Κι αν κατά καιρούς - με ακόμα μεγαλύτερη ένταση σήμερα - οι κυβερνώντες κάτω από τη λαϊκή αγανάκτηση εμφανίζονται να καταφεύγουν σε ελιγμούς για να αποπροσανατολίσουν και να κάμψουν τις αντιδράσεις, αποδίδοντας τη ληστρική δράση των μονοπωλίων σε μια δήθεν στρεβλή ανάπτυξη του ανταγωνισμού και τοποθετούν την αντιμετώπισή της στην ενίσχυση ενός υποτιθέμενου υγιούς ανταγωνισμού, στην πραγματικότητα επιχειρούν να αποσιωπήσουν δύο πράγματα: Πρώτον, ότι τα μονοπώλια είναι γέννημα - θρέμμα του περιβόητου ανταγωνισμού μέσα από τον οποίο καταφέρνουν και κυριαρχούν στην αγορά και δεύτερον ότι αυτό το οποίο επιδιώκουν σε σταθερή βάση είναι η συνεχής ενίσχυσή τους, ώστε να διευρύνουν την ισχύ τους και τον έλεγχο της αγοράς.

Ολα τα προηγούμενα χρόνια, από την εποχή της συνθήκης του Μάαστριχτ, που συνυπέγραψαν με χέρια και με πόδια οι θιασώτες της περιβόητης «ελεύθερης αγοράς», βρίσκεται σε εξέλιξη μια πρωτοφανής και εντεινόμενη διαδικασία συγκέντρωσης κεφαλαίων και συγκεντροποίησης της παραγωγής, που οδήγησε στη δημιουργία και τη γιγάντωση ενός αριθμού μεγάλων επιχειρηματικών ομάδων και μονοπωλίων. Μονοπωλούν τα προϊόντα, τις τιμές και την ίδια την ποιότητά τους, ακόμα και σε βάρος της δημόσιας υγείας, όπως έχουν αποδείξει τα αμέτρητα κρούσματα ακατάλληλων τροφίμων, που αποκαλύφθηκε ότι κυκλοφορούν στην αγορά με αποκλειστικό γνώμονα το επιχειρηματικό κέρδος. Σ' αυτό είχαν την απροκάλυπτη στήριξη των κυβερνώντων, που με κάθε τρόπο τους παρείχαν όλα εκείνα τα μέτρα και τις διατάξεις που χρειαζόταν το κεφάλαιο για να πετύχει τους στόχους του.

Με αποκλειστικό γνώμονα την ενίσχυση της κερδοφορίας τους και την εξασφάλιση και ενδυνάμωση της κυριαρχίας τους στο πλαίσιο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, εξελίχθηκε σε όλες τις άγριες διαστάσεις του ο νόμος της ζούγκλας όπου «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Ετσι, παρακολουθήσαμε, στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, εκατοντάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις να βάζουν οριστικά λουκέτο, ενώ μια σειρά μεγάλες επιχειρήσεις άπλωσαν τα πλοκάμια τους, γιγαντώθηκαν και εξελίχθηκαν σε μονοπώλια, πολλά από τα οποία στη συνέχεια απορροφήθηκαν από ακόμα μεγαλύτερα πολυεθνικά κεφάλαια, με αποτέλεσμα σήμερα μια σειρά κλάδοι να έχουν περάσει στα χέρια μιας χούφτας επιχειρηματικών συμφερόντων ντόπιων και ξένων, που λυμαίνονται κυριολεκτικά την αγορά.

Ο κλάδος των τροφίμων και ποτών έχει να παρουσιάσει μερικά από τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης. Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση είναι ενδεχόμενα η «ΔΕΛΤΑ», που αφού «κατάπιε» δεκάδες μικρότερες μονάδες, μετεξελίχτηκε σε «Vivartia» ευρωπαϊκών διαστάσεων, για να περάσει με τη σειρά της στα χέρια του πολυεθνικού γίγαντα της «MIG», που ελέγχει μια ευρύτατη γκάμα επιχειρήσεων και εταιρειών σε δεκάδες κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας.

Στην πραγματικότητα, πίσω από τα όσα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επικαλούνται περί στρεβλώσεων των «κανόνων του υγιούς ανταγωνισμού» επιχειρείται η συγκάλυψη των πραγματικών τους στόχων, που είναι η διευκόλυνση και παραπέρα ενίσχυσή του μεγάλου κεφαλαίου, η στήριξη της κερδοφορίας των πολυεθνικών μονάδων, η προοπτική ακόμα μεγαλύτερης γιγάντωσης των μονοπωλίων. Προσπαθούν να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους από το δεδομένο. Οτι ένα το κρατούμενο είναι πως ανταγωνισμός σημαίνει αγώνας δρόμου του κεφαλαίου για τη μεγέθυνσή του και την εδραίωση της κυριαρχίας του. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να γίνεται σε βάρος των εργαζομένων και των μικρών και αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ.

Ο επιχειρηματικός «ανταγωνισμός» είναι ταυτισμένος με τα μεγαλύτερα κέρδη και κατ' αναλογία με τα εξευτελιστικά μεροκάματα, με τις απολύσεις, με το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, με τη βίαιη περιθωριοποίηση των μικρών μονάδων, με την ακρίβεια των προϊόντων πρώτης ανάγκης και τις συνεχείς ανατιμήσεις, με την υποβάθμιση της ποιότητας των τροφίμων.