Ποιους, λοιπόν, να καρφώνετε; Μα ό,τι κινείται, ό,τι αναπνέει, τους πολίτες, τους γείτονες, ακόμη και τους συγγενείς, ακόμη και τους γονείς και τ' αδέρφια.

Θα μείνουν στην ιστορία και οι δύο κυβερνήσεις γι' αυτήν την καλλιέργεια του ομαδικού χαφιεδισμού όπως έμεινε και η χιτλερική Γερμανία, που μεθόδευσε το «καρφώστε αλλήλους», ώστε να υποπτεύεται ο καθένας τον διπλανό του.

Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος, σε κάποια ανάπαυλα των ξυλοδαρμών, φαίνεται να είπε στον υπουργό: «Αυτό το εθνικό συμφέρον γιατί δεν το αναθέτετε στο παιδί σας»; Και τότε τον έλιωσαν. Και μένει ακόμα και ως νεκρός αδικαίωτος.

Τα περίφημα «μπάνια του λαού» ακριβαίνουν κάθε μέρα που περνάει. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, δεν είναι σε θέση, πλέον, να απολαύσουν το μπάνιο, να χαρούν μια δροσερή απόδραση από το καμίνι της Αθήνας. Οι παραλίες του Σαρωνικού - το κοντινότερο μέρος στην πρωτεύουσα που προσφέρεται για μια ανάπαυλα το Σαββατοκύριακο - είναι απλησίαστες, είτε λόγω ακριβού εισιτηρίου είτε λόγω εγκατάλειψης.

Οταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έμπαινε για πρώτη φορά το εισιτήριο στις παραλίες του Σαρωνικού, ο «Ρ» είχε προειδοποιήσει, πως αυτή θα ήταν απλά η πρώτη πράξη του ...«δράματος». Και πράγματι, το 2001 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε το Ν. 2971/01 «για τον αιγιαλό και τις παραλίες». Με αυτόν, η δημόσια περιουσία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ), έγινε Ανώνυμη Εταιρία και πέρασε στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Η Εταιρία Τουριστικών Ακινήτων (ΕΤΑ) ΑΕ είναι πλέον ο διαχειριστής, με το 66% αυτής να ανήκει και τυπικά πλέον στους ιδιώτες.

Από τότε, κάθε «σεζόν» που περνάει, οι τιμές στα εισιτήρια ακολουθούν την ανιούσα. Την ίδια στιγμή, κάθε λογής μπαρ, καφετερίες κλπ., ξεφυτρώνουν στις «ελεύθερες» παραλίες, ισοσταθμίζοντας την τιμή του εισιτηρίου, το οποίο - τυπικά - δεν υπάρχει. Αυτό, πάντως, που σίγουρα δεν υπάρχει, παρά τα υπερβολικά κέρδη των επιχειρήσεων αυτών, είναι η στοιχειώδης οργάνωση.

Με τις τιμές των εισιτηρίων να ξεκινούν από πέντε (5) ευρώ - στις πιο φτηνές πλαζ - και να ανεβαίνουν, η λαϊκή οικογένεια, πολύ απλά, χάνει το δικαίωμά της για μπάνιο. Το αναφαίρετο δικαίωμα της ψυχαγωγίας, γίνεται πλέον προνόμιο, στην Ελλάδα, όπου ακόμη και οι παραλίες εκποιούνται στους ιδιώτες με το πρόσχημα της «αναβάθμισης» και η απόλαυση της θάλασσας εμπόρευμα. Φυσικά, το μόνο που «αναβαθμίζεται» είναι το εισιτήριο και τίποτα άλλο.

Η κατάσταση, λοιπόν, στο Σαρωνικό διαμορφώνεται ως εξής: Στις ακριβές πλαζ με όλες τις απαιτούμενες παροχές για ένα ασφαλές μπάνιο στη θάλασσα και στις «λαϊκές» και «ελεύθερες» παραλίες, όπου οι παροχές είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες - ανάλογα την περίπτωση. Ετσι και στην οργάνωση των πλαζ, η ταξική διαφοροποίηση είναι οφθαλμοφανής. Ετσι, όσοι έχουν χρήματα, μπορούν να «αγοράσουν» μια δροσερή απόδραση χωρίς δυσάρεστα επακόλουθα, ενώ οι υπόλοιποι δυο πράγματα μπορούν να κάνουν. `Η να λιώνουν από τον καύσωνα στην τσιμεντοποιημένη πρωτεύουσα, κάνοντας μπάνιο στον ιδρώτα τους ή να βρουν μετά κόπων και βασάνων λίγη δροσιά στις εγκαταλειμμένες και γεμάτες σκουπίδια θαλάσσιες ακτές. Για οργανωμένη πλαζ ούτε συζήτηση. `Η ακόμη και αν την προσεγγίσουν θα στερηθούν, λόγω κόστους, άλλα απαραίτητα για τη ζωή. Αλλωστε, το μεροκάματο, για όσους έχουν, παραμένει στάσιμο, η ανεργία αυξάνεται, το ίδιο και η φτώχεια. Κάθε απόδραση δροσιάς γίνεται απαγορευτική. Οι μόνοι που, τελικά, έχουν αυτό το δικαίωμα, είναι όσοι μπορούν να πληρώσουν...

Σε απελπιστική κατάσταση βρίσκονται όσοι Αθηναίοι αποφασίζουν να επισκεφθούν τις κοντινές παραλίες του Λεκανοπεδίου, αφού πρέπει να διαλέξουν μεταξύ του τσουχτερού εισιτηρίου των οργανωμένων πλαζ και της εγκατάλειψης των ελεύθερων. Δήμοι και κυβέρνηση ακολουθούν συγκεκριμένη πολιτική ιδιωτικοποίησης όλων των ακτών, εγκαταλείποντας, παράλληλα, όλες τις ελεύθερες παραλίες της Αττικής στην τύχη τους.

Οι οργανωμένες πλαζ καθαρίζονται καθημερινά, παρέχουν τα απαραίτητα για ένα αξιοπρεπές μπάνιο, διαθέτουν καφέ - μπαρ - εστιατόρια, ομπρέλες και ξαπλώστρες, με «τσιμπημένες» τιμές και απαιτούν μεγάλη δαπάνη από το οικογενειακό εισόδημα, για να διαβείς το κατώφλι τους. Από την άλλη πλευρά, οι «ελεύθερες παραλίες», μπορεί να μην έχουν εισιτήριο, είναι όμως «πλούσιες» σε σκουπίδια, υστερούν παντελώς σε παροχές, αλλά διαθέτουν πολλά παραθαλάσσια εστιατόρια - καφέ - μπαρ, που ανταμείβουν τον απηυδισμένο επισκέπτη με τσουχτερές για το λαϊκό εισόδημα τιμές...

Τουλάχιστον 50 ευρώ στοιχίζει μια δροσερή απόδραση στις παραλίες του Σαρωνικού για μια τετραμελή οικογένεια. Ολο και περισσότερα χρήματα πληρώνουν οι κάτοικοι της Αθήνας, για να κάνουν μια βουτιά, ενώ την ίδια στιγμή οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι. Και αν πεις για τους μερικά απασχολούμενους ή τους άνεργους, σ' αυτούς «απαγορεύονται» οι παραλίες... Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι η «ταρίφα» ανεβαίνει τα Σαββατοκύριακα - όταν και οι περισσότεροι από τους Αθηναίους επισκέπτονται τις παραλίες - οπότε οι τιμές αυξάνονται ακόμη και κατά ...50%!

Ο «Ρ» επισκέφθηκε τις παραλίες του Σαρωνικού. Αυτό που διαπιστώσαμε ήταν η άκρατη εμπορευματοποίηση των ακτών από τις επιχειρήσεις που τις εκμεταλλεύονται, βγάζοντας κέρδη από την εμπορευματοποίηση του αναφαίρετου δικαιώματος της ελεύθερης πρόσβασης στη θάλασσα όλων των ανθρώπων. Αντί, λοιπόν, αυτό το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης να γίνεται πράξη, αντικρίσαμε οργανωμένες παραλίες προσβάσιμες για τα «παχιά πορτοφόλια».

Πλαζ όπως του Αστέρα Βουλιαγμένης που στην είσοδο αντικρίζει κανείς τον «γκισέ» για το εισιτήριο. Τις καθημερινές, η είσοδος στον Αστέρα είναι 10 ευρώ για τους ενήλικες και τα Σαββατοκύριακα φτάνει τα 15 ευρώ. Ακόμη όμως και τα παιδιά, δε γλιτώνουν από το εισιτήριο: 5 ευρώ τις καθημερινές και 8 ευρώ τα Σαββατοκύριακα.

Ταυτόχρονα, η επιχειρηματικότητα αναπτύσσεται σ' όλο της το μεγαλείο, αφού βεβαίως για τους έχοντες προσφέρει και άλλες απολαύσεις όπως: Water ski (θαλάσσιο σκι) με τιμή 30 ευρώ, parachute (όταν σε ανεβάζουν με αλεξίπτωτο που το «τραβάει» ένα ταχύπλοο) με τιμή 60 ευρώ! Θα μας πείτε τώρα τι σχέση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος του μόχθου με το σκι. Και όμως ακόμη και τα λεγόμενα ακριβά σπορ στον καπιταλισμό θα 'πρεπε να είναι λαϊκό δικαίωμα και όχι ακριβό εμπόρευμα. Αλλά είπαμε και στις παραλίες οι ταξικές διακρίσεις είναι υπαρκτές, αφού πουλήθηκαν στους επιχειρηματίες, για να βγάζουν κέρδη, στερώντας από τους ανθρώπους του μόχθου την απόλαυση της θάλασσας.

Αλλά, ακόμη και στις λεγόμενες φτηνές ή τις λεγόμενες «λαϊκές πλαζ», η κατάσταση δεν είναι καλύτερη.

«Για να πάμε για μπάνιο πληρώνουμε συνολικά 50 ευρώ», μας λέει ο κ. Νίκος, που πήγε για μπάνιο με την οικογένειά του, στην Α' Πλαζ Βούλας, που τις εκμεταλλεύεται η εταιρία «Απολλώνιες Ακτές». «Υπολογίστε τη βενζίνη, τα εισιτήρια για να μπούμε μέσα, αλλά κυρίως την ταλαιπωρία», συνεχίζει. Και η γυναίκα του προσθέτει: «Βγαίνεις μια Κυριακή να ξεσκάσεις και η κατάσταση είναι χειρότερη». Τα εισιτήρια εκεί είναι...«μόλις» 4 ευρώ (από τις χαμηλότερες στη ζώνη του Σαρωνικού).

Και για να μη διψάσετε, καλό θα ήταν να προμηθευτείτε νερό και αναψυκτικά από το σπίτι. Μια από τις πιο γνωστές παραλιακές καφετερίες, έχει τιμές που ...«σκοτώνουν». Ενα μπουκάλι νερό 4 ευρώ! Μια Κόκα - Κόλα 5 ευρώ. Ιδια τιμή έχει και ένας νες καφέ φραπέ, ενώ αν ζητάτε κάτι πιο εξεζητημένο, όπως για παράδειγμα ένα milk shake, τότε ξανασκεφτείτε το, αφού φτάνει τα 8 ευρώ, όσο κάνει και ένα παγωτό!

«Η κατάσταση είναι όχι απλά απαράδεκτη, αλλά απελπιστική. Υποτίθεται ότι υπάρχουν οι ελεύθερες παραλίες για όσους δεν μπορούν να πληρώσουν εισιτήριο, αλλά η βρωμιά και η εγκατάλειψη που υπάρχει εδώ, δε σου αφήνουν περιθώρια», λέει ο Γιώργος, που προσπάθησε, να κάνει το μπάνιο του στην πλαζ του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης. Η παραλία είναι γεμάτη σκουπίδια, τσιγάρα, μπουκάλια και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Ακόμα, παρά το γεγονός ότι προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών, δεν προσφέρει ούτε καν τις βασικές παροχές, όπως είναι οι τουαλέτες, επαρκείς χώροι αποδυτηρίων και ναυαγοσώστη. Οποιος χρειαστεί κάτι, αναγκάζεται να περάσει το κατώφλι του Ναυτικού Ομίλου και να πληρώσει 4 ευρώ για ένα μπουκάλι νερό, 4 - 8 ευρώ για έναν καφέ, ή αναψυκτικό, ενώ αν πεινάσει, πρέπει να είναι διατεθειμένος να αφήσει τουλάχιστον 20 ευρώ το άτομο.

«Θα μπορούσαν τουλάχιστον να καθαρίσουν, αφού ούτως ή άλλως παίρνουν πάρα πολλά λεφτά από όλους, μέσω του καφέ και του εστιατορίου», υποστηρίζει η Αθηνά.

«Ειδικά αν έχεις παιδιά, δεν έρχεσαι εδώ. Σε κάθε βήμα μπορεί να πατήσουν κάτι, να βάλουν κάποιο σκουπίδι στο στόμα, οτιδήποτε. Εδώ οι μεγάλοι και περπατάμε με το κεφάλι κάτω», σημειώνει ο Νίκος, μιλώντας παράλληλα για αισχροκέρδεια, αφού «δεν ξανακούστηκε να πληρώνεις το νερό 4 ευρώ και να μη βρίσκεις χώρο από τα σκουπίδια να απλώσεις την πετσέτα σου».

Η ίδια κατάσταση επικρατεί σε όλες τις ελεύθερες παραλίες, όπου ο κόσμος αγανακτεί στην προσπάθειά του κατ' αρχήν να φτάσει και στη συνέχεια να αφήσει κάπου το αυτοκίνητό του, ενώ δεν αποκλείεται, μετά από κάποια ώρα, να αποχωρήσει άπραγος, στην αναζήτηση της επόμενης πλαζ, με την ελπίδα για μεγαλύτερη τύχη. Ετσι, ο εκνευρισμός και η κακή διάθεση είναι απολύτως δικαιολογημένα, δεδομένου ότι ο μέσος χρόνος προσέγγισης των παραλιών στη νότια πλευρά της πόλης, μπορεί να φτάσει και τις τρεις ώρες, λόγω των έργων που δημιουργούν, πολύ φυσικά τεράστιες ουρές αυτοκινήτων, έξαλλους οδηγούς και απελπισμένους τροχονόμους.

«Κάναμε δύο ώρες να φτάσουμε και επί μισή ώρα προσπαθούμε να παρκάρουμε, νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα», λέει ο Χρήστος, φανερά εκνευρισμένος.

Θα μου πείτε τώρα, γιατί να πάνε όλοι με το δικό τους αυτοκίνητο. Αφ' ενός γιατί τα μέσα μαζικής μεταφοράς, δηλαδή οι συγκοινωνίες, δεν εξυπηρετούν παντού και πάντα. Αφ' ετέρου γιατί το ίδιο το σύστημα ωθεί στη δημιουργία ψυχολογίας για μαζική χρήση του ΙΧ αυτοκινήτου.

«Ηρθαμε, κάναμε μια βουτιά και φεύγουμε. Δεν είναι δυνατόν να μείνεις περισσότερο με δύο παιδιά, χωρίς να μπορείς να βρεις χώρο από τα σκουπίδια για να κάτσεις, ή να μην υπάρχουν τα στοιχειώδη. Επικρατεί σκόπιμη εγκατάλειψη για να μας οδηγούν στις οργανωμένες παραλίες με εισιτήρια. Για να φτάσουμε να το ζητάμε οι ίδιοι στο τέλος, προκειμένου να είναι ανθρώπινες οι συνθήκες», υπογραμμίζει η Ζωή, μητέρα δύο παιδιών.

Η αγανάκτηση δικαιολογημένη, όταν μάλιστα οι απογοητευμένοι επισκέπτες της παραλίας, αποφασίζουν να καθίσουν για έναν καφέ, ή κάτι δροσιστικό σε κάποιο παραθαλάσσιο κατάλυμα - που σημειωτέο είναι σχεδόν μέσα στο νερό, αποκλείοντας τη μισή παραλία, ή αποτελεί τη μοναδική λύση. Με τις τιμές να καίνε περισσότερο από τον ήλιο, οι περισσότεροι ανακαλύπτουν ότι φτάνει να συμφέρει πολύ περισσότερο οικονομικά, ψυχολογικά αλλά και από άποψη χρόνου η επίσκεψη σε ένα κοντινό νησί...

Για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στις παραλίες της Αττικής, μίλησε στο «Ρ», ο Χρήστος Κορτζίδης, επικεφαλής της Παράταξης «Δημοκρατική Συνεργασία για το Ελληνικό».

«Η κατάσταση στις ακτές παραμένει άσχημη.

Οι ελεύθερες ακτές κολύμβησης είναι περιορισμένες και συνήθως αφρόντιστες και αφιλόξενες. Από την άλλη, οι οργανωμένες ακτές έχουν ήδη παραδοθεί σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, με αποτέλεσμα να γίνονται όλο και λιγότερο προσιτές για το εισόδημα μιας εργατικής οικογένειας, να γίνονται όλο και περισσότερο αντικείμενο εντατικής οικονομικής εκμετάλλευσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το περιβάλλον.

Η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έχει κάνει τίποτα μέχρι τώρα για την αλλαγή αυτής της κατάστασης, αλλά αντίθετα τοποθέτησε επικεφαλής της ΕΤΑ ΑΕ, ένα πρόσωπο το οποίο κατ' επανάληψη στο παρελθόν έχει εκφραστεί υπέρ της ιδιωτικοποίησης της περιουσίας του ΕΟΤ.

Αλλά και η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να παρακολουθεί ως θεατής ή πολύ χειρότερα να σιγοντάρει αυτή την κατάσταση. Οφείλει να διεκδικήσει πόρους, για να μπορεί να διαχειριστεί σωστά τις ακτές που έχει στην ευθύνη της με μοναδικό σκοπό το δημόσιο συμφέρον και την προστασία του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα να αγωνιστεί, για να επιστραφούν στο Δημόσιο οι ακτές που έχουν ξεπουληθεί σε μεγαλοεπιχειρηματίες».

«Η Κατερίνα Μ... των υποκριτικών ονείρων με τον Λεωνίδα Αλ... της μακαρονοβιομηχανίας Σου... παρέα με τον Πέτρο Μορ... των καταλυτικών δαπέδων, ο οποίος συνοδεύει το γνωστό sexy μοντέλο Ρεγγίνα»! γράφει γνωστό ένθετο σοβαρής εφημερίδας, προβάλλοντας και τις σχετικές φωτογραφίες.

«Θυμάσαι», μου θύμισε φίλος μου από το Μιλάνο. «Θυμάσαι που ξαφνικά η Πιάτσα Ντελ Ντουόμο γέμισε γιαούρτια; Θυμάσαι τις κυρίες με τις γούνες, με τα ροζ και άσπρα γοβάκια, τα στρας και τις πολύχρωμε πούλιες που έτρεχαν να σωθούν στην γκαλερία Βιτόριο Εμμανουέλε; Και από κοντά έτρεχαν και οι συνοδοί για να σώσουν τα μαύρα φράκα και τα άσπρα ζωνάρια τους; Θυμάσαι που όλες οι έξοδοι της στοάς, ήταν κλεισμένες από τους γιαουρτο-πεταχτές; Θυμάσαι που μια επίσημη λαμπερή πρεμιέρα της σκάλας του Μιλάνου μετατράπηκε σε ιλαροτραγωδία; Το ξάφνιασμα της μιλανέζικης μπουρζουαζίας ήταν μεγάλο. Θυμάσαι; Και το σοκ, επίσης...».

«Τα χρόνια πέρασαν», συνέχισε ο φίλος μου. «Οι φοιτητές δυστυχώς, δεν έχουν, πια, καιρό για "παιγνίδια". Η μπουρζουαζία στολισμένη με στρας και με πολύχρωμες πούλιες ξανάσκασε μύτη σε επίσημες λαμπερές πρεμιέρες. Και προκαλεί! Στο μεταξύ, για το φόβο των Ιουδαίων, πήρε και τα μέτρα της. Νοίκιασε καλογυμνασμένους φουσκωτούς για να κρατάνε το πόπολο μακριά!

Φουσκωτοί για να φυλάξουν τον "ευφάνταστο" κύριο Νίκο Στ... των τουριστικών ξενώνων Μπρ..., που συνοδεύεται από τη συλλέκτρια κυρία Μ... Χρι... και τον διάσημο ζωγράφο Μπ... Κορ..., στην έξοδό τους στο σκυλάδικο "Αλλα Γιάλλα"! Από ποιον κινδυνεύει αυτός ο τύπος και η παρέα του; Χεσμένο τον έχουν. Αν δεν τ' "ακούμπαγε" στο περιοδικό, φωτογραφία δε θα 'βλεπε στον αιώνα τον άπαντα!

«Δε θέλω να γίνω μάντης κακών, όμως, μου μυρίζει γιαούρτια», συνέχισε αλλάζοντας ύφος. «Τα πάντα μου θυμίζουν το Μιλάνο του 1965 -1970. Δε θα αργήσει να ξημερώσει γιαούρτια στην παραλιακή, γιαούρτια στο Ηρώδειο, γιαούρτια στην Επίδαυρο. Δεν είναι μακριά η μέρα ή η νύχτα που μόλις σκάσουν μύτη τα κότερα με τις βλάχες και τους τσομπαναραίους, που δήθεν "παθαίνουν" με τον Αισχύλο, θα γίνει της Πιάτσας Ντελ Ντουόμο! Η πρόκληση έχει και αυτή όρια. Στεφανώνονται, πρέπει να γίνει χαλασμός. Τόσα κόστισε το νυφικό, τόσα η τούρτα, τόσα το περιδέραιο. Βαφτίζουν το παιδί τους, πάλι το ίδιο. Και να οι τηλεοράσεις και να οι φωτογραφίες. Σιγά αγόρι μου, παντρεύτηκες δεν έκοψες τις φλέβες σου, ούτε το λαιμό σου, για να γίνεις είδηση; Κατούρησε η φοράδα στο αλώνι, αν σταφανώθηκες στο Παρίσι ή στην Αγία Φιλοθέη. Το ίδιο κατούρησε η φοράδα, επίσης, αν έδωσες δεξίωση στο four season ή στο "Αμπα Μπαλούμπα"! Αν η νύφη φορούσε λευκό νυφικό Versace με κίτρινη σατέν κιλότα. Ελεος!

«Μετά θα λένε πως φταίνε οι "φοιτητές" που, οπωσδήποτε, θα τους πάρουνε σβάρνα. Οπωσδήποτε θα τους βάλουν σημάδι και στόχο για τα γιαούρτια τους! Εχουν την εντύπωση, πως έχει χάσει το γούστο της και το χιούμορ της η νεολαία; Πως δεν ξέρει στο δικό τους "αστείο" να απαντήσει και αυτή με το δικό της "αστείο": Αυτοί δεν "παίζονται" αλλιώς. Προκαλούν ποικιλοτρόπως. Ποικιλότροπη πρέπει να είναι και η απάντηση. Η "πλάκα" με την "πλάκα" αντιμετωπίζεται! Με γιαούρτια και γιούχα. Εμπρός, λοιπόν! Γιαούρτωμα»! εξερράγη ο πάντα ήρεμος φίλος μου.

Ενα εξίσου σοβαρό στοιχείο είναι ότι ο μεγαλοεργολάβος με την άδεια που πήρε επιδιώκει να οικοδομήσει το συγκρότημα των πολυτελών παραθεριστικών κατοικιών σε έκταση 68 στρεμμάτων με όρους δόμησης, όχι τους σημερινούς, αλλά με αυτούς που ίσχυαν πριν το 1998, δηλαδή πριν τη δημοσίευση του Προεδρικού Διατάγματος που καθορίζει τις ζώνες προστασίας της Λαυρεωτικής. Με τον τρόπο αυτό τα κτίσματα που επιχειρεί να κτίσει θα καλύπτουν γύρω στα 18.000 με 20.000 τετραγωνικά μέτρα και όχι 1.200 τ.μ. που επιτρέπουν οι σημερινοί όροι δόμησης!

Αναστάτωση έχουν προκαλέσει οι σχεδιασμοί αυτοί στους κατοίκους της περιοχής, ενώ η Ομοσπονδία Εξωραϊστικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Λαυρεωτικής με επιστολή που απέστειλε στις 12 Ιούλη προς τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, Γ. Σουφλιά, επισυνάπτοντας και πλήρη φάκελο της υπόθεσης του απευθύνει τα εξής αιτήματα:

• Να εφαρμοστούν οι ελληνικοί νόμοι στη χορήγηση οικοδομικών αδειών.
• Να τηρηθούν η υφιστάμενη νομοθεσία και το Κοινοτικό Δίκαιο για την προστασία του περιβάλλοντος, της πανίδας και της χλωρίδας.
• Να εφαρμοστεί η υφιστάμενη νομοθεσία που προνοεί ότι η Λαυρεωτική είναι αρχαιολογικός και ιστορικής σημασίας χώρος και μάλιστα τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Επίσης, με ανάλογη επιστολή που απέστειλε προς τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης στις 5 Ιούλη, τον καλεί «να μην εγκριθεί η άδεια δόμησης» της εταιρίας, γιατί, όπως τονίζει, «απειλείται με εξαφάνιση μία ακόμη φυσική περιοχή της Αττικής». Επίσης, στο ίδιο έγγραφό της σημειώνει ότι με τον παραθεριστικό αυτό οικισμό απειλούνται με καταστροφή τρεις τύπου βιότοποι, οι οποίοι προστατεύονται από τους ελληνικούς νόμους, αλλά και από αυτούς της ΕΕ (Οδηγία 92/43, Παράρτημα Ι).

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, υπάρχουν: Απόκρημνες βραχώδεις ακτές της Μεσογείου με ενδημικά limonium (1240), θαλάσσια σπήλαια εξ ολοκλήρου ή κατά το ήμισυ κάτω από την επιφάνεια. Διάφορα σπάνια δενδροειδή και σπάνιο είδος χελώνας της ξηράς. Ακόμη επισημαίνεται ότι υπάρχει βεβαιωμένα η παρουσία της Μεσογειακής Φώκιας Μονάχους - Μονάχους, που προφανώς καταφεύγει στα θαλάσσια σπήλαια της περιοχής, είδος που είναι από τα σπανιότερα θηλαστικά της υδρογείου.

Σημειώνουμε ότι το οικόπεδο αυτό περιήλθε στην κατοχή της εταιρίας του Μπ. Βωβού το 1997, ύστερα από ανταλλαγή που έκανε με την Εθνική Τράπεζα, παραχωρώντας της το γνωστό γυάλινο κτίριο που βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ακαδημίας στο κέντρο της Αθήνας.

Με αίτησή του προς το Δήμο Λαυρίου η εταιρία του Βωβού ζητούσε να μετατοπίσει με απόφασή του τους αγροτικούς δρόμους που βρίσκονται μεταξύ των κληροτεμαχίων 440, 441, 442, 435 και 432 που ανήκουν στην ιδιοκτησία του, ώστε να μπορεί στη συνέχεια να οικοδομήσει άνετα γύρω στα 20.000 τ.μ. Η δημοτική αρχή στην αρχή είχε κάνει ένσταση στους σχεδιασμούς αυτούς, αλλά λίγο αργότερα και κατά τρόπο που εγείρει πολλά ερωτηματικά στους κατοίκους της περιοχής υπαναχώρησε...

Η Ομοσπονδία Εξωραϊστικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Λαυρεωτικής με ανοιχτή επιστολή που μοιράστηκε σε χιλιάδες αντίτυπα στους κατοίκους της περιοχής, επισημαίνει, μεταξύ των άλλων, ότι «η ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ θα φέρει ακέραια την ευθύνη αν πράγματι έχουν παραβιαστεί η ελληνική νομοθεσία και οι κανόνες προστασίας του περιβάλλοντος και δεν αντιδράσει άμεσα και αποφασιστικά».

Επίσης, απευθυνόμενη στους κατοίκους αναφέρει: «Μας λένε ότι με τα έργα αυτά "ΘΑ" βρουν δουλιά οι άνεργοι του Λαυρίου. Η αλήθεια είναι ότι η εταιρία αυτή έχει δικά της οργανωμένα συνεργεία. Μας λένε ότι εκατοντάδες άνθρωποι "ΘΑ" έρχονται στην αγορά του Λαυρίου και έτσι θα τονωθεί το λαυριώτικο εμπόριο. Η αλήθεια είναι ότι προβλέπεται η δημιουργία εμπορικού κέντρου στον οικισμό, οπότε και εξ αυτού του λόγου υπάρχουν φόβοι ότι όχι μόνο δε θα υπάρξει η παραμικρή ωφέλεια για τους Λαυριώτες, αλλά θα χάσουν κι από πάνω πελάτες...».