Οι ...πλάτες που βάζει ο Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ για να προωθηθούν τα αντεργατικά μέτρα και οι αντιλαϊκές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης της ΝΔ, είναι μια πραγματικότητα που αποδεικνύεται καθημερινά. Η στάση τους στην υπογραφή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για «αυξήσεις» 77 λεπτών στο μεροκάματο, ή στο νόμο - λαιμητόμο για τις εργασιακές σχέσεις στις πρώην ΔΕΚΟ, ή στις ρυθμίσεις που αφορούν τις «Συμπράξεις» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, είναι ενδεικτική για τον τρόπο που και τα δύο κόμματα από κοινού και συμπληρώνοντας το ένα το άλλο, είναι απόλυτα ταυτισμένα στην υπόθεση της εξυπηρέτησης των στόχων του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η ...κριτική που ασκεί ο Γ. Παπανδρέου προς την κυβέρνηση, δεν αφορά κύρια το χαρακτήρα και την ουσία των μέτρων που παίρνονται, αλλά το ότι η κυβέρνηση ...καθυστερεί, δεν υλοποιεί ή ακόμα και ότι δεν έχει προγράμματα για τις αναγκαίες - λέει - μεταρρυθμίσεις. Πανταχού βέβαια παρόντα και τα διάφορα Μέσα Ενημέρωσης, που καταγγέλλουν δήθεν την κυβέρνηση για ατολμία, απαιτώντας να προχωρήσουν οι αλλαγές στο χώρο της οικονομικής πολιτικής και ειδικά σε τομείς όπως τα εργασιακά και τα συνταξιοδοτικά.

Χαρακτηριστική για το κλίμα που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι ακριβοπληρωμένοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης είναι και η δημοσκόπηση που ήρθε στο φως στις αρχές της βδομάδας που διανύουμε. Τη Δευτέρα το βράδυ προβλήθηκε από το κανάλι των εκδοτών, ενώ την επόμενη μέρα ήταν πρώτο θέμα στην εφημερίδα «το ΒΗΜΑ». Μπορεί οι περισσότεροι, διαβάζοντας τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης, να στάθηκαν στα ποσοστά προτίμησης που συγκεντρώνουν τα κόμματα, που όλα - πλην του ΚΚΕ - παρουσιάζουν μια σχετική πτώση σε σχέση με την προηγούμενη δημοσκόπηση, ωστόσο η ...πονηρή δουλιά και η ζύμωση που κάνουν οι προπαγανδιστές της οικονομικής ολιγαρχίας, στηρίζονται περισσότερο στο δεύτερο μέρος της δημοσκόπησης. Σε εκείνο που χαρακτηρίζεται ως ...ποιοτική ανάλυση της πρόθεσης ψήφου και υποτίθεται πως απεικονίζει τις ευρύτερες διαθέσεις και προσεγγίσεις των ψηφοφόρων. Και λέμε υποτίθεται, επειδή στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για καταγραφή συγκεκριμένων απόψεων, αλλά για την εκμαίευση απαντήσεων, οι οποίες με την κατάλληλη επεξεργασία προβάλλονται ως αίτημα των ερωτώμενων. Στόχος τους, είναι η ξεδιάντροπη χειραγώγηση των εργαζομένων, οι οποίοι επηρεασμένοι από το κίβδηλο συμπέρασμα της δημοσκόπησης, ωθούνται να υιοθετήσουν και να συμμεριστούν τα ευρήματά της, ωσάν να ήταν και δική τους άποψη. Παλιό και πολυχρησιμοποιημένο το κόλπο, αλλά φαίνεται πως όταν προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο και τους ψηφοφόρους αποδίδει. Ετσι, λοιπόν, η καλή εφημερίδα είχε υπέρτιτλο «η κοινωνία τολμηρότερη, με πολιτικές επιλογές που ξαφνιάζουν», κύριο τίτλο «δημοσκόπηση - έκπληξη, Μεταρρυθμίσεις ζητούν οι πολίτες» και πλαγιότιτλο «ελαστική εργασία και άνοιγμα του ασφαλιστικού» θέλουν οι ψηφοφόροι.

Η απάτη είναι οφθαλμοφανής. Δε βρίσκεται βέβαια στις απαντήσεις, αλλά στις ερωτήσεις. Γιατί, όταν η ερώτηση είναι «θεωρείτε ότι υπάρχει ανάγκη να γίνει άμεσα και σε βάθος μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας», αλίμονο αν η συντριπτική πλειοψηφία (στη δημοσκόπηση το ποσοστό είναι 79%) δεν απαντούσε θετικά. Αλλαγές θέλουν οι εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι που παίρνουν σύνταξη 400 - 500 ευρώ το μήνα και κυριολεκτικά φυτοζωούν. Αλλαγές απαιτούν όσοι μετρώντας τα δεδομένα βλέπουν ότι πρέπει να φτάσουν και να ξεπεράσουν τα 65 για να συνταξιοδοτηθούν. Μεταρρυθμίσεις αιτούνται χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι που μαστίζονται από την ανεργία, χάνοντας μαζί με το μισθό του σήμερα και τις προϋποθέσεις να έχουν αργότερα σύνταξη. Αλλαγές επιδιώκουν όλοι οι χαμηλόμισθοι που βλέπουν τις ασφαλιστικές κρατήσεις να μειώνουν δραματικά το πραγματικό τους εισόδημα. Ρήξεις σε βάρος αξιώνουν όσοι νεότεροι διαπιστώνουν ότι δε θα καταφέρουν ποτέ να καλύψουν τα 35 και 37 χρόνια απασχόλησης που χρειάζονται για τη σύνταξη. Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι στο σύνολό τους, ζητούν αποφασιστικές αυξήσεις και στους μισθούς και στις συντάξεις, ώστε το μεροκάματο και το εισόδημα των απόμαχων της δουλιάς να μπορούν να καλύπτουν τις στοιχειώδεις ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Καλό είναι, λοιπόν, να αφήσουν κατά μέρος τα παραμύθια και το κουτόχορτο, με το οποίο προσπαθούν να ταΐσουν τους εργαζόμενους, με διατυπώσεις τύπου ότι το 79% των πολιτών θέλει, γενικά και αφηρημένα, αλλαγές, αλλά η κυβέρνηση δεν τολμά να τις υλοποιήσει. Η επιδίωξή τους είναι καταφανής. Προετοιμάζουν το έδαφος για τα επερχόμενα μέτρα, και στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, επειδή γνωρίζουν καλά - πολύ καλύτερα από τον μέσο πολίτη - πως οποιαδήποτε «μεταρρύθμιση» γίνει με πρωτοβουλία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θα κινείται στη λογική των συνολικών υποδείξεων της ΕΕ. Δηλαδή, στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θέλει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Κι όποιος τολμά, δεν έχει παρά να κάνει μια πραγματική δημοσκόπηση με αυθεντικές ερωτήσεις για το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης και τις συντάξεις, όπως: «Συμφωνείτε να αυξηθούν τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση»; «Συμφωνείτε να μειωθούν οι σημερινές συντάξεις»; «Συμφωνείτε να αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, που πληρώνουν οι εργαζόμενοι»; Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν ΕΕ, κυβέρνηση και οι ντόπιοι προπαγανδιστές της πολιτικής τους: Οτι επειδή στόχος της ΝΔ - όπως και μέχρι πρόσφατα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ - είναι τελικά η θέσπιση ρυθμίσεων που θα αυξάνουν τα όρια ηλικίας και στην ουσία θα καταργούν την έννοια των συντάξεων όπως τις ξέρουμε μέχρι σήμερα, γι' αυτό ακριβώς το λόγο δεν τολμά η κυβέρνηση Καραμανλή. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, και κάτω από το ογκώδες κίνημα διαμαρτυρίας που είχε προκληθεί με τα μέτρα Γιαννίτση, αναγκάστηκε και η κυβέρνηση Σημίτη στον ελιγμό των ρυθμίσεων που ενσωματώθηκαν στο νόμο Ρέππα.

Επί της ουσίας και ειδικά για τα ζητήματα που αφορούν στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης και συντάξεων, ΕΕ και κυβερνήσεις έχουν σαφείς, σαφέστατες επιλογές. Στο όνομα της περιβόητης ανταγωνιστικότητας, αλλά στην πραγματικότητα για να εξυπηρετήσουν την όλο και πιο κερδοφόρα επιχειρηματικότητα, ακολουθούν την πορεία συνεχούς συρρίκνωσης των δαπανών που αναλογούν στους τομείς της Υγείας, της Περίθαλψης, της Κοινωνικής Πρόνοιας, των Συντάξεων. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη συνεχή μείωση των σχετικών κονδυλίων και του συντάξιμου χρόνου των πολιτών. Αυτή η τελευταία, η μείωση, δηλαδή, του χρόνου κατά τον οποίο οι εργαζόμενοι για να ζήσουν στηρίζονται στη σύνταξη που δικαιούνται και για την οποία πληρώνουν μια ολόκληρη ζωή, επιτυγχάνεται μέσω της επιμήκυνσης του εργάσιμου βίου, πάνω από τα 55, πάνω από τα 60, πάνω και από τα 65. Η αύξηση της «μέσης ηλικίας συνταξιοδότησης», είναι, άλλωστε, ένας από τους άμεσους και ομολογημένους στόχους της Στρατηγικής της Λισαβόνας και αποφάσεων που έκτοτε υιοθετήθηκαν. Η περιβόητη, μάλιστα, ΟΚΕ της ΕΕ έχει ήδη εκφράσει «την ικανοποίησή της που το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την άνοιξη του 2004 προσδιόρισε την παράταση του επαγγελματικού βίου ως ένα από τα πρωταρχικά πεδία δράσης που απαιτούν ταχύτατες ενέργειες για την επίτευξη της στρατηγικής της Λισαβόνας».

Προβάλλοντας και αξιοποιώντας διάφορες στατιστικές αλχημείες και κόλπα (δημογραφικό πρόβλημα, αύξηση του προσδόκιμου χρόνου ζωής, συντάξεις ως ποσοστό του ΑΕΠ κλπ.), οι εμπνευστές της πολιτικής που θέλει την πλήρη ανατροπή των υπαρχόντων, ακόμα και σήμερα, συνταξιοδοτικών συστημάτων, έχουν ήδη θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο «αύξηση της απασχόλησης των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας και καθυστέρηση της εξόδου από την αγορά εργασίας». Από τον Δεκέμβρη, μάλιστα, του 2004, υπάρχει η απόφαση - δέσμευση ΕΕ και κυβερνήσεων, σύμφωνα με την οποία, «μέχρι το 2010 θα πρέπει να επιδιωχτεί η κατά πέντε περίπου έτη σταδιακή αύξηση της μέσης πραγματικής ηλικίας κατά την οποία τα άτομα σταματούν να εργάζονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση».

Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση Σημίτη, με τις ρυθμίσεις που επιχείρησαν να περάσουν την άνοιξη του 2000 για το Ασφαλιστικό με τα μέτρα Γιαννίτση, θέλησαν, όπως λένε ακόμα και σήμερα κάποια στελέχη του, να θέσουν τη χώρα στην πρωτοπορία του «εκσυγχρονισμού» στην ΕΕ. Ποια πρωτοπορία; Οτι η Ελλάδα, θα αναδεικνυόνταν - με βάση τα κριτήρια της ολιγαρχίας - στις πρώτες θέσεις των χωρών που θα νομοθετούσε τα ακραία αντιδραστικά και αντεργατικά μέτρα για την επιμήκυνση του εργάσιμου βίου και τη μείωση των συντάξεων. Πάντως, ακόμα και με το νόμο Ρέππα που ψηφίστηκε και φάσεις της εφαρμογής του υλοποιεί και σήμερα η ΝΔ, τα αριθμητικά στοιχεία που αφορούν στην ηλικία συνταξιοδότησης και την απασχόληση των ηλικιωμένων, κινούνται με βάση τους μέσους όρους των χωρών - μελών της ΕΕ. Αυτό όμως δεν τους φτάνει. Οσοι έχουν ασπαστεί τη σύγχρονη στρατηγική του κεφαλαίου, όπως εκφράζεται από τις αποφάσεις της Λισαβόνας, ταυτόχρονα έχουν υιοθετήσει το σύνολο των επιδιωκόμενων παραμέτρων, που σε ό,τι αφορά τα κοινωνικοασφαλιστικά σημαίνει αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, αύξηση του μέσου όρου απασχόλησης, μείωση των συντάξεων. Επειδή, λοιπόν, η τετραετία για την οποία η κυβέρνηση Καραμανλή έχει δεσμευτεί ότι δε θα θίξει τα όρια ηλικίας και το ύψος των συντάξεων λήγει σε δύο χρόνια, οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, οι τραπεζίτες και οι άλλοι μεγαλοεργοδότες, ακονίζουν ήδη τα μαχαίρια τους. Και μαζί τους, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο αστικός Τύπος στο σύνολό του, προετοιμάζονται για μια νέα εκστρατεία αποπροσανατολισμού και παραπλάνησης των εργαζομένων, τους οποίους ήδη εμφανίζουν να θέλουν ...μεταρρυθμίσεις σε ποσοστά περί το 80%...