Αφορμή για την Ερώτηση στάθηκε η εντολή του υπουργού Πολιτισμού προς το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων να «προσδιορίσει το εύρος του χαρακτηρισμού (κέλυφος, υπόγειος χώρος κλπ.)» της πολυκατοικίας, η οποία μάλιστα κηρύχθηκε πρόσφατα ως ιστορικό μνημείο. Οι βουλευτές του ΚΚΕ σημειώνουν πως «με δεδομένο ότι, σύμφωνα με το σκεπτικό της κήρυξης, ιδιαίτερο βάρος δίνεται στο μνημειακό ιστορικό των υπογείων, αλλά και στο κέλυφος του κτιρίου, που αποτελεί ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα δείγματα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της εποχής του μεσοπολέμου, αναρωτιέται κανείς για το πραγματικό νόημα αυτής της αναπομπής, τέσσερις μόλις μήνες μετά την απόφαση».
Επισημαίνουν ότι «τα διατηρητέα κτίρια αποτελούν πολύτιμα δείγματα της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς και μπορούν να επαναχρησιμοποιούνται με εκσυγχρονισμό της εσωτερικής τους δομής χωρίς να καταστρέφονται τα εξωτερικά ή εσωτερικά αρχιτεκτονικά ή ιστορικά τους στοιχεία (...)». Ειδικά για το συγκεκριμένο κτίριο σημειώνουν ότι «σύμφωνα με μαρτυρίες, επικοινωνεί με παλιά στοά, η οποία χρησιμοποιήθηκε από το ΕΑΜ κατά την απόπειρα ανατίναξης του ξενοδοχείου "Μεγάλη Βρετανία" το 1944. Τα υπόγειά της (σ.σ. της πολυκατοικίας) χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής ως τόπος βασανιστηρίων. Προπολεμικά ήταν διαμορφωμένα ως καταφύγια με ειδική προφύλαξη από αέρια».
Προσθέτουν ότι «η πολιτιστική μας κληρονομιά και η ιστορική μνήμη του λαού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μπαίνουν στην "Προκρούστεια κλίνη" στο όνομα της όποιας εμπορικής "εκμετάλλευσης". Μάλιστα οφείλει η πολιτεία να παίρνει όλα εκείνα τα μέτρα ώστε τα περιουσιακά στοιχεία των Ταμείων να αποδίδουν τα μέγιστα προς όφελος των εργαζομένων».
Τέλος, οι βουλευτές ρωτούν τι μεσολάβησε από την απόφαση της καθολικής κήρυξης του κτιρίου, πού αποβλέπει ο «επαναπροσδιορισμός» του εύρους του χαρακτηρισμού ως μνημείου αν όχι στην ανάκληση της προηγούμενης απόφασης και «πώς δικαιολογείται η προσπάθεια αποχαρακτηρισμού του κτιρίου με πρόσχημα την οικονομική "αξιοποίησή" του από το ΝΑΤ μέσα από μια ενδεχόμενη κατεδάφιση, όταν τα τελευταία δέκα χρόνια μόνο δύο σε σύνολο 15 διαμερισμάτων έχουν δοθεί προς ενοικίαση, πράγμα που σημαίνει σημαντικές απώλειες για το Ταμείο».