Μπροστά στο 16ο Συνέδριο εμφανίζονται απόψεις που έχουν σαν βάση τη σύγχυση των υποκειμενικών με τους αντικειμενικούς παράγοντες που επιδρούν στη διαμόρφωση της συνείδησης των μαζών στον καπιταλισμό.

Αποτέλεσμα αυτής της σύγχυσης είναι σύντροφοι να αποδίδουν στη δράση του Κόμματος ευθύνες που δεν έχει, ενώ ταυτόχρονα δε βλέπουν ευθύνες του Κόμματος εκεί που υπάρχουν και έχουν αναλογικά μερίδιο ευθύνης και οι δύο. Ακόμα λιγότεροι σύντροφοι, όμως, φαίνεται ότι σκόπιμα χρησιμοποιούν αυτή τη σύγχυση, με σκοπό μέσα από αρνητικές διαπιστώσεις να αμφισβητούν ανοιχτά την 4χρονη προηγούμενη δράση του Κόμματος, την καθοδήγησή του και το πρόγραμμά του, τον ίδιο το Μαρξισμό - Λενινισμό.

Αγαπητοί σύντροφοι, ότι δημιουργός της ιστορίας είναι οι μάζες και ότι οι ιδέες γίνονται υλική δύναμη όταν κατακτούν τις μάζες, αποτελεί βασική μαρξιστική αλήθεια. Από δω προκύπτει ότι το ΚΚΕ, για να μπορέσει να στρέψει την εξέλιξη της κοινωνίας προς την επανάσταση και το σοσιαλισμό, οφείλει να κάνει τις ιδέες του κτήμα των μαζών. Αυτό προϋποθέτει την ακούραστη δουλιά με τις αποφάσεις για τη δημιουργία ταξικών δεσμών τουλάχιστον με την πλειοψηφία των μαζών και τη σωστή πολιτική που εξασφαλίζει κάθε φορά ορθότητα τακτικής και στρατηγικής. Αυτές οι προϋποθέσεις δεν καθορίζουν, όμως, από μόνες τους ρυθμούς κατάκτησης των μαζών, γιατί αποτελούν τον υποκειμενικό παράγοντα. Χωρίς τη συνύπαρξη ευνοϊκών αντικειμενικών παραγόντων, θα υπάρχουν χαμηλοί ρυθμοί, μπορεί και στασιμότητα και πισωγυρίσματα και κύρια οι ρυθμοί κατάκτησης δεν είναι εκλογικοί με την έννοια των ποσοστών.

Ευνοϊκοί αντικειμενικοί παράγοντες στη δράση ενός επαναστατικού κόμματος αποτελούν σοβαρά κοινωνικοοικονομικά γεγονότα, μαζί με πολιτικά, καθώς και η άνοδος της ταξικής πάλης, που σε συνδυασμό με τη δράση του Κόμματος συμβάλλουν στην άνοδο της ταξικής συνείδησης πλατιών λαϊκών μαζών, ώστε να απαλλάσσονται από την αστική επιρροή, πολιτική και ιδεολογική. Δεν υπάρχει άλλη άποψη που να πατά στην αντικειμενική ελληνική και διεθνή πραγματικότητα που να λέει ότι τα σοβαρά αυτά γεγονότα θα προκύψουν από την όξυνση της αντίθεσης Ιμπεριαλισμός, Μονοπώλια - Λαός και ότι σήμερα ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας συνδέεται περισσότερο και εντάσσεται οργανικά στον αγώνα κατά του καπιταλισμού, όπως εκτιμούν οι Θέσεις της ΚΕ.

Σε όποιο πρόβλημα αναζητήσεις λύσεις και φθάσεις να αντιμετωπίσεις την Αιτία του, θα καταλήξεις στην ανάγκη Ανατροπής του καθεστώτος των μονοπωλίων του Ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης, διαφορετικά δε θα είναι ο τρόπος λύσης τους προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, π.χ. το πρόβλημα ανεργία προσπαθεί να το αντιμετωπίσει και η ΕΕ και ο ΣΕΒ και υπάρχουν οι σχετικές αποφάσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, καθώς και οι απόψεις των άλλων κομμάτων που δεν αμφισβητούν το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Ετσι, όχι μόνο δε θα λυθεί το πρόβλημα, αλλά θα οξυνθεί η μερική απασχόληση και η ασυδοσία του κεφαλαίου. Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με αντιμονοπωλιακά μέτρα και μάλιστα με ανατροπή του καπιταλισμού, γιατί ανεργία και καπιταλισμός είναι σύμφυτο πρόβλημα. Η ανεργία στο σοσιαλισμό θα σταματήσει να υπάρχει.

Την έκβαση του αγώνα για ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό, θα την κρίνει η θέληση των μαζών, εφόσον πειστούν ότι η διατήρηση του παλιού είναι σε βάρος των συμφερόντων τους και σ' αυτό θα έχει συμβάλει η συγκρότηση του α.α.δ. μετώπου πάλης και όχι γενικά ένα «μέτωπο», που μπορεί να έχει το ίδιο όνομα, αλλά είναι κενό τέτοιου περιεχομένου. Η πολιτική του ΚΚΕ θα συμβάλει ακόμη περισσότερο όταν χωρίς μισόλογα αναδεικνύει πρώτα και κύρια στην εργατική τάξη, αλλά και στα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, ότι μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού ακόμη και με την οικοδόμηση του α.α.δ. μετώπου μπορείς να αποσπάς παραχωρήσεις, θα είναι όμως προσωρινές όσο ο αγώνας δεν οδηγεί στην αμφισβήτηση συνολικά του συστήματος, αν δε λυθεί το ζήτημα της εξουσίας.

Το ΚΚΕ βάζοντας με το μέτωπο τη συμμαχία των ααδ δυνάμεων, ενώνει τα λαϊκά στρώματα, όχι γενικά στο πρόβλημα, αλλά στην αιτία, στο δρόμο της ρήξης, σύγκρουσης, ανατροπής. Τα ενώνει για να τα κρατά μακριά από τα σενάρια υποταγής, τα «περιχαρακώνει» από τα διασπαστικά σχέδια του κεφαλαίου, αυτή η «περιχαράκωση» που δέχεται τα πυρά της αστικής τάξης δεν είναι κακή. Το ερώτημα είναι, γιατί «κομμουνιστές» κάνουν κριτική με τα ίδια επιχειρήματα; Η πολιτική του ΚΚΕ για τη συμμαχία αυτή είναι ταυτόχρονα πατριωτική, αλλά και διεθνιστική, γιατί συμβάλλει στην ενότητα του ααδ δυνάμεων, πέρα από τα εθνικά σύνορα. Αυτή η πολιτική έχει και σήμερα ορατά αποτελέσματα, αφού αναπτύσσεται η τάση αμφισβήτησης του ιμπεριαλισμού τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, φρενάρουν και εθνικισμούς που βρίσκουν έδαφος από την ίδια τη δράση του ιμπεριαλισμού και τις αντιθέσεις του.

Η πολιτική του Μετώπου απαντά σύγχρονα και ταξικά στα αταξικά σχήματα (συμμαχίες της αστικής τάξης αριστερά -δεξιά, κεντροδεξιά - κεντροαριστερά κλπ.). Το σχήμα ενότητας δράσης της Αριστεράς που ακούγεται, πώς οριοθετείται; Χωρίς όρια; Γιατί θα δρα; Για συμμόρφωση και διαχείριση της δράσης των καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών οργανισμών; Θα νομιμοποιεί την ταξική συνεργασία και την κοινωνική ειρήνη, είναι αυτό το πράγμα Αριστερά; Η Αριστερά είχε πάντα και έχει τη λογική της ρήξης και σύγκρουσης.

Οταν καθημερινά αναδεικνύεται στενός κορσές για τα λαϊκά στρώματα ο μονόδρομος των πολυεθνικών, γιατί είναι στενά τα όρια του Μετώπου, επειδή σ' αυτό δε χωρούν πολιτικές συμμόρφωσης και συμβιβασμού με τη λογική του ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης.

Το ΜΕΤΩΠΟ οικοδομείται με την έντονη και αποφασιστική παρουσία του Εργατικού Κινήματος, με στόχους πάλης ααδ, σε αντιπαράθεση με τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας που προωθούν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στην ηγεσία του κινήματος. Υπάρχει κάτι άλλο να ακουστεί από την πρόταση για ανάπτυξη τώρα του ΠΑΜΕ; Ας αφήσουμε τις κραυγές περί διάσπασης, με επιχειρήματα τα ίδια που χρησιμοποιούν οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης και η ηγεσία του ΣΥΝ. Τα ίδια επιχειρήματα και από κομμουνιστές!

Γιατί είναι ενότητα οι πληρωμένες ημερίδες για 35ωρο κλπ. από τις πλειοψηφίες Εργατικών Κέντρων που έχουν κάνει καραμέλα τον «κοινωνικό εταιρισμό» και όχι η οργάνωση της ταξικής πάλης για την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων, για ανατροπή της λογικής του διαλόγου - απάτη, που προωθεί και παλεύει το ΠΑΜΕ από την ίδρυσή του;

Από ποια θέση αρχής προκύπτει για τους κομμουνιστές ενότητα για την ενότητα; Τι είναι η ενότητα, αυτοσκοπός; Η πολιτική στρατηγικής σημασίας και για την Εργατική Τάξη και για το Κόμμα της, στην πραγμάτωση της ιστορικής της αποστολής, τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Δεν μπορώ παρά να εκφράσω τη συμφωνία μου με τις Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο, αφού συμπυκνώνουν με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος, την πείρα μιας πλούσιας 4χρονης δράσης, εμβαθύνουν στις εξελίξεις, στο Μέτωπο και στις προϋποθέσεις οικοδόμησής του, αποτελούν γι' αυτό σοβαρό πολιτικό ντοκουμέντο. Στο τελευταίο κεφάλαιο για το Κόμμα, στο διάστημα που πέρασε, φαίνεται ότι στην καθημερινή μας δράση υπάρχει αναντιστοιχία με τις αποφάσεις μας, δίνονται απαντήσεις και γι' αυτό το ζήτημα και συμφωνώ.

Μια σκέψη όμως για τους «κομμουνιστές», που χωρίς ίχνος ντροπής κηρύσσουν αντικομματικές απόψεις, με στόχο, όπως λένε, να προφυλάξουν το Κόμμα, να το διορθώσουν.

Γνωρίζουν ότι στο 16ο Συνέδριο δεν ψηφίζονται ούτε Πρόγραμμα, ούτε Καταστατικό, γνωρίζουν ότι αυτά μαζί με τον Μαρξισμό-Λενινισμό αποτελούν το όριο διαφωνιών για τον προσυνεδριακό διάλογο, γνωρίζουν ότι απόψεις, «λόγος» πέρα από το όριο αυτό είναι αντικομματικός, αυτή είναι η δημοκρατία στο Κόμμα μας και το ξέρουν.

Θα δεχτούν στο όνομα της Δημοκρατίας που επικαλούνται αφού είναι δημοκράτες και τον αντίλογο και να παίρνουν απαντήσεις από το Κόμμα στις λαθεμένες οπορτουνιστικές απόψεις τους και να τους επιτρέψει το Κόμμα να πάνε χωρίς το Κόμμα, όπου αυτοί επιθυμούν; Αυτό γιατί δεν είναι δημοκρατικό; Οσον αφορά τη σχέση του «λόγου τους» με τον Μαρξισμό - Λενινισμό και τα συμφέροντα του Κόμματος, το δείχνει και θα το δείξει η στάση τους.

Συντροφικά

Γ.Π. Β/Δ Πελ/σου και Νησιών

Είναι ανώφελο σήμερα - με τόσα και τέτοια προβλήματα των εργαζομένων - να αναζητούμε πού θα βάλουμε τη δασεία και την υπογεγραμμένη της επανάστασης, των αυριανών πολιτικών εξελίξεων.

Αφού συμφωνούμε στο πού θέλουμε να πάμε και με ποια μέσα, πρέπει ανοιχτά και καθαρά, επίμονα να συμφωνήσουμε και με ποιες κομματικές οργανώσεις θα πορευτούμε. Τι λογής κομμουνιστές χρειαζόμαστε, ποια πρέπει να είναι η καθημερινότητα του κομματικού μέλους. Αλήθεια, πόσο επίκαιρος είναι ο Μαγιακόφσκι σήμερα.

Τεράστιας σημασίας είναι οι πρωτοβουλίες που πήρε το κόμμα για συνεργασία, για τις διεθνείς συναντήσεις, το ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στην Κίνα, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη, στον κόσμο και πρέπει να συνεχιστούν. Ομως, πάνω απ' όλα είναι το τι κάνει το ΚΚΕ στη χώρα μας, η ΝΕ στο χώρο της, οι οργανώσεις και τα κομματικά μέλη στη γειτονιά, στο χώρο δουλιάς. Αυτό είναι το πρώτιστο καθήκον και απ' αυτό θα κριθούμε...

Μπορούμε στην πράξη και όχι στα λόγια να αναδειχτούμε πρωτοπόροι στο χώρο μας, είτε για το μεγάλο και ενδιαφέρον είτε για το μικρό και άχαρο που πρέπει καθημερινά να το διαχειριστούμε δημιουργικά;

Πολλά πράγματα θ' αλλάξουν αν ξαναπιστέψουμε:

«Εάν πιστέψουμε ότι - με βάση τις αναλύσεις μας - γρήγορα θα έχουμε εξελίξεις και ανακατατάξεις και πρέπει με την έγκαιρη παρέμβασή μας να παίρνουν την κατεύθυνση που εμείς επιθυμούμε.

»Εάν πιστέψουμε ότι σήμερα έχουμε το προνόμιο να δουλεύουμε στο πολύ γόνιμο έδαφος που προκαλεί:

- η βαθιά αντίθεση ανάμεσα στην κυβερνητική, συναινετική (της αντιπολίτευσης) πολιτική και τις λαϊκές ανάγκες,

- η βαθιά αντίθεση ανάμεσα στην υποτελή κυβερνητική εξωτερική πολιτική και τα αισθήματα για την εθνική ανεξαρτησία του ελληνικού λαού.

»Εάν πιστέψουμε ότι η θετική πλευρά των ανθρώπων είναι κοινωνικά ισχυρότερη από την αρνητική, αρκεί να βρούμε τον τρόπο που θα της επιτρέψει να αναδυθεί στην επιφάνεια.

Η αγάπη των εργαζομένων ανθρώπων για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την αδελφοσύνη, για τη συλλογικότητα, τον αγώνα, για την πρόοδο, είναι ο δικός μας μεγάλος σύμμαχος.

»Εάν πιστέψουμε ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, που βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση, οι εργαζόμενοι αναζητούν θετικά πρότυπα, που αγωνίζονται κόντρα στο ρεύμα, παρά τον αρνητικό κοινωνικό περίγυρο και αυτά πρέπει να τα δώσουν πρώτα οι κομμουνιστές.

»Εάν πιστέψουμε ότι οι εργαζόμενοι μπορεί να έχουν απογοητευτεί, να έχουν αηδιάσει, να απορρίπτουν μια συγκεκριμένη αντίληψη για το συνδικαλισμό και την πολιτική, αλλά την ίδια στιγμή διψούν για το γνήσιο συνδικαλισμό και την πολιτική που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.

Οι λαοί, παρά τη νίκη της αντεπανάστασης, παρά το πλήθος των ερωτηματικών που εύλογα έχουν, γνωρίζουν τα θετικά του σοσιαλισμού που υπήρχε. Αναζητούν και πάλι τη σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας - χωρίς τα αρνητικά της - που θα δημιουργήσουμε».

Εάν όλα τα παραπάνω τα πιστέψουμε, τότε πιο αισιόδοξα, πιο εύκολα, πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά θα λύσουμε καίρια προβλήματα που αντιμετώπισε το κόμμα μας σε ζητήματα οργάνωσης και δράσης στο ενδιάμεσο των δύο συνεδρίων κι ας είχε μεγάλες επιτυχίες.

Εάν ένα τέτοιο πνεύμα φυσήξει στις οργανώσεις, θα έχουμε το κρίσιμο και ποιοτικό κλικ που θα επιτρέψει στα «μέτρα» να αποδίδουν και να μην εκφυλίζονται σε κομματικό ανέκδοτο.

- Θα μειωθεί η απόσταση - κατά το δυνατό - ανάμεσα στο χρόνο απόφασης και το χρόνο εξειδίκευσης - υλοποίησης.

- Θα ξεφύγουμε από τη λογική ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο αργόσυρτης και μακράς πορείας, ότι οι αντίπαλοι είναι πανίσχυροι, ότι οι εργαζόμενοι ενσωματώθηκαν, βολεύτηκαν, δε θέλουν να καταλάβουν.

- Θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε, να δράσουμε συνδυάζοντας δημιουργικά το ειδικό με το γενικό.

- Να περιορίσουμε τα φαινόμενα οργανωτικού «φιλελευθερισμού».

- Θα νιώσουμε την ανάγκη να βρούμε το χρόνο να διαβάσουμε, να ενημερωθούμε, να μορφωθούμε.

- Θα λειτουργήσουν οι ΝΕ και τα γραφεία ενιαία και συλλογικά, χωρίς να κατατεμαχίζεται η πολιτική ευθύνη σε επιμέρους, ασύνδετες ευθύνες, δε θα κλείνεται ο καθένας στον τομέα του, χωρίς συλλογικό έλεγχο και βοήθεια.

- Θα επιτρέψει στην ηγεσία μας να δει μακρύτερα, να επιταχύνει τους ρυθμούς, να επεξεργαστεί τομείς ανοιχτούς ακόμη.

- Σ' ένα τέτοιο κλίμα η ΚΟΒ, ο γραμματέας, το Γραφείο θα αποφασίσουν να πάρουν στην πλάτη τους την πολιτική ευθύνη που τους αναλογεί. Θα μπορέσουν να οργανώσουν, να εμπνεύσουν, ώστε να μπει σε κίνηση όλο το δυναμικό της οργάνωσης, ο καθένας με τις δυνατότητές του και παρά τις προσωπικές δυσκολίες.

• Θα αποφασίσει δηλαδή ένα ποσοστό συντρόφων να δει αλλιώς το χρόνο που διαθέτει για το κόμμα, να ιεραρχήσει διαφορετικά τις προτεραιότητες, να «θυσιάσει» βραδινά και σαββατοκύριακα.
• Και ένα μικρό ποσοστό κομματικών μελών και φίλων θα αποφασίσει να εγκαταλείψει τη δεύτερη δουλιά, στην οποία έχει καταφύγει, όχι πάντα από πραγματικές βιοποριστικές ανάγκες, αλλά λόγω εξάρτησης από τον καταναλωτισμό και το δραχμοκυνήγι...
• Σε ένα τέτοιο κομματικό περιβάλλον θα υποχρεωθούμε, όσοι δρούμε στις κομματικές οργανώσεις, να εντάσσουμε τη συνδικαλιστική μας δραστηριότητα ως μέρος της πολιτικής και όχι το αντίθετο.

Ας πάψουμε, επιτέλους, να περιγράφουμε τις δυσκολίες της εποχής. Τι νόημα έχει να περιγράφουμε όλη την ώρα στους κομμουνιστές ορειβάτες πόσο ψηλό και δύσβατο είναι το βουνό, ενώ πρέπει να πούμε πόσο χαμηλό είναι για κομμουνιστές. Επιτέλους, ας προσπεράσουμε εκείνους τους πρώην, που φεύγοντας από το κόμμα εξαχρειώθηκαν. Εμείς να κρατήσουμε την πολύτιμη προσφορά για μας, για το κόμμα και το κίνημα, της παλιάς κοινής συντροφικής διαδρομής. Εκτός από αυτούς υπάρχουν και οι άλλοι που μπορεί να έφυγαν από το κόμμα, όμως έμειναν ζωντανοί κοινωνικά και πολιτικά, έχουν ταξική συνείδηση, δε «φόρεσαν πιτζάμες και παντόφλες», κρατούν επιφυλακτική και κριτική στάση προς το ΚΚΕ, αλλά δεν το αρνούνται. Με αυτούς έχουμε να πούμε και να κάνουμε πολλά. Υπάρχουν τέλος και οι άλλοι, οι πολλοί, στη γειτονιά, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο σχολείο που ακόμα μας περιμένουν να πάμε να τους βρούμε, να τους μιλήσουμε για το άμεσο και την προοπτική. Αυτοί μας θέλουν σταθερά κοντά τους και είναι διαθέσιμοι να συμπορευτούν μαζί μας, αρκεί και αυτοί να πιστέψουν ότι αυτή η συμπόρευση έχει αποτελέσματα και ανοίγει προοπτικές.

Ο έλεγχος, η επαγρύπνηση είναι υπόθεση όλων. Αρκεί να μη μεταβάλλεται σε μόνιμη καχυποψία και αδράνεια, σε σχολαστικότητα, που μετρά την ταξικότητα με το κομματικό υποδεκάμετρο. Ας ξαναθυμηθούμε τι έλεγε για τα παραπάνω ο Λένιν. Γίνεται πολύς λόγος για την «ασφαλιστική δικλείδα» που δε θα επιτρέψει στο μέλλον να ανατραπεί ο σοσιαλισμός που θα οικοδομήσουμε. Τέτοιες εγγυήσεις δεν υπάρχουν! 'Η έχεις κόμμα ή δεν έχεις. 'Η η εργατική τάξη είναι σε κίνηση και σωστά προσανατολισμένη ή είναι στο περιθώριο. Το πώς μας το είπαν οι κλασικοί του μαρξισμού - λενινισμού. Τα παραδείγματα, θετικά και αρνητικά, υπάρχουν.

Καλή δύναμη, σύντροφοι και νίκες.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ

ΚΟ Θεσσαλονίκης

1. Παίρνω αφορμή να γράψω και να πάρω μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο από την επίσκεψή μου στην Κούβα, το περασμένο καλοκαίρι με την ελληνική Μπριγάδα.

Εκεί είδα ένα λαό, ο οποίος, παρ' όλο που νιώθει ότι βρίσκεται στο στόμα του λύκου (του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού) και υφίσταται το πολύχρονο εμπάργκο, όμως είναι όρθιος, περήφανος και παλεύει με πείσμα για το Σοσιαλισμό. Στις 26 Ιούλη, στη μεγάλη πορεία στην Αβάνα, με αφορμή την επέτειο για την έναρξη της Επανάστασης, έβλεπες όλες τις ηλικίες να διατρανώνουν την πίστη τους στην Επανάσταση. Εκτός από τη σημαία της Κούβας κρατούσαν και τη σημαία της Επανάστασης: Μια μαύρη και μια κόκκινη ρίγα, που σημαίνει σοσιαλισμός η κόκκινη ή θάνατος η μαύρη.

Αν και φανερά τα προβλήματα από το εμπάργκο και την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, όμως ο λόγος του Φιντέλ και των άλλων στελεχών, καθαρός, καταγγελτικός για τις ευθύνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, για την καταλήστευση του Τρίτου κόσμου. «Η παγκοσμιοποίηση κλείστηκε στο ζουρλομανδύα του νεοφιλελευθερισμού και σαν τέτοια τείνει να παγκοσμιοποιήσει όχι την ανάπτυξη αλλά τη φτώχεια, όχι το σεβασμό στην εθνική κυριαρχία των κρατών μας, αλλά την παραβίασή της, όχι την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς, αλλά ο σώζων εαυτώ σωθήτω, μέσα σ' έναν άνισο ανταγωνισμό στην αγορά.

.... Χρειάζεται μια Νυρεμβέργη για να δικαστεί η οικονομική τάξη πραγμάτων που μας επέβαλαν, που κάθε τρία χρόνια σκοτώνει από πείνα και από ασθένειες, που μπορούν να προβλεφτούν ή να θεραπευτούν περισσότερους άντρες, γυναίκες και παιδιά, απ' ό,τι σε όλα του τα 6 χρόνια ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος!!» Ο Φιντέλ Κάστρο, στη συνέχεια, απευθυνόμενος στους λαούς των Τρίτων χωρών, είπε:

«`Η θα ενωθούμε και θα συνεργαστούμε στενά ή μας περιμένει η φτώχεια, η πείνα, ο θάνατος».

Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι αυτή η επαναστατικότητα και η αποφασιστικότητα είναι που κρατάει ζωντανό το λαό και την Επανάσταση στην Κούβα, μέσα σε τόσο δύσκολες παγκόσμια συνθήκες. Αυτό είναι που λείπει σήμερα παγκόσμια από τις συμβιβασμένες ηγεσίες ορισμένων «κομμουνιστικών» ή άλλων αριστερών κομμάτων. Από αυτή την άποψη είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το ΚΚΕ, υψώνει μια τέτοια φωνή μέσα από τις Θέσεις του για το 16ο Συνέδριο.

2. Απ' όσο βλέπω γύρω μου, από ανθρώπους του περίγυρου, υπάρχει μια εκτίμηση για την πολιτική και τη στάση του κόμματος, που δεν τα «διπλώνει», όπως «οι άλλοι αριστεροί», που έχει συνέπεια και καθαρή φωνή και παλεύει. Εκείνοι που αντιστέκονται σήμερα στη σύγχρονη βαρβαρότητα του Ιμπεριαλισμού, στην κοινωνική-ταξική αδικία και στην καταπίεση, που δε νιώθουν άνετα μέσα στο «σύστημα» κι έχουν μια ριζοσπαστική διάθεση, βλέπουν το κόμμα σαν στήριγμα και τους ακούς να λένε:

«Εσάς, σας παραδεχόμαστε». Αυτό είναι και το μεγάλο κέρδος που έχει το κόμμα με την πολιτική του και τη δράση του και αυτή η στάση μπορεί αύριο να μετατραπεί σε ευρύτερη πολιτική στήριξη.

Επίσης, είναι χαρακτηριστική η στάση των μαθητών, από την προσωπική μου εμπειρία ως καθηγήτριας. Ενώ πριν από 5-6 χρόνια δεν ήξεραν καν τι είναι το ΚΚΕ, η δράση του και η πολιτική του, πέρσι και πρόπερσι είχαν πολύ θετική στάση απέναντι στο κόμμα και στην ΚΝΕ, ήταν αρκετά ενημερωμένοι για την πολιτική του και ήταν συχνές οι ερωτήσεις τους για το Σοσιαλισμό, την οικονομία του, το κράτος και τη δημοκρατία, πώς τα εννοεί το ΚΚΕ.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι τους ενδιαφέρει η πολιτική για τα προβλήματα της παιδείας και τα άλλα κοινωνικά, θέλουν όμως και κοινωνικό όραμα. Η νεολαία και οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της κοινωνίας συσπειρώνονται, όχι μόνο για το «σήμερα» του εργατικού κινήματος, αλλά και για «το αύριο», την Επανάσταση. Και είναι πολύ θετικό που το κόμμα συνδέει το μέτωπο με την επανάσταση, με τη σοσιαλιστική προοπτική και τη δικτατορία του προλεταριάτου, αρκεί βέβαια να αναλυθεί ο όρος και να ξεκαθαριστεί, γιατί ξεχάστηκε ή εκφυλίστηκε στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

3. Είναι σωστό να οικοδομήσουμε το Α.Α.Δ.Μ. με αυτούς που θα βρεθούμε στο μετερίζι των αγώνων, ενάντια στη βαρβαρότητα της νέας τάξης πραγμάτων και την ΕΕ.

Να εξηγηθεί όμως και να αναλυθεί καλά η θέση για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία:

Τι κράτος επιδιώκουμε να χτίσουμε μετά την ανατροπή του αστικού κράτους και ποιες, ας το πούμε, εγγυήσεις υπάρχουν ότι θα είναι κράτος που θα παίξει σωστά το ρόλο του και δε θα αποσπαστεί από το λαό. Εδώ είναι ανάγκη να θυμηθούμε ότι ανάμεσα στο αστικό κράτος και στο σοσιαλιστικό κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν υπάρχει ενδιάμεσο ή άλλο κράτος.

Ενδιάμεση κυβέρνηση υπάρχει και σωστά τίθεται το θέμα στις θέσεις με την κυβέρνηση του Α.Α.Δ.Μ.

4. Είναι μεγάλη ανάγκη να συνεχιστούν οι διεθνείς πρωτοβουλίες του κόμματος για Βαλκανική, Ευρωπαϊκή και παγκόσμια συνεργασία των κομμουνιστικών κομμάτων, με στόχο να συγκροτηθεί η Κομμουνιστική Διεθνής. Να συσταθεί Επιτροπή με στελέχη του Κόμματος και επιστήμονες, το συντομότερο και να ασχοληθεί συστηματικά με τις αιτίες των ανατροπών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως αναφέρεται και στις θέσεις για το 16ο Συνέδριο. Ο κόσμος περιμένει απάντηση για τις αιτίες κι εμείς ένα μεγάλο όπλο στην πάλη μας.

Τελειώνοντας, θέλω να υπενθυμίσω τα λόγια του Τσε Γκεβάρα σε κάποια δύσκολη περίοδο, η οποία θυμίζει τη σημερινή, κι ας τα έχουν υπ' όψη εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πρέπει «να το στρίψουμε», εγκαταλείποντας την αποδέσμευση από την ΕΕ και φτιάχνοντας Μέτωπο με τον ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ: «Η ήττα μας δε σημαίνει πως δεν μπορούσαμε να νικήσουμε. Πολλοί προσπάθησαν ν' ανέβουν στην κορυφή του Εβερεστ και απέτυχαν. Ομως το Εβερεστ έπεσε».

ΚΟΒ Εκπ/κών - Θεσσαλονίκη