Το δρόμο της απέλασης ή της παραμονής στη χώρα σε καθεστώς παρανομίας - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή τους και τα δικαιώματά τους - δείχνει η κυβέρνηση στην πλειοψηφία των μεταναστών, που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, αφού χιλιάδες είναι αυτοί που δεν κατάφεραν να καταθέσουν τα δικαιολογητικά τους ώστε να ανανεώσουν ή να αποκτήσουν άδεια παραμονής. Αυτό συνέβη, όχι «με δική τους ευθύνη» - όπως προσπάθησε να πείσει ο υπουργός Εσωτερικών, Κ. Σκανδαλίδης - αλλά με ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία επέλεξε μια διαδικασία νομιμοποίησης, που βάζει φραγμούς στις δυνατότητες που έχουν οι μετανάστες να την αξιοποιήσουν. Η διαδικασία που επελέγη εξυπηρετεί το στόχο της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής - όπως αυτή διαμορφώθηκε και στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής στη Χαλκιδική - για τη δημιουργία μιας Ευρώπης - φρούριου, η οποία ανοίγει τα σύνορά της μόνο σε όσους μετανάστες χρειάζονται οι τοπικές οικονομίες και το ντόπιο κεφάλαιο.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Κ. Σκανδαλίδη πως θέλουμε νόμιμους μετανάστες «που μπορούν να βοηθήσουν την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία και να τους ενσωματώσουμε ουσιαστικά στις δικές μας δομές, λειτουργίες και διαδικασίες». Οσοι, δε, μετανάστες παραμείνουν στη χώρα, θα εξακολουθούν να είναι έρμαια των εργοδοτικών ορέξεων, αφού η άδεια παραμονής που λαμβάνουν έχει ισχύ μόλις ένα χρόνο, που σημαίνει πως, προκειμένου να την ανανεώσουν, θα υποκύπτουν στους όρους των αφεντικών. Οταν, δε, το κεφάλαιο δε θα τους έχει ανάγκη, οι αλλοδαποί θα διώχνονται από τη χώρα. Η επιλογή αυτή διαγράφεται καθαρά στο μεταναστευτικό νόμο, ο οποίος προβλέπει πως θα εισέρχονται στη χώρα όσοι μετανάστες έχει ανάγκη η «εθνική» οικονομία, υπογράφοντας συμβόλαια από τις χώρες προέλευσής τους με τους ντόπιους εργοδότες.

Εύλογα, οι μετανάστες και οι οργανώσεις τους διαπιστώνουν πως «η κυβέρνηση μάς θέλει σκλάβους», εύκολη λεία στις ορέξεις των εργοδοτών. Οι ίδιοι, την ημέρα που έληγε η προθεσμία καταβολής αιτήσεων για ανανέωση ή απόκτηση άδειας παραμονής (στις 30 Ιούνη), έκαναν μία ύστατη προσπάθεια επισήμανσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν: Τα απαραίτητα δικαιολογητικά είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν, ενώ η ενημέρωση για το τι ακριβώς χρειάζεται είναι ανεπαρκής. Το προσωπικό είναι ελλιπές, ενώ τα γραφεία εξυπηρέτησης λίγα. Και ζητούσαν να δημιουργηθεί ένας ενιαίος φορέας χορήγησης αδειών, ώστε να μη χρειάζεται να προσέρχονται μία και δύο φορές στις αρμόδιες υπηρεσίες για να καταθέτουν τα χαρτιά τους. Η, δε, άδεια εργασίας και παραμονής να έχει διετή διάρκεια και όχι ένα χρόνο όπως τώρα.

Απέναντι στην κυβερνητική θέση πως «είναι ευαίσθητη απέναντι σε θέματα μεταναστών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων», αρκεί να απαντήσουμε με το τι δεν έκανε για να διευκολύνει τους μετανάστες εκείνους, που πληρούσαν έστω τα κριτήρια του νόμου που αυτή ψήφισε, ώστε να νομιμοποιηθούν: Μόλις στις 30 Ιούνη, η κυβέρνηση κατέθεσε νομοθετική ρύθμιση στη Βουλή που δίνει τη δυνατότητα στους μετανάστες να εξαγοράσουν τα ένσημα που τους λείπουν για να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό των 150. Για τη ρύθμιση αυτή, οι μετανάστες ενημερώθηκαν πέντε μέρες πριν τη λήξη της προθεσμίας. Μόλις ένα μήνα πριν, η κυβέρνηση προχώρησε στη σύσταση άλλων τριών γραφείων στη Νομαρχία Αθηνών για να εξυπηρετηθούν οι μετανάστες. Μετά τη λήξη της προθεσμίας, ανακοινώθηκε ότι εφόσον χρειάζεται και άλλο γραφείο εξυπηρέτησης μεταναστών στο Δήμο Αθηναίων, το υπουργείο θα καταβάλει τις δαπάνες. Το υπουργείο δεν είχε εικόνα από την εξέλιξη της διαδικασίας νομιμοποίησης των μεταναστών, δηλώνοντας άγνοια για το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις οι μετανάστες καλούνται να καταθέσουν δύο φορές τα πιστοποιητικά τους (δηλαδή και σε δήμο και σε νομαρχία) ή κλείνουν ραντεβού παραλαβής της κάρτας παραμονής το Φλεβάρη. `Η, μήπως, είχε;

Είναι προφανές ότι η ομηρία των μεταναστών θα συνεχιστεί, όσο συνεχίζεται η πολιτική που γεννά την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Οι μετανάστες είναι δύο φορές θύματα αυτής την πολιτικής και αναδεικνύεται η ανάγκη του ενωμένου αγώνα Ελλήνων εργατών και μεταναστών για την ανατροπή της.