Παρακολουθώ όλον αυτόν τον καιρό τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών. Παρακολουθώ τις διαδηλώσεις τους, τα συνθήματά τους, παρακολουθώ την αγωνία τους, τις σηκωμένες γροθιές τους, τον ανυπόκριτο θυμό τους. Την ίδια στιγμή όμως, και δεν μπορώ να κάνω και διαφορετικά, παρακολουθώ και την αστυνομία, όλα αυτά τα «σιωπηλά στρατιωτάκια», όπως θα έλεγε και ο υπουργός της Δημόσιας Τάξης (τι εφιαλτικό όνομα υπουργείου είναι κι αυτό! Λες και η δημοκρατία δεν είναι από μόνη της μια μορφή της «δημόσιας τάξης» και χρειάζεται ιδιαίτερο υπουργείο για να τη φροντίζει με τους καπνούς και τα δάκρυα). Παρακολουθώ, λοιπόν, και την αστυνομία να πορεύεται κι αυτή με το δικό της ρυθμό, χωρίς αφωνία όμως, γιατί έχει με το μέρος της τη δύναμη, και με τις δικές της γροθιές όρθιες να κρατάνε κλομπ και όχι άσπρα πανό με κόκκινα γράμματα που να μιλάνε για «Παιδεία, Ψωμί και Ελευθερία», όπως τότε, με άλλα λόγια, αλλά πάντα με το ίδιο νόημα. Με άλλα λόγια, αλλά πάντα με τον ίδιο αντίπαλο: Την αλαζονεία της δύναμης και τον αυταρχισμό της εξουσίας.

Γιατί θα ήτανε μεγάλο λάθος να πιστεύουμε πως «αλαζόνες» και «αυταρχικοί» είναι μόνον οι δικτάτορες. Θα ήτανε μεγάλο λάθος να πιστεύουμε πως η δημοκρατία από μόνη της αντιστρατεύεται και αποκρούει τέτοιες συμπεριφορές και όχι αυτοί που την εκφράζουν ως σύστημα ζωής και μορφή εξουσίας. Με μόνη τη διαφορά που οι δικτάτορες είναι τέτοιοι, γιατί δεν μπορούν να είναι αλλιώς, ενώ οι άρχοντες της δημοκρατίας μπορούν και πρέπει να είναι αλλιώς. Οι πρώτοι πιστεύουν πως η μόνη φυσική στάση του ανθρώπου είναι η «προσοχή» και ο χαιρετισμός του κατώτερου προς τον ανώτερο. Οι δεύτεροι όμως είναι εκεί, γιατί υποσχέθηκαν πως δε θα «ξεχωρίζουν». Υποσχέθηκαν πως γι' αυτούς δε θα υπάρχουν «ανώτεροι» και «κατώτεροι». Ολοι θα είναι ίσοι. Υποσχέθηκαν πως δε θα υπάρχει διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς που κρατάνε στα χέρια τους το βιβλίο και στους άλλους που κρατάνε στα χέρια τους το κλομπ. Καμιά διαφορά ανάμεσα σ' αυτούς που τα «έχουν» και στους άλλους που δεν τα «έχουν». Αλλο να υπόσχεσαι, όμως, και άλλο να πραγματοποιείς. Για το πρώτο χρειάζεται θράσος για το δεύτερο θάρρος. Κι αυτά τα δυο συγκρούονται σήμερα στους δρόμους: Το «θάρρος» από τη μια μεριά και το «θράσος» από την άλλη.

Το «θάρρος» των εκπαιδευτικών που άφησαν το βιβλίο και έπιασαν το πανό με τα κόκκινα γράμματα και το θράσος της πολιτείας που δεν μπορεί ή δε θέλει να διαβάσει αυτά τα κόκκινα γράμματα, γιατί καταλαβαίνει μόνο τους αριθμούς. Με τους αριθμούς, βλέπεις, μπορείς να παίξεις. Μπορείς να παραστήσεις τη φτώχεια σαν πλούτο, τη μιζέρια σαν ευμάρεια και τους απελπισμένους εκπαιδευτικούς σαν ανέντιμους ταραξίες. Με τα γράμματα όμως δεν μπορείς να παίξεις. O,τι λένε δεν μπορείς να το διαβάσεις αλλιώς, έστω και συλλαβιστά. Εκτός, βέβαια, αν είσαι αγράμματος, και τότε δυσκολεύεσαι, κι αντί ν' απλώσεις εσύ, ο αγράμματος, το χέρι σου στο δάσκαλο για τη γνωστή τιμωρία αρπάζεις εσύ τη «μαγκούρα» της εξουσίας και τιμωρείς το δάσκαλο.