Τα περίφημα «μπάνια του λαού» ακριβαίνουν κάθε μέρα που περνάει. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, δεν είναι σε θέση, πλέον, να απολαύσουν το μπάνιο, να χαρούν μια δροσερή απόδραση από το καμίνι της Αθήνας. Οι παραλίες του Σαρωνικού - το κοντινότερο μέρος στην πρωτεύουσα που προσφέρεται για μια ανάπαυλα το Σαββατοκύριακο - είναι απλησίαστες, είτε λόγω ακριβού εισιτηρίου είτε λόγω εγκατάλειψης.

Οταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έμπαινε για πρώτη φορά το εισιτήριο στις παραλίες του Σαρωνικού, ο «Ρ» είχε προειδοποιήσει, πως αυτή θα ήταν απλά η πρώτη πράξη του ...«δράματος». Και πράγματι, το 2001 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε το Ν. 2971/01 «για τον αιγιαλό και τις παραλίες». Με αυτόν, η δημόσια περιουσία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ), έγινε Ανώνυμη Εταιρία και πέρασε στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Η Εταιρία Τουριστικών Ακινήτων (ΕΤΑ) ΑΕ είναι πλέον ο διαχειριστής, με το 66% αυτής να ανήκει και τυπικά πλέον στους ιδιώτες.

Από τότε, κάθε «σεζόν» που περνάει, οι τιμές στα εισιτήρια ακολουθούν την ανιούσα. Την ίδια στιγμή, κάθε λογής μπαρ, καφετερίες κλπ., ξεφυτρώνουν στις «ελεύθερες» παραλίες, ισοσταθμίζοντας την τιμή του εισιτηρίου, το οποίο - τυπικά - δεν υπάρχει. Αυτό, πάντως, που σίγουρα δεν υπάρχει, παρά τα υπερβολικά κέρδη των επιχειρήσεων αυτών, είναι η στοιχειώδης οργάνωση.

Με τις τιμές των εισιτηρίων να ξεκινούν από πέντε (5) ευρώ - στις πιο φτηνές πλαζ - και να ανεβαίνουν, η λαϊκή οικογένεια, πολύ απλά, χάνει το δικαίωμά της για μπάνιο. Το αναφαίρετο δικαίωμα της ψυχαγωγίας, γίνεται πλέον προνόμιο, στην Ελλάδα, όπου ακόμη και οι παραλίες εκποιούνται στους ιδιώτες με το πρόσχημα της «αναβάθμισης» και η απόλαυση της θάλασσας εμπόρευμα. Φυσικά, το μόνο που «αναβαθμίζεται» είναι το εισιτήριο και τίποτα άλλο.

Η κατάσταση, λοιπόν, στο Σαρωνικό διαμορφώνεται ως εξής: Στις ακριβές πλαζ με όλες τις απαιτούμενες παροχές για ένα ασφαλές μπάνιο στη θάλασσα και στις «λαϊκές» και «ελεύθερες» παραλίες, όπου οι παροχές είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες - ανάλογα την περίπτωση. Ετσι και στην οργάνωση των πλαζ, η ταξική διαφοροποίηση είναι οφθαλμοφανής. Ετσι, όσοι έχουν χρήματα, μπορούν να «αγοράσουν» μια δροσερή απόδραση χωρίς δυσάρεστα επακόλουθα, ενώ οι υπόλοιποι δυο πράγματα μπορούν να κάνουν. `Η να λιώνουν από τον καύσωνα στην τσιμεντοποιημένη πρωτεύουσα, κάνοντας μπάνιο στον ιδρώτα τους ή να βρουν μετά κόπων και βασάνων λίγη δροσιά στις εγκαταλειμμένες και γεμάτες σκουπίδια θαλάσσιες ακτές. Για οργανωμένη πλαζ ούτε συζήτηση. `Η ακόμη και αν την προσεγγίσουν θα στερηθούν, λόγω κόστους, άλλα απαραίτητα για τη ζωή. Αλλωστε, το μεροκάματο, για όσους έχουν, παραμένει στάσιμο, η ανεργία αυξάνεται, το ίδιο και η φτώχεια. Κάθε απόδραση δροσιάς γίνεται απαγορευτική. Οι μόνοι που, τελικά, έχουν αυτό το δικαίωμα, είναι όσοι μπορούν να πληρώσουν...