Παπαγεωργίου Βασίλης

Γιατί θέλουν να κρύψουν το πραγματικό πρόσωπο και τους στόχους του σχηματιμού αυτού. Οι όποιες αντιδικομματικές κορόνες του είναι υποκριτικές και έχουν αντιδραστικό περιεχόμενο. Αλλωστε, όπως είπε και ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., «προμηθεύεται» θέσεις από την άκρα δεξιά μέχρι και τη «17 Νοέμβρη». Εχει όμως σημασία ότι επιλέγει κάθε φορά τι θα προβάλλει για να θολώνει τα νερά ως προς τους πραγματικούς σκοπούς και επιδιώξεις. Επίτηδες ο Γ. Καρατζαφέρης εμφανίζεται στα λόγια πατριώτης, διεθνιστής, έως και αντικαπιταλιστής. Επίτηδες, μέσα από μια ενοχλητική πολιτική ασυναρτησία, στο ΛΑ.Ο.Σ. αφήνουν αναπάντητα βασικά ερωτήματα σχετικά με το πρόγραμμά τους. Καθότι εκεί συνυπάρχουν ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, σκοταδιστικές αντιλήψεις, ο αντικομμουνισμός, ο λαϊκισμός... Πλευρές, διόλου αποδεκτές από τον ελληνικό λαό, με τις βαθιές αγωνιστικές και δημοκρατικές του παραδόσεις.

Αλλά, έστω και έτσι, η αντιδραστική ουσία προγραμματικών προτάσεων, τις οποίες παρουσίασε και που πολυδιαφημίζει ως φιλολαϊκές, δεν είναι και πολύ δύσκολο να αποκαλυφθεί.

-- Καμώνονται «αντιδικομματικά», λέγοντας ότι τάχα αν εισέλθει ο ΛΑ.Ο.Σ. στη Βουλή δεν προτίθεται να συνεργαστεί μετεκλογικά με ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, ήδη από τις 30 Μάη, στη συνέντευξη Τύπου στο Ζάππειο, ο Γ. Καρατζαφέρης έστελνε - εκεί που ήθελε - το μήνυμά του. Οτι «ποτέ μη λες ποτέ»... Οτι στις επόμενες εκλογές «υπάρχει μια εξαιρετική δυνατότητα στο έθνος να προσχωρήσει εις τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό των μη μονοκομματικών κυβερνήσεων»... Και σχολίαζε απαξιωτικά «όλους αυτούς οι οποίοι γκρινιάζουν ότι θα υπάρξει αστάθεια στον τόπο», σε περίπτωση πεντακομματικής Βουλής. Ξέρει πού θα δώσει τον οβολό του για «ισχυρή κυβέρνηση» των επιχειρηματιών.

Αλλωστε, από τα τέλη Απρίλη ακόμα, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ., Α. Γεωργιάδης, ξεκαθάριζε στο κρατικό ραδιόφωνο ότι «εάν η ΝΔ είναι πρώτη και δεν έχει αυτοδυναμία θα τη στηρίξουμε. Δε θα αφήσουμε την Ελλάδα στο χάος». Και ότι «για τους ίδιους λόγους το ίδιο θα κάνουμε και εάν είναι πρώτο και δεν έχει αυτοδυναμία το ΠΑΣΟΚ». Νάτην η αλήθεια, πίσω από στρεψοδικίες και υποκρισίες. Ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι στήριγμα του δικομματισμού, στήριγμα του οτιδήποτε αυτός εξυπηρετεί. Στήριγμα των μεγάλων μονοπωλιακών συμφερόντων που λυμαίνονται τον τόπο και απαιτούν σκληρά αντεργατικά μέτρα από τις κυβερνήσεις τους και τα κόμματά τους. Μ' αυτά. όπως φαίνεται πιο πάνω. συντάσσεται και ο ΛΑ.Ο.Σ.

-- Περίπου στο ίδιο πλαίσιο ο Γ. Καρατζαφέρης πρότεινε νέο εκλογικό νόμο, που θα εξασφαλίζει «απόλυτη, ανόθευτη, απλή αναλογική». Και αμέσως μετά πρόσθετε ότι στο πρώτο κόμμα θα δίνονται ως «πριμ» οι ψήφοι που αντιστοιχούν στο ποσοστό που συγκεντρώνουν αθροιστικά όσα κόμματα δεν καταφέρνουν να μπουν στη Βουλή. Ο ίδιος εκτιμά ότι αυτό το ποσοστό φτάνει έως και το 5%.

Είναι αυτό απλή αναλογική; Με πριμοδότηση του πρώτου κόμματος; Με κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή (άρα παραμένει το εκλογικό όριο 3% ή άλλο); Και γιατί τόσος καημός για πριμοδότηση του πρώτου κόμματος; Μην τυχόν δε φτιάχνει «ισχυρή κυβέρνηση»; Αλλά όπως προείπαμε, «ισχυρή κυβέρνηση» από το δικομματικό σύστημα σημαίνει ισχυρή δυνατότητα να περνάει η στρατηγική του κεφαλαίου. Αυτό επιδιώκουν (και) στο ΛΑ.Ο.Σ.

-- Στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης ο Γ. Καρατζαφέρης υποστηρίζει τη θέση για μια σύνταξη, ανεξάρτητα από το επάγγελμα του καθενός, «ενιαία, εθνική και αυτόνομη». Δε λέει τίποτα περισσότερο απ' όσα πρεσβεύουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, περί «εθνικής σύνταξης» ή κάποιο «εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης». Αυτό προωθείται σε πολλές χώρες της ΕΕ, θιασώτης της οποίας είναι και ο ΛΑ.Ο.Σ., η διαμόρφωση μιας γενικής κατώτερης σύνταξης σε εξευτελιστικά επίπεδα. Ακριβώς σε αυτή τη βάση ανοίγει ο δρόμος για την ιδιωτική ασφάλιση, σε συνδυασμό με τις αντιασφαλιστικές ανατροπές.

Επιπρόσθετα ο ΛΑ.Ο.Σ. δε μιλά για την ταμπακέρα: Ποιο θα είναι το ύψος της σύνταξης; Ποια τα χρόνια ηλικίας συνταξιοδότησης; ποιοι να πληρώσουν για να στηριχτούν αυτές οι συντάξεις; Γι' αυτά τηρεί σιγήν ιχθύος. Διαφορετικά, ίσως θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι αποδέχεται όλες τις ευρωενωσιακές προτεραιότητες περί ενός πενιχρού ποσού στα «67φεύγα», με όλο το βάρος των εισφορών να πέφτει αποκλειστικά στον εργαζόμενο. Και συντάξεις ύψους επιδόματος τύπου ΕΚΑΣ.

-- Στο ίδιο πνεύμα, δηλώνουν στο ΛΑ.Ο.Σ. πως «δε μας απασχολεί μέχρι πού θα φτάνει η ιδιωτική εκπαίδευση, των ιδιωτικών σχολείων». Με τη φράση αυτή, πρόσφατα ο πρόεδρος του σχηματισμού φωτογράφισε την ταύτισή του (και σε αυτό το ζήτημα) με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Δεν αντιτάσσεται στην ιδιωτικοποίηση -εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, αντίθετα, δεν «τρέχει κάστανο» αν αυτή υπάρχει και γιγαντώνεται σε βάρος της δημόσιας, όπως άλλωστε θέλουν και οι Καραμανλής - Παπανδρέου.

Βέβαια, για να παρουσιάσει φιλολαϊκό προσωπείο, προπαγανδίζει ότι θα «πάρει» το 15% των θρανίων των ιδιωτικών σχολείων για να τα διαθέσει σε παιδιά οικονομικά ασθενέστερων οικογενειών. Τα ίδια λέει για την Υγεία, στηρίζοντας την ιδιωτικοποιημένη - εμπορευματοποιημένη μορφή της και διαδίδοντας ότι θα «δώσει» ανάλογο ποσοστό κρεβατιών των ιδιωτικών κλινικών στους οικονομικά αδύναμους.

Δηλαδή κατά το ΛΑ.Ο.Σ., από τη μία το μεγάλο κεφάλαιο μπορεί να λειτουργεί ασύδοτα σε βάρος του λαού, και από την άλλη ο φιλεύσπλαχνος Καρατζαφέρης τάχα θα παρεμβαίνει στην «ελεύθερη αγορά», δήθεν εξασφαλίζοντας τους πτωχούς...

Και πώς θα αναγκάσει τους ιδιώτες να δώσουν το 15% των θρανίων ή των κρεβατιών; Μήπως πληρώνοντάς τους από τον κρατικό κορβανά; Δηλαδή πάλι με τα λεφτά του λαού, άρα με παραπέρα ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης.

Αλλωστε, στη συνέντευξη στο Ζάππειο, φρόντισε - πέρα από τις πολλές «κορόνες» - να βεβαιώσει μετ' επιφάσεως ότι δε συγκρούεται με επιχειρηματίες (έστω και αν η αποστροφή αυτή δεν περιλήφθηκε στο απομαγνητοφωνημένο κείμενο).

Ο ΛΑ.Ο.Σ. υπηρετεί πιστά ένα σύστημα που ενισχύει το κεφάλαιο, τους μεγαλοεπιχειρηματίες και εξοντώνει τους μικρομεσαίους ΕΒΕ, απολύει μισθωτούς, χαρατσώνει και κρατά χιλιάδες νοικοκυριά χρεωμένα στο κράτος ή τις τράπεζες.

Στην Εκτελεστική Γραμματεία του ΛΑ.Ο.Σ. μετέχουν πρόσωπα όπως ο Μ. Βορίδης και ο γιος του Πλεύρη. Στις 14/6 ο ίδιος ο Γ. Καρατζαφέρης, επιδεικνύοντας τις πολιτικές αναφορές του, δήλωνε στη Λάρισα, ότι «εγώ αν ήμουν στη θέση του Καραμανλή, τον Κοκκινούλη θα τον έκανα υπουργό Γεωργίας, όπως έκανε ο Μεταξάς με τον Δημητράτο». Να λοιπόν που είναι θιασώτης και του δικτάτορα Μεταξά...

Η προνομιακή προβολή που του επιφυλάσσουν αστικά ΜΜΕ, δεν είναι τυχαία. Και αυτή ακόμη αποκαλύπτει τη χρησιμότητα του συγκεκριμένου σχηματισμού για το αστικό πολιτικό σύστημα. Αλλωστε, ανάλογα «πειράματα» έχουν εμφανιστεί και σε άλλες χώρες της ΕΕ, πχ στη Γαλλία. Οι παλαιότεροι θυμούνται το «ειδύλλιο» Μιτεράν - Λεπέν και την κατάληξή του. Στις γαλλικές εκλογές του 1974 ο Λεπέν έλαβε μόλις 0,6%. Ομως, για χρόνια «φούσκωνε» χάρη στην «τροφοδοσία» - μέσω μιντιακής υπερπροβολής - του Μιτεράν, υποτίθεται για να αντιμετωπίζει ο σοσιαλιστής πρόεδρος τη «δεξιά». Οταν στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές έφτασαν να έχουν «παραφουσκώσει» τον Λεπέν, οι διάδοχοι του Μιτεράν (οι του Ζοσπέν) κατάντησαν να καλούν τους ψηφοφόρους τους σε υπερψήφιση του Σιράκ. Οι συνέπειες των κεντροαριστερών, εκσυγχρονισμένων, εναλλακτικών πολιτικών.

Τα ίδια ακριβώς ΜΜΕ αξιοποιούν με τη σειρά τους το ΛΑ.Ο.Σ. για να πλήξουν το Κόμμα που πραγματικά τους ενοχλεί, το ΚΚΕ. Εξ ου και αναπαράγουν τη σπέκουλα του Γ. Καρατζαφέρη ότι τάχα συμφωνεί με πολλές θέσεις του Κόμματος, ότι κομμουνιστές ψηφοφόροι ελκύονται από το φτηνό λαϊκισμό του, ενώ την ίδια ώρα κατηγορεί το ΚΚΕ ως «αριστερό ψάλτη της ΝΔ», δανειζόμενος αυτό το άθλιο προπαγανδιστικό κατασκεύασμα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΛΑ.Ο.Σ. λοιπόν είναι κομμάτι του συστήματος, έτοιμο να βουλώσει τους αρμούς του μην ανοίξουν. Είναι με τους μεγαλοκεφαλαιούχους και τις τράπεζες. Είναι με την ΕΕ κι ενάντια στον εργάτη που διεκδικεί ικανοποίηση όλων των αναγκών του για να ζήσει ανθρώπινα και όχι φιλανθρωπία των καπιταλιστών που επαγγέλλεται ο ΛΑ.Ο.Σ. προσπαθώντας να κρύψει ότι είναι με τον πλουτοκράτη. Γι' αυτό και κρύβει επίσης ότι ο παραγόμενος από τον σκληρά εργαζόμενο, εργατοϋπάλληλο και ΕΒΕ πλούτος δεν ανήκει στους επιχειρηματίες με τους οποίους - όπως διαλαλεί - δε συγκρούεται...

Τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν άλλα περιθώρια αποπροσανατολισμού. «Μαύρο» στο δικομματισμό και τις παραφυάδες του. Το ΚΚΕ είναι η διέξοδος!

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι παραπάνω διαπιστώσεις, σχετικά με το πρόβλημα και τις αρνητικές παρενέργειες της φοροδιαφυγής, συνοδεύουν το νέο σχέδιο νόμου της κυβέρνησης της ΝΔ, που - όλως τυχαίως - εγκρίθηκε την περασμένη Τρίτη από την Κυβερνητική Επιτροπή και αμέσως μετά δόθηκε στη δημοσιότητα από τον υπουργό Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφη, ενώ η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Οι διαπιστώσεις φαίνονται σωστές, γιατί δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος - εργαζόμενος, απλός πολίτης ή πολιτικός - ο οποίος θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι η μάστιγα της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής προκαλεί σοβαρές αρνητικές παρενέργειες στην ελληνική κοινωνία, γιατί συμβάλλει στη διεύρυνση της φορολογικής αδικίας και ανισότητας.

Αν φαίνονται σωστές οι διαπιστώσεις του υπουργού για το μέγεθος και τις παρενέργειες του προβλήματος, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως είναι σωστές οι διαβεβαιώσεις του ότι τάχα η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και η απονομή φορολογικής δικαιοσύνης «ήταν από την πρώτη στιγμή στις προτεραιότητες της κυβέρνησης Καραμανλή. Εξάλλου, τα όποια επιχειρήματα επικαλέστηκε ο υπουργός, για το πλούσιο έργο της κυβέρνησης της ΝΔ στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, είναι από αστεία μέχρι διάτρητα. Οπως διάτρητα και αστεία είναι και τα επιχειρήματα που προβάλλει για να αποδείξει τις καλές προθέσεις της ΝΔ, για τη συνέχιση της μάχης κατά της φοροδιαφυγής και μετά τις εκλογές (προεξοφλώντας προφανώς ότι η ΝΔ θα είναι κυβέρνηση και μετά τις εκλογές).

Εδώ ταιριάζει απόλυτα η ρήση, πως «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»! Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ερίζουν, για το «ποιος έκανε περισσότερα» - στα 33 χρόνια εναλλαγής τους στην κυβερνητική εξουσία - για ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα, την ίδια ώρα τα έργα τους βεβαιώνουν ακριβώς το αντίθετο. Αδιάψευστος μάρτυρας τόσο η συνεχής διόγκωση της φοροδιαφυγής - που τροφοδοτεί τα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος - όσο και η διεύρυνση των φορολογικών ανισοτήτων σε βάρος των εργαζομένων με τις εφαρμοζόμενες φορομπηχτικές και γενικότερα αντιλαϊκές πολιτικές.

Μια μικρή γεύση για το μέγεθος της φοροδιαφυγής και των άλλων «εθνικών σπορ», στα οποία επιδίδονται με μαεστρία και «οργανωμένο» τρόπο οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια, μας δίνουν και τα εξής στοιχεία:

Πρώτον, το γεγονός ότι ενώ σε όλες τις χώρες της ΕΕ το μέγεθος της παραοικονομίας, δηλαδή το «μαύρο» κομμάτι της οικονομίας που λειτουργεί εκτός του φορολογικού και του ασφαλιστικού συστήματος - κινείται γύρω στο 10% του ΑΕΠ, στην Ελλάδα το μέγεθος της παραοικονομίας είναι... υπετριπλάσιο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις αρμοδίων, το μέγεθος της παραοικονομίας στη χώρα μας - αναπόσπαστο τμήμα της οποίας είναι η φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, φοροκλοπή κ.λπ. - ανέρχεται στο 35% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Δηλαδή, πάνω από το ένα τρίτο της οικονομίας, που σημαίνει τελικά εισοδήματα γύρω στα 70 δισ. ευρώ, δε δηλώνονται στην εφορία και άρα δε φορολογούνται.

Δεύτερον, σύμφωνα με εκτιμήσεις αρμοδίων, το ελληνικό δημόσιο χάνει κάθε χρόνο από την εκτεταμένη παραοικονομία πάνω από 23 δισ. ευρώ (διαφυγόντες φόροι και ασφαλιστικές εισφορές). Αυτά τα 23 δισ. ευρώ, τα μοιράζονται οι κεφαλαιοκράτες και όλοι εκείνοι που ζουν από την παραοικονομία, με τις ευλογίες των κυβερνώντων. Τα σπασμένα αυτών των πολιτικών - και της απροθυμίας των κυβερνώντων να πάρουν ουσιαστικά μέτρα για την καταπολέμηση της παραοικονομίας - τα πληρώνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα που καλύπτουν τις «μαύρες τρύπες» των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού τόσο με νέους φόρους όσο και με περικοπές των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα.

Τρίτον, αν οι κυβερνώντες είχαν δείξει την ελάχιστη πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση της παραοικονομίας, θα είχαν καταφέρει τουλάχιστο να αυξήσουν τα έσοδα του προϋπολογισμού από ένα τμήμα επιχειρηματικής δραστηριότητας που φοροδιαφεύγει. Τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και των ασφαλιστικών ταμείων που τροφοδοτούν την αύξηση του δημόσιου χρέους ίσως να είχαν περιοριστεί σημαντικά όπως επίσης και οι φορολογικές ανισότητες που υφίστανται οι εργαζόμενοι και τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Βεβαίως, με την προϋπόθεση ότι θα υπήρχε και μια όχι ακραία άδικη φορολογική πολιτική. Για παράδειγμα, αν οι κυβερνώντες έδειχναν την αναγκαία πολιτική βούληση για την είσπραξη του 50% των χρημάτων που χάνει εξαιτίας της παραοικονομίας - δηλαδή τα 11,5 από τα 23 δισ. ευρώ των διαφυγόντων φόρων και ασφαλιστικών εισφορών - το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την προϋπόθεση ότι δε θα δινόταν ξανά στους μονοπωλιακούς ομίλους ως προνόμια, επιδοτήσεις κ.λπ.

Η πολιτική των δύο μεγάλων κομμάτων και στο πρόβλημα της φοροδιαφυγής είναι κραυγαλέα αντιλαϊκή. Η απροθυμία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά κάποια παρασιτικά φαινόμενα του καπιταλισμού όπως φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, φοροκλοπή και εισφοροκλοπή, κ.λπ. κάνουν ιδιαίτερα επίκαιρη τη λαϊκή παροιμία, «όποιος δε θέλει να ζυμώσει, όλη τη μέρα κοσκινάει»! Η συγκεκριμένη στάση των ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων, που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, δεν είναι τυχαία. Συνδέεται άρρηκτα με τις πολιτικές τους επιλογές, να αναζητούν λύσεις για μια «καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία», μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, των ελεύθερων αγορών και εν γένει της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας. Οι συγκεκριμένες δεσμεύσεις και επιλογές εμποδίζουν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τη ΝΔ να χτυπήσουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά τους φοροφυγάδες, τους φοροκλέφτες και τους κάθε είδους συνοδοιπόρους τους, γιατί η αντιμετώπιση των πιράνχας του Δημοσίου προϋποθέτει πρώτο απ' όλα την πολιτική βούληση για ρήξεις με το μεγάλο κεφάλαιο. Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι παρά τα δεκάδες νομοσχέδια που ψηφίστηκαν από το 1974 μέχρι σήμερα, τα προβλήματα της φοροδιαφυγής οξύνθηκαν.

Βέβαια, το γεγονός ότι η κυβέρνηση δημοσιοποιεί ένα νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, 3,5 περίπου χρόνια από την άνοδό της στην εξουσία (το Μάρτη του 2004) δεν είναι τυχαίο. Το νομοσχέδιο αυτό, σε συνδυασμό με τις σχετικές ανακοινώσεις για τα αποτελέσματα των ελεγκτικών συνεργείων στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, αλλά και τα προγράμματα καταπολέμησης της φτώχειας αποσκοπούν στην ψηφοθηρία της ΝΔ, ενόψει των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, είτε αυτές γίνουν το Φθινόπωρο είτε «στην ώρα τους», την Ανοιξη. Με το μάτι στραμμένο στις εκλογές, ο Γ. Αλογοσκούφης, αφού περιέγραψε το «πόσο κακό πράγμα είναι η φοροδιαφυγή», δεν παρέλειψε να εξωραΐσει το έργο της κυβέρνησης της ΝΔ στα πρώτα 3 χρόνια και τις καλές προθέσεις της για την επόμενη τετραετία.

Στα πλαίσια αυτά, ο υπουργός:

• Κάλεσε όλους τους πολίτες «να κατανοήσουμε ότι κάθε φορά που ένας πολίτης δε ζητάει απόδειξη κάτι θα λείψει. Ενα σχολείο, ένα νοσοκομείο. Κάποιο επίδομα προς κάποιον που έχει ανάγκη δε θα μπορέσει να αυξηθεί».
• Υπονόησε πως η κυβέρνηση της ΝΔ έκανε πολλά για την ενίσχυση της φορολογικής δικαιοσύνης, γιατί, όπως υποστήριξε, αν δεν είχε μειώσει τη φοροδιαφυγή «δε θα μπορούσαν να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές όπως έγινε την τελευταία 3ετία».

Στο συνεχιζόμενο εμπαιγμό από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που εξακολουθούν να διαβεβαιώνουν για τις «καλύτερες προθέσεις τους» να χτυπήσουν αποφασιστικά το τέρας της φοροδιαφυγής και της λεηλασίας του δημόσιου χρήματος, με νέα νομοσχέδια, η απάντηση είναι μία. Φτάνει πια το δούλεμα.

Αν κάτι λείπει, για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, δεν είναι τα λόγια και οι διακηρύξεις, αλλά το νομοθετικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε με ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, εν γνώσει τους ότι η ενίσχυση της φορολογικής ασυλίας στην ολιγαρχία του πλούτου διευρύνει τις φορολογικές και κοινωνικές ανισότητες. Με απλά λόγια, αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση των δύο μεγάλων κομμάτων για ρήξεις με το μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να εξασφαλιστούν οι αναγκαίοι πόροι για τη χρηματοδότηση φιλολαϊκών φορολογικών και γενικότερα οικονομικών πολιτικών. Αδιάψευστος μάρτυρας, το γεγονός ότι ενώ τα τελευταία 33 χρόνια ψηφίστηκαν μια σειρά νόμοι που περιείχαν, όσο αυτό μπορεί να γίνει στον καπιταλισμό, και θετικές διατάξεις για την καταπολέμηση των φοροφυγάδων, των φοροκλεφτών, οι νόμοι αυτοί είτε δεν εφαρμόστηκαν ποτέ (με ευθύνη των ίδιων των κυβερνώντων) είτε καταργήθηκαν, επειδή ενοχλούσαν τους κεφαλαιοκράτες.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν έναν ακόμη λόγο για τους εργαζόμενους - και όλους εκείνους που πληρώνουν τα σπασμένα των φορολογικών και γενικότερα των γαλαζοπράσινων αντιλαϊκών πολιτικών - να γυρίσουν την πλάτη στους μονομάχους του δικομματισμού και να ενισχύσουν αποφασιστικά το ΚΚΕ. Το μόνο κόμμα που αγωνίζεται σταθερά επί 9 δεκαετίες όχι απλά για τη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας αλλά για την ανατροπή των πολιτικών που υπηρετούν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Μοιρολογώντας και κλαίγοντας οι έκπληκτες πριμαντόνες, βγαλμένες όλες από σκηνές ερασιτεχνικής αρχαίας τραγωδίας, κατέβαιναν με ταχύτητα στη γη, στους τηλεοπτικούς σταθμούς και τα άλλα ΜΜΕ, σχίζοντας τάχα μου τα ρούχα τους και τραβώντας δήθεν τα μαλλιά τους! «Δε γίνονται αυτά!» «Μας εκθέτουν στην Ευρώπη!» «Πρέπει να παραιτηθεί ο Βύρωνας». «Δεν μπορεί, μεμονωμένο περιστατικό είναι». «Πρέπει να παρέμβει ο πρωθυπουργός!»

Και ο πρωθυπουργός, ευαίσθητο αυτί, ξύπνιος άνθρωπος της επικοινωνίας, άκουσε, πώς θα γινότανε αλλιώς, τις καλλίφωνες πριμαντόνες. Αυτός ξέρει καλύτερα από τον καθένα πως, όπου να 'ναι, έρχονται οι εκλογές! Δεν περίμενε, λοιπόν, να επιστρέψει από την Πορτογαλία. Θα μπορούσε και από εκεί να βάλει «τάξη στα πράματα». Και αυτό έκανε, ο Ζορό! Εκεί στην άκρη της Ευρώπης, λοιπόν, κοιτώντας πέραν του ατλαντικού, ακόμα και πέραν του Γκουαντάναμο, σωστός και ρωμαλέος, πρώτος στο χορό της ψεύτικης τραγωδίας, έπιασε τα μικρόφωνα που τον ακολουθούν, τα μικρόφωνα που μεταδίδουν άκριτα τις δηλώσεις του, και άνοιξε, δήθεν οργισμένος, τους ασκούς του. Από μέσα του βγήκε όλη η υποκριτική οργή του: Αυτοί που πρόσβαλαν τη δημοκρατία, θα τιμωρηθούν παραδειγματικά, δήλωσε! Κανένας δεν μπορεί να παίζει με την αξιοπρέπεια της χώρας, την ώρα που εγώ μάχομαι για το μεγαλείο της. (Τέτοια ή περίπου τέτοια φρασεολογία και οργή από τον πρώτο).

Στο μεταξύ, οι πριμαντόνες βρήκαν τις πόρτες ανοιχτές, θέματα τρανταχτά δεν υπήρχαν, τι να σου κάνει η περιπετειώδης αρρώστια του αρχιεπισκόπου, δε γεμίζεις έτσι διαφημίσεις, και μπήκαν σε όλα τα κανάλια και στα συγκροτήματα του αστικού Τύπου! Η Κατίνα Παξινού έγινε Μαρίκα Παλαίστη, μπροστά τους! Ενα ...τίποτα, δηλαδή! Τι φωνές! Τι κραυγές! Τι κοροϊδία! Ξαφνικά ανακάλυψαν την πυρίτιδα! Ξύλο στην αστυνομία! Αν είναι δυνατόν!

Σιγά - σιγά ο κύκλος του αντιδραστικού «καλαματιανού» άρχισε να μεγαλώνει. Κι άλλες φωνές, πιο «σοβαρές», ο Γείτονας, ο Χρυσοχοΐδης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος!.. Εμένα, ωστόσο, απ' όλο αυτό το χαλασμό, και χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το θέμα, μια φράση του Οικονομέα μού κάθισε στο στομάχι! Γιατί είναι ενδεικτική της αντίληψης που ορισμένοι προσπαθούν να περάσουν. Στη συνέχεια, βέβαια, και άλλες πριμαντόνες, πέρα από αυτές του πρωινού δίδυμου του MEGA, είπαν την ίδια φράση με διάφορες παραλλαγές: «Εδώ, δε μιλάμε απλώς για κάποια σφαλιάρα»!

Ωστε έτσι, λοιπόν, κύριε; Και κύριοι, στη συνέχεια. Μια σφαλιάρα, δε σημαίνει τίποτα για εσάς; Ποσοτικό είναι, λοιπόν, το ζήτημα; Ομως όλα τα βασανιστήρια και όλες οι προσβολές από χαστούκια ξεκινάνε! Ακόμα και ο βιασμός από χαστούκι ξεκινάει! Αφήστε που η σφαλιάρα είναι, μπορεί να είναι, περισσότερο προσβλητική και από τη φάλαγγα! Γιατί η σφαλιάρα...

Επίσης όλες οι πολιτικές νεολαίες ενέδωσαν στον πειρασμό της ιδεολογικής δοκιμής και υιοθέτησαν το διαχωρισμό των ναρκωτικών. Η μόνη οργάνωση νεολαίας που ήταν απορριπτική και κάθετα αντίθετη με όλες τις δοκιμές και χρήσεις ήταν η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (ΚΝΕ). Μάλιστα τα τελευταία χρόνια στα φεστιβάλ της ΚΝΕ υπάρχει ειδικός χώρος για τις θεραπευτικές κοινότητες, όπου γίνεται η καλύτερη δυνατή ενημέρωση για την επικινδυνότητα των ουσιών.

Την ίδια περίοδο οι νέοι της χώρας δέχτηκαν ιδεολογική επίθεση με -δήθεν- ριζοσπαστικές απόψεις για τη μη επικινδυνότητα του χασίς και τις -δήθεν- ρηξικέλευθες προτάσεις για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών.

Θυμίζουμε τις πιο χαρακτηριστικές:

• Το Μάη 1992 παρουσιάστηκε - ενόψει της κατάθεσης στη Βουλή νομοσχεδίου για τα ναρκωτικά από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ - η κοινή πρόταση νόμου πέντε βουλευτών του ΠΑΣΟΚ (Θ. Κατσανέβας, Κ. Λαλιώτης, Στ. Μπένος, Γ. Λιάνης, Γ. Παπανδρέου) και δύο του ΣΥΝ (Ν. Κωνσταντόπουλος, Φ. Κουβέλης), με την οποία συμφώνησαν και οι Σπ. Αδραχτάς και Π. Τατούλης της ΝΔ, για το διαχωρισμό των ναρκωτικών σε «σκληρά» και «μαλακά».
• Το Μάη του 1997 ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου - διατέλεσε και υπουργός Παιδείας - ζήτησε να «δοθεί η δυνατότητα στο χρήστη κάνναβης να καλλιεργεί σπίτι του μια μικρή ποσότητα χασίς για δική του χρήση», ενώ το Νοέμβρη 1999 τάχτηκε υπέρ της χορήγησης των ουσιών που χρειάζεται ένας εξαρτημένος επισήμως και νομίμως μέσα από το δημόσιο σύστημα Υγείας. Τις προτάσεις αυτές υιοθέτησε και ο τότε υφυπουργός Πρόνοιας Θ. Κοτσώνης λόγω - κατά την έκφρασή του - «ανθρώπινης ευαισθησίας» για τους «χρήστες του τελικού σταδίου».
• Το Μάη του 2001 παρουσιάστηκε νέα πρόταση νόμου των βουλευτών Μ. Δαμανάκη - τότε ήταν στο ΣΥΝ - και Φ. Κουβέλη (ΣΥΝ), Στ. Μπένου και Σπ. Βούγια (ΠΑΣΟΚ) και Π. Τατούλη (ΝΔ) για το διαχωρισμό των ναρκωτικών και τη χορήγηση υποκατάστατων και ναρκωτικών ουσιών από διάφορους φορείς.

Η πρώτη Πανελλήνια έρευνα στο μαθητικό και στο γενικό πληθυσμό έγινε το 1984 από την Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών και επαναλήφθηκε το 1993, το 1998 και το 2003 από το ΕΠΙΨΥ.

Τα συμπεράσματα αυτών των ερευνών συνόψισε η επίκουρος καθηγήτρια Ψυχιατρικής και πρώην πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ Μένη Μαλλιώρη, και τα παρουσίασε στην ημερίδα της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής Φορέων κατά των Ναρκωτικών που έγινε στις 18-19 Μάη 2007 στην ΕΣΗΕΑ.

• Σύμφωνα με τις έρευνες του ΕΠΙΨΥ, η χρήση παράνομων ουσιών από τους Ελληνες μαθητές παρέμεινε σταθερή στη δεκαετία από το 1984 μέχρι το 1993 (8,3%).
• Αυξήθηκε όμως σημαντικά από το 1993 μέχρι το 1998, φτάνοντας το 15,2% και μειώθηκε, στο διάστημα 1999-2003, στο 10%.
• Η πορεία της χρήσης ναρκωτικών στο γενικό πληθυσμό στην εικοσαετία 1984-2004, παρουσιάζει καταρχήν ανοδική τάση, με μια σημαντική αύξηση μεταξύ του 1984 και του 1998 και ακολούθως μια τάση μείωσης μεταξύ του 1998 και του 2004.
• Στο διάστημα 1996-2003 τέθηκαν σε λειτουργία στη χώρα μας 63 Κέντρα Πρόληψης, ενώ στην τετραετία 2004-2007 ιδρύθηκαν μόνο 7 Κέντρα.

«Γνωρίζοντας ότι οι παρεμβάσεις πρόληψης αποδίδουν μετά την πρώτη πενταετία, είναι εύλογη η διαπίστωση ότι η σημαντική μείωση της χρήσης ψυχοδραστικών ουσιών μετά το 1998 μέχρι το 2004 (9% στις ηλικίες 18-24 και 4% στις ηλικίες 12-64) οφείλεται στα προγράμματα και τις παρεμβάσεις», σημείωσε τότε η Μένη Μαλλιώρη.

Από τη σύγκριση των χρονικών περιόδων φαίνεται πολύ καθαρά ότι την περίοδο που υπήρχε ο ιδεολογικός εξωραϊσμός των ναρκωτικών η χρήση ανάμεσα στους νέους ανέβαινε. Οταν υπήρξαν δράσεις και παρεμβάσεις, κυρίως σε προληπτικό επίπεδο, η χρήση μειώθηκε.

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά των Ναρκωτικών στις 26 Ιούνη, το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών καλεί το νεολαιίστικο κίνημα και γενικότερα τον ελληνικό λαό να στηρίξουν μαζικά τις εκδηλώσεις των Παραρτημάτων του σε όλη τη χώρα.

Η κεντρική εκδήλωση πραγματοποιείται στις 29, 30 Ιούνη και 1 Ιούλη, στην πλατεία Γεωργίου, στην Πάτρα, όπου θα γίνει το 2ο Πανελλαδικό Αντιναρκωτικό Φεστιβάλ Νέων. Στόχος των εκδηλώσεων είναι η «ανάδειξη του πολιτισμού, της συλλογικής δράσης και της αγωνιστικής στάσης ζωής, στον αντίποδα της ναρκω-κουλτούρας, του ατομικισμού και της αλλοτρίωσης, που η πιο ακραία της έκφραση είναι η εξάρτηση από τα ναρκωτικά». Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων περιλαμβάνει συζητήσεις, αθλητικά και πολιτιστικά δρώμενα.

Πέτροβας Σπύρος

Στιγμιότυπο από τις περσινές εκδηλώσεις κατά των ναρκωτικών.

Η κυβέρνηση συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, κινείται στον άξονα της συντήρησης και της διαχείρισης του προβλήματος με κεντρικό προσανατολισμό τη δημιουργία κέντρων υποκαταστάτων στα δημόσια νοσοκομεία. Πέρα απ' το ότι δεν παίρνει κανένα μέτρο ενός εξόχως κοινωνικού προβλήματος ακόμα και αυτό το Εθνικό Σχέδιο Δράσης - που αναγκάστηκε να το αποσύρει μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η δημοσιοποίησή του - θα καθυστερήσει κι άλλο, καθώς θα παρουσιαστεί τουλάχιστον σε δέκα μέρες από τώρα, όπως ανακοινώθηκε από τον υφυπουργό Υγείας.

Την πολυεπίπεδη αδράνεια της πολιτείας στο θέμα της τοξικοεξάρτησης έρχονται να επιβεβαιώσουν και μια σειρά στοιχεία όπως προκύπτουν από τη «Διαχρονική μελέτη για τη χρήση ουσιών στην Ελλάδα την τελευταία επταετία» του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων. Η έλλειψη εθνικού συντονισμού για την κατάρτιση ενός Εθνικού Σχεδίου Δράσης, οι μονοδιάστατες πολιτικές αντιμετώπισης του προβλήματος της εξάρτησης και οι αντιλήψεις ιατρικοποίησης του προβλήματος, η έλλειψη για παρατεταμένο χρονικό διάστημα επιμορφωτών στα θεραπευτικά προγράμματα, η γραφειοκρατικοποίηση καίριων υπηρεσιών είναι μόνο μερικά από τα εμπόδια που δυσκολεύουν την ομαλή λειτουργία των θεραπευτικών προγραμμάτων.

Πέτροβας Σπύρος

Το Σωματείο των εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης όπως και οι εργαζόμενοι στον ΟΚΑΝΑ κάνουν 24ωρη απεργία και πορεία στο υπουργείο Υγείας, μετά από συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί στην Ομόνοια, στις 9.30 το πρωί. Η απεργία τους δεν έχει σχέση μόνο με τα εργασιακά τους προβλήματα - σε ορισμένα κέντρα μένουν απλήρωτοι μέχρι και εφτά μήνες - αλλά και με την ίδια την ουσία της πρόληψης. Οπως τόνισαν την περασμένη Πέμπτη σε συνέντευξη Τύπου του Σωματείου τους «τα Κέντρα Πρόληψης αποτελούν την εμπροσθοφυλακή στον αγώνα κατά των ναρκωτικών σ' όλη την Ελλάδα και τους μόνους οργανωμένους φορείς ψυχικής υγείας τουλάχιστον στην επαρχία. Η βασικότερη αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται η φιλοσοφία της πρωτογενούς πρόληψης και των Κέντρων πρόληψης είναι ότι η εξάρτηση δεν είναι το πρόβλημα αλλά το σύμπτωμα».

Την ευθύνη για την εκπαίδευση των στελεχών των Κέντρων Πρόληψης είχε το Κέντρο Εκπαίδευσης για την Πρόληψη της Χρήσης Ναρκωτικών και την Προαγωγή της Υγείας του ΕΠΙΨΥ, όπου από το 2005 έχει σταματήσει η χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να πρέπει να βάζουν λεφτά από τον πενιχρό μισθό τους για την εκπαίδευσή τους.

Εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχει δημιουργηθεί ούτε ένα «στεγνό» πρόγραμμα, τη στιγμή που επιβάλλεται η δημιουργία τόσων «στεγνών» προγραμμάτων όσων έχει ανάγκη η χώρα. Αντ' αυτού πριμοδοτούνται τα προγράμματα χορήγησης υποκαταστάτων και μάλιστα χαμηλών προδιαγραφών, τη στιγμή που πάνω από το 80% των χρηστών είναι πολυτοξικομανείς (κάνουν χρήση πάνω από μια ουσία).

«Αυτά που βλέπουμε στις γενικές εφημερίες με τα σύνδρομα στέρησης και τους θανάτους, μας κάνουν να πιστεύουμε ότι κανένα υποκατάστατο δε θα λύσει το πρόβλημα και πως πρακτικά δεν κάνουμε απεξάρτηση, αλλά διαιώνιση όταν βασιζόμαστε σε αυτά. Η πρόληψη πρέπει να γίνει στην πηγή, όχι στα νοσοκομεία», λένε κατηγορηματικά οι νοσοκομειακοί γιατροί. Καθώς τα νοσοκομεία μπορούν να αποδώσουν αποτελεσματικό έργο με κατάλληλο έλεγχο και ανάλογη θεραπεία στα πραγματικά επεισόδια σωματικής στέρησης. Για κάτι τέτοιο είναι απαραίτητα η πρόσληψη επαρκούς και εξειδικευμένου μόνιμου προσωπικού, ο κατάλληλος αριθμός κλινών κι εξοπλισμού κι η εντελώς δωρεάν χορήγηση υπηρεσιών.

«Η πάλη κατά των ναρκωτικών είναι μια καθημερινή υπόθεση που αφορά τον καθένα από εμάς», υπογραμμίζει το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ) στη Διακήρυξή του για την Παγκόσμια Μέρα Κατά των Ναρκωτικών και καλεί το νεολαιίστικο κίνημα και γενικότερα τον ελληνικό λαό να στηρίξουν μαζικά τις εκδηλώσεις των παραρτημάτων του σε όλη τη χώρα και να πλαισιώσουν τις γραμμές του αντιναρκωτικού κοινωνικού κινήματος για να αγωνιστούν ενάντια στις αιτίες που οδηγούν στη χρήση ναρκωτικών ουσιών.

«Στο σημερινό ταραγμένο κόσμο - σημειώνει το ΕΣΥΝ - όπου οι πόλεμοι των ισχυρών για να καθυποτάξουν λαούς και να εξασφαλίσουν τον κοινωνικό έλεγχο, όπου η φτώχεια και η καταστροφή του περιβάλλοντος δημιουργούν ασφυκτικές καταστάσεις για τους ανθρώπους, το σύνολο των χωρών του πλανήτη αποτελούν στόχο των εμπόρων ναρκωτικών. Οι ευθύνες πολλών κυβερνήσεων σε ό,τι αφορά στην παραγωγή, στο λαθρεμπόριο και στη χρήση ναρκωτικών ουσιών είναι τεράστιες. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι, με ευθύνη των στρατευμάτων κατοχής του ΝΑΤΟ, το Αφγανιστάν έχει γίνει η μεγαλύτερη χώρα παραγωγής οπίου στον κόσμο.

Οσον αφορά στη χώρα μας: Επεκτείνεται η πολυτοξικομανία. Αυξάνεται η χρήση κάνναβης, αλκοόλ, διαλυτών και κοκαΐνης. Η είσοδος στη χρήση ναρκωτικών ουσιών γίνεται σε όλο και μικρότερη ηλικία. Η χρήση ναρκωτικών ουσιών συνδέεται, μεταξύ άλλων, με την ανεργία, τη σχολική διαρροή, την οικονομική και πολιτιστική φτώχεια.

Η αντιναρκωτική πολιτική στη χώρα μας βρίσκεται σε λάθος κατεύθυνση, ασκείται δε αποσπασματικά, με ημίμετρα, χωρίς σοβαρό επιστημονικό σχεδιασμό, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες του ελληνικού λαού.

Με το σκεπτικό ότι η πάλη κατά των ναρκωτικών μας αφορά όλους το ΕΣΥΝ πρωτοστάτησε στη δημιουργία της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής Φορέων κατά των Ναρκωτικών.

Σκοπός της Επιτροπής είναι ο συντονισμός των δράσεων, η ανάπτυξη και ενίσχυση ενός ευρύτερου Αντιναρκωτικού Κοινωνικού Κινήματος, το οποίο θα παλεύει ενάντια στις αιτίες που οδηγούν στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, μαζί με το ευρύτερο μαζικό λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα.

Οι κινητοποιήσεις που έγιναν με πρωτοβουλία της Επιτροπής απέτρεψαν την έκδοση του κυοφορούμενου Προεδρικού Διατάγματος και την εφαρμογή του ψευδεπίγραφου "Εθνικού Σχεδίου Δράσης".

Το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών, με όπλο τη 27χρονη πείρα του, προτείνει και απαιτεί ως άμεσα μέτρα:

• Τη διαμόρφωση Κεντρικού Σχεδιασμού με ενιαία φιλοσοφία και αντίληψη για την πρόληψη, τη θεραπεία και την κοινωνική επανένταξη
• Την επεξεργασία ειδικών προγραμμάτων πρωτογενούς πρόληψης με μακροχρόνιο ορίζοντα
• Τη διασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των προγραμμάτων απεξάρτησης
• Τη δημιουργία τόσων δημόσιων θεραπευτικών προγραμμάτων όσων έχει ανάγκη η χώρα
• Να σταματήσει κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των παρεχόμενων υπηρεσιών απεξάρτησης
• Να αναμορφωθεί το νομικό πλαίσιο περί ναρκωτικών, με ιδιαίτερη έμφαση στην παραδειγματική τιμωρία των εμπόρων
• Να αντιμετωπιστεί η ναρκω-κουλτούρα και να προαχθεί ένας τρόπος ζωής με ανθρωποκεντρική φιλοσοφία και αντίληψη.

Το ΕΣΥΝ εναντιώνεται στην προσπάθεια αποποινικοποίησης της χρήσης ναρκωτικών, στο διαχωρισμό των ναρκωτικών σε δήθεν "μαλακά" και σκληρά».

Associated Press

Στη Γερμανία από το 2000 ο αριθμός των απασχολούμενων γυναικών έχει σταματήσει να ανεβαίνει. Μεταξύ 1991 και 2004 ο αριθμός των γυναικών με πλήρη απασχόληση μειώθηκε κατά 1,6 εκατομμύρια, ενώ ο αριθμός των γυναικών με μερική απασχόληση ανέβηκε σε 18 εκατομμύρια. Το 78% των γυναικών δεν έχουν ούτε το αναγκαίο προς το ζην εισόδημα, ακόμη και όταν απασχολούνται με πλήρες ωράριο εργασίας. Μόλις το 50% των γυναικών μπορεί να ζήσει από το μισθό τους (φωτ. αρχείου: απεργία στην BMW)

«Η ενίσχυση της συμμετοχής των απόδημων Ελληνίδων στις δραστηριότητες, στα όργανα των ελληνικών κοινοτήτων και των μαζικών φορέων είναι αναγκαία προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους», τονίστηκε πρόσφατα στη Συνδιάσκεψη Γυναικών της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων (ΟΕΚ), που πραγματοποιήθηκε στα περίχωρα της Βόννης. Περισσότερες από εβδομήντα γυναίκες, μέλη των γυναικείων τμημάτων των ελληνικών κοινοτήτων συμμετείχαν στις εργασίες της συνδιάσκεψης. Στόχος της ήταν να αναδείξει τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Ελληνίδες της Γερμανίας, αλλά και να προβάλει τις επιτυχίες τους στην εργασία, την οικονομία, την τέχνη και την πολιτική.

Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, το ποσοστό Ελληνίδων που δραστηριοποιούνται σαν ελεύθεροι επαγγελματίες είναι υψηλό. Εντονη και η παρουσία κοριτσιών δεύτερης και τρίτης μεταναστευτικής γενιάς στη γερμανική ανώτατη εκπαίδευση, ανέφερε στην εισήγησή της η επικεφαλής της Επιτροπής Γυναικών της ΟΕΚ, Χαρίκλεια Μαστορά, οικονομολόγος και μέλος του προεδρείου της ΟΕΚ.

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Την ίδια ώρα, ωστόσο, εντείνονται ανησυχητικά φαινόμενα που αφορούν την κοινωνική θέση των μεταναστριών: Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, ο περιορισμός των υπηρεσιών, η ανεργία και η υποαπασχόληση πλήττουν σε μεγάλο βαθμό τις οικογένειες και κυρίως τις γυναίκες. Η εισβολή του «Χαρτζ ΙV» (συγχώνευση του βοηθήματος ανεργίας με το επίδομα πρόνοιας, που χορηγείται μόνο όταν αποδεδειγμένα ένας άνεργος δεν έχει κανένα περιουσιακό στοιχείο) έχει οδηγήσει σε αποσυντονισμό τις μεταναστευτικές οικογένειες της πρώτης γενιάς και είναι υπεύθυνη για μια νέα μορφή φτώχειας. Ταυτόχρονα, αυξάνεται το κύμα παροδικής μετανάστευσης από αγροτικές περιοχές της Ελλάδας προς τη Γερμανία, ως συνέπεια της αποβιομηχάνισης και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο αγροτικός κόσμος στη χώρα μας.

«Το ΚΚΕ στέλνει ταξικό χαιρετισμό στους Ελληνες μετανάστες και μετανάστριες, διαβεβαιώνοντάς τους πως τους θεωρούσε και τους θεωρεί σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης της χώρας μας και πως ήταν, είναι και θα παραμείνει αταλάντευτα στο πλευρό τους», τόνισε η Καίτη Φειδάκη, που μίλησε στη συνδιάσκεψη εκ μέρους του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Οπως επισήμανε, οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και των χωρών προέλευσης των μεταναστών ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τα εκατομμύρια απροστάτευτους ανθρώπους. «Ισα ίσα διέθεταν και διαθέτουν τεράστια ποσά για τον αποπροσανατολισμό των μεταναστών, για εθνικιστικό και ρατσιστικό μίσος μεταξύ Γερμανών και αλλοδαπών, όπως κάνει και η ελληνική άρχουσα τάξη με τους δικούς της ακριβοπληρωμένους μηχανισμούς ενάντια στους αλλοδαπούς εργάτες.

Μόνιμη επιδίωξη είναι η αμφισβήτηση της αναγκαιότητας της ενότητας και της κοινής δράσης των Γερμανών εργαζομένων με τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους, των Ελλήνων εργαζομένων με τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους. Από τη Λισαβόνα μέχρι το "Χάρτη Πορείας" για την ισότητα γυναικών και ανδρών, που επικυρώθηκε φέτος το Μάρτη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχουν δοθεί προνόμια και κίνητρα στους επιχειρηματίες για να προσλάβουν περισσότερες γυναίκες με όποια μορφή εργασίας συμφέρει ώστε να αποκομίζουν από τη γυναικεία εκμετάλλευση διπλάσια και τριπλάσια κέρδη. Τελειωμό δεν έχουν τα προγράμματα κατάρτισης των άνεργων γυναικών, οι ατομικές συμβάσεις, η κατ' οίκον απασχόληση κλπ. Τον Ιούνη του 2007 προβλέπεται η ψήφιση μιας καινούριας Λευκής Βίβλου για την ευελιξία με ασφάλεια και όλα τα κράτη - μέλη πρέπει να μεταρρυθμίσουν ανάλογα το εργατικό τους δίκαιο».

«Κοινή διαπίστωση τα επτά τελευταία είναι ότι παρά τις στρατηγικές και τις πολιτικές που αναπτύχθηκαν, με στόχο τη συμμετοχή της γυναίκας στην πολιτική, η απλή γυναίκα παραμένει σχεδόν "παγερά" αδιάφορη για την πολιτική», παρατήρησε στο χαιρετισμό της η Μάτα Καλουδάκη, εκ μέρους της Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών. «Το περιεχόμενο της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης δε δημιουργεί προϋποθέσεις για τη συμμετοχή των γυναικών, γιατί δεν αλλάζει το στάτους της ζωής μας. Είναι εκπληκτική η ταύτιση των προβλημάτων των γυναικών μεταναστριών στη χώρα μας με τα προβλήματα των γυναικών μεταναστριών στη Γερμανία.

Κοινά προβλήματα ένταξης και ενσωμάτωσης. Κοινοί φόβοι, αγωνίες. Αγκιστρωνόμαστε σ' αυτό που ξέρουμε, την παράδοση, μια παράδοση που για τη γυναίκα δεν ήταν ό,τι καλύτερο, συνήθως οι παραδόσεις είναι κατά κόρον πατριαρχικές. Ασήκωτο το βάρος το ότι εμείς οι γυναίκες διατηρούμε το έθνος, τη φυλή, την παράδοση, την πατρίδα, την οικογένεια, την..., ατελείωτος ο κατάλογος. Ομως εμείς ξέρουμε ότι όταν θα παλεύουμε για τα προβλήματά μας, τα προβλήματα της ζωής μας, της οικογένειάς μας, τότε και η πατρίδα θα υπάρχει. Δε θα επιτρέψουμε να διαχειρίζονται τις ζωές μας, με το πρόσημο της διαίρεσης πότε των εθνών και πότε των θρησκειών. Είμαστε πολύ αισιόδοξες ότι το γυναικείο κίνημα ενώνει τις γυναίκες παγκόσμια και ευρωπαϊκά».

Χιλιάδες Ελληνες, σήμερα, ουσιαστικά εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν την ανεργία αν και άνεργοι, γιατί λόγω του «Χαρτζ 4» κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς οικονομική βοήθεια από το κράτος, επειδή στην Ελλάδα διαθέτουν κάποιο περιουσιακό στοιχείο. Η κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, η ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, η αύξηση του ορίου ηλικίας αποτελούν μέτρα για ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων.

«Ο νόμος περί αλλοδαπών δυσχεραίνει τη θέση των μεταναστών. Η οικονομική και κοινωνική αυτή εξέλιξη τρέφει το ρατσισμό και την ξενοφοβία», τόνισε στην ομιλία της η παιδαγωγός και μέλος του ΔΣ της ΟΕΚ, Αθανασία Σίσκου.

«Σε συνθήκες όξυνσης της ανεργίας και της ανασφάλειας, έξαρσης του εθνικισμού, ανοιχτού ή συγκαλυμμένου, θα διαμορφώνεται έδαφος για την εξάπλωση ρατσιστικών φαινομένων, ακόμα και ανάμεσα στους μετανάστες», παρατήρησε. Η ίδια ανέφερε πολύ ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία που αφορούν τη γυναικεία εργασία στη Γερμανία. Ανάμεσα σε άλλα: Από το 2000 ο αριθμός των απασχολούμενων γυναικών έχει σταματήσει να ανεβαίνει. Μεταξύ 1991 και 2004 ο αριθμός των γυναικών με πλήρη απασχόληση μειώθηκε κατά 1,6 εκατομμύρια, ενώ ο αριθμός των γυναικών με μερική απασχόληση ανέβηκε σε 18 εκατομμύρια. Το 78% των γυναικών δεν έχουν ούτε το αναγκαίο προς το ζην εισόδημα, ακόμη και όταν απασχολούνται με πλήρες ωράριο εργασίας. Μόλις το 50% των γυναικών μπορεί να ζήσει από το μισθό τους. Η άνιση μεταχείριση της γυναίκας στη Γερμανία συνεχίζεται και μετά τη συνταξιοδότηση, αφού μετά από 45 χρόνια εργασίας οι γυναίκες παίρνουν κατά μέσο όρο 400 ευρώ σύνταξη.

«Το γυναικείο κίνημα έχει υποχωρήσει σημαντικά», σημείωσε η Αθανασία Σίσκου, «μπορούμε να μιλάμε για διάλυση του. Υπάρχει απογοήτευση. Η προβολή, αλλά και η απλή προπαγάνδα των προβλημάτων της γυναίκας, των γυναικείων διεκδικήσεων έχει σταματήσει. Το μόνο που ακούγεται είναι παραπλανητικά επιχειρήματα, όπως για παράδειγμα μεγαλύτερα ποσοστά επαγγελματικής κατάρτισης των γυναικών (διάβαζε μοίρασμα της ανεργίας), ποσόστωση στα λεγόμενα κέντρα Λήψης Αποφάσεων», επισήμανε η ομιλήτρια και υπογράμμισε:

«Οι περισσότερες από τις 140.000 Ελληνίδες μετανάστριες στη Γερμανία ανήκουν στις ομάδες χαμηλότερου επιπέδου μόρφωσης και κατώτερης αμοιβής. Μεγάλο ποσοστό συμπατριωτισσών μας εργάζεται με το καθεστώς των 400 ευρώ, γεγονός που σημαίνει κανένα κατοχυρωμένο δικαίωμα. Το πρόβλημα αυτό οξύνθηκε παραπέρα με τη λεγόμενη ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων με τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Οι μετανάστριες της πρώτης γενιάς πέρασαν δύσκολα χρόνια, όμως εξασφάλισαν μια σύνταξη, έστω και μικρή, για τα γηρατειά τους. Οι μετανάστριες της δεύτερης και τρίτης γενιάς δε θα έχουν ούτε αυτή, αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση».

Και κατέληξε: «Από τη μια μεριά υπάρχει κίνδυνος αφομοίωσης, ιδιαίτερα της τρίτης γενιάς, με απώλεια της πολιτιστικής τους ταυτότητας, από την άλλη ο κίνδυνος της εθνικιστικής περιχαράκωσης, με αδυναμία συμμετοχής στη ζωή τής εδώ κοινωνίας. Τα φαινόμενα αυτά πληθαίνουν καθημερινά. Γεγονός παραδεκτό είναι ότι οι πιο δραστήριες επιτροπές των κοινοτήτων είναι οι επιτροπές γυναικών. Εχουν μόνιμη και συνεχή δράση, αν και το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια κάμψη στη δράση τους.

Διαπιστώνουμε όμως το εξής φαινόμενο: Στις εκδηλώσεις των κοινοτήτων και γενικά των φορέων η συμμετοχή παίρνει το χαρακτήρα συμπληρωματικής εργασίας, όπως ακριβώς θέλει τη γυναίκα η κοινωνία που ζούμε. Ετσι ενώ είναι οργανωμένες στο ίδιο ποσοστό με τους άνδρες στις κοινότητες και στους άλλους μαζικούς φορείς, ενώ έχουμε δραστήρια τμήματα γυναικών, έχουμε ελάχιστες γυναίκες στα ΔΣ, οι δε πρόεδροι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Παρά το γεγονός ότι οι πιο δραστήριες επιτροπές των κοινοτήτων είναι αυτές των γυναικών, πρέπει να πούμε ότι οι δραστηριότητές τους δεν αγγίζουν τα ενδιαφέροντα όλων των μεταναστριών, αλλά κυρίως δε βοηθούν στην πολιτικοποίησή τους. Οι βραδιές διασκέδασης, οι ομιλίες με επιμέρους γυναικεία θέματα είναι ένας τρόπος δράσης που χρειάζεται και πρέπει να συνεχιστεί, αλλά δε δίνουν διέξοδο για να αλλάξει η κατάσταση των γυναικών».

Οι επιστημονικές έρευνες που έγιναν στο παρελθόν για την πολιτική συμμετοχή των γυναικών σε κάθε χώρα της ΕΕ ξεχωριστά δεν είχαν ελάχιστη αναφορά στις γυναίκες μετανάστριες. «Δε μας υπολογίζουν γιατί δεν έχουν καταγράψει την ύπαρξή μας», τόνισε η Αθανασία Σίσκου. «Και εδώ αρχίζει η δική μας ευθύνη, αφού δε μας ανακάλυψαν και δε θέλουν να μας ανακαλύψουν, πρέπει εμείς να δηλώσουμε την ύπαρξή μας»!