Ετούτες τις μέρες που στην τηλεόραση, αλλά και στον Τύπο, γίνονται ακραίες συζητήσεις για την ομοφυλοφιλία, όλως τυχαία βγαίνει στις αίθουσες μια ακόμα ταινία που αναφέρεται σε αυτή την ερωτική - και όχι μόνον - «ιδιαιτερότητα». Μια «ιδιαιτερότητα», ένα μέρος της κοινωνίας, ένα σύνολο ανθρώπων, που διεκδικεί «ίσα δικαιώματα». Που ζητάει να συζεί, να παντρεύεται, να κάνει οικογένεια και, σε μερικές περιπτώσεις, παιδιά!

Η ταινία του Μάγιερ, ακολουθώντας την πεπατημένη, την άποψη του άσπρου - μαύρου, του καλού και του κακού, τάσσεται αναφανδόν αλληλέγγυα. Και, γι' αυτό το λόγο δεν προσφέρει τίποτα, κατά τη γνώμη μας, προς την κατεύθυνση για μια σοβαρή και αντικειμενική αναζήτηση επιστημονικών και κοινωνιολογικών απαντήσεων - και λύσεων, εάν και όπου αυτό είναι δυνατόν - πάνω στο ζήτημα. Πάνω στο ζήτημα των δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεων. Πάνω στο ζήτημα του «φυσικού» και του «επίκτητου». Πάνω στο ζήτημα της «επιλογής» και στο ζήτημα του «εθισμού», μετά από εξωτερική «παρέμβαση» στην ερωτική διαμόρφωση της συμπεριφοράς του ανθρώπου.

Πάλι θα πούμε, σε σημείο να γινόμαστε κουραστικοί, πως τέτοια ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται «συναισθηματικά» και πρόχειρα. Ούτε, βέβαια, «φιλελεύθερα», έτσι γενικά. Είναι ζητήματα που αφορούν στο σύνολο της κοινωνίας και απαιτούν σοβαρότερη αντιμετώπιση. Δεν είναι απάντηση, για παράδειγμα, ούτε βέβαια καταγραφή της αλήθειας, η συμπεριφορά της μητέρας του ενός από τους δυο ήρωες της ταινίας, που βλέπει το παιδί της, σε πολύ ανώριμη ηλικία, να ρουφάει «χόρτο», να «παίζει» ερωτικά με το φίλο του και αυτή να το απολαμβάνει, συμμετέχοντας, μάλιστα! Γιατί το παιδί της ήταν σε μια τέτοια ηλικία που, ούτε από «χόρτο» γνώριζε, ούτε από ερωτική επιλογή. Τράβαγε όπου τον έσπρωχναν οι περιστάσεις, δηλαδή το περιβάλλον!

Δυο παιδικοί φίλοι γίνονται, έτσι χωρίς ιδιαίτερη δραματουργική επεξεργασία, εραστές. Σε κάποια φάση της ζωής τους μπαίνει στην παρέα τους μια «ανεκτική» γυναίκα. Μαζί τους, στην κυριολεξία, κάνει ένα παιδί. Ο γερός δεσμός των δυο αντρών, όμως, είναι πάνω από τις δυνάμεις της. Ζητάει σε καθέναν απ' τους δυο ξεχωριστά να την ακολουθήσει. Εκείνοι προτιμούν τη δική τους συντροφιά. Η γυναίκα παίρνει το παιδί και φεύγει. Ομως, όλοι ξέρουν, σύμφωνα με την ταινία, πως το παιδί τους κάποια μέρα θα τους αποδεχτεί όλους και θα γυρίσει κοντά τους (ίσως και η μητέρα)!..

Η ταινία, με τέτοιο «σκαμπρόζικο» θέμα, σώζεται από βέβαιο Βατερλό, γιατί έχει πολύ καλή σκηνοθεσία (χαμηλοί τόνοι, εσωτερικοί ρυθμοί, διακριτικοί ήχοι και μουσική, θαυμάσιους «θεατρικούς» ηθοποιούς, λειτουργική φωτογραφία, διακριτικό μοντάζ). Σώζεται γιατί δεν προκαλεί. Γιατί κανένας από τους ήρωές της δεν είναι καρικατούρα (εξαίρεση, ίσως, η μητέρα). Ολα είναι κάτω από έλεγχο.

Ολες, όμως, οι παραπάνω αρετές, κάτω από προϋποθέσεις, μπορεί να γίνουν κακός σύμβουλος. Η «διακριτικότητα» της ταινίας, σε πολύ νεαρά - και ανώριμα - άτομα μπορεί να λειτουργήσει μεροληπτικά προς μια κατεύθυνση. Θα έλεγα, με κάποια επιφύλαξη για το απόλυτο της λέξης, πως η ταινία είναι μια άμεση προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας. Μια προπαγάνδα που, αφού πρώτα σε κερδίσει συναισθηματικά, σου ζητάει, στη συνέχεια, την αποδοχή. Την παραδοχή πως έτσι έχουν τα πράγματα!

Παίζουν: Κόλιν Φάρελ, Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Ντάλας Ρόμπερτς, Σίσι Σπέισεκ.