Αυτό προέκυψε από τις απαντήσεις υποψηφίων βουλευτών σε σχετικό ερωτηματολόγιο που υπέβαλαν τέσσερις οικολογικές οργανώσεις (Ελληνική Εταιρία για την προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία, WWF Ελλάς) πριν από τις περασμένες βουλευτικές εκλογές.

Πολλοί υποψήφιοι βουλευτές των άλλων κομμάτων, αλλά και κορυφαία στελέχη τους, όπως για παράδειγμα ο πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος, ο νυν υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Σ. Καλογιάννης ή ο τέως υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ επί ΠΑΣΟΚ Θ. Κολιοπάνος, τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ της επιβολής αρκετών μορφών «περιβαλλοντικής» φορολογίας, πιστοί στην απαράδεκτη αρχή της ΕΕ «ο ρυπαίνων πληρώνει».

Ο μόνος που διαφώνησε κατηγορηματικά με αυτή την αναποτελεσματική φορομπηχτική τακτική ήταν ο Σπύρος Χαλβατζής, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που διοργανώθηκε στις 12 Φλεβάρη 2004 παρουσίασε τις θέσεις του Κόμματος και για τα υπόλοιπα θέματα που περιέχονταν στις ερωτήσεις των οικολογικών οργανώσεων.

Το ΚΚΕ - τόνισε ο Σπ. Χαλβατζής - διαφωνεί με τη λογική της επιβολής περιβαλλοντικής φορολογίας των δραστηριοτήτων «ανάλογα με την επιβάρυνση που προκαλούν στο περιβάλλον». Μέχρι τώρα η «ιερή αρχή» της ΕΕ «ο ρυπαίνων πληρώνει» κατέληξε από, τη μια πλευρά, να αποτελεί το άλλοθι για μια απαράδεκτη «ελαστικοποίηση» των απαιτήσεων της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, έναντι του μεγάλου κεφαλαίου και, από την άλλη, να μετατρέπεται στην πράξη ως «ο ρυπαίνων πληρώνεται και ο ρυπαινόμενος πληρώνει». Στο σημερινό κοινωνικοπολιτικό σύστημα, που δηλωμένος σκοπός του είναι η εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου στο πλαίσιο των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, είναι βέβαιο ότι το εργαλείο της περιβαλλοντικής φορολογίας θα εξελιχθεί σε παραπέρα χαράτσωμα του εργαζόμενου λαού και σε νέα πηγή εσόδων για τους επιχειρηματίες.

ICON

Ρυπαίνω και δεν πληρώνω...

• Ο περιβαλλοντικός φόρος στο λιγνίτη - τόνισε - θα μετακυλιστεί στο κόστος της Ηλεκτρικής Ενέργειας που θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Αντίθετα, θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό και κοινωνικά - περιβαλλοντικά χρησιμότερο, εάν στο πλαίσιο μιας δικαιότερης ανακατανομής των δημόσιων εσόδων και υπαγωγής της ενέργειας αποκλειστικά στο Δημόσιο Τομέα, δινόταν προτεραιότητα στην ενίσχυση των μέσων αντιρύπανσης στις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής που στηρίζονται στον ντόπιο λιγνίτη. Από την άλλη πλευρά, ο τρόπος που εφαρμόστηκε από τους επενδυτές η τεχνολογία των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ), κύρια της αιολικής ενέργειας, οδήγησε σε σημαντική περιβαλλοντική υποβάθμιση σε πολλές περιπτώσεις. Αναφορικά με το Πρωτόκολλο του Κιότο, δεν τέθηκε ακόμη σε ισχύ, ούτε προβλέπεται να τεθεί μετά τις δηλώσεις Μπους και Πούτιν. Η ίδια η ΕΕ βρίσκεται πολύ πίσω από τις υποχρεώσεις που η ίδια έθεσε για τον εαυτό της. Επομένως, νομικές υποχρεώσεις της χώρας έναντι του Πρωτοκόλλου του Κιότο δεν υφίστανται κι ας προχωράει με πρωτοφανείς ρυθμούς (στο πλαίσιο των δεσμεύσεων που όρισε η ΕΕ στα κράτη - μέλη της) το ανατριχιαστικό «εργαλείο» της εμπορίας αερίων ρύπων «θερμοκηπίου», νέο πεδίο δόξης λαμπρό για το πολυεθνικό κεφάλαιο.
• Η επιβολή διοδίων (καθαρά κεφαλικός φόρος) στα ΙΧ προς τα κορεσμένα κυκλοφοριακά αστικά κέντρα, αποτελεί μια από τις χειρότερες εκδοχές κοινωνικού ρατσισμού. Οι υψηλής εισοδηματικής τάξης εποχούμενοι θα έχουν με μερικά ευρώ την ημέρα ανετότερες συνθήκες κυκλοφορίας, ενώ οι μικροεπαγγελματίες και οι εργαζόμενοι υπό τις υπάρχουσες κυκλοφοριακές συνθήκες και κατάσταση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, θα αγωνιούν να βρουν μια θέση παρόδιας στάθμευσης στην περιφέρεια του δακτυλίου και από κει μια θέση σε κάποιο λεωφορείο προς το Κέντρο.
• Η επιβολή ειδικού τέλους ρύπανσης σε πλαστικές φιάλες και σακούλες έχει ήδη θεσμοθετηθεί με το Ν. 2939/01 «για την εναλλακτική διαχείριση συσκευασιών και άλλων προϊόντων». Θεωρητικά, το τέλος αυτό θα το πληρώνει ο παραγωγός του αντίστοιχου προϊόντος, στην πραγματικότητα, όμως, μέσω της μετακύλησης θα το πληρώνει ο καταναλωτής. Και, ποιος διαχειρίζεται τα τεράστια έσοδα που (ήδη) προεισπράττονται; Μια Ανώνυμη Εταιρία με μετόχους τις γνωστότερες πολυεθνικές στον τομέα τροφίμων και ποτών.

ICON

Καλλιέργεια μεταλλαγμένου καλαμποκιού

Πρόσφατα, όμως, οι μάσκες έπεσαν και στις αποφάσεις για την ελεύθερη διακίνηση των ΓΤΟ και στις χώρες της ΕΕ φανερώθηκε ότι η προηγούμενη στάση της υπαγορεύτηκε μόνο και μόνο από το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές ήθελαν κάποιο χρόνο, ώστε να μπορέσουν να αποκτήσουν την τεχνολογία που διέθεταν ήδη οι αμερικανικές εταιρίες. Μόλις οι εταιρίες αυτές, όπως η «Μπάγερ», απέκτησαν την τεχνολογία αμέσως η ΕΕ έσπευσε να άρει τις απαγορεύσεις και να πριμοδοτήσει τα υπερκέρδη τους, παραβλέποντας τους κινδύνους που παραμονεύουν στο τραπέζι μας. Και αυτό βέβαια δεν το κρύβουν οι ιθύνοντες της ΕΕ, αφού για την άρση των απαγορεύσεων επικαλούνται, εκτός των άλλων, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της κοινοτικής γεωργίας και τη διατήρηση του μεριδίου της στη διεθνή αγορά τροφίμων, που απειλούνται από τη μεταλλαγμένη και πιο ανταγωνιστική γεωργία των ΗΠΑ...

Στο μακάβριο αυτό παιχνίδι των πολυεθνικών και της ΕΕ σε βάρος της δημόσιας υγείας από την αρχή αντιτάχθηκε το ΚΚΕ. «Μόνο το ΚΚΕ - τόνισε κατά την πρόσφατη ημερίδα που διοργάνωσε το Κόμμα στη Θεσσαλονίκη ο επικεφαλής του Ευρωψηφοδελτίου Θ. Παφίλης - από την πρώτη στιγμή εναντιώθηκε στη χρησιμοποίηση ΓΤΟ στη γεωργία και στα τρόφιμα και αποκάλυψε τα πραγματικά κίνητρα των πολυεθνικών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Εξάλλου, σημείωσε, είναι μύθος το πρόσχημα της δήθεν επίλυσης του παγκόσμιου διατροφικού προβλήματος που επικαλούνται οι πολυεθνικές, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τώρα η ΕΕ. Τα ίδια τα στοιχεία τους αποδεικνύουν ότι χρόνο με το χρόνο αυξάνονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες οι άνθρωποι στον πλανήτη που πεθαίνουν από ασιτία, ενώ την ίδια στιγμή είναι αδιαμφισβήτητη η δυνατότητα της συμβατικής γεωργίας να παράγει όλα τα απαραίτητα τρόφιμα».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτήν την επικίνδυνη πολιτική της ΕΕ στήριξαν τα κόμματα που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των πολυεθνικών στη χώρα μας, όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, που υπερψήφισαν ολόκληρο το νομοθετικό πλαίσιο για την απελευθέρωση των ΓΤΟ. Πλάτη, όμως έβαλε και ο ΣΥΝ, ο οποίος κατά τα άλλα διατείνεται ότι τον διακρίνει ...οικολογική ευαισθησία και που ψήφισε το πλαίσιο για τη συνύπαρξη μεταλλαγμένων με συμβατικές και βιολογικές καλλιέργειες, αφού στην πράξη τέτοια συνύπαρξη δεν μπορεί να υπάρξει και εξ αντικειμένου και οι μη μεταλλαγμένες καλλιέργειες αργά ή γρήγορα θα επιμολυνθούν. Αν εφαρμοστεί αυτή η πολιτική, σε σύντομο χρονικό διάστημα, δε θα υπάρχουν «καθαρές» καλλιέργειες και τρόφιμα.

Τη στάση τους αυτή, λοιπόν, καλό είναι να συνεκτιμήσει ο λαός μπροστά και στην κάλπη των ευρωεκλογών...

Η ένοχη ΕΕ δεν έβγαλε τσιμουδιά για την τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας

Αυτή η «πράσινη» ΕΕ, λοιπόν, όπως αποδεικνύεται και από τα επίσημα κείμενά της, αρχίζει πια να αποδυναμώνει την έννοια του περιβάλλοντος ακόμη και από τις διακηρύξεις της,(έτσι κι αλλοιώς αυτές είναι «για τα μάτια του κόσμου»), παραδίδοντας ακόμη μεγαλύτερο χώρο στην πρακτική της ασύδοτης δράσης του κεφαλαίου. Αυτό αποκαλύπτεται και από το γεγονός ότι στο υπό εκκόλαψιν Σύνταγμα της ΕΕ - όπως παρατήρησε πέρσι το Μάη η ίδια η Ατυπη Σύνοδος των υπουργών Περιβάλλοντος - «παραλείπεται κάθε αναφορά στη βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος». Επίσης, η ίδια Σύνοδος με περισσή υποκρισία επισήμαινε ότι από τη Συνθήκη της ΕΕ εξαφανίζεται το άρθρο 6, που υποχρέωνε δήθεν την ΕΕ «να ενσωματώσει την περιβαλλοντική προστασία στις τομεακές πολιτικές».

Πώς, όμως, ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά, αφού το ίδιο το 6ο Πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Δράσης - που καθορίζει την περιβαλλοντική στρατηγική της ΕΕ κατά την τρέχουσα δεκαετία - δεν καθορίζει τίποτε άλλο παρά την υποταγή και του περιβάλλοντος στις επιταγές του κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η οποιαδήποτε περιβαλλοντική πολιτική υποτάσσεται στον ανταγωνισμό κυρίως με τις ΗΠΑ και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, «ώστε να καταστεί η ΕΕ η πλέον ανταγωνιστική οικονομία παγκοσμίως». Οι οποιεσδήποτε λύσεις για την περιβαλλοντική υποβάθμιση επιδιώκεται να δοθούν στα πλαίσια της αγοράς και με την αναγόρευση του κεφαλαίου σε ...«εθελοντή» προστάτη του περιβάλλοντος. Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο 6ο Πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Δράσης, «η αποτελεσματική δράση, οι επιχειρηματικές ευκαιρίες, η αγορά θα δώσει τη λύση»!

Ετσι βλέπουμε:

• Η αλλαγή του κλίματος να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, ιδίως στις μεταφορές, την ενέργεια, τη βιομηχανία και τη γεωργία, μέσω αποτελεσματικότερης για το κεφάλαιο διαχείρισής τους από αυτό και την παραπέρα ιδιωτικοποίησή τομέων τους, όπως για παράδειγμα γίνεται στην αιολική και ηλιακή ενέργεια. Επίσης χρησιμοποιείται για την καθιέρωση του αναποτελεσματικού κοινοτικού «εργαλείου» της αγοραπωλησίας των ρύπων, που θα ξεκινήσει από την 1-1-2005. Οπως ομολογείται και από την ίδια την Επιτροπή Περιβάλλοντος του Ευρωκοινοβουλίου, με το «εργαλείο» της εμπορίας των εκπομπών αερίων, που ευθύνονται για το φαινόμενο του Θερμοκηπίου, δε στοχεύεται η μείωση των αερίων αυτών, αλλά η μείωση του απαιτούμενου κόστους για την επίτευξη της μείωσης που τίθεται ως στόχος, προς όφελος βέβαια του κεφαλαίου. Φαίνεται πως η πληρωμή των ρύπων είναι φτηνότερη απο την μείωση ή εξάλειψή τους και βεβαίως το μικρότερο κόστος είναι συμβολή στην ανταγωνιστικότητα.
• Με την ολοκλήρωση του δικτύου «Natura 2000» επιδιώκεται, όπως άλλωστε γίνεται ήδη και στη χώρα μας, η ιδιωτικοποίηση των δασών, η ραγδαία είσοδος του κεφαλαίου στο περιβάλλον και η διαχείρισή του από ιδιωτικούς φορείς.
• Προωθείται η «αποσύνδεση της παραγωγής αποβλήτων από την οικονομική ανάπτυξη», με στόχο τα απόβλητα που παράγει το κεφάλαιο να μην εμποδίζουν την ανάπτυξη της κερδοφορίας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις περισσότερες φορές με τις διάφορες Οδηγίες της ΕΕ το περιβάλλον χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την επιβολή άλλων αντιλαϊκών επιλογών και κλαδικών πολιτικών. Για παράδειγμα:

• Με τη χρησιμοποίηση του χρυσού κανόνα «ο ρυπαίνων πληρώνει» ενισχύεται και επιβραβεύεται η ασύδοτη δράση των πολυεθνικών σε βάρος του περιβάλλοντος, πολύ περισσότερο που η αρχή αυτή τείνει πλέον να μετεξελιχτεί στην ακόμη πιο ωμή πρακτική «ο ρυπαίνων πληρώνεται και ο ρυπαινόμενος πληρώνει»! Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη Οδηγία για την Περιβαλλοντική Ευθύνη με την οποία καθιερώνονται πρόσθετες φορολογίες για τους λαούς, στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και πρόσθετα κίνητρα και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο...
• Με τους περιβόητους αγροπεριβαλλοντικούς κανονισμούς 2078/92 και 1257/99, επιχειρείται να συγκαλυφτούν οι αντιαγροτικές αναθεωρήσεις της ΚΑΠ.
• Με την κοινοτική οδηγία 60/2001 για τα νερά και με το σχετικό νόμο που ψήφισε πέρσι η ελληνική κυβέρνηση με βάση αυτήν, εφαρμόζεται η εισπρακτική λογική και η αντιαγροτική πολιτική. Αντίθετα από τον ψευδεπίγραφο στόχο της δε δίνεται καμία προσοχή σε έργα και μέτρα για τη σωστή διαχείριση των υδάτινων πόρων της χώρας μας, τη στιγμή που αξιοποιείται μόνο ένα 6% των βρόχινων νερών, έναντι 30% που θεωρείται γενικώς παραδεκτό.
• Με άλλες οδηγίες και με πρόσχημα την προστασία αλιείας επιχειρείται η εξόντωση της παράκτιας αλιείας, ενώ στην πράξη πριμοδοτούνται οι μεγάλοι ιχθυέμποροι που ευθύνονται για την καταλήστευση των αποθεμάτων.

Φυσικά πρέπει να προσθέσουμε ότι η ΕΕ ποτέ δεν κάθισε να ασχοληθεί με τα αποτελέσματα των πρόσφατων ιμπεριαλιστικών πολέμων, όπως αυτοί του Ιράκ ή της Γιουγκοσλαβίας, αν και ο πόλεμος, εκτός των άλλων, αποτελεί την απόλυτη έκφραση της καταστροφής του περιβάλλοντος (φυσικού, πολιτιστικού, πολιτισμικού). Προφανώς, επειδή η ΕΕ και τα μονοπώλια που εκπροσωπεί υποδαύλισαν, συμμετείχαν και διευκόλυναν τους πολέμους αυτούς. Και μάλιστα, όπως γράφτηκε χωρίς να διαψευστεί, ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας διευκόλυνε τα μονοπώλια της ΕΕ να βρουν έναν πρώτης τάξης χώρο εναπόθεσης των επικίνδυνων αποβλήτων τους, με τρομακτικές συνέπειες για τους λαούς της περιοχής...

Κι όμως... Οι νέοι κάθε γενιάς, παρά τα πολυπλόκαμα δίκτυα μηχανισμών, μπορούν να μεταφέρουν τη σκυτάλη της αντίστασης και του ξεσηκωμού

Σε λίγες μέρες οι νέοι ετοιμάζονται να ρίξουν την ψήφο τους στους υποψήφιους-ες για την Ευρωβουλή. Με ποια κριτήρια και με πόσο ενδιαφέρον; Με ποια ενημέρωση; «Δεν ξέρω ακόμα τι θα ψηφίσω», ακούς πολλούς νέους να λένε. Από τι όμως θα εξαρτηθεί μια ψήφος που θα «αποφασιστεί» την τελευταία στιγμή; Από την οικογενειακή παράδοση, απ' αυτό που θα ψηφίσει ο πατέρας και η μητέρα; Από τις επιρροές των φίλων; ΄Η μήπως οι πολιτικές επιλογές θα συσχετιστούν με κάποιες υποσχέσεις για δουλιά - έστω με μερική απασχόληση;

Θα ήταν κοινοτοπία να επαναλάβει κανείς ότι ένα μεγάλο μέρος των νέων αδιαφορεί για τα κοινά. Ερευνες του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών έχουν δείξει ότι αυτό που συγκινεί αγόρια και κορίτσια είναι η οικογένεια, οι φίλοι τους, η εκκλησία και η καριέρα τους.

Τα πολιτικά, και κυρίως οι πολιτικοί, δε συγκεντρώνουν την εκτίμησή τους. Ο τρόπος που βλέπουν να προβάλλονται από την TV τους απωθεί ή δεν τους προκαλεί την εμπιστοσύνη, τα έργα τους συχνά προκαλούν την απαξίωση. Κι όμως, τους ψηφίζουν και ας λένε «όλοι το ίδιο είναι»!

Μια ισοπεδωτική λογική, που διαμορφώνεται από τους αστούς πολιτικούς και την άγνοια για το ποιοι αποφασίζουν για το μέλλον αυτής της χώρας και αυτής της γενιάς που είναι αλληλένδετο με το παρελθόν, το παρόν και το απώτερο μέλλον. Ομως και πάλι δεν είναι λίγοι οι νέοι που διακηρύσσουν σ' όλους τους τόνους: «Δε μ' ενδιαφέρει το παρελθόν, αλλά μόνο το παρόν και το μέλλον». Ετσι, πολύ εύκολα, το σύστημα μπορεί να διαστρέψει, να παραχαράξει την ιστορία αυτού του τόπου και να παρουσιάσει το μαύρο - άσπρο... Χρειάζεται να ξέρουμε από πού ερχόμαστε ή πού πάμε.

Γιατί οι Σειρήνες σήμερα καραδοκούν και τα πρότυπα που προβάλλονται από παντού - και κυρίως την τηλεόραση - έχουν στο στόχαστρο τους νέους και ιδιαίτερα τις νέες κοπέλες, ήδη από την εφηβική ηλικία: φαγάδικα, φαστ φουντ, μπαρ, ντίσκο, κόμικς της αποχαύνωσης, είδωλα του σταρ σίστεμ, εκτυφλωτικά εναλλασσόμενα φώτα, μονότονοι εκκωφαντικοί ρυθμοί, κραυγές, ναρκωτικά. Γρήγορες μηχανές, κινητά και διαδίκτυο, όχι για επικοινωνία, αλλά για ανταλλαγές μηνυμάτων και ρηχές συζητήσεις. Συναντήσεις για «νταβαντούρι» και «χαβαλέ», όλα για το θεαθήναι. Σε αντίθεση με τη στέρηση του παρελθόντος, το σεξ σαν ναρκωτικό. Καταναλωτικά πρότυπα, μόδες που η μια διαδέχεται την άλλη, αστρολογία, η πορνεία με διάφορες φανερές και συγκαλυμμένες μορφές. Αμερικανικός τρόπος ζωής, που πολιορκεί τους νέους και κυρίως τα κορίτσια, τεχνητές ανάγκες μακριά από την πραγματικότητα. Οδομαχίες για το ποδόσφαιρο, αντί για τις διαδηλώσεις της προηγούμενης γενιάς. Αργκό αντί για την ομορφιά της γλώσσας μας. Καναπές και ξενυχτάδικα αντί για συλλογικές προσπάθειες και διεκδικήσεις.

Εκεί θέλουν να οδηγήσουν τη νεολαία για να την έχουν του χεριού τους. Είναι ο τρόπος ζωής, το εκπαιδευτικό σύστημα, που δεν αφήνει τους νέους να πάρουν μια ανάσα, να έχουν λίγο ελεύθερο χρόνο, να διαβάσουν εξωσχολικά βιβλία, να παίξουν, να ανακαλύψουν την ομορφιά της τέχνης, να «πετάξουν».

Κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας και του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς γονείς και παιδιά έχουν επιδοθεί στη βαθμοθηρία, την «ατομική επιτυχία» στο όνομα ενός καλύτερου, αλλά άπιαστου μέλλοντος και τον «επικίνδυνο ατομικό ανταγωνισμό». Το πτυχίο ακολουθεί μεταπτυχιακό, το μεταπτυχιακό ντοκτορά. Οι σπουδές παρατείνονται, το ίδιο και η οικονομική εξάρτηση από τους γονείς. Αυτοί, καθώς έχουν υποστεί στερήσεις θα κάνουν το παν για να δώσουν «το καλύτερο στο παιδί».

Αλλά αυτό που περιμένει τους νέους και για το οποίο μάλλον δεν έχουν ιδέα είναι η υπερεκμετάλλευση, η εντατικοποίηση της δουλιάς, η μερική απασχόληση χωρίς δικαιώματα, η ιδιωτικοποίηση της υγείας, το ξέφτισμα της κοινωνικής πολιτικής, νέα βάρη, αντιασφαλιστικοί και αντεργατικοί νόμοι, καταναλωτικά δάνεια, διαφθορά, χρηματισμός, ιδιοτέλεια, η νοοτροπία που συνοψίζεται στο «να πιάσουμε την καλή» και «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Ηδη από την προηγούμενη κυβέρνηση είχαν εκπέμψει το μήνυμα που αφορά τη νέα γενιά: Εκπαίδευση προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς, διά βίου εκπαίδευση. Ας μη μιλάμε για παιδεία...

Ομογενοποίηση, ισοπέδωση, άγνοια ή ημιμάθεια, μοιρολατρία - αυτός είναι ο στόχος: Να συνηθίσουν οι νέοι στα λίγα και στα άσχημα, στην υποκουλτούρα, να γίνουν οι ίδιοι θεατές της ζωής τους ώστε να γίνουν πιο εύκολα αναλώσιμοι εργαζόμενοι. Ξεζουμισμένοι από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, χωρίς οράματα, χωρίς εξάρσεις, χωρίς κανένα λυρισμό στην καθημερινή τους ζωή, ελεγχόμενοι και φοβισμένοι σήμερα, ρατσιστές και ραγιάδες αύριο. Χωρίς όνειρα... Ρομπότ που έχουν μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, άνθρωποι ανιστόρητοι, που δε θα γνωρίζουν τις ρίζες τους ούτε τον πολιτισμό της πατρίδας τους. Ευάλωτοι στην επιρροή κάποιων που θα το παίζουν «Μεσσίες». Ανευροι, χωρίς καμιά διάθεση για ανατροπές... Τέτοιους τους θέλει το σύστημα.

Κι όμως... Οι νέοι κάθε γενιάς μπορούν να μεταφέρουν τη σκυτάλη της αντίστασης και του ξεσηκωμού. Παρά τα «πολυπλόκαμα δίκτυα μηχανισμών, τα σύγχρονα και διεισδυτικά» που φιλοδοξούν να αλώσουν τη συνείδησή τους, μπορούν ακόμα να δουν το φως. Φαίνεται αυτό στις εκθέσεις, στα γράμματά τους, στον τρόπο που εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους, στις προσπάθειες και το φιλότιμό τους. Φάνηκε στις τελευταίες αντιπολεμικές διαδηλώσεις, όταν μερικές φορές ακόμη και ανοργάνωτα και αυθόρμητα ξεχύθηκαν στους δρόμους. Φαίνεται στην ειλικρίνεια και στην κρίση τους.

Οι νέοι άνθρωποι είναι ό,τι πολύτιμο έχουμε, γι' αυτό αξίζουν να τους προσφέρουμε ό,τι καλύτερο σαν πνευματική κληρονομιά που θα τους θωρακίσει απέναντι στην επέλαση του καπιταλισμού. Γιατί δεν είναι βέβαια οι μόδες που έρχονται και παρέρχονται που θα βοηθήσουν τη νέα γενιά να ατσαλωθεί για τους αγώνες που έρχονται, ούτε τα είδωλα, αλλά μια αγωνιστική στάση: που καλλιεργείται, δεν είναι ευκαιριακή, αλλά συνειδητή και γιγαντώνει μέσα από ποικίλα ερεθίσματα και εμπνεύσεις. Μέσα από συλλογικές προσπάθειες, διεκδικήσεις και ανάληψη ευθυνών, μέσα από τη μνήμη και τη γνώση, την ιστορία του λαού μας, την επαφή με τον πολιτισμό της χώρας μας, τη γλώσσα και την παράδοσή της, λαϊκή και έντεχνη. Και ο τόπος μας έχει τόση πολυμορφία σ' αυτή την παράδοση! «Πολεμάμε και τραγουδάμε» ήταν το σύνθημα στη διάρκεια της κατοχής, όπου η ανάγκη, αλλά και η έξαρση οδήγησε στον αγώνα και την πολιτική χιλιάδες ανθρώπους - και γυναίκες, για πρώτη φορά. Η νέα γενιά με την αυτενέργεια και την ερασιτεχνική δημιουργία μπορεί να δημιουργήσει το δικό της πολιτισμό, μακριά από τους καναπέδες και τη χειραγώγηση που προσπαθούν να της επιβάλουν.

Επιδιώκουν να μας κρατήσουν κοιμισμένους, συντηρητικούς, απολιτικούς-ες. Το κίνημα μπορεί να απαντήσει σ' αυτούς που κατέχουν την εξουσία με τα δικά του όπλα: Τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την αγωνιστικότητα, την έρευνα, την τέχνη σε κάθε μορφή της. Τις αξίες και τα ιδανικά για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση που προβάλλει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Κάθε μέρα, όχι μόνο πριν από τις εκλογές...