Δυστυχώς τα παραπάνω δεν αποτελούν επιλογή μόνο της κεντρικής διοίκησης, των κυβερνήσεων του δικομματισμού. Και πολλοί αιρετοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν επιλέξει τον ίδιο αυτό δρόμο, με πολύ χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν στο ελεγχόμενο από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ Διοικητικό Συμβούλιο της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας.

Για παράδειγμα: Λίγους μήνες πριν, στις 25 Γενάρη 2005, το ΔΣ της ΚΕΔΚΕ ασχολήθηκε εκ νέου με το θέμα της Δημοτικής Αστυνομίας, εγκρίνοντας ομόφωνα σχετική εισήγηση του προέδρου της ΚΕΔΚΕ Π. Κουκουλόπουλου και του Κ. Τζέκη αντιστρατήγου ε.α. της ΕΛ.ΑΣ.

Η εισήγηση επιβεβαιώνει - πέρα από λεκτικές φιοριτούρες - τον αυστηρά αστυνομικό χαρακτήρα που θέλουν να αποδώσουν στη δημοτική αυτή υπηρεσία. Τη δομή, την ιεραρχία, την υποδομή, τα διαδημοτικά δίκτυα, τα επιτελεία που θέλουν να ιδρύσουν. Την ανάληψη έργου της ΕΛ.ΑΣ. Την παραπέρα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος μέσω επιβολής και νέων δημοτικών προστίμων.

Δείχνει όμως και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πάνω στη βιασύνη τους, με πρώτους που τα φορτώνονται φυσικά τους υπαλλήλους της.

Αντιγράφουμε: «... ίσως φαίνεται η ίδρυση ενός νέου σώματος εύκολη υπόθεση και ρομαντική. Οσο όμως αρχίζει κάποιος να ασχολείται με λεπτομέρειες (...) τόσο τα πράγματα σκουραίνουν και καταλήγει στην άποψη ότι ίσως ο θεσμός αυτός χρειάζεται μεγαλύτερο νομικό οπλοστάσιο, περισσότερη σκέψη και λεπτομερέστερη ανάλυση, πριν εισηγηθεί στα Δημοτικά Συμβούλια την έκδοση απόφασης για ανάληψη του όποιου μέρους αστυνόμευσης. Η ΕΛ.ΑΣ. για τους δικούς της λόγους βιάζεται να αποδώσει την ευθύνη Αστυνόμευσης στους Δήμους, όμως τα ερωτήματα που τίθενται είναι αν οι Δήμοι πρέπει αμέσως και πρόχειρα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του σύγχρονου πλέγματος Αστυνόμευσης - Ασφάλειας και να αναλάβουν την ευθύνη Αστυνόμευσης χωρίς υποδομή, προσωπικό, μέσα, οικονομική υποστήριξη».

Σημειώνουν ότι «δε νοείται αστυνομική υπηρεσία αν δεν είναι στελεχωμένη με τουλάχιστον 30-32 άνδρες» και ότι αυτός ο αριθμός ανταποκρίνεται στις ανάγκες ενός δήμου με μόλις 30.000 κατοίκους. Επιμένουν ότι για μεγαλύτερους ΟΤΑ χρειάζονται περισσότεροι υπάλληλοι.

Διευκρινίζουν ότι αυτή τη βασική δύναμη την αποτελούν ένας διευθυντής, τρεις τμηματάρχες, τέσσερις τηλεφωνητές για 24ωρη υπηρεσία, τέσσερις υπεύθυνοι βάρδιας για 24ωρη υπηρεσία, οκτώ για περιπολία ενός αυτοκινήτου (τέσσερα πληρώματα των δύο) για 24ωρη υπηρεσία, τέσσερις πεζοί τροχονόμοι και έξι - οκτώ υπάλληλοι σε ρεπό και άδεια.

Για τους βαθμούς των δημοτικών αστυνόμων προτείνουν να καθιερωθούν τρεις: Διευθυντής, Τμηματάρχης και Επόπτης. Επίσης ότι στην προαναφερόμενη βασική δύναμη των 30-32 αστυνομικών τουλάχιστον πέντε να είναι βαθμοφόροι.

Για την ίδρυση «υπηρεσιών» σε Αττική και Θεσσαλονίκη προβλέπουν: «Θα είναι δαιδαλώδες και πολύπλοκο το σύστημα αστυνόμευσης αν ιδρυθούν τόσες Δημοτικές Αστυνομίες όσοι και οι Δήμοι στην Αττική.

Κατ' αρχήν θα υπάρχει επικάλυψη των υπηρεσιών όταν υπάρχουν δυσδιάκριτα όρια, θα υπάρχει τραγέλαφος αστυνόμευσης στα όρια των Δήμων (η μια πλευρά του δρόμου θα αστυνομεύεται από ένα Δήμο, η άλλη από τον άλλον, άραγε ποιος τροχονόμος ποιου Δήμου θα ρυθμίζει την κυκλοφορία), τέλος ο πολίτης θα μπερδεύεται χωρίς να γνωρίζει τι ισχύει από τη μία πλευρά του δρόμου και τι από την άλλη.

Γι' αυτό το λόγο και όσους άλλους, απαιτείται η ίδρυση Διαδημοτικών Αστυνομικών Διευθύνσεων όπως π.χ. Ιστορικού κέντρου, Ανατολικής, Βόρειας, Δυτικής και Νότιας Αττικής ή Πειραιά. Ισως απαιτηθεί ίδρυση διαδημοτικού οργάνου για να υπαχθούν οι υπηρεσίες αυτές, π.χ. να οριστεί ένας δήμαρχος να τις εποπτεύει ή εναλλάξ εποπτεία κλπ.

Τα ίδια προβλήματα ισχύουν και για τη Θεσσαλονίκη, όπου ίσως να ιδρύονταν η Ανατολική, η Κεντρική και η Δυτική Δημ. Αστυνομία, όπως και σε πολεοδομικά συγκροτήματα που απαρτίζονται από περισσότερους του ενός Δήμους, π.χ. Βόλος κλπ. Στην επαρχία ίσως πολλοί δήμοι συνενώσουν την προσπάθεια για ίδρυση μιας Δημοτικής Αστυνομίας ή υπαχθούν στην αστυνόμευση μιας μεγαλύτερης πόλης».

Σε άλλο σημείο της εισήγησης ζητούν την «ίδρυση και στελέχωση ενός επιτελικού οργάνου ελέγχου, συντονισμού και παρακολούθησης των Δημοτικών Αστυνομιών» ή, αλλιώς, επιτελείου.

Για την υποδομή, «για να υπάρξει ανάληψη μέρους Αστυνόμευσης από τους Δήμους», η ΚΕΔΚΕ ζητά «κτίρια, αρχεία, μέσα εξυπηρέτησης, π.χ. ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τηλεφωνικά κέντρα, υλικά ασύρματης επικοινωνίας, οχήματα, δίκυκλα, θορυβόμετρα, ηχόμετρα, στολές και άλλα». Ακόμα «χορήγηση τριψήφιου αριθμού τηλεφώνου (ανάλογου του 100 της ΕΛ.ΑΣ.)» και «πρόβλεψη χορήγησης αρκετών συχνοτήτων εναέριας επικοινωνίας για τη δημιουργία κέντρων ασύρματης επικοινωνίας χωρίς η μία να παρεμβάλλει την άλλη, ιδίως όταν οι Δήμοι γειτνιάζουν».

Ακόμα σημειώνει ότι το κάθε Δημοτικό Συμβούλιο «ίσως πρέπει να αποκτήσει και Δημοτικό Δημόσιο Κατήγορο για την εκδίκαση των Δημοτικών πταισμάτων και ίσως οι αποφάσεις των Δημ. Συμβουλίων να απειλούν και επιβολή προστίμων, όπως Αστυνομικές διατάξεις, την εκδίκαση των οποίων στα πταισματοδικεία θα αναλαμβάνει ο Δημοτικός κατήγορος ή ο κατήγορος επί Δημοτικών πταισμάτων».

Για το επαγόμενο κόστος η Ενωση γράφει: «Γίνεται κατανοητό ότι το 80% της επιχορήγησης για τη μισθοδοσία του προσωπικού μάλλον δεν επαρκεί. Ισως χρήματα και υλικοτεχνική υποδομή είναι δυνατό να αναζητηθούν από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξεως στο οποίο θα πλεονάσει, λόγω απόσυρσής του από τις πόλεις και ως εκ τούτου θα μειωθούν τα κόστη αστυνόμευσης».

Σε άλλο σημείο η ΚΕΔΚΕ υπολογίζει ότι το συνολικό ετήσιο κόστος μιας υπηρεσίας είκοσι ατόμων ανέρχεται σε 532.740 ευρώ. Προτείνει το κόστος λειτουργίας των σχολών εκπαίδευσης και το κόστος του αρχικού εξοπλισμού της Δημοτικής Αστυνομίας να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Το ελληνικό δημόσιο να αναλάβει και το συνολικό κόστος λειτουργίας της Δημοτικής Αστυνομίας τον πρώτο χρόνο, ενώ από τον επόμενο το 80% να καλύπτεται από τον κρατικό προϋπολογισμό και το 20% από τον οικείο δήμο, δηλαδή τις τσέπες των δημοτών.

Σχετικά με την εκπαίδευση των δημοτικών αστυνόμων, η ΚΕΔΚΕ καταλήγει ότι «οι εκπαιδευόμενοι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το σκοπό και το ρόλο τους στην υπό εκπαίδευση αποστολή τους». Οτι η εκπαίδευση «δεν τους εμφύσησε πνεύμα ένστολης - ενσυνείδητης πειθαρχίας». Το αποδίδει στο γεγονός ότι «ούτε οι εκπαιδευτές ούτε η πολιτεία ακόμη δε γνωρίζουν πώς και με ποια μορφή θα ασκεί τα καθήκοντά της η Δημοτική Αστυνομία».

Να σημειώσουμε εδώ ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευομένων δε συμφωνεί με αυτήν την κατεύθυνση. Τούτο φαίνεται και κάθε φορά που συνδικαλιστές της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στους ΟΤΑ περιοδεύουν στις σχολές και έρχονται σε άμεση επαφή με τους σπουδαστές.

Στις συζητήσεις αυτές εκπαιδευόμενοι τονίζουν ότι δε θέλουν να αποτελούν κομμάτι άλλου ενός κατασταλτικού μηχανισμού. Οτι σκοπός τους ήταν και είναι να υπηρετήσουν ως δημοτικοί υπάλληλοι και όχι ως αστυνόμοι.

Χαρακτηριστικό είναι και το εξής περιστατικό: Οταν συνδικαλιστές, εκπρόσωποι του ταξικού εργατικού κινήματος, κάλεσαν τους σπουδαστές των σχολών να μην αποκτήσουν συνείδηση οργάνου καταστολής, όταν τους έγινε καθαρό ότι τους θέλουν ως συναδέλφους υπαλλήλους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και όχι «μπάτσους», από «κάτω» έπεσε χειροκρότημα.