Η επιτυχία της συνεστίασης ήταν πανηγυρική. Δώσαμε 250 προσκλήσεις και ήρθαν και 30 χωρίς πρόσκληση. Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας απ' όλα τα γύρω χωριά.

Η εκδήλωση ήταν ανοιχτή, άλλος τόσος κόσμος παρακολουθούσε από γύρω.

Η χαρά μας ήταν μεγάλη. Ούτε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις μεγάλων κομμάτων δε μαζευόταν τόσος κόσμος. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο κόσμος που συμμετείχε και άφησε τον οβολό του ήταν απ' όλες τις παρατάξεις. Αφήστε πως πολλοί καλεσμένοι στον ενθουσιασμό τους άρχισαν να φωνάζουν στη μνήμη του τάδε αγωνιστή τόσες χιλιάδες, στου άλλου τόσες.

Συμπέρασμα, όταν δουλέψουμε για την υλοποίηση των αποφάσεων δεν μπορεί παρά να έχουμε επιτυχία.

- Θα 'ταν παράλειψη να μην τονίσω την προσφορά δύο συντρόφων που δούλεψαν με αυταπάρνηση για την εκδήλωση αυτή.

- Για να υλοποιηθούν οι αποφάσεις κατ' αρχάς χρειάζεται το ανέβασμα του ιδεολογικού επιπέδου των συντρόφων, πολλοί από τους οποίους δε διαβάζουν ούτε το «Ριζοσπάστη» και δεν έχουν τα ανάλογα επιχειρήματα να πείσουν τον κόσμο να συμμετάσχει μαζικά στο ΑΑΔΜ. Βασικό και πρωταρχικό ζήτημα για την επιτυχία αυτή είναι η κάθε ΚΟΒ να γίνει κομματική σχολή της Οργάνωσης (ιδεολογικά μαθήματα, ανάπτυξη της συντροφικότητας, ανασκόπηση της πολιτικής κατάστασης της βδομάδας ή του δεκαπενθήμερου κτλ.).

- Πρέπει οι σύντροφοι να λειτουργούν σαν εφημερίδα και ραδιοφωνικός σταθμός του Κόμματος, ώστε οι θέσεις μας γενικά να φτάσουν σ' όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Μόνο έτσι θα πετύχουμε και τις στρατολογίες και τον οικονομικό στόχο του 16ου Συνεδρίου και το χτίσιμο του ΑΑΔΜ. Ενα ψέμα το παίρνουν τα ΜΜΕ των ταξικών μας αντιπάλων, το δουλεύουν από χίλιες μεριές και στο παρουσιάζουν σαν αλήθεια. Να γιατί οι Οργανώσεις Βάσης πρέπει να γίνουν κομματικές σχολές, γιατί μόνο τότε οι σύντροφοι θα 'ναι σε θέση να ανατρέψουν αυτές τις αθλιότητες. Επιτακτική ανάγκη να πυκνώσουν οι γραμμές μας με νέα στελέχη κατατοπισμένα, ώστε να καλυφθούν τα κενά που δημιουργούνται από το θάνατο λόγω ηλικίας καταξιωμένων συντρόφων μας, που κάθε τόσο διαβάζουμε στο «Ριζοσπάστη».

Σύντροφοι, επισημαίνω πως η έλλειψη συντροφικότητας ανάμεσα στα μέλη μας είναι μια από τις αδυναμίες μας.

Με τους συντρόφους μας δεν πρέπει να βρισκόμαστε μόνο τις ώρες του αγώνα, αλλά και τις ώρες της ανάγκης, να συμπαραστεκόμαστε στα προβλήματα των συντρόφων σαν να 'ταν δικά μας. Παλαιότερα οι σύντροφοι ήταν ενωμένοι σαν μια γροθιά σε χαρές και λύπες.

Σχετικά με την κοινωνικότητα υστερούμε σύντροφοι. Πρέπει εμείς να ξαναζωντανέψουμε τη γειτονιά, να δημιουργήσουμε σχέσεις ανθρώπινες με τους γύρω μας, να αφουγκραζόμαστε τον κόσμο.

Ετσι, κερδίζοντας την εκτίμηση του κόσμου μπορούμε άνετα να βοηθήσουμε στη μαζικότητα του ΑΑΔΜ. Εξάλλου αυτό είναι πρωταρχικό καθήκον του κομμουνιστή.

Μια άλλη αδυναμία μας είναι ότι τα παιδιά πολλών συντρόφων δεν είναι οργανωμένα. Ααυτό πρέπει να το δούμε. Ωστόσο, το νεολαιίστικο κίνημα (ΚΝΕ) αυξάνει συνεχώς. Στα τελευταία γεγονότα με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία η μαζική συμμετοχή της ΚΝΕ επέδρασε πολύ θετικά στους πολίτες έξω από το δικό μας χώρο.

Η μαζική συμμετοχή της νεολαίας μας στα λιμάνια, στα αεροδρόμια για την αποδοκιμασία των δυνάμεων κατοχής, που προωθούνταν στη Γιουγκοσλαβία, και τα μαζικά φεστιβάλ έκαναν να αλλάξει το σλόγκαν ότι στο ΚΚΕ όλοι ασπρομάλληδες είναι. Τώρα άκουγα να λένε, βρε τι λαοθάλασσα από νιάτα είναι αυτή;

Τελειώνοντας δεν μπορώ να μη σταθώ στην απαράδεκτη στάση του πρώην συντρόφου Κωστόπουλου. Γιατί πάντα ή σχεδόν πάντα σε περιόδους εκλογών ή συνεδρίων αντί να εντείνουμε τον πόλεμο στον ταξικό μας αντίπαλο και αυτούς που τον υπηρετούν κάποιοι δημιουργούν προβλήματα δίνοντας την ευκαιρία στον ταξικό εχθρό να αποπροσανατολίζει τον κόσμο από τα πραγματικά προβλήματα υπονομεύοντας το Κόμμα. Αλήθεια, γιατί αυτές τις διαφωνίες τους να τις μαθαίνουμε από τον αστικό Τύπο; Γιατί δεν τις βάζουνε στα όργανα του Κόμματος να βρεθούν σε ψηφοφορία και αν τις ψηφίσουν τότε όλο το Κόμμα είναι μαζί τους;

Αυτή είναι η δημοκρατική διαδικασία ακόμα και στα αστικά κόμματα, και όχι (σύντροφε) Μήτσο οι διαλέξεις στα Εργατικά Κέντρα της Δράμας με πρόσκληση από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ, και στη Χαλκίδα από ΣΥΝ και ΠΑΣΟΚ και να λες ότι το ΚΚΕ διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα. Προέρχεσαι από την εργατική τάξη και διατέλεσες γραμματέας της ΓΣΕΕ. Αλήθεια, τότε το ΚΚΕ δε διασπούσε το συνδικαλιστικό κίνημα;

Στο 13ο Συνέδριο ως σύνεδρος θυμάμαι τους τότε συντρόφους Δαμανάκη, Ανδρουλάκη κ.ά. που πριν συζητηθούν τα θέματα στην ΚΕ τα έβγαζαν έξω και δήλωναν ότι αυτό ή το άλλο δε θα τα ψηφίσουν, και κατόπιν εσύ από το βήμα του συνεδρίου τούς κατηγορούσες. Τώρα λυπάμαι (σύντροφε) Μήτσο που τους μιμείσαι και εσύ.

ΚΟ Καλαμαριάς Θεσ/νίκης

Επιπλέον, οι ίδιοι οι εργάτες, οι μαθητές, οι αγρότες και όλοι γενικά οι εργαζόμενοι που θέλουν να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους στην εργασία και στην κοινωνία, διστάζουν συχνά να κινητοποιηθούν καταλαμβανόμενοι από ένα αίσθημα ματαιότητας και απογοήτευσης ως προς τα αποτελέσματα που καθιστούν τις προσπάθειές τους άκαρπες. Ενώ παράλληλα το ίδιο το Κόμμα καταλήγει να μένει στο περιθώριο εξαντλώντας τη δράση του στην ικανοποίηση ορισμένων αιτημάτων. Φαίνεται - κατά κάποιον τρόπο - αναλώνεται στην ισορρόπηση κάποιων καταστάσεων ή και σχέσεων μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων και από την άλλη να χάνεται το όραμα της σοσιαλιστικής προοπτικής. Ο ριζοσπαστικός δηλαδή χαρακτήρας του Κόμματος - στηριζόμενη σε μηνύματα που λαμβάνω από το οικείο περιβάλλον μου - έχει αλλοιωθεί ως προς τη δυναμική και την αποφασιστικότητα ρήξης με τους θεσμούς και τους κανόνες λειτουργίας του καπιταλιστικού κράτους, ότι έχουμε επαναπαυτεί στη συμμετοχή στο Κοινοβούλιο και εξαντλούμε τη δράση μας σε ειρηνικές πορείες, ύστερα από προειδοποίηση της αστυνομίας. Ο κόσμος έτσι που έχει πειστεί ότι τα πράγματα θα αλλάξουν μόνο μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ, επικροτεί την κυβερνητική πολιτική και ταυτόχρονα «χρησιμοποιεί» τη φωνή του Κόμματος, για να κρατήσει ορισμένα δικαιώματα. Αυτή η κατάσταση απεικονίζει χαρακτηριστικά τη μικροαστική αντίληψη του σύγχρονου Ελληνα, ο οποίος θέλει χωρίς κόπο, χωρίς αντίτιμο, χωρίς πολλές θυσίες και ριζικές αλλαγές, να ακολουθήσει το «ευρωπαϊκό όραμα» και να εκμεταλλεύεται ανώδυνα όποια θετικά μπορούν να προκύψουν. Αυτή η στάση όμως, απέναντι στο Κόμμα, χρεώνεται σε εμάς τους ίδιους, γιατί δείχνουμε αποπροσανατολισμένοι, απομακρυσμένοι από τα ιδανικά της επανάστασης και ικανοποιημένοι από μια πετυχημένη, γεμάτη ενθουσιασμό, ένταση και πολύ κόσμο πορεία.

Οπωσδήποτε, η πορεία, η κατάληψη, η απεργία, το σύνθημα, αποτελούν αναγνωρισμένες μορφές πάλης, αλλά δεν αρκούν. Η διαμόρφωση νέων λαϊκών θεσμών θα είναι αυτή που κυριολεκτικά θα ανησυχήσει τη φιλήσυχη πορεία των δουλοπρεπών κυβερνήσεων που άλλο στόχο δεν έχουν παρά να νέμονται τους καρπούς από την κατάληψη υψηλών οφικίων. Οι νέοι αυτοί θεσμοί πρέπει να απευθύνονται σε όλο το λαό και να γίνουν απειλή για τη συνέχιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί από μέρους του ΚΚΕ με την ανάληψη οικοδόμησης ενός συστήματος ιατρικής περίθαλψης και εκπαίδευσης. Πρέπει να δώσουμε ζωντανά δείγματα της σοσιαλιστικής ιδέας. Ας συνεργαστούμε, λοιπόν, οι σύντροφοι οικοδόμοι και οι υπόλοιποι εργάτες, στην ανέγερση ενός κτιρίου που θα στεγάσει μαζί με τους συντρόφους γιατρούς (έστω κι αν κάποιοι αποτελούν επαγγελματικά στελέχη, στρέφοντας ωστόσο τις δραστηριότητές τους προς αυτή την κατεύθυνση αντικαθιστώντας τις παλιές ευθύνες με νέες - εξίσου βαθιά πολιτικές) την απόδειξη ότι το ΚΚΕ βρίσκεται κοντά στο λαό, την απόδειξη ότι η υγεία και η αξιοπρέπεια (σε αντίθεση με τη συνήθη ελεεινή κατάσταση των νοσοκομείων) αποτελούν πρωταρχικό μέλημα, ότι αυτός ο σεβασμός και το ενδιαφέρον συμπορεύονται με την ουσιαστικά δωρεάν περίθαλψη. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί να λειτουργήσει σχολή - για παράδειγμα - μουσικής, όπου θα παρέχεται στον καθένα η δυνατότητα καλλιέργειας των καλλιτεχνικών του ανησυχιών και ροπών. Η επαφή μάλιστα των διδασκόντων με τους μαθητευόμενους, θα σταθεί μια καλή αφορμή προπαγάνδισης των θέσεών μας.

Με τις δυο αυτές λειτουργίες, θα δηλώσουμε πιο αποφασιστικά την άρνησή μας να ακολουθήσουμε και να υποταχθούμε στο αδιέξοδο σύστημα της ιδιωτικοποίησης που στερεί από τον πολίτη τη δυνατότητα τόσο της φροντίδας της υλικής του υπόστασης όσο και της εξέλιξης της πνευματικής του. Καθώς επίσης, ότι ο κομμουνισμός δεν είναι μόνο θεωρία, ότι λειτουργούμε όχι με κριτήριο τις αρχές της κερδοσκοπίας και της απληστίας, αλλά της κοινωνικής πρόνοιας, της αλληλεγγύης και της προσφοράς, ότι η επανάσταση αρχίζει. Είναι απαραίτητο η οργάνωση να λειτουργήσει όχι ως κόμμα, αλλά ως στράτευμα που προετοιμάζεται για μάχη σε όλα τα πεδία. Και μόνο το γεγονός ότι θα δοθεί στους συντρόφους η ευκαιρία υλοποίησης ενός τόσο άμεσου και υπαρκτού στόχου, είναι αρκετό, για να κάνει τους ίδιους και όλο το λαό που θα παρακολουθεί, να οραματιστούν πιο ζωηρά το αίτημα να ξεκινήσει το χτίσιμο ενός νέου κόσμου. Εμείς προχωράμε, ακόμα και αν οι άλλοι θέλουν να μας σταματήσουν και καλούμε όλους τους διστακτικούς να συμμετάσχουν στην πορεία του Κόμματος, πορεία απελευθερωμένη από τον αλύγιστο μηχανισμό της αδράνειας.

1. Για το Μέτωπο.

2. Για το Ιδεολογικό.

Στο 15ο Συνέδριο μπήκε το θέμα του Μετώπου. Η συζήτηση που έγινε τότε πάνω στο θέμα ήταν βιαστική και αυτό φαίνεται ακόμη και σήμερα, που αυτό το θέμα δεν έγινε κατανοητό. Κατά τη γνώμη μου, ο τίτλος του Μετώπου - ΑΑΔΜ. (εννοώ πάντα το πολιτικό σκέλος του) είναι γενικός και αόριστος. Το αντιμονοπωλιακό π.χ. είναι γενικό και αόριστο. Δεν έχει ιδεολογική μαρξιστική βάση. Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό κρατικομονοπωλιακός. Και αυτό είναι μία νομοτέλεια που απορρέει από τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση και την ανισόμετρη ανάπτυξη. Το επόμενο βήμα είναι ο Σοσιαλισμός. Οταν όμως οι Θέσεις λένε ότι το ΑΑΔΜ δε βάζει θέμα σοσιαλισμού, τότε τι θα ανατρέψει; Τι θα μπει στη θέση των μονοπωλίων; Είναι δυνατό μια οποιαδήποτε κυβέρνηση να ανατρέψει μόνο τα μονοπώλια στο καπιταλιστικό σύστημα, όταν την ίδια στιγμή αντιδρούμε (και καλά κάνουμε) στην ιδιωτικοποίηση μιας σειράς κρατικών μονοπωλίων, ΔΕΗ, ΟΤΕ, Τράπεζες, Λιμάνια κλπ., αυτό δε δημιουργεί τεράστια σύγχυση, όχι μόνο στα κ.μ., αλλά ιδιαίτερα στους απλούς ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι τους προτείνουμε; Και τα αστικά κόμματα μιλούν ενάντια στα μονοπώλια (εννοούν τα κρατικά βέβαια). Οπως όλοι μιλούν για την Ειρήνη, ακόμη κι ο Κλίντον. Για ποια Ειρήνη όμως; Το ζούμε σήμερα. Οι γενικολογίες δεν έχουν σχέση με την ιδεολογία μας.

Το θέμα, σύντροφοι, χρειάζεται να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς λέμε και ποιοι συγκεκριμένοι είναι οι στόχοι του ΑΑΔΜ. Αλλο είναι το κοινωνικό μέτωπο που κτίζεται και πρέπει να προχωρήσει στη βάση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Μέσα σ' αυτό το μέτωπο θα γεννηθεί η αντικαπιταλιστική συνείδηση. Και αυτό μπορεί να γίνει σε κάθε κλάδο, σε κάθε τόπο δουλιάς, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και όλους τους συνεπείς εργάτες, ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους τοποθέτηση. Αυτή η συνείδηση (η αντικαπιταλιστική) θα διαμορφωθεί μέσα στον ταξικό αγώνα. Με ενότητα έξω από παρατάξεις που σήμερα έχουν την κομματική ταμπέλα και μπαίνουν εμπόδιο στην ενότητα των εργαζομένων. Γι' αυτό πιστεύω ότι η ΕΣΑΚ έκλεισε τον ιστορικό της ρόλο. Το ΠΑΜΕ με διάφορες μορφές επιβάλλεται να απλωθεί παντού.

Οι κομμουνιστές να αφοσιωθούν, μπροστάρηδες στον αγώνα για τα επίκαιρα, αλλά και μακροπρόθεσμα προβλήματα. Να στηθούν ΚΟΒ κατά κλάδο, σε όλους τους κλάδους και τόπους δουλιάς. Η σημερινή αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων δεν αρκεί. Ετσι θα προβάλλουν το Κόμμα σαν Κόμμα της εργατικής τάξης, στα μάτια των παρασυρμένων από την αστική προπαγάνδα εργαζομένων.

Το πρόβλημα του Μετώπου είναι πολύ μεγάλο και εξαιρετικά πολύπλοκο για τις σημερινές συνθήκες. Οπως παρουσιάζεται στις θέσεις για το Συνέδριο, είναι, όπως είπα παραπάνω, ασαφές ως προς τους στόχους του.

Και είναι σίγουρο ότι έστω κι αν μια θέση ψηφιστεί στο Συνέδριο, αν δε γίνει κατανοητή πρώτα και κύρια από τα μέλη του Κόμματος, η θέση αυτή θα μείνει στα χαρτιά. Η ζωή από το περασμένο συνέδριο μέχρι σήμερα έδειξε ότι όσο κι αν μιλούσαμε για το Μέτωπο, το αποτέλεσμα είναι πενιχρό, ενώ έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται σοβαρά λάθη, το να φέρνουμε στην επιφάνεια πρόσωπα και ομαδούλες που πολέμησαν το Κόμμα. Ενα παράδειγμα, η Κομμουνιστική Ανανέωση. Αλήθεια, τι σημαίνει αυτός ο τίτλος, σε σχέση με το Κόμμα; Ας μην ξεχνάμε τόσο εύκολα. Το Κόμμα μας, σύντροφοι, και μόνο αυτό πρέπει να βρίσκεται κάθε στιγμή στο στόμα μας και τη δράση μας. Οχι σαν Κόμμα διαμαρτυρίας, βέβαια, αλλά σαν Κόμμα που έχει θέσεις για τα επίκαιρα καθημερινά προβλήματα του λαού και που αποτελεί (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) το μοναδικό φορέα προς το σοσιαλισμό. Ετσι θα πείσουμε τους εργαζόμενους να στρατευτούν μαζί του. Η κατανόηση από τους εργαζόμενους και η εμπιστοσύνη τους προς το Κόμμα μας είναι, πρέπει να είναι, ο στόχος μας. Χρειάζεται πρώτα απ' όλα να κάνουμε πράξη την «αντεπίθεση». Να ξεσκεπάζουμε το ρόλο του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, που εκφράζεται κύρια από το ΠΑΣΟΚ, με ιστορικές αναδρομές. Επιθετικά, που να ξαναθυμίζει στους πολλούς και να προβληματίζει τους νεότερους, για την αντιδραστικότητα αυτού του χώρου που με χρυσωμένες δελεαστικές ταμπέλες παραπλανά ακόμα κι αυτούς που έζησαν το Ιδιώνυμο του Βενιζέλου και το Δεκέμβρη του Γ. Παπανδρέου, μέχρι σήμερα. Εδώ βρίσκεται μια κύρια «αναντιστοιχία»: Στην πραγματικότητα που υπάρχει και στην αδυναμία μας να πείσουμε.

Καταλήγω: Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο μπορεί να γίνει. Αντιμονοπωλιακό, όχι. Τα μονοπώλια δεν καταργούνται. Από καπιταλιστικά γίνονται σοσιαλιστικά, όταν ανατραπεί η εξουσία τους. Το Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο είναι και Αντιιμπεριαλιστικό και Δημοκρατικό. Και προπαντός καθαρός στόχος για όλους. Και έχει μεγάλη σημασία η καθαρότητα του στόχου. Ας μην ξεχνάμε το σύνθημα του 20ουύΣυνεδρίου για το Παλλαϊκό Κράτος. Πόσο θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι σε παγκόσμια κλίμακα αυτό το ανόητο σύνθημα; Τα δικά μας από το '44 και δω είναι χιλιοειπωμένα. Ας γίνουν επιτέλους μαθήματα.

Το δεύτερο θέμα που θέλω να θίξω είναι το ιδεολογικό επίπεδο των κ.μ. Η Κεντρική Επιτροπή ξαναφέρνει το πρόβλημα στην επικαιρότητα. Αυτό είναι πολύ θετικό. Ομως δεν αρκεί η διαπίστωση αδυναμιών, χρειάζονται συγκεκριμένα μέτρα. Αφού (και αυτό είναι σίγουρο) όλα τα κ.μ. δε διαβάζουν ούτε το «Ρ» (αν και είναι καταστατική υποχρέωση), καταλαβαίνει κανείς τι γίνεται στην παραπέρα αυτομόρφωση. Και ιδιαίτερα στη σημερινή κατάσταση που ο αποπροσανατολισμός του λαού γίνεται η κύρια πολιτική της άρχουσας τάξης.

Εκεί, σύντροφοι, που η κατάσταση της ιδεολογικής ανεπάρκειας εμπνέει ανησυχία, είναι στη νεολαία μας. Την ΚΝΕ. Η ΚΝΕ που είναι το φυτώριο των νέων μελών του Κόμματος, δεν μπορεί να παίζει σωστά το ρόλο της, αν το Κόμμα δεν πάρει συγκεκριμένα μέτρα αντιμετώπισης της ιδεολογικής κατάστασης. Δεν αρκεί να επισημαίνουμε μόνο το πρόβλημα. Ξέρουμε ότι χωρίς επαναστατική θεωρία δε γίνεται επαναστατική πράξη. Και αυτό χρειάζεται κόπο και χρόνο, αρχίζοντας από τα κομματικά έντυπα. Απαιτείται, λοιπόν, έλεγχος πάνω σ' αυτό το θέμα, που είναι και καταστατική υποχρέωση.

Ερχονται μεγάλες ιστορικές αναταράξεις. Το Κόμμα για να μπορεί να παίζει το ρόλο του, πρέπει να είναι δυνατό, με καθαρές θέσεις για τα επίκαιρα, αλλά και το στρατηγικό στόχο! Το Σοσιαλισμό. Τότε ίσως (εξαρτάται και από τις συγκυρίες) συγκροτηθεί το πολιτικό Μέτωπο για το Σοσιαλισμό.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΑΤΟΣ

Κύριο όπλο μας η κριτική ανάλυση και η αυτοκριτική στην προσπάθειά μας οι προοπτικές μας να είναι πιο εμπεριστατωμένες, πιο τεκμηριωμένες, πιο παραγωγικές, πιο αποδοτικές, πιο αποτελεσματικές.

Είναι μακρύς ο δρόμος που διασχίσαμε κι ακόμα πιο μακρύς αυτός που ξανοίγεται μπροστά μας.

Η φαρέτρα των ιδεολογικών, πολιτικών και μορφωτικών μας εφοδίων πρέπει να είναι όχι μόνο ενισχυμένη, αλλά και να υπερκαλύπτει τις καινούριες απαιτήσεις κι ανάγκες των αγώνων για την ανατροπή των δυσμενών συσχετισμών δυνάμεων.

Πρέπει να είμαστε γερά θωρακισμένοι απέναντι στις νέες προκλήσεις, που θα δημιουργηθούν σε αντιπερισπασμό των δικών μας επιδιώξεων. Μια καινούρια αφετηρία ένα νέο εφαλτήριο είναι - ή πρέπει να είναι - οι Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο.

Οδεύουμε προς το 16ο Συνέδριο κι εμείς από την πολυτέλεια της θέσης του απλού στρατιώτη, μπορούμε να τα πούμε, ορθά, κοφτά και σταράτα. Κανένας, όσο ψηλά και να στέκει, δεν είναι πάνω από το Κόμμα. Σε κανέναν δεν είναι παρακαταθήκη ο έντιμος πρότερος βίος. Κάθε μέρα ανοίγονται μπροστά μας νέοι αγώνες και κάθε μέρα κρινόμαστε (και κρίνουμε). Κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής και υπεράνω πάσης υποψίας και ελέγχου. Το Κόμμα δεν είναι τσιράκι κανενός, με τις οποιεσδήποτε περγαμηνές του. Ολοι όσοι είμαστε ή περάσαμε από το Κόμμα, έχουμε αφήσει το στίγμα μας είτε αυτό είναι κατάλευκο. Είτε αυτό είναι μουντζουρωμένο. Ολοι εμείς είμαστε ετερόφωτοι και πήραμε το όποιο φως, την όποια λάμψη, την όποια αίγλη από την τεράστια κι εκρηκτική ακτινοβολία του Κόμματος. Το Κόμμα μάς έλουσε με φως, το Κόμμα - φυσικά μέσα από τις δικές μας προσπάθειες - μας ανέδειξε, μας προώθησε και μας πρόβαλε. Τα πρόσωπα φεύγουν, αλλά το Κόμμα μένει. Ας περιορίσουμε λοιπόν τις απαιτήσεις, τις γκρίνιες και τα παράπονα.

Μην πυροβολείτε, λοιπόν, το Κόμμα. Το Κόμμα είναι βροντή και αστραπή. Το Κόμμα βγήκε μέσα από ανεμοστρόβιλους με σπιρούνια στα πόδια και φτερά στις ράχες. Το Κόμμα είναι ιδέα, είναι όραμα, είναι σύμβολο. Το Κόμμα είναι ζωή, προοπτική, δράση. Το Κόμμα είναι αίμα και θυσία. Είναι ιστορία και παράδοση. Είναι συρματόπλεγμα, είναι μπουντρούμι, είναι εξορία, είναι φυλακή, είναι εκτελεστικό απόσπασμα και νιώστε το καλά σύντροφοι. Τα βόλια που εκτοξεύονται γυρίζουν πίσω στην καρδιά.

Εχουμε πια ξεπεράσει την απορία και την πίκρα, του γιατί πρέπει (αναγκαζόμαστε) να γκρεμίζουμε είδωλα. Το παράδειγμα της Σοβιετικής Ενωσης με το μεγαλύτερο προδότη του αιώνα τον Μ. Γκορμπατσόφ που ομολόγησε κυνικά και ξεδιάντροπα: «Στόχος μου ήταν να εξολοθρέψω τον κομμουνισμό», δεν είναι δυστυχώς μακριά.

Ακολούθησαν πολλά φιντάνια απ' το δικό μας χώρο. Φυγάδες, προδότες και ριψάσπιδες με θέσεις υψηλές. Είμαστε υποχρεωμένοι από την ιστορία, να ξεκρεμάσουμε τις εικόνες να προσπεράσουμε και να τραβήξουμε μπροστά στο δρόμο του Μ.Λ. Δε θα διστάσουμε για κανέναν. Η καμπάνα ν' αντηχήσει ηχηρά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα - σύμφωνα με τις ορέξεις του - να περιφέρει την πραμάτεια του σε μικρομάγαζα προσωπικών συμφερόντων. Δεν μπορεί να σ' αγκαλιάζουν οι άσπονδοι φίλοι και εχθροί. Δεν μπορεί να σε παίρνουνε υπό την προστασία τους οι Φαράκοι, ο Κύρκος, ο Ρέππας, το «Καρφί» και η «Αυριανή» και να μην αναρωτηθείς; Τι λάθος έκανα; Δεν μπορεί να λένε κάποιοι αόριστα. «Το Κόμμα δεν πάει καλά ή δεν πάει τόσο καλά», τη στιγμή που οι συνθήκες αλλάζουν στο χειρότερο απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Αλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Εντελώς διαφορετικά πράγματα, το πρώτο είναι απαράδεκτο. Το δεύτερο είναι συζητήσιμο. Πάντα υπάρχουν περιθώρια για το καλύτερο. Δεν μπορούν - και πάλι κρούω την καμπάνα - κάποιοι από τα σημερινά στελέχη, εκεί ψηλά στο καλάμι της κομματικής αλαζονείας, να περνούν δίπλα σου και να κάνουν πως δε σε βλέπουν. Να μη σκύβουν το κεφάλι να πουν μια καλημέρα σε απλούς γελαστούς συντρόφους που εκλιπαρούν μια κλίση της κεφαλής τους. Σ' αυτόν τον απλό σύντροφο που μας αγκαλιάζει με την πίστη, την αγνότητα και την αγάπη του, σε κάθε μας εκδήλωση δεν έχουμε το δικαίωμα να τον προσπερνάμε. Αφού είναι η πηγή της δύναμής μας.

Γράφοντας όλα αυτά δεν αναφέρθηκα σχεδόν καθόλου στις Θέσεις. Καταλαβαίνω πολύ καλά την επιτροπή της ΚΕ που ήταν επιφορτισμένη να βγάλει αυτό το βιβλιαράκι, με τα πολλά προβλήματα, με τα πολλά θέματα και τις πολλές απόψεις και θέσεις. Επρεπε να χωρέσουν (να εγκλωβιστούν) και να γίνουν κατανοητά μέσα σε λίγες σειρές.

Ετσι το σοβαρό θέμα του πολιτισμού και ειδικά των Τεχνών και των Γραμμάτων απόμεινε απ' έξω. Δε χώρεσε πουθενά. Δε θέλω να επεκταθώ πολύ. Καταλαβαίνω. Αλλωστε δε νοείται αγωνιστική προοπτική του Κόμματος να μην είναι συνυφασμένη με τον πολιτισμό. Αυτά τα δυο πάνε πακέτο.

Δυστυχώς δε με παίρνει ο χώρος να μιλήσω και για άλλα θέματα που μας καίνε. Η αξιοποίηση του εκλεχτού λογοτεχνικού δυναμικού του Κόμματος μέσα από τις στήλες του «Ρ» και του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού «902». Η ποιοτική και αισθητική καλυτέρευσή τους. Τα δείγματα του «Ρ» είναι ήδη φανερά. Ιδίως ο «Κυριακάτικος» και προπαντός η άνοδος της κυκλοφορίας του.

Σύντροφοι καλημέρα, με ένα «Ρ» στο χέρι. Στο Συνέδριο θα προχωρήσουμε - συνηθισμένοι από μπόρες - με πίστη και αισιοδοξία, βέβαιοι για τη Νίκη.

ΚΟΒ Λογοτεχνών