• Περίπου 350 εργαζόμενοι του ομίλου Ηλιάδη είναι με το ένα πόδι στην ανεργία, την ώρα που ο μεγαλοβιομήχανος εκβιάζει για την παροχή νέων θαλασσοδάνειων
• Οι 180 της «ΔΑΡΙΓΚ» στη Χαλκίδα «μετράνε μέρες» στην επιχείρηση και παραμένουν απλήρωτοι για πέντε συνεχόμενους μήνες
• Οι ναυτεργάτες και οι υπάλληλοι του Ποταμιάνου έχουν να πληρωθούν από τον Οκτώβρη και αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να είναι οι επόμενοι 500 που θα προστεθούν στη μακρά λίστα των ανέργων
• Στην «Καπνική Μιχαηλίδη» στην Ξάνθη 500 έως 700 εργαζόμενοι ενδέχεται να μην ξανακάνουν μεροκάματο
• Στη Λάρισα, το μπαράζ των απολύσεων συνεχίζεται αμείωτο, με 80 απολύσεις σε καταστήματα και επιχειρήσεις της περιοχής, μόνο τις τελευταίες δύο βδομάδες
• Οι 98 εργάτες και εργάτριες της «Τρικολάν» βρίσκονται οριστικά πλέον εκτός παραγωγής, ύστερα από το λουκέτο στο εργοστάσιο της Νάουσας
• Στο Ρίο-Αντίρριο, 40 ναυτεργάτες περνάνε στην ανεργία με το νέο έτος
• Στην «Καματάκης» και στη «Χωναίος» συνολικά 600 εργαζόμενοι είναι ουσιαστικά άνεργοι, ενώ στη «Βαλκάν» νέοι απολυμένοι προστίθενται κάθε μήνα στους 150 που έχουν ήδη απολυθεί τα δύο τελευταία χρόνια.

Σε απόλυτα νούμερα, περίπου 2.500 εργαζόμενοι βρίσκονται στα πρόθυρα της ανεργίας -όπως προκύπτει από τη σταχυολόγηση μόνο της επικαιρότητας - δίπλα στους 520.000 άνεργους που καταγράφει επίσημα ο ΟΑΕΔ. Χιλιάδες άλλοι παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες ή εξωθούνται από την εργοδοσία στην «εθελούσια» ανεργία, με την ανοχή της κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, ο στρατηγικός στόχος κυβέρνησης και κεφαλαίου, όπως τέθηκε και από τη στρατηγική της Λισαβόνας, παραμένει ο ίδιος: Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων (δηλαδή, των εργοδοτικών υπερκερδών) μέσα από τη μείωση του εργατικού κόστους. Οσοι πάλι δεν μπορούν να σταθούν στον ανταγωνισμό, κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, χωρίς ουσιαστικό κόστος για τους ίδιους. Καμία πτώχευση, κανένα λουκέτο δεν έκανε ποτέ και κανέναν εργοδότη φτωχότερο.

• Με το νέο αναπτυξιακό νόμο, πάνω από 150 εκατομμύρια ευρώ (χρήματα των Ελλήνων εργαζομένων) χαρίζονται στους εργοδότες, τη στιγμή που το ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής τους σε νέες επενδύσεις θα πέσει στο 25%. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τόσο το προσφερόμενο ποσό, όσο και το ποσοστό συμμετοχής θα προσαρμοστούν στην πράξη ακόμα καλύτερα στα συμφέροντα των μεγαλοβιομηχάνων
• Η ρύθμιση των προστίμων για τις οφειλές τους στο ΙΚΑ χαρίζει άμεσα στις επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν μέχρι 880 εκατομμύρια ευρώ
• Ο νέος φορολογικός νόμος προβλέπει μείωση της φορολογίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις στο 25% μέχρι το 2008, από 35% που είναι σήμερα. Αντίστροφα, η άμεση και έμμεση φορολογία για μισθωτούς και συνταξιούχους κατατρώει το πενιχρό τους εισόδημα. Είναι παραλλαγή του ίδιου συστήματος που ευθύνεται για την αύξηση κατά 5,2% της φορολογίας μισθωτών και συνταξιούχων τη διετία 2002-2003 και το οποίο προβλέπει έμμεσους φόρους που θα απομυζούν το 20% του οικογενειακού εισοδήματος. Ο προϋπολογισμός έρχεται να επιβεβαιώσει τη ληστρική αυτή αφαίμαξη των εργαζομένων
• Η λιτότητα και η ακρίβεια παραμένουν και εντείνονται, με διαρκείς ανατιμήσεις στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.

Ακολουθούν νέα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, όπως οι πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ, που προβλέπουν την αναδιάρθρωση του εργάσιμου χρόνου και τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης, στα πλαίσια της παραπέρα ευελιξίας που απαιτούν οι εργοδότες. Μέτρα που οδηγούν στην κατάργηση του 8ωρου και του δικαιώματος στην πλήρη και σταθερή εργασία. Παράλληλα, τραπεζικό κεφάλαιο και κυβέρνηση ξεκίνησαν τον νέο αντιασφαλιστικό «χορό», χωρίς να κρύβουν ότι οι σχεδιασμοί τους αφορούν στο σύνολο της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων, το ΠΑΣΟΚ δε θέλει και δεν μπορεί να παίξει το ρόλο της αντιπολίτευσης. Το σκηνικό της συναίνεσης, που στήθηκε από την αλλαγή ακόμα της κυβέρνησης και συνεχίζεται σήμερα με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, πιστοποιεί απλά την πλήρη ταύτιση των πρασινογάλαζων πολιτικών. Ο ΣΥΝ, παρά την αριστερόστροφη μετάλλαξη που επιχειρεί να περάσει στις συνειδήσεις των εργαζομένων, συνεχίζει και μετά το συνέδριό του στην ίδια ρότα: Συνειδητός στρατηγικός στόχος της πολιτικής του δράσης είναι η εξωπραγματική συνύπαρξη του καπιταλιστικού κέρδους και της ευημερίας των εργαζομένων. Ιδεολόγημα που μόνο αυταπάτες μπορεί να καλλιεργεί στους εργαζόμενους και να αποπροσανατολίζει το κίνημα από τον κύριο αντίπαλό του, που δεν είναι άλλος από το ίδιο το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αποτελεί το ένα πόδι πάνω στο οποίο μπορεί σήμερα να στηριχτεί η μόνη ρεαλιστική απάντηση των εργαζομένων. Το άλλο είναι το ΚΚΕ. Η ενίσχυσή του αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη πιο ρωμαλέων ταξικών αγώνων, για την προώθηση της λαϊκής συμμαχίας. Η υιοθέτηση της πολιτικής του πρότασης από όλο και ευρύτερα λαϊκά στρώματα, το χτίσιμο του Μετώπου, είναι η καλύτερη εγγύηση για το αύριο της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Το πολιτικό αίτημα για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, του σοσιαλισμού, είναι επίκαιρο και επιτακτικό όσο ποτέ.