Αιγιάλεια. Γη της ελιάς, της λεμονιάς και των πορτοκαλεώνων, γη του αμπελιού και της μαύρης σταφίδας. Καλότυχοι, θα 'λεγε κάποιος, οι άνθρωποι που δουλεύουν σ' αυτή τη γη. Και όμως, μια επίσκεψη στα χωράφια της περιοχής, μερικές κουβέντες με τους ξωμάχους της Αιγιάλειας, αρκούν για ν' αλλάξεις γνώμη. Ο αγροτικός πληθυσμός μειώνεται. Οι καλλιέργειες δεν μπορούν να θρέψουν τις οικογένειες. Τα λεμόνια απούλητα και όσα πουλιούνται σε τιμές «εγκατάλειψης». Με 35 δραχμές πουλάει ο παραγωγός στον εξαγωγέα, όταν μόνο τα έξοδα της συγκομιδής φτάνουν στις 17 δραχμές το κιλό. Οταν τ' αρδευτικά τέλη αυξήθηκαν κατακόρυφα και το κόστος ανά κιλό φτάνει τις 100 δραχμές.

Στην ίδια μοίρα και το λάδι. Στις 400 δραχμές ανά κιλό ανέβαζαν την επιδότηση οι πολιτικάντηδες του ΠΑΣΟΚ, αλλά η περυσινή σοδειά έκλεισε με 300 δραχμές. Οσο για την τιμή του «άγιου ελαιόλαδου», κάθε χρόνο μειώνεται, ενώ ο καταναλωτής στις πόλεις πληρώνει τουλάχιστον το διπλάσιο. Η κορινθιακή σταφίδα, ο στυλοβάτης του αγροτικού εισοδήματος της περιοχής και ολόκληρης της Πελοποννήσου, εγκαταλείπεται. Με τις τιμές των τελευταίων χρόνων, το παθητικό ανά στρέμμα ξεπερνάει τις 150.000 δραχμές. Το «μαύρο χρυσό» της αγροτιάς τον έλιωσαν οι «παγωνιές» των ΕΟΚικών οδηγιών και το «ξεροβόρι» της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ. Οι εργοστασιάρχες εισάγουν μαύρη σταφίδα από το εξωτερικό, την ανακατεύουν με ποσότητες από ελληνική και την εξάγουν. Το ίδιο, άλλωστε, δεν κάνουν και με το λάδι; Δεν τους χρειάζεται ο Ελληνας μικροκαλλιεργητής, γι' αυτό πρέπει να σβήσει. Αυτή είναι η εντολή του Διευθυντηρίου «και τα σκυλιά δεμένα».

Τι θα πει για όλα τούτα o κύριος Σημίτης, απόψε το βράδυ στην πλατεία του Αιγίου; Τι έχει να πει για τον καταχρεωμένο αγρότη, το άνεργο αγροτόπαιδο, τον συνταξιούχο ξωμάχο με τη σύνταξη των 43.000 δραχμών και την κληρονομιά των αρθριτικών; Οι προφεσόροι του όλο και κάτι θα του γράψουν, για να διαβάσει στη συγκέντρωση. Ισως να μην έχει το ύφος «των περήφανων γηρατειών» του προκατόχου του, το μπρίο του «οι αγρότες είναι η ραχοκοκαλιά της χώρας», την αποφασιστικότητα πως «το ΠΑΣΟΚ θα εξαλείψει τους μεσάζοντες». Ομως, κάτι η «ΟΝΕ που θα την πιάσουμε», λίγο «σταθεροποίηση των δεικτών της οικονομίας» και ο προεκλογικός χυλός είναι έτοιμος...

Αλλά από τέτοιους «χυλούς», οι αγρότες μπούχτισαν. Οπως μπούχτισε και ο εβδομηντάχρονος αγρότης από το χωριό Μαυρίκι. Τον Μιχάλη Καρβέλα τον συναντήσαμε μέσα στον ελαιώνα του. Σε μια πλαγιά πάνω από τον ποταμό Σελινούντα, μαζί με την 62χρονη σύζυγο, την κυρά Ακριβή να παλεύουν για το μάζεμα της ελιάς. Ο κυρ - Μιχάλης, από τα 13 του, στο χωράφι. Και ακόμα στα εβδομήντα του, μέσα στη λάσπη και στα χώματα, στις ανηφοριές της ανάγκης και τις επιβίωσης, δίνει τη μάχη για τον επιούσιο. Δεν είναι, βλέπεις, μόνος του. Ο 27χρονος γιος είναι απολυμένος υπάλληλος από το σούπερ μάρκετ «Καταναλωτής» στο Αίγιο και η κόρη του, πτυχιούχος φιλόλογος, αδιόριστη, μετά από πέντε χρόνια, συνεχίζει να τη βγάζει με ιδιαίτερα μαθήματα.

«Εδώ με τις ελιές, δε βλέπω ψωμί. Η επιδότηση έπεσε στις 300 δραχμές. Εχω 500 ρίζες ελιές. Οι θρούμπες πουλιούνται 900 δραχμές και 1.000 και από εμάς ο έμπορας τις παίρνει με 180 δραχμές το κιλό. Οι έμποροι οργιάζουν. Πόσα θέλουν να βγάζουν; Αλλά αυτοί κάνουν τη δουλιά τους. Εμείς οι αγρότες τι κάνουμε, αυτό είναι το ζήτημα».

Σε αυτό το «τι κάνουμε;», απαντάει ο Θανάσης Λαπαναΐτης, αγρότης και αντιπρόσωπος στην Παναιγιάλεια Ενωση Συνεταιρισμών, ο οποίος, στις 23 Φλεβάρη, μαζί με άλλους 140 αγρότες της περιοχής, σέρνονται στα «αγροτοδικεία» του Αιγίου. «Για τους αγρότες της Αιγιάλειας, αλλά και όλης της χώρας, δε χωράνε άλλες ψευδαισθήσεις. Για να μην αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε τα χωράφια μας, για να πιάνει ο κόπος μας τόπο, αν θέλουμε η σοδειά μας να μπαίνει στο νοικοκυριό μας και όχι στην τσέπη του έμπορα και του εξαγωγέα, πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Στο Μέτωπο των εργαζομένων, των αγροτών, των συνταξιούχων και της νεολαίας, στη συσπείρωση και στη διεκδίκηση, μόνο εκεί βρίσκεται το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας».