Στον επιστημονικό χώρο, αλλά και στην επιστημονική φαντασία, ο Αρης περιγράφεται συχνά σαν μια εκδοχή των πιο ακραίων πλευρών του γήινου περιβάλλοντος: μικρότερος, πιο κρύος και λιγότερο υγρός, αλλά σμιλεμένος βασικά από τις ίδιες φυσικές διεργασίες. Ακόμα και μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, πολλοί πίστευαν ότι στον πλανήτη υπήρχε νερό σε υγρή μορφή, ακόμα και φυτά. Η ομοιότητα με τη Γη κατέρρευσε, όταν τα πρώτα διαστημόπλοια στα τέλη της δεκαετίας του 1960 αποκάλυψαν έναν έρημο κόσμο, γεμάτο κρατήρες, που πιο πολύ έμοιαζε με τη Σελήνη. Δεν άργησε όμως να επανακάμψει, όταν ανακαλύφθηκαν πανύψηλα βουνά, βαθιά φαράγγια και σύνθετα σχέδια από ατμοσφαιρικές διεργασίες. Πολλοί ερευνητές έβρισκαν αναλογίες ανάμεσα στις ισημερινές περιοχές του Αρη και περιοχές της Γης, όπως τα νοτιοδυτικά της Βόρειας Αμερικής. ΄Η ανάμεσα στις πολικές περιοχές του Αρη και τις Ξηρές Κοιλάδες της Ανταρκτικής, μια παγωμένη έρημο σε ένα τοπίο ατέλειωτου πάγου.

Αλλά ένα πράγμα που έμαθαν οι ερευνητές από την πρόσφατη εξερεύνηση του Αρη, είναι ότι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στις αναλογίες και τις συγκρίσεις τους. Τα τελευταία 5 χρόνια δύο αμερικανικά διαστημόπλοια συνέλεξαν περισσότερες πληροφορίες για τον κόκκινο πλανήτη απ' ό,τι όλες οι προηγούμενες αποστολές μαζί. Ο Αρης αποδείχτηκε ότι είναι πολύ πιο διαφορετικός και σύνθετος απ' ό,τι θεωρούνταν ως τότε. Για παράδειγμα σ' αυτόν κυριαρχεί η αιολική δραστηριότητα, ενώ στη Γη η δράση του υγρού νερού.

Πολλά από τα ερωτήματα, ιδιαίτερα για την πιθανότητα ύπαρξης ζωής στον Αρη στο μακρινό παρελθόν, ίσως απαντηθούν από τα 4 μη επανδρωμένα διαστημόπλοια που κατευθύνονται αυτή τη στιγμή στον κόκκινο πλανήτη. Τρία απ' αυτά (ένα της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας και δύο των ΗΠΑ) διαθέτουν και ακάτους που θα προσεδαφιστούν στον Αρη και θα αναλύσουν το έδαφός του, ενώ το τέταρτο (ιαπωνικό) θα περιοριστεί να συλλέξει πληροφορίες από τροχιά.