Δύο είναι τα θέματα που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της πανελλήνιας προσοχής τον τελευταίο καιρό: το κατσικάκι και το Κυπριακό. Το πρώτο προέκυψε ως υποπροϊόν της νεοελληνικής θρησκευτικότητας και της προσπάθειας μετατροπής του μεταφυσικού περιεχομένου των «θείων παθών» σε τυπική, καθημερινή πραγματικότητα, με όλα τα υλικά στοιχεία που τη συναποτελούν. Τις ευωχικές αποκλίσεις της και τις πολύχρωμες απολαύσεις της. Το δεύτερο θέμα, το Κυπριακό δηλαδή, προέκυψε ως υποπροϊόν του υπολανθάνοντος, νεοελληνικού εθνικισμού που ποτέ δεν τα κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια ενός ψευδοϊστορικού συναισθηματισμού. Μιας μόνιμα λανθασμένης εκδήλωσης, που όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις σε σχέση με την πολιτική τους συγκυρία, αλλά εγκαταλείπεται ως έξαρση πατριωτισμού στα πλαίσια μιας συλλογικής συμπεριφοράς. Γιατί έτσι το βρήκαμε από τους παππούδες μας.

Και φυσικά δεν είναι πρώτη φορά που ενίσταμαι για τη γνωστή λογολαγνεία που συνοδεύει τις εξάρσεις της νεοελληνικής επικαιρότητας. Ετσι συμβαίνει σε κάθε περίπτωση που ένα θέμα έρχεται να ανατρέψει τη συνηθισμένη ροή του καθημερινού χρόνου και να μεταφέρει την προσοχή του κόσμου κάπου αλλού. Χωρίς αυτό το «αλλού» να είναι πρωτοφανές. Αρχίζουν, λοιπόν, οι τηλεοπτικές συνάξεις να παίρνουν το γνωστό διερευνητικό τους χαρακτήρα και οι ειδικοί να προσπαθούν να αναδείξουν τους λόγους που διαμορφώνουν το θέμα. Τα επιχειρήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι αρμόδιοι μας ανακοινώνουν για ακόμα μια φορά ότι η προέλευση των πασχαλινών σφαγίων, που αναλαμβάνουν να μετατρέψουν το μεταφυσικό πάθος σε ένα σύνολο φυσικών γεύσεων, καταδεικνύεται από το χρώμα της σφραγίδας. Εφιστούν την προσοχή των καταναλωτών στην ευρωτική διαφορά ανάμεσα στη Βαρβάκειο και στα χασάπικα της γειτονιάς. Κουβέντα όμως πως έτσι συμβαίνει σε κάθε ελεύθερη αγορά. Ο καθένας βάζει τη δική του σφραγίδα όχι μόνο πάνω στην πλάτη των αμνοεριφίων, αλλά και των ίδιων των καταναλωτών.

Και ακολουθεί το δεύτερο θέμα. Εδώ απλώς αλλάζουν οι αρμόδιοι αναλυτές. Τις αναλύσεις στην περίπτωση αυτή αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν διπλωμάτες, πολιτικοί, συνταγματολόγοι και οι γνωστοί ευκαιριακοί συζητητές που δε λείπουν έτσι κι αλλιώς, όποιο κι αν είναι το θέμα, γιατί αυτοί ξέρουν. Ετσι και στην περίπτωση του Κυπριακού ξέρουν πολύ καλά πως η διαφορά αφορά το όνομα της αγοράς που καθορίζει τις τιμές. Στη μια περίπτωση μιλούμε για τη Βαρβάκειο. Στην άλλη για τη Λουκέρνη. Και στις δυο περιπτώσεις όμως εκείνος που παραπλανά τον καταναλωτή δεν είναι το αθώο αμνοερίφιο, είναι αυτός που την τελευταία στιγμή, ως μόνος αρμόδιος σφραγιδοφύλαξ, σφραγίζει το εμπόρευμα. Και γι' αυτή τη διαδικασία ούτε λέξη στη σχετική συζήτηση. Κανείς δε λέει ποιος κρατάει τη σφραγίδα, για να καταδείξει με το χρώμα της την προέλευση του πωλούμενου. Και η συζήτηση πάει μια από δω και μια από κει. Πότε για τη βιωσιμότητα, και πότε για το λειτουργικό του σχεδίου. Πότε για το ευρωπαϊκό κεκτημένο ή την αδιαλλαξία του κυρίου Ντενκτάς. Και κανείς δεν τολμάει, όπως το κάνει κι αυτή τη φορά μόνο το ΚΚΕ, κανείς δεν τολμάει να μιλήσει για τον σφραγιδοφύλακα. Το μεγάλο ιμπεριαλιστή σφαγέα που καθορίζει την τελική τιμή και στις κεντρικές αγορές και στα γραφικά χασάπικα της γειτονιάς. Γιατί ό,τι και να πούμε εμείς, όπως και να τα αναλύσουμε τα θέματα, μόνο τα σωστά εργαλεία θα μας πάνε στην αλήθεια. Μόνο έτσι θα βοηθήσουμε τους «καταναλωτές» για να βρούνε το δρόμο για τη λύση. Να καταλάβουν, με άλλα λόγια, πως όλα τα «κρέατα» είναι τα ίδια. Με όλα μπορεί κανείς να γιορτάσει το Πάσχα. Προσοχή όμως. Προσοχή στις αμερικάνικες σφραγίδες!