΔ, που την έκαναν ικανή να συντρίψει το φασισμό.
Ο σύγχρονος οπορτουνισμός - διεθνώς και στην Ελλάδα - στο όνομα της ανανέωσης διέσυρε τις αρχές της ταξικής πάλης ως ξεπερασμένες. Ανήγαγε την ταξική συνεργασία σε υπερόπλο των εργαζομένων. Μόλυνε συνειδήσεις και στήριξε τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, όλες τις βασικές επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Καλλιεργεί τη θεωρία του αδύνατου και του ξεπερασμένου της πάλης για το σοσιαλισμό σε κάθε ξεχωριστή χώρα, καθώς και την ουτοπία για έναν καλό καπιταλισμό. Απορρίπτει τις νομοτέλειες για το σοσιαλισμό με αντικαπιταλιστική φρασεολογία, ενώ την ίδια στιγμή ενισχύει το σοσιαλδημοκρατικό σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί κάθε αριστερό και προοδευτικό άνθρωπο, ανεξάρτητα από διαφορές που έχει με το Κόμμα μας, να συμπαραταχτεί μαζί μας στο δρόμο της αγωνιστικής στάσης ζωής. Καλεί, ιδιαίτερα, όσους και όσες πέρασαν από τις γραμμές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τα τελευταία 30 χρόνια και που αποστασιοποιήθηκαν για διάφορους λόγους, να ανταποκριθούν στο χέρι που τους απλώνει το ΚΚΕ. Πίσω από τη συσπείρωση κατά των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, δεν υπάρχει ελπίδα να ξαναζωντανέψουν και να πάρουν εκδίκηση τα όνειρα τόσων και τόσων γενεών. Να ξανασυναντηθούμε στη δράση. Εκεί να συζητήσουμε και τις διαφορετικές απόψεις μας. «Στους δρόμους για το αύριο κρίνονται περασμένα».
Οσοι συνεχίζουν να κάνουν λόγο για τη «μεταβιομηχανική» κοινωνία, όπου βαθμιαία η εργατική τάξη εξαφανίζεται, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τις στρατιές των ανέργων, των μερικώς απασχολούμενων, των εκατομμυρίων φτωχών. Οι συνθήκες ασφαλώς και αλλάζουν, λόγω των τεράστιων αλμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας, όμως η εκμετάλλευση παραμένει. Η απομύζηση της υπεραξίας είναι το αίμα και οι πνεύμονες του κεφαλαίου. Το μόνο ρεαλιστικό είναι να του αφαιρεθούν.
Το περιεχόμενο της πρότασης του ΚΚΕ έρχεται σε σύγκρουση με την πλουτοκρατία, με τα κόμματά της, με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας. Είναι πρόταση συσπείρωσης και αγώνα, που στηρίζεται στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες του σήμερα και δίνει προοπτική. Για να μπορούν οι εργαζόμενοι να πάρουν στα χέρια τους τα συμφέροντά τους, να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους και των παιδιών τους. Για να συμπαραταχτούν με τους λαούς που αγωνίζονται κατά του ιμπεριαλισμού.
Η πρόταση του ΚΚΕ φέρνει το λαό μας κοντά στους άλλους λαούς και μακριά από την πλουτοκρατία. Η πρόταση του ΚΚΕ αντιστρατεύεται την πολιτική της επέμβασης και κατοχής άλλων χωρών από δυνάμεις των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Είναι πρόταση φιλίας, ειρήνης και ισότιμης συνεργασίας. Και είναι ρεαλιστική, γιατί ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των εργαζομένων. Είναι ρεαλιστική, γιατί ο λαός μπορεί να την επιβάλει, εφόσον το θελήσει και αποφασίσει να δράσει.
Η ΚΕ του ΚΚΕ θέλει να υπογραμμίσει ότι η φιλολαϊκή πολιτική και ανάπτυξη δεν είναι δυνατή, όσο θα βρίσκονται στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων και του καπιταλιστικού κράτους τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Υπάρχει άφθονος πλούτος, ώστε να έχει ο εργαζόμενος σταθερή και κανονική εργασία με αξιοπρεπείς μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις και ελεύθερο χρόνο. Δωρεάν και αποκλειστικά δημόσια Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια. Να αναπτύσσουν πλούσια πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα οι νέες γενιές. Να πιάνουν τόπο οι κόποι του μικρομεσαίου αγρότη και επαγγελματοβιοτέχνη που τους «θερίζουν» οι πολυεθνικές. Υπάρχει άφθονος πλούτος, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα του περιβάλλοντος, του κυκλοφοριακού, της ερημωμένης υπαίθρου, της ανασφάλειας που μαστίζει τη νεολαία. Αυτός ο πλούτος είναι ανάγκη να γίνει λαϊκή περιουσία. Πρόκειται για όρο εκ των ων ουκ άνευ για να έρθουν καλύτερες μέρες.
Το ζήτημα είναι πολιτικό και συνδέεται άμεσα με το ποιος έχει την εξουσία. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεγαλεμπόριο, ορυκτός πλούτος, μεταφορές κ.ά.) προϋποθέτει τη λαϊκή εξουσία, ώστε να γίνει δυνατός ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, να βρει πόδια και άνθηση ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρομεσαίας αγροτιάς και των μικρομεσαίων εμπόρων και αυτοαπασχολούμενων.
Η λαϊκή κοινωνικοπολιτική συμμαχία που προτείνει το ΚΚΕ θα οργανώσει την πάλη για τα δικαιώματα των εργαζομένων, θα εμπνεύσει μεγάλους ταξικούς αγώνες, θα ανοίξει την πόρτα στην προοπτική. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Και είναι συμφέρον του λαού να μην αναβάλει το δρόμο του για το απώτερο μέλλον, αλλά να προχωρήσει όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλάζοντας τώρα το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων σε βάρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Ο δρόμος που άνοιξε η Παρισινή Κομμούνα δεν έκλεισε. Ο δρόμος της Οχτωβριανής Επανάστασης συνεχίζεται. Αυτό το γνωρίζει και αυτό φοβάται ο ιμπεριαλισμός. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της νίκης δίχως πισωγύρισμα...
6/11/2003
Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ