Ισως είναι ευτυχής η συγκυρία το ότι η χτεσινή Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος συνέπεσε φέτος να γιορταστεί οχτώ μόλις μέρες πριν τις Ευρωεκλογές. Μας δίνεται έτσι η ευκαιρία να αποκαλύψουμε καλύτερα την αλήθεια για την αντιπεριβαλλοντική συμπεριφορά και πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), αλλά και την υποκρισία των ευρωλάγνων, οι οποίοι με ζέση προσπαθούν να μας πείσουν περί δήθεν «πράσινης» Ευρώπης!

Αυτή η «πράσινη» ΕΕ, λοιπόν, όπως αποδεικνύεται και από τα επίσημα κείμενά της, αρχίζει πια να αποδυναμώνει την έννοια του περιβάλλοντος ακόμη και από τις διακηρύξεις της,(έτσι κι αλλοιώς αυτές είναι «για τα μάτια του κόσμου»), παραδίδοντας ακόμη μεγαλύτερο χώρο στην πρακτική της ασύδοτης δράσης του κεφαλαίου. Αυτό αποκαλύπτεται και από το γεγονός ότι στο υπό εκκόλαψιν Σύνταγμα της ΕΕ - όπως παρατήρησε πέρσι το Μάη η ίδια η Ατυπη Σύνοδος των υπουργών Περιβάλλοντος - «παραλείπεται κάθε αναφορά στη βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος». Επίσης, η ίδια Σύνοδος με περισσή υποκρισία επισήμαινε ότι από τη Συνθήκη της ΕΕ εξαφανίζεται το άρθρο 6, που υποχρέωνε δήθεν την ΕΕ «να ενσωματώσει την περιβαλλοντική προστασία στις τομεακές πολιτικές».

Πώς, όμως, ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά, αφού το ίδιο το 6ο Πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Δράσης - που καθορίζει την περιβαλλοντική στρατηγική της ΕΕ κατά την τρέχουσα δεκαετία - δεν καθορίζει τίποτε άλλο παρά την υποταγή και του περιβάλλοντος στις επιταγές του κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η οποιαδήποτε περιβαλλοντική πολιτική υποτάσσεται στον ανταγωνισμό κυρίως με τις ΗΠΑ και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, «ώστε να καταστεί η ΕΕ η πλέον ανταγωνιστική οικονομία παγκοσμίως». Οι οποιεσδήποτε λύσεις για την περιβαλλοντική υποβάθμιση επιδιώκεται να δοθούν στα πλαίσια της αγοράς και με την αναγόρευση του κεφαλαίου σε ...«εθελοντή» προστάτη του περιβάλλοντος. Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο 6ο Πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Δράσης, «η αποτελεσματική δράση, οι επιχειρηματικές ευκαιρίες, η αγορά θα δώσει τη λύση»!

Ετσι βλέπουμε:

• Η αλλαγή του κλίματος να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, ιδίως στις μεταφορές, την ενέργεια, τη βιομηχανία και τη γεωργία, μέσω αποτελεσματικότερης για το κεφάλαιο διαχείρισής τους από αυτό και την παραπέρα ιδιωτικοποίησή τομέων τους, όπως για παράδειγμα γίνεται στην αιολική και ηλιακή ενέργεια. Επίσης χρησιμοποιείται για την καθιέρωση του αναποτελεσματικού κοινοτικού «εργαλείου» της αγοραπωλησίας των ρύπων, που θα ξεκινήσει από την 1-1-2005. Οπως ομολογείται και από την ίδια την Επιτροπή Περιβάλλοντος του Ευρωκοινοβουλίου, με το «εργαλείο» της εμπορίας των εκπομπών αερίων, που ευθύνονται για το φαινόμενο του Θερμοκηπίου, δε στοχεύεται η μείωση των αερίων αυτών, αλλά η μείωση του απαιτούμενου κόστους για την επίτευξη της μείωσης που τίθεται ως στόχος, προς όφελος βέβαια του κεφαλαίου. Φαίνεται πως η πληρωμή των ρύπων είναι φτηνότερη απο την μείωση ή εξάλειψή τους και βεβαίως το μικρότερο κόστος είναι συμβολή στην ανταγωνιστικότητα.
• Με την ολοκλήρωση του δικτύου «Natura 2000» επιδιώκεται, όπως άλλωστε γίνεται ήδη και στη χώρα μας, η ιδιωτικοποίηση των δασών, η ραγδαία είσοδος του κεφαλαίου στο περιβάλλον και η διαχείρισή του από ιδιωτικούς φορείς.
• Προωθείται η «αποσύνδεση της παραγωγής αποβλήτων από την οικονομική ανάπτυξη», με στόχο τα απόβλητα που παράγει το κεφάλαιο να μην εμποδίζουν την ανάπτυξη της κερδοφορίας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τις περισσότερες φορές με τις διάφορες Οδηγίες της ΕΕ το περιβάλλον χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την επιβολή άλλων αντιλαϊκών επιλογών και κλαδικών πολιτικών. Για παράδειγμα:

• Με τη χρησιμοποίηση του χρυσού κανόνα «ο ρυπαίνων πληρώνει» ενισχύεται και επιβραβεύεται η ασύδοτη δράση των πολυεθνικών σε βάρος του περιβάλλοντος, πολύ περισσότερο που η αρχή αυτή τείνει πλέον να μετεξελιχτεί στην ακόμη πιο ωμή πρακτική «ο ρυπαίνων πληρώνεται και ο ρυπαινόμενος πληρώνει»! Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη Οδηγία για την Περιβαλλοντική Ευθύνη με την οποία καθιερώνονται πρόσθετες φορολογίες για τους λαούς, στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και πρόσθετα κίνητρα και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο...
• Με τους περιβόητους αγροπεριβαλλοντικούς κανονισμούς 2078/92 και 1257/99, επιχειρείται να συγκαλυφτούν οι αντιαγροτικές αναθεωρήσεις της ΚΑΠ.
• Με την κοινοτική οδηγία 60/2001 για τα νερά και με το σχετικό νόμο που ψήφισε πέρσι η ελληνική κυβέρνηση με βάση αυτήν, εφαρμόζεται η εισπρακτική λογική και η αντιαγροτική πολιτική. Αντίθετα από τον ψευδεπίγραφο στόχο της δε δίνεται καμία προσοχή σε έργα και μέτρα για τη σωστή διαχείριση των υδάτινων πόρων της χώρας μας, τη στιγμή που αξιοποιείται μόνο ένα 6% των βρόχινων νερών, έναντι 30% που θεωρείται γενικώς παραδεκτό.
• Με άλλες οδηγίες και με πρόσχημα την προστασία αλιείας επιχειρείται η εξόντωση της παράκτιας αλιείας, ενώ στην πράξη πριμοδοτούνται οι μεγάλοι ιχθυέμποροι που ευθύνονται για την καταλήστευση των αποθεμάτων.

Φυσικά πρέπει να προσθέσουμε ότι η ΕΕ ποτέ δεν κάθισε να ασχοληθεί με τα αποτελέσματα των πρόσφατων ιμπεριαλιστικών πολέμων, όπως αυτοί του Ιράκ ή της Γιουγκοσλαβίας, αν και ο πόλεμος, εκτός των άλλων, αποτελεί την απόλυτη έκφραση της καταστροφής του περιβάλλοντος (φυσικού, πολιτιστικού, πολιτισμικού). Προφανώς, επειδή η ΕΕ και τα μονοπώλια που εκπροσωπεί υποδαύλισαν, συμμετείχαν και διευκόλυναν τους πολέμους αυτούς. Και μάλιστα, όπως γράφτηκε χωρίς να διαψευστεί, ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας διευκόλυνε τα μονοπώλια της ΕΕ να βρουν έναν πρώτης τάξης χώρο εναπόθεσης των επικίνδυνων αποβλήτων τους, με τρομακτικές συνέπειες για τους λαούς της περιοχής...