Νόμοι, που, αντί να βοηθούν, κάνουν - καθόλου τυχαία μάλιστα - ακόμα πιο δύσκολη την όλη διαδικασία «νομιμοποίησης», κακή οργάνωση των αρμόδιων υπηρεσιών και απίστευτα περίπλοκοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, εργοδότες που εκμεταλλεύονται την κατάσταση κι εκβιάζουν, δεκάδες χαμένα μεροκάματα, κι ένας αγώνας απίστευτος στις ουρές της ντροπής, της εκμετάλλευσης, της ασυδοσίας, για την πολυπόθητη πράσινη κάρτα, «διαβατήριο ελπίδας» για χιλιάδες μετανάστες στη χώρα μας.

Οι ιστορίες αμέτρητες, βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσε να γραφτεί γι' αυτούς τους ανθρώπους, ιστορίες με διαφορετικές αφετηρίες, αλλά με κοινό, κοινότατο παρονομαστή: Τους εκμεταλλευτές ονείρων. Η κυβέρνηση που στήνει, τόσα χρόνια τώρα, το σκηνικό, η εργοδοσία που τρίβει τα χέρια της σαν το λύκο στην αναμπουμπούλα και κάμποσοι «παρατρεχάμενοι» ανάμεσα, που βρήκαν την ευκαιρία για μια ακόμα εύκολη «αρπαχτή», αυτή τη φορά απ' τους ήδη στυμμένους σα ...λεμονόκουπες μετανάστες.

Κι όμως, η απελπισία, η οργή, η ταλαιπωρία, η αγανάκτηση, ό,τι τέλος πάντων νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, βγαίνει από μέσα τους μ' έναν τρόπο ευγενικό, κι ας διακρίνεις στα μάτια τους αυτήν τη φλόγα που είναι έτοιμη να πυρπολήσει. Ο Ηλίας απ' το Μπαγκλαντές, ο Ταϊλάν απ' την Τουρκία, η Βέρα και η Βενελίνα απ' τη Βουλγαρία μιλούν στο «Ρ» και τα όσα καταθέτουν επιβεβαιώνουν απλώς τη μεγάλη εκμετάλλευση που υφίστανται, αλλά και την πεποίθηση ότι πολλοί περισσότεροι απ' τους μισούς μετανάστες στη χώρα μας περιμένουν εδώ και δύο χρόνια να λάβουν την άδεια παραμονής τους, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, χωρίς να γνωρίζουν πότε, σε ποιον και πού θα πρέπει να απευθυνθούν. Ενδεικτικά τα στοιχεία που δίνει η Συντονιστική Επιτροπή Μεταναστευτικών Συλλόγων, Κοινοτήτων και Ενώσεων Ελλάδας - μέλη της οποίας είναι και οι τέσσερις προαναφερόμενοι - μιλούν για 460.000 αιτήσεις νομιμοποίησης (από το '98 μέχρι και σήμερα), από τις οποίες δεκτές έχουν γίνει μόλις οι 80.000, ενώ γύρω στις 220.000 αιτήσεις εξακολουθούν να βρίσκονται σε εκκρεμότητα! Για τις υπόλοιπες, ούτε λόγος να γίνεται...

Με εξευτελιστικά μεροκάματα, ανασφάλιστοι και χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα, θα είναι αναγκασμένοι να εργάζονται όσοι δεν κατόρθωσαν να «νομιμοποιηθούν»

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Κ. Σκανδαλίδη πως θέλουμε νόμιμους μετανάστες «που μπορούν να βοηθήσουν την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία και να τους ενσωματώσουμε ουσιαστικά στις δικές μας δομές, λειτουργίες και διαδικασίες». Οσοι, δε, μετανάστες παραμείνουν στη χώρα, θα εξακολουθούν να είναι έρμαια των εργοδοτικών ορέξεων, αφού η άδεια παραμονής που λαμβάνουν έχει ισχύ μόλις ένα χρόνο, που σημαίνει πως, προκειμένου να την ανανεώσουν, θα υποκύπτουν στους όρους των αφεντικών. Οταν, δε, το κεφάλαιο δε θα τους έχει ανάγκη, οι αλλοδαποί θα διώχνονται από τη χώρα. Η επιλογή αυτή διαγράφεται καθαρά στο μεταναστευτικό νόμο, ο οποίος προβλέπει πως θα εισέρχονται στη χώρα όσοι μετανάστες έχει ανάγκη η «εθνική» οικονομία, υπογράφοντας συμβόλαια από τις χώρες προέλευσής τους με τους ντόπιους εργοδότες.

Eurokinissi

Οι ουρές της ντροπής σχηματίστηκαν μπροστά στα εμπόδια που έθεσε με τον αντιμεταναστευτικό νόμο η κυβέρνηση

Απέναντι στην κυβερνητική θέση πως «είναι ευαίσθητη απέναντι σε θέματα μεταναστών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων», αρκεί να απαντήσουμε με το τι δεν έκανε για να διευκολύνει τους μετανάστες εκείνους, που πληρούσαν έστω τα κριτήρια του νόμου που αυτή ψήφισε, ώστε να νομιμοποιηθούν: Μόλις στις 30 Ιούνη, η κυβέρνηση κατέθεσε νομοθετική ρύθμιση στη Βουλή που δίνει τη δυνατότητα στους μετανάστες να εξαγοράσουν τα ένσημα που τους λείπουν για να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό των 150. Για τη ρύθμιση αυτή, οι μετανάστες ενημερώθηκαν πέντε μέρες πριν τη λήξη της προθεσμίας. Μόλις ένα μήνα πριν, η κυβέρνηση προχώρησε στη σύσταση άλλων τριών γραφείων στη Νομαρχία Αθηνών για να εξυπηρετηθούν οι μετανάστες. Μετά τη λήξη της προθεσμίας, ανακοινώθηκε ότι εφόσον χρειάζεται και άλλο γραφείο εξυπηρέτησης μεταναστών στο Δήμο Αθηναίων, το υπουργείο θα καταβάλει τις δαπάνες. Το υπουργείο δεν είχε εικόνα από την εξέλιξη της διαδικασίας νομιμοποίησης των μεταναστών, δηλώνοντας άγνοια για το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις οι μετανάστες καλούνται να καταθέσουν δύο φορές τα πιστοποιητικά τους (δηλαδή και σε δήμο και σε νομαρχία) ή κλείνουν ραντεβού παραλαβής της κάρτας παραμονής το Φλεβάρη. `Η, μήπως, είχε;

Eurokinissi

Οι περισσότεροι θα ζουν με το φόβο της απέλασης

Ο Ταϊλάν Τζαν, πρόεδρος του Κέντρου Αγωνιστικής και Πολιτιστικής Αλληλεγγύης των λαών Ελλάδας - Τουρκίας

«Εμείς εκτιμούμε ότι το ποσοστό χορήγησης είναι πολύ μικρότερο από το ήδη χαμηλό ποσοστό που δίνει, ως επίσημο νούμερο, η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ μιλά για 1%, εμείς πιστεύουμε ότι δεν ξεπερνά το 0,4%!», λέει στο «Ρ». Η διαδικασία που ακολουθείται σε ό,τι αφορά τους πρόσφυγες είναι κυριολεκτικά εξοργιστική: Οταν φτάνουν στη χώρα μας - χωρίς χαρτιά και διαβατήριο, όπως είναι φυσικό, αφού πρόκειται για ανθρώπους που δραπετεύουν από τις πατρίδες τους κι οποιοδήποτε έγγραφο επάνω τους τους ενοχοποιεί - συλλαμβάνονται και κρατούνται, όπου κι όπως κρατούνται, τουλάχιστον για 5 - 6 μήνες. «Αν δεν υπάρχουν κάποιοι σύντροφοι, που να γνωρίζουν τον ερχομό τους, για να βάλουν δικηγόρο να κυνηγήσει το θέμα, η απέλασή τους είναι βέβαιη. Οταν ο δικηγόρος φτιάξει την αίτηση χορήγησης και καταθέσει όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά, η πρώτη απάντηση από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης - πάντα αρνητική - έρχεται 1,5 χρόνο μετά. Συνήθως γίνεται ξανά προσπάθεια, δεύτερη αίτηση χορήγησης, όπου η αρνητική απάντηση φτάνει μετά από τρία χρόνια. Τρομερά πράγματα! Το να πάρει πολιτικός πρόσφυγας άδεια εργασίας, είναι σχεδόν ακατόρθωτο», συνεχίζει ο Ταϊλάν κι αφηγείται ένα σωρό ιστορίες για συντρόφους του αγωνιστές, θλιβερές ιστορίες που οι αρμόδιοι «βαριούνται» προφανώς ν' ακούσουν.

Ο Ηλίας Αχμέτ, μέλος της Ενωσης Εργαζομένων από το Μπαγκλαντές

Υπεύθυνη γι' αυτήν την κατάσταση θεωρεί σαφέστατα την κυβέρνηση και τις τροποποιήσεις που έχει κάνει τελευταία στον υπάρχοντα νόμο, τόσες που δεν είναι πια ο ίδιος νόμος που ψηφίστηκε δύο χρόνια πριν. Τα κύρια ζητήματα που δημιουργούν πρόβλημα στη νομιμοποίηση των μεταναστών είναι η σύμβαση εργασίας, τα ένσημα, αλλά και η κακή ενημέρωση των ενδιαφερομένων για τις αλλαγές που έγιναν στις προϋποθέσεις. «Για παράδειγμα, υπήρξαν άπειρες περιπτώσεις, που κάποιο χαρτί έλειπε κι έπρεπε ο μετανάστης να ξαναστηθεί την άλλη μέρα στις ουρές, υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που δεν κατάφεραν να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους αφού θα έπαιρναν την άδεια εργασίας λίγες μέρες αργότερα και κρίθηκαν εκπρόθεσμοι, όπως επίσης παρουσιάστηκαν φαινόμενα στυγνής εκμετάλλευσης με εργοδότες να πουλούν ...συμβάσεις εργασίας έναντι χρηματικού ποσού! Παράλληλα, δημιουργήθηκαν παρακλάδια με απατεώνες δικηγόρους, που πληρώθηκαν από μετανάστες για να τους διευκολύνουν κι αντ' αυτού τους έδιναν ψεύτικα χαρτιά! Σημεία και τέρατα έγιναν αυτές τις ημέρες», λέει ο Ηλ. Αχμέτ.

Απ' την άλλη, κατηγορεί τα αρμόδια γραφεία εργασίας της Νομαρχίας για τον τρόπο που δούλεψαν αυτές τις μέρες: «Απ' τη μια οι ελλείψεις σε προσωπικό και απ' την άλλη η μη εφαρμογή του νόμου σε κανένα απ' αυτά. Κάθε γραφείο με το ...δικό του νόμο. Αλλα λέγανε από δω, άλλα κάνανε από κει».

Πρόκειται για ένα νόμο, που - όπως τόνισε μιλώντας στη Βουλή ο εισηγητής του ΚΚΕ Αντ. Σκυλλάκος - άπτεται των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων του πολίτη και έρχεται ως συνέχεια ανάλογων νόμων που έχουν ψηφιστεί για τη θωράκιση του συστήματος απέναντι στα λαϊκά κινήματα, με πρόσχημα την τρομοκρατία.

Ενδεικτικό της φιλοσοφίας του νόμου είναι το γεγονός ότι «στο παραπέντε» η κυβέρνηση απέσυρε από το νομοσχέδιο την πολυδιαφημισμένη διάταξη, που απέκλειε τη δικαιολογία της ταραχής στη χρήση πυροβόλου όπλου. Η διάταξη αυτή προέβλεπε πως για αστυνομικό που κάνει χρήση πυροβόλου όπλου από ταραχή, όταν εκτελεί τα καθήκοντά του, δεν μπορεί να εφαρμόζεται το άρθρο 23 του Ποινικού Κώδικα (προβλέπει ότι μένει ατιμώρητος όποιος υπερβαίνει τα όρια της άμυνας, εξαιτίας του φόβου ή της ταραχής που του προκάλεσε η επίθεση). Επίσης, το ελάχιστο όριο προβλεπόμενης ποινής φυλάκισης για τον αστυνομικό, που εκτελεί παράνομα πυροβολισμό ακινητοποίησης ή εξουδετέρωσης, κατέβηκε από τον ένα χρόνο σε έξι μήνες.

Eurokinissi

Μέχρι τώρα, η ατιμωρησία αστυνομικών που σκότωναν επιτυγχανόταν με τη συνήθη δικαιολογία για «τυχαία εκπυρσοκρότηση του όπλου». Τώρα, με επιδέξιο τρόπο, ο νόμος βαπτίζει ως «κοινωνικό αίτημα» το θέμα της ευχερέστερης χρήσης των όπλων από τους αστυνομικούς, καθώς και το ζήτημα της άρτιας και διαρκούς εκπαίδευσής τους στη χρήση τους. Ομως, η χρήση οδηγεί στην κατάχρηση, όταν η εκπαίδευση γίνεται στα πλαίσια στρατιωτικοποιημένων υπηρεσιών, όπως είναι τα Σώματα Ασφαλείας και μάλιστα στο περιβάλλον μιας πολιτικής έντασης της αστυνομοκρατίας και του αυταρχισμού, που επιβάλλεται με ταχείς ρυθμούς.

Ο νόμος επιτρέπει τη χρήση πυροβόλου όπλου για την προστασία εγκαταστάσεων κοινής ωφέλειας από εισβολή ενόπλου, όταν στο νόμο για τα όπλα συμπεριλαμβάνονται και τα ρόπαλα, όπως μπορούν να «χαρακτηριστούν», ακόμα και ξύλα ή τα κοντάρια που έχουν τα πανό που κρατούν διαδηλωτές. Αν ο επικεφαλής αστυνομικής δύναμης ερμηνεύσει μια κατάληψη δημόσιου κτιρίου κατά τη διάρκεια κινητοποίησης ως ...εισβολή, τότε τι θα μπορούσε να συμβεί;

Επίσης, επιτρέπονται οι εκφοβιστικοί πυροβολισμοί εναντίον ενόπλου πλήθους, αλλά απαγορεύονται οι πυροβολισμοί ακινητοποίησης ή εξουδετέρωσης, εφόσον υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πληγούν άοπλοι. «Πλήθος», όμως, στην αστυνομική ορολογία, μπορεί να είναι μια ομάδα διαδηλωτών με πανό και σημαίες. Η κυβέρνηση δεν εξαίρεσε ρητά τη χρήση πυροβόλων όπλων στις κοινωνικές και πολιτικές συναθροίσεις. Παράλληλα, επιτρέπεται ο πυροβολισμός ακινητοποίησης για την αποτροπή αφοπλισμού αστυνομικού κατά την υπηρεσία του. Τι θα συμβεί, όμως, με τους ασφαλίτες που εισχωρούν μέσα σε διαδηλώσεις, ή ακόμη και σε κλειστούς χώρους όπου συνεδριάζουν συνδικαλιστές και γίνονται αντιληπτοί; Τέτοια περιστατικά δεν είναι λίγα τα τελευταία χρόνια.

Η αντιμετώπιση των διαδηλωτών ως ...όχλου, από τις δυνάμεις καταστολής, φάνηκε από τις απαγορεύσεις των συλλαλητηρίων σε σημαντικό τμήμα της Αθήνας κατά το τριήμερο της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, τα αστυνομοκρατικά μέτρα, τον έλεγχο ως ύποπτων εκατοντάδων πολιτών σε πολλά σημεία του κέντρου της πρωτεύουσας, τις κόκκινες ζώνες κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στη Χαλκιδική κλπ. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, γεύτηκαν την ωμή αστυνομική βία οι «αυθαίρετοι» πρόσφυγες του Ασπρόπυργου, που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τα υπέρογκα πρόστιμα που καλούνται να πληρώσουν για να μην τους γκρεμίσουν τα σπίτια, οι κάτοικοι του Οίτυλου Λακωνίας που διαμαρτύρονταν για την ιδιωτικοποίηση των Σπηλαίων Διρού, οι κάτοικοι της Ανατολικής και Δυτικής Αττικής για τις χωματερές και οι κάτοικοι της Ηλιούπολης, που δε θέλουν ΚΥΤ της ΔΕΗ μέσα σε σπίτια και σχολεία. Η εύκολη και εκτεταμένη χρήση χημικών αερίων ήταν το όπλο των αστυνομικών δυνάμεων απέναντι στους διαδηλωτές. Ετσι καταπατήθηκε το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, που, τυπικά τουλάχιστον, είναι κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα. Μπορεί, όμως, να ασκείται με φόντο τα χημικά όπλα των ΜΑΤ;

Την περασμένη Τρίτη, κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τη μονιμοποίηση των συνοροφυλάκων και των ειδικών φρουρών. Ο θεσμός των συνοροφυλάκων δημιουργήθηκε το 1999 για την προστασία των συνόρων και στη συνέχεια έφτασαν μέχρι την ...Ομόνοια. Εκεί, όπως και σε άλλους 24 νομούς της χώρας, κυνηγούν μετανάστες και πρόσφυγες, που κυνηγημένοι από τις χώρες τους ζητούν άσυλο για να σώσουν τις ζωές τους και να βρουν μια καλύτερη ζωή. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την κυβέρνηση οι αλλοδαποί έχουν «παράνομη δράση». Ετσι αναφέρουν τα κείμενα των νόμων που καθιέρωσαν τις «υπηρεσίες φύλαξης συνόρων και δίωξης λαθρομετανάστευσης». Με αυτόν τον τρόπο, αλλά και ως αναλώσιμο φτηνό εργατικό δυναμικό, τους αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις εδώ και χρόνια. Στόχος της κυβέρνησης ήταν και είναι να τους ...σκουπίζει από τους δρόμους και να τους απελαύνει από τη χώρα, όταν κρίνει ότι είναι περιττοί.

Το νομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να αυξάνει το προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ. με το «παράθυρο» προσλήψεων που έχει ανοίξει με το θεσμό των ειδικών φρουρών και των συνοροφυλάκων. Ετσι ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ηδη, η ΕΛ.ΑΣ. διαθέτει 52.000 υπαλλήλους. Αν προστεθούν οι υπάλληλοι της ΕΥΠ, της Πυροσβεστικής, του Λιμενικού και οι πάνω από 20.000 υπάλληλοι ιδιωτικών εταιριών παροχής προστασίας, η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων διαθέτει περίπου 100.000 άτομα, που ασχολούνται με τον τομέα που αποκαλείται τάξη και ασφάλεια. Αραγε, για να προστατευτεί ο πολίτης από το έγκλημα; `Η για να νιώθει πάνω στο σβέρκο του το χνότο της κρατικής εξουσίας;

Λέξη η Γκένα! Μόνο κοίταζε με απελπισία τους δρόμους. Χάος μπροστά, χάος πίσω, χάος δεξιά, χάος αριστερά. Πουθενά ο πατέρας της. Το σημείο αναφοράς της μικρής ύπαρξής της. Γι' αυτό, μάλλον από ένστικτο, είχε ακουμπήσει την πλατούλα της στο φαρμακείο της Βέρας. Να σώσει ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί. Αυτή και ο κόσμος ολόκληρος. Αυτή και η απέραντη έρημος της ανθρωπότητας. Μαυρομιχάλη και Βατατζή.

«Γιατί κλαις, μωρό μου, γιατί κλαις, αγάπη μου;».

Λέξη η Γκένα! Ιχνος φωνής. Ούτε καν στεναγμός. Ο τρόμος είχε κάνει τη ζημιά του. Η φωνή της δέθηκε κόμπος, αγκιστρώθηκε μέσα της και δεν έβγαινε. Γιατί εάν έβγαινε, είναι σίγουρο, θα ξέσκιζε στο πέρασμά του και το στομάχι, και την καρδιά, και το λάρυγγα. Ετσι, για να προστατευτεί το παιδί (κάνει τέτοιες αλχημείες η φύση), η φωνή μεταλλάχτηκε σε εκείνο το βουβό κλάμα. Σε εκείνο το κλάμα, που, ιδιαίτερα όταν γίνεται από παιδί, σου παραλύει το σώμα. Σε τραυματίζει θανάσιμα.

«Γιατί κλαις, μωρό μου, γιατί κλαις, αγάπη μου;».

Τίποτα η Γκένα. Αφησα τα παρακάλια και άπλωσα τα χέρια. Πρώτα ακούμπησα το μέτωπό της. Σαράντα βαθμούς η θερμοκρασία στον ίσκιο. (Στον ήλιο που στεκόταν η Γκένα μπορεί να ήταν και πενήντα). Μετά το μέτωπο της χάιδεψα τα μαλλιά που έκαιγαν. Εκεί το μωρό σήκωσε τα μάτια. Με σκότωσε! Οι χάντρες των ματιών της είχαν διασταλεί. Ο τρόμος τα είχε κάνει τεράστια. Και μέσα στην απεραντοσύνη τους καμία ελπίδα. Πουθενά, σε καμία άκρη του κόσμου, ο πατέρας της.

Είναι κουβέντες αυτές να λέγονται από παιδί; Από ένα λιανό και τρυφερό σαν τον μίσχο κορίτσι; Ομως, προέχει να βρεθεί ο πατέρας. Γι' αυτό, παριστάνοντας τον ατρόμητο, την διαβεβαίωσα πως, εγώ που είμαι σοφός και μεγάλος, να χαλάσει ο κόσμος θα τον βρω. «Ενα πράμα σε παρακαλώ, κούκλα μου», την παρακάλεσα, «σταμάτα να κλαις για να μπορώ να σκεφτώ!». Και σταμάτησε. Ηταν τέτοια η επιθυμία της να βρει τον πατέρα της, που όχι το κλάμα της θα σταμάταγε, αλλά και την ανάσα της, ακόμα! Χωρίς κλάματα, λοιπόν, κουβέντα στην κουβέντα, περισσότερο από τα συμφραζόμενα, κατέληξα πως ο πατέρας της δεν την εγκατέλειψε εκεί στην άκρη του κόσμου. Πράγματι, είχαν χαθεί! Στο γιουρούσι της αστυνομίας, το παιδί μάλλον τρόμαξε!

Την πιάνω, λοιπόν, απ' το χέρι και τραβάμε για τη Χαρ. Τρικούπη. Στο δρόμο του ΠΑΣΟΚ. Στην κορυφή, όμως, προς την Αλεξάνδρας. Μακριά από τα εκτελεστικά, τους εκτελεστές και τους εκτελεσμένους. Τραβάμε για τη γωνία των μεταναστών. Εκεί που η κυβέρνηση εξευτελίζει τον πατέρα της Γκένα. Ολόκληρη η κυβέρνηση και αυτή που φεύγει και αυτή που έρχεται! Και, ω του θαύματος! Ανάμεσα στους αλαφιασμένους, ο πιο αλαφιασμένος, ο πατέρας της Γκένα. Ιδρωμένος και χλομιασμένος, να ψάχνει σαν τρελός το παιδί του. Και όταν, τελικά, το παίρνει στην αγκαλιά του, εκεί να δεις κλάματα και αυτός και η Γκένα. Η καλύτερη «πράσινη κάρτα», για τον πατέρα της, είναι τα λιανά χεράκια της, έτσι που τον σφίγγουν δυνατά για να μην τον ξαναχάσουν.

«Εφυγε» την περασμένη Τρίτη η πάνω από 20 χρόνια πρόεδρος του Συλλόγου Ελληνίδας Νοικοκυράς, Γαλάτεια Σακκά. Με λεβεντιά έδωσε και έχασε τη μάχη με μακρόχρονη ασθένεια. Μαχητική, δραστήρια σ' όλη της τη ζωή συμμετείχε στους αγώνες του γυναικείου κινήματος για την αλλαγή του οικογενειακού Δικαίου, ενάντια στους αντιασφαλιστικούς νόμους και ειδικότερα για την οικονομική ανεξαρτησία χιλιάδων νοικοκυρών που εκπροσωπούσε ο σύλλογός της. Από πολύ μικρή ηλικία ενδιαφέρθηκε για τα κοινά: Κόρη Κρητικού και Μικρασιάτισσας, η Γαλάτεια Αρχοντάκη, που γεννήθηκε το 1926, πήρε μέρος στην Αντίσταση ενάντια στους κατακτητές: Μαθήτρια μόλις 14 χρονών, οργάνωσε συσσίτια, πήρε μέρος στην Εθνική Αλληλεγγύη και στο ΕΑΜ μοιράζοντας με κίνδυνο της ζωής της προκηρύξεις, μηνύματα, γράφοντας συνθήματα στους τοίχους, με μεταφορικό μέσο ένα ποδήλατο...

Ανήλικη ακόμα μαθήτρια παντρεύτηκε -κρυφά από την οικογένειά της- ένα συναγωνιστή που έφυγε αμέσως αντάρτης στο βουνό. Αλλά και ο δεύτερος σύζυγος ήταν αντιστασιακός - κρατούμενος στη διάρκεια της Κατοχής μαζί με άλλους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία.

Εργάστηκε αρκετά χρόνια στο καπελάδικο που είχε δημιουργήσει η μητέρα της και για χρόνια ήταν η ψυχή του «Δελτίου των Νοικοκυρών» που έγραφε κατά μεγάλο μέρος μόνη της - με πολύ χιούμορ και καυστικές παρατηρήσεις σχετικές με επίκαιρα γεγονότα που αφορούσαν στο γυναικείο κίνημα. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Οικογενειακού Προγραμματισμού συμμετείχε για πολλά χρόνια στη διοίκησή της, προσφέροντας εθελοντική δουλιά. Η Γαλάτεια Σακκά, ένας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια, φαντασία και αγωνιστικότητα, θα είναι μια μεγάλη απουσία στους κοινούς αγώνες του γυναικείου κινήματος. Οι συντρόφισσές της θα τη θυμούνται...

Είναι γεγονός ότι οι καπιταλιστές αγοράζουν και εκμεταλλεύονται με ποικίλους τρόπους την εργατική δύναμη των ανθρώπων. Τα τελευταία χρόνια του 20ού αιώνα όμως άρχισε να ανθεί μια καινούρια, φρικτή αγοραπωλησία: Ο καπιταλισμός κόβει κομμάτια από το ίδιο το ανθρώπινο σώμα των φτωχών, που δεν έχουν πια τίποτα άλλο να πουλήσουν για να ζήσουν, αφού η μακροχρόνια ανεργία τούς ρίχνει στην εξαθλίωση. Και αλίμονο, δεν πρόκειται μόνο για μετανάστες που αναζητούν στον ήλιο μοίρα (ή μάλλον δουλιά στις χώρες της Δύσης). Πρόκειται για ανυπεράσπιστα παιδιά που δίκτυα εγκληματιών απάγουν και κομματιάζουν για να κάνουν «ενέσεις ζωής» σε πάμπλουτους συχνά ηλικιωμένους...

Το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων έχει πάρει τόσο μεγάλη έκταση ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, που οι μελετητές του φαινομένου μιλάνε πια για διεθνές οργανωμένο έγκλημα. Συνδέεται με την παράνομη διακίνηση ανθρώπων, που λόγω έλλειψης πόρων για το αντίτιμο του παράνομου και επικίνδυνου ταξιδιού τους προς τις δυτικές χώρες, διαθέτουν στα «κοράκια» ένα τμήμα από το σώμα τους.

Βέβαια, οι καταγγελίες για εμπόριο οργάνων δεν είναι κάτι καινούριο, αφού είχαν αναφερθεί και στο παρελθόν περιπτώσεις αφαίρεσης και διακίνησης ανθρωπίνων οργάνων από φυλακισμένους ή παράνομους πειραματισμούς σε ανθρώπους που βρίσκονταν σε ανέχεια. Αλλά ο προβληματισμός έγινε εντονότερος και άρχισε να αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν αποκαλύφθηκε ότι στην Αλβανία λειτουργούσε «εργαστήριο» αφαίρεσης και διακίνησης ανθρωπίνων οργάνων. Για να υφίσταται, όμως, αυτό το εμπόριο υπάρχει και συντηρείται κύκλωμα «ειδικευμένων» ατόμων που αμείβονται, για να συμμετέχουν στην αφαίρεση ανθρωπίνων οργάνων. Αναφερόμενη στα πλοκάμια αυτού του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος η Μαίρη Μπόση, διδάκτωρ διεθνών σχέσεων, παρατηρεί: «Τα άτομα αυτά συνεργάζονται με το οργανωμένο έγκλημα, με στόχο τον εφοδιασμό σε ανθρώπινα όργανα και τελικό προορισμό "ειδική" πελατεία, η οποία διαθέτει αυξημένη οικονομική δυνατότητα. Το ιδιαίτερα ιδιόμορφο αυτό εμπόριο, μοιραία, καταγράφει ανοδικές τάσεις, καθώς αυξάνεται και η ζήτηση οργάνων από τις δυτικές χώρες». Τα παραπάνω είπε σε ημερίδα που διοργάνωσε τελευταία το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ελληνίδων Δημοσιογράφων με θέμα: «Οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της μετανάστευσης - η διάσταση του φύλου».

Χιλιάδες άνθρωποι μεταναστεύουν στις δυτικές χώρες, για να βρουν δουλιά και να μπορέσουν να επιβιώσουν. Σ' αυτά τα εφιαλτικά ταξίδια που συχνά καταλήγουν στο θάνατο, έχει καταγραφεί σημαντικός αριθμός δολοφονιών λαθρομεταναστών, με σκοπό τη διάθεση των οργάνων τους στο παράνομο εμπόριο. Το σχετικό εμπόριο δε γνωρίζει κανέναν ηθικό φραγμό, αφού συχνά γίνεται γνωστό ότι ορισμένες υποθέσεις υιοθεσιών μικρών παιδιών π.χ. από ιδιωτικά ορφανοτροφεία στην Ινδία καταλήγουν στην αφαίρεση και εμπορία των οργάνων τους. Αλλού αφαιρούν και πωλούν όργανα φυλακισμένων που εκτελούνται. Η Αφρική είναι μία από τις περιοχές του πλανήτη όπου γίνεται συστηματικοποιημένη αφαίρεση και διακίνηση οργάνων. Μια άλλη εστία «διακίνησης» οργάνων εντοπίζεται στη Λατινική Αμερική και ιδιαίτερα η Κολομβία.

Οι ΗΠΑ αποτελούν την κυριότερη χώρα - αποδέκτη ανθρωπίνων οργάνων για μεταμόσχευση σε ευκατάστατους ασθενείς, δηλαδή αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να «αγοράσουν» ανθρώπινα όργανα, για να αντικαταστήσουν τα άρρωστα δικά τους.

Οπως ήδη έχει αναφερθεί στον Τύπο, η Ελβετίδα βουλευτής Ρουθ-Γκαμπί Βερμότ - Μάνγκολτ, συγκέντρωσε πολλές μαρτυρίες δοτών και κατήγγειλε το ρόλο του οργανωμένου εγκλήματος στην ανάπτυξη του εμπορίου οργάνων προς όφελος των πλουσίων κρατών, που δίνει δυνατότητες τεράστιων κερδών. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο δότης πουλά το νεφρό του έναντι 2.500 έως 3.000 δολαρίων και ο λήπτης πληρώνει για το πολυπόθητο μόσχευμα 100.000 έως 200.000 δολάρια! Ενα πολύπλοκο δίκτυο μεσαζόντων στηρίζει αυτές τις επιχειρήσεις - γιατροί, ειδικευμένο νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά και αστυνομικοί και τελωνειακοί που διευκολύνουν το πέρασμα των συνόρων....

Το παράνομο εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων αποκαλύπτει την ανθρώπινη απελπισία για επιβίωση την ένταση της εξαθλίωσης τμημάτων από τα πλέον φτωχά λαϊκά στρώματα που μη έχοντας άλλο τρόπο να ζήσουν πουλούν τα όργανά τους.

Η ανοδική πορεία του οργανωμένου εγκλήματος και η συνεχιζόμενη λαθρομετανάστευση με τα προβλήματα που δημιουργούνται αναμένεται να διαμορφώσει προϋποθέσεις αύξησης των περιστατικών εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων. «Εφόσον το οργανωμένο έγκλημα λειτουργεί με βάση τους νόμους της αγοράς, παρατηρεί η Μ. Μπόση, δηλαδή της προσφοράς και της ζήτησης, και η συγκεκριμένη διάστασή του, όσο απεχθής και αν είναι, αναμένεται να λειτουργήσει μέσα στο ίδιο πλαίσιο, υποσκελίζοντας νόμους, θεσμούς και θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες. Πρόκειται απλά, καταλήγει, για μια διάσταση της ανισομερούς κατανομής του παγκόσμιου πλούτου. Μια διάσταση ιδιαίτερα ανησυχητική, καθώς το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται...».