Τα σενάρια περί διχοτόμησης του Βελγίου σε δύο τμήματα - την ολλανδόφωνη Φλάνδρα και τη γαλλόφωνη Βαλονία δίνουν και παίρνουν αυτό το διάστημα, αφού στις 10 Οκτώβρη συμπληρώνονται τέσσερις μήνες από τις γενικές εκλογές της χώρας και δεν έχει επιτευχθεί ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης συνασπισμού. Ο λόγος αφορά στη διαφωνία μεταξύ των φλαμανδικών και των γαλλόφωνων κομμάτων με τους πρώτους να τάσσονται υπέρ της ενίσχυσης των εξουσιών των τοπικών κυβερνήσεων και τους Βαλονούς να υποστηρίζουν το ομοσπονδιακό σύστημα.

Ετσι, οι ολλανδόφωνοι της Φλάνδρας (η άρχουσα τάξη), στο βόρειο τμήμα του Βελγίου, μιας από τις πλουσιότερες περιοχές της Ευρώπης, εμφανίζει το ομοσπονδιακό κράτος να απομυζά μεγάλο μέρος του πλούτου προς όφελος της πολύ φτωχότερης, γαλλόφωνης Βαλονίας, στο νότιο τμήμα της χώρας. Διεκδικούν, λοιπόν, μια νέα συνταγματική αναθεώρηση - την τέταρτη από το 1970 - ώστε να έχουν δική τους φορολογική πολιτική, εργασιακή νομοθεσία, δικαστικό σύστημα, ασφάλιση και άλλα.

Και όλα αυτά συντελούνται, τη στιγμή που η πρωτεύουσα του Βελγίου, οι Βρυξέλλες, αποτελούν έδρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Ουσιαστικά καταρρίπτεται έτσι η άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση ενώνει τις χώρες - μέλη της, αφού ακόμα και στην έδρα της διαιρεί και διασπά.

«Λάδι στη φωτιά» ήρθε να ρίξει και μια πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε πριν δύο βδομάδες από την ολλανδόφωνη εφημερίδα «Het Laatste Nieuws», όπου το 46,1% των ολλανδόφωνων Φλαμανδών τάχτηκε υπέρ της διάσπασης του Βελγίου και συνεπώς την ανεξαρτητοποίησή του από τη γαλλόφωνη κοινότητα της Βαλονίας. Στην ίδια δημοσκόπηση τα δύο τρίτα των έξι εκατομμυρίων Φλαμανδών που ζουν στο βόρειο τμήμα του Βελγίου υποστήριξαν ότι αργά ή γρήγορα η χώρα θα διασπαστεί.

Αυτή η σοβαρή πολιτική κρίση ενισχύθηκε, όταν τον Αύγουστο ο ηγέτης του ολλανδόφωνου φλαμανδικού κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών, Υβ Λετερμέ εγκατέλειψε τις προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού, καθώς δε σημειωνόταν πρόοδος στις διαπραγματεύσεις. Ο ίδιος πιστεύει ότι τα μόνα πράγματα που ενώνουν τις δύο κοινότητες είναι «ο βασιλιάς, η ποδοσφαιρική ομάδα και μερικές μπίρες», ενώ έχει χαρακτηρίσει ως «ατύχημα της ιστορίας» την ίδια τη χώρα.

Ωστόσο, τα σενάρια περί διχοτόμησης δεν είναι κάτι καινούργιο. Το αίτημα για ανεξαρτησία είναι πολύ παλιό σε αυτό το βασίλειο που ίδρυσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις το 1830, δημιουργώντας μια «ουδέτερη σφήνα ασφαλείας» ανάμεσα στη Γαλλία και στη Γερμανία. Η πλούσια τότε Βαλονία υιοθέτησε αμέσως τα γαλλικά ως επίσημη γλώσσα του κράτους, θεωρώντας τους ολλανδόφωνους φλαμανδούς του βορρά ως «άξεστους επαρχιώτες», ενώ οι Φλαμανδοί υιοθέτησαν τα ολλανδικά, και στην προσπάθειά τους για ανεξαρτησία, συνεργάστηκαν ακόμα και με τους Γερμανούς το 1940.

Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι από τις πρώτες μέρες της ίδρυσης του κράτους του Βελγίου η βιωσιμότητά του έχει αμφισβητηθεί πολλές φορές. Αλλά αναπτύχθηκαν μηχανισμοί συμβιβασμών ικανών να διατηρήσουν μια ισορροπία ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Οπως και έγινε το 1978 - 79, όταν χρειάστηκαν έξι μήνες διαπραγματεύσεων για να σχηματιστεί κυβέρνηση.