Associated Press |
26 Δεκέμβρη. Μια μεγάλη ομάδα αγωνιστών ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της ΠΕΑΕΑ μαζί με απογόνους και φίλους της ΕΑ και ΔΣΕ, επιβιβάζεται στο πούλμαν και ξεκινά για (Σόφια - Φιλιππούπολη) Βουλγαρία. Τη Βουλγαρία των αγώνων, των εξεγέρσεων, των άγριων διωγμών του λαού από τα πολύ παλιά χρόνια ακόμα και πριν το Βυζάντιο, από την εκάστοτε άρχουσα τάξη.
Στα βουλγάρικα σύνορα μας περίμενε η ξεναγός μας (ξεναγός στο επάγγελμα), συντρόφισσα κόρη πολιτικών προσφύγων, μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού. Μεγάλη ήταν η συγκίνηση και από τις δύο πλευρές. Ηταν η πρώτη φορά (όπως μας είπε) που θα μπορούσε ελεύθερα να μας πει για τη Βουλγαρία του χτες και το σημερινό της κατάντημα.
Ηταν η πρώτη μας φορά (παρ' όλο που σχεδόν όλοι είχαμε ξαναεπισκεφτεί τη χώρα) που θα ακούγαμε τη «δική μας» ξενάγηση, θα ξεφεύγαμε από την παραδοσιακή τουριστική περιήγηση. Το πρόγραμμα περιλάμβανε συναντήσεις με παλιούς και νέους φίλους, επισκέψεις σε χώρους και μνημεία.
Μας μίλησαν για τη γνωριμία τους με τα σύγχρονα προβλήματα του καπιταλισμού, την ανεργία, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα για το μέλλον, την άθλια οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών, την ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια. Προβλήματα πρωτόγνωρα γι' αυτούς, ανθρώπους γεννημένους, μεγαλωμένους μέσα στο σοσιαλιστικό σύστημα. Είδαμε μέσα από την αξιοπρεπή στάση τους (κληρονομιά της κουλτούρας και του χαρακτήρα που διαμόρφωσαν στο προηγούμενο σύστημα) τη νοσταλγία του, τις ενοχές τους, γιατί δεν έκαναν τίποτα, γιατί δεν αντιδράσανε.
Σε συνέχεια, με μάτια που μέσα τους έβλεπες (παρά το σοκ που γνώρισαν) άσβεστη τη φλόγα της ελπίδας, μας ανέλυσαν το πρόγραμμά τους για το γιορτασμό της νέας χρονιάς, χρονιά επετείου των 125 χρόνων από τη γέννηση του ήρωα του παγκόσμιου εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, Γεόργκι Δημητρόφ.
Ακόμα, μας ενημέρωσαν ότι ακολούθησαν το παράδειγμά μας και προχώρησαν στην οργάνωση των απογόνων και φίλων του αντιφασιστικού αγώνα, προκειμένου να κρατήσουν άσβεστη την ιστορική μνήμη, να γαλουχήσουν τη νέα γενιά με τα ιδανικά των προγόνων της. Μίλησαν με θαυμασμό για το δικό μας, το ελληνικό κίνημα, τους αγώνες των κομμουνιστών και την ελπίδα για στήριξη και βοήθεια.
Το πρόγραμμα εκείνης της ημέρας είχε ακόμα μια σειρά από συναντήσεις με παλιούς φίλους. Η γενική έκκληση ήταν: «Μάθετέ μας πώς να διεκδικούμε, πώς να οργανώσουμε την πάλη μας. Εμείς τα βρήκαμε όλα έτοιμα και δεν ξέρουμε τι και πώς πρέπει να γίνει». Και ήταν ειλικρινέστατοι αυτή τους η έκκληση!
Την άλλη μέρα περπατήσαμε στο κέντρο της Σόφιας. Πουθενά δεν υπάρχει δρόμος ή άγαλμα ή τέλος πάντων οτιδήποτε που να διατηρεί την ιστορική μνήμη. Στην πλατεία που ήταν παλιά μαυσωλείο του Γ. Δημητρόφ, σήμερα υπάρχουν δημόσια ουρητήρια και μια υπαίθρια (σε κιόσκι) εκκλησία. Μάθαμε ότι ενώ το μαυσωλείο κτίστηκε σε 48 ώρες, πάλευαν πάνω από μήνα για να το γκρεμίσουν ξοδεύοντας εκατοντάδες κιλά εκρηκτικών. Μάθαμε ακόμα, ότι ο κόσμος αντιδρούσε, γι' αυτό εκατοντάδες μέτρα περιμετρικά του μαυσωλείου είχε αποκλειστεί ο χώρος, προκειμένου να κρατήσουν μακριά τους αντιδρώντες. Ακόμα, μάθαμε το ξάφνιασμα, το μούδιασμα του λαού όταν έβλεπαν να κατεβάζουν το κόκκινο αστέρι από το κτίριο της ΚΕ του Βουλγάρικου Κομμουνιστικού Κόμματος, κτίριο που είχε φτιαχτεί με χρήματα των μελών του κόμματος και σήμερα έχει κατασχεθεί και αποτελεί κρατικό κτίριο.
Την επόμενη επισκεφθήκαμε το μνημείο των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού. 87 σύντροφοί μας «κοιμούνται» εκεί. Μαχητές και μαχήτριες, που άρρωστοι, πληγωμένοι, κυνηγημένοι κατέφυγαν στη σοσιαλιστική αγκαλιά, όμως δεν τα κατάφεραν. Αφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. 87 ονόματα μισοσβησμένα πια και δίπλα 1947-1948-1949. Οι λίγοι πολιτικοί πρόσφυγες και κυρίως τα παιδιά τους πάνε εκεί και φροντίζουν μόνοι τους για τη διατήρηση αυτού του μνημείου. Φοβούνται μήπως έχει την τύχη όλων των άλλων. Κάθε 1 Ιούνη, μαζεύονται εκεί, σ' αυτό το μνημείο και κάνουν γιορτή στη μνήμη τους.
Καταθέσαμε στεφάνι στη μνήμη των ηρώων μας που είναι θαμμένοι εκεί και μέσα σ' ένα φορτισμένο κλίμα συγκίνησης, είπαμε το «Επέσατε θύματα αδέλφια», σφίγγοντας τα δόντια και δίνοντάς τους υπόσχεση ότι ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ. Ο αγώνας τους δεν πήγε χαμένος.
Στη συνέχεια, ο πρόεδρος των Πολιτικών Προσφύγων (τώρα πια τους είπαν και άλλαξαν τίτλο. Λέγονται Σύλλογος Ελλήνων της Βουλγαρίας), μας είπε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Κύριο πρόβλημα είναι η διατήρηση του σχολείου, τις προσπάθειες που κάνουν για να μην πάψει να λειτουργεί.
Ηταν πραγματικά μια ζεστή βραδιά, που τίποτα δε μας έκανε να νιώσουμε ξένοι.