Να παρέμβει ο πρωθυπουργός ώστε να υιοθετηθούν οι προτάσεις της ΚΕΔΚΕ που θα «βοηθήσουν ώστε ο "Καλλικράτης" να είναι βιώσιμος και αποτελεσματικός», ζητά ο πρόεδρός της, Ν. Κακλαμάνης. Πιστός στο ...όραμα του «Καλλικράτη», στη νομοθέτηση του οποίου συνέβαλαν αποφασιστικά όλες οι παρατάξεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ) του ΔΣ της ΚΕΔΚΕ, αλλά και στη γραμμή του κόμματός του (ΝΔ), που διαφώνησε για μικροπολιτικούς λόγους στην αντιλαϊκή μεταρρύθμιση, ο Ν. Κακλαμάνης συνεχίζει το θέατρο του δήθεν ανησυχούντος για το μέλλον των δήμων από το 2011.
Διατεινόμενος ότι υπάρχει ακόμη χρόνος ώστε να διορθωθεί ο «Καλλικράτης», με τις παρατηρήσεις της ΚΕΔΚΕ, οι οποίες σε καμία περίπτωση δε θίγουν το περιεχόμενό του, που θέλει τους νέους μηχανισμούς να συμβάλουν αποφασιστικά στην πολιτική επιλογή της δημιουργίας περισσότερων κερδών για το κεφάλαιο και εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων, ο πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ εγκαλεί τον υπουργό ότι αυτός θα έχει την αποκλειστική ευθύνη «για το τι πρόκειται να συμβεί από το 2011». Κρύβει ότι την ευθύνη φέρουν τόσο οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, όσο και οι δυνάμεις τους, μαζί με του ΣΥΝ, στην Αυτοδιοίκηση, που συμμετείχαν στη διαμόρφωση του «Καλλικράτη».
Αλλωστε, οι αποφάσεις των συνεδρίων της ΚΕΔΚΕ απαιτούσαν την εφαρμογή της διοικητικής μεταρρύθμισης, τη συμμετοχή της στις επιτροπές επεξεργασίας του νομοσχεδίου, την επικέντρωση των αντιρρήσεων στη χωροταξική συγκρότηση των νέων δήμων.
Σε αδιέξοδο η εθελοντική αιμοδοσία
Αντιμέτωποι με την πολιτική εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών Υγείας που έχουν προωθήσει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και το κέρδος των ακτοπλόων εφοπλιστών, συνεχίζουν να βρίσκονται οι κάτοικοι της Σαντορίνης που εδώ και χρόνια προσφέρουν εθελοντικά αίμα, αλλά καλούνται να πληρώσουν ακριβά τη μεταφορά του. Τουλάχιστον 1.500 μονάδες αίμα το χρόνο προσφέρουν οι κάτοικοι του νησιού, αλλά καλούνται να καταβάλλουν υπέρογκα ποσά στις ναυτιλιακές και αεροπορικές εταιρείες οι οποίες ζυγίζουν και κοστολογούν το αίμα σαν κανονικό εμπόρευμα ώστε να μεταφερθεί στην Αθήνα. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι εφοπλιστές και επιχειρηματίες μπροστά στο κέρδος κυριολεκτικά δε λογαριάζουν τίποτα.
Δεκάδες είναι οι παρεμβάσεις που έχουν γίνει από φορείς και την αυτοδιοίκηση του νησιού, ενώ το ΚΚΕ κατέθεσε και Ερώτηση στη Βουλή πριν από έναν περίπου χρόνο, ζητώντας από τα δύο συναρμόδια υπουργεία Υγείας και Εμπορικής Ναυτιλίας να υποχρεώσουν τις εταιρείες να μεταφέρουν δωρεάν το αίμα. Η απάντηση όμως που παίρνουν κάτοικοι και φορείς συνεχώς και από τα δύο υπουργεία είναι η υποκριτική φράση ότι στηρίζουν την εθελοντική αιμοδοσία, ενώ στη συνέχεια το ένα υπουργείο ζητάει από το άλλο να δώσει λύση. Αποτέλεσμα είναι οι κάτοικοι να συνεχίζουν να πληρώνουν ακριβά το αίμα που προσφέρουν εθελοντικά και με το οποίο σώζονται ζωές...
Περί αξιοπιστίας...
Με κάθε ευκαιρία, υπουργοί, άλλα υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη και βεβαίως ο ίδιος ο πρωθυπουργός, διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους ότι η «χώρα θα αποδείξει την αξιοπιστία της». Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το ζήτημα της «αξιοπιστίας» γενικότερα είναι και η στάση που τηρεί απέναντι στους απολυμένους της πρώην «Ολυμπιακής Αεροπορίας».
Αφού από κοινού με τη ΝΔ προχώρησαν σε συμφωνία με τους εργαζόμενους, που προέβλεπε, ανάμεσα σε άλλα, διασφάλιση του δικαιώματός τους στην εργασία, για να κάμψουν τις αντιστάσεις τους στο ξεπούλημα του ομίλου της ΟΑ, σήμερα το ΠΑΣΟΚ «σφυρίζει κλέφτικα». Με αιτιάσεις που απευθύνονται σε κουτούς, προσπαθεί να κρύψει την επιχείρηση εξαπάτησης που έπλεξε εναντίον τους, σε συμπαιγνία με την προηγούμενη κυβέρνηση και φυσικά ουδόλως ενδιαφέρεται να «τηρήσει τα συμφωνηθέντα» ή να αποδειχτεί «αξιόπιστο».
Στην κυβερνητική αξιοπιστία απέναντι στα μονοπώλια, η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι πρέπει να αντιτάξουν την αξιοπιστία της κοινωνικής τους συμμαχίας, για την προάσπιση των συμφερόντων τους και τη διεκδίκηση του πλούτου που παράγουν.
Τους μάραναν οι ... επενδύσεις
Ολο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό ορισμένοι από αυτούς που με μανία στηρίζουν τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης και λανσάρουν τις αντιδραστικές συμφωνίες της με την ΕΕ και το ΔΝΤ ως μονόδρομο για την αντιμετώπιση των δημοσίων ελλειμμάτων και χρεών, κάνουν λόγο για επενδύσεις που υποτίθεται πως χρειάζεται η χώρα, οι οποίες όμως δεν πραγματοποιούνται εξαιτίας των λαϊκών κινητοποιήσεων. Υποστηρίζουν, δηλαδή, την άποψη ότι κάποιοι θέλουν να κάνουν επενδύσεις, αλλά αποθαρρύνονται, ιδιαίτερα ξένοι επενδυτές, και τελικά δεν το αποφασίζουν, επειδή τάχα οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να παλεύουν, να αντιστέκονται, να απεργούν και να προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους. Παραμύθια!
Οι επενδύσεις που κάνουν οι κεφαλαιοκράτες, οι κλάδοι και οι τομείς που θα τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους, εξαρτώνται από ένα και μοναδικό κριτήριο: Το αναμενόμενο κέρδος. Στην περίπτωση που μια επένδυση μπορεί να εξασφαλίσει ποσοστά κέρδους ανάλογα με τις επιδιώξεις του συγκεκριμένου, κάθε φορά, κεφαλαιοκράτη, τότε η επένδυση πραγματοποιείται, βρέξει - χιονίσει. Αυτό είναι το Α και το Ω των επιχειρηματικών επιλογών. Το αποδεικνύουν, άλλωστε, οι εκατοντάδες επιχειρηματικοί όμιλοι, που καρπώνονται κάθε χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, σε όλους τους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας. Το επιβεβαιώνουν οι εκατοντάδες ξένες πολυεθνικές που έχουν ρίξει άγκυρα στην ελληνική αγορά, κερδίζοντας όλο και περισσότερα, εκμεταλλευόμενες την εργατική δύναμη εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων της χώρας.
Το ζήτημα στον καπιταλισμό είναι ότι επενδύσεις δε γίνονται με βάση τις ανάγκες που έχει η κοινωνία, αλλά με βάση το κέρδος. Μπορεί, για παράδειγμα, η αγορά να «διψάει» για κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, ή για τηλεπικοινωνιακό υλικό, ή για ελαστικά αυτοκινήτων, ωστόσο αυτό λίγο ενδιαφέρει τους επιχειρηματίες- αφεντικά. Ο Λαναράς από μόνος του έκλεισε τα εργοστάσια στην Ελλάδα και πήγε στη Βουλγαρία. Η «Ζήμενς» από χρόνια είχε πουλήσει το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης σε Αμερικανούς και είχε προγραμματίσει το κλείσιμό του. Η «Πιρέλι» βρήκε καλύτερους όρους κερδοφορίας στην Τουρκία και γι' αυτό έκλεισε, πριν δεκαπέντε χρόνια, το εργοστάσιο που διατηρούσε στην Πάτρα. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Το κεφάλαιο ούτε πατρίδα γνωρίζει, ούτε θα αφήσει την οποιαδήποτε ευκαιρία για περισσότερα κέρδη, προκειμένου να δείξει κοινωνική ευαισθησία και άλλες σαχλαμάρες από αυτές που διακινούν τα διάφορα παπαγαλάκια, που βρήκαν ευκαιρία να κλιμακώσουν τις επιθέσεις τους ενάντια στους εργαζόμενους.
Βέβαια, αυτοί που συνδέουν τις επενδύσεις με τις κινητοποιήσεις είναι τόσο άθλιοι, που δε λένε ολόκληρη την αλήθεια. Γιατί αλήθεια είναι ότι προκειμένου η άρχουσα τάξη να κάνει τη δουλειά της, αυτό που στην ουσία θέτουν σε αμφισβήτηση, δεν είναι απλά η δυνατότητα των εργαζομένων να κινητοποιούνται, αλλά οι ίδιες οι συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου στη χώρα. Στην πραγματικότητα, επιζητούν το άμεσο πετσόκομμα των μισθών και τέτοιες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, ώστε η τιμή της εργατικής δύναμης να πέσει σε τέτοια επίπεδα που να αποτελεί πόλο έλξης για κερδοφόρες επενδύσεις.
Η ελεεινότητά τους είναι δεδομένη. Οπως δεδομένη θα πρέπει να θεωρείται και η αποφασιστικότητα των εργαζομένων να πορευτούν στον άλλο δρόμο. Της αντίστασης, της πάλης και της αντεπίθεσης, προτάσσοντας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις για μια κοινωνία όπου το ζήτημα των επενδύσεων και της παραγωγής δε θα καθορίζεται από το κέρδος του επιχειρηματία, αλλά από τις ανάγκες του λαού.
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Υποκρισία και τίποτα για την ταμπακιέρα...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΤΙ ΤΡΑΒΑΕΙ ΚΙ αυτός ο Κώστας Σημίτης! Φοβερό πράγμα να κυβερνάς τη χώρα από το 1996 έως το 2004 και 6 χρόνια μετά να μαθαίνεις ότι εκείνη την περίοδο κάποιοι από την κυβέρνησή σου έπαιρναν μίζες, συγνώμη, «χορηγίες»...
Γι' αυτό ο άνθρωπος έβγαλε ανακοίνωση όπου δηλώνει και «θλιμμένος» και «εξοργισμένος» με αυτά που μαθαίνει. Ενας ακόμη στο ΠΑΣΟΚ που ...πάγωσε από έκπληξη, μετά από τον σημερινό πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου.
Αλλά πώς θα μπορούσε να γίνει! Τότε ο ένας ασχολούνταν με το να βάλει τη χώρα στην ΟΝΕ ως πρωθυπουργός και ο άλλος με τα εθνικά θέματα ως υπουργός Εξωτερικών.
Δεν είχαν χρόνο να ελέγξουν τι έκαναν τα στελέχη της κυβέρνησής τους. Αλλωστε, πού να ...πάει το μυαλό τους πως θα μπορούσαν να συμβούν τέτοια πράγματα...
Σημασία είχε και έχει να σώζεται ο καπιταλισμός.
ΠΑΝΤΩΣ, ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΑΜΕ ότι ο Τάσος Μαντέλης θα μείνει ...εντός Ελλάδας για το επόμενο διάστημα μιας και του απαγορεύθηκε η δυνατότητα εξόδου από τη χώρα με εισαγγελική εντολή.
Σε αυτή τη χώρα να απαγορεύσεις την έξοδο ενός προσώπου είναι (σχετικά) εύκολο πράγμα. Το να απαγορεύσεις την έξοδο ...κεφαλαίων (δηλαδή χρημάτων) είναι, αντιθέτως, πάρα πολύ δύσκολο.
Γιατί εισαγγελική εντολή που να απαγορεύει μια τέτοια διακίνηση βάλλει ευθέως κατά των βασικών κανόνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θεωρείται πέρα για πέρα κατακριτέα.
Ασε που για να απαγορεύσεις την έξοδο χρημάτων πρέπει πρώτα να τα ...βρεις, πράγμα επίσης αδύνατο λόγω τραπεζικού και επιχειρηματικού απορρήτου.
Ετσι, λοιπόν, τα (πολλά) λεφτά μπορούν να «σουλατσάρουν» σε ολόκληρο τον πλανήτη, να πηγαίνουν από off shore, σε χώρες επιχειρηματικούς παραδείσους και από ελβετικές τράπεζες πάλι σε off shore ανενόχλητα.
Γρηγοριάδης Κώστας
Κι εμάς εδώ να μας κοροϊδεύουν και να μας υπόσχονται πως θα πέσει ...άπλετο φως και όλα θα βγούνε στη φόρα...
Δεν παίρνει θεραπεία
Γρηγοριάδης Κώστας
Απόλυτα δικαιολογημένα ο λαός δεν (πρέπει να) πιστεύει λέξη από τις θλιβερές διακηρύξεις περί διαφάνειας και «φωτός» που σπεύδουν να μηρυκάσουν οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων κάθε φορά που βουλιάζουν στο βούρκο των σκανδάλων τους. Εκτός των άλλων, ο κυριότερος λόγος είναι ότι την ίδια στιγμή συνεχίζουν με μεγαλύτερη ορμή την πολιτική που παράγει τα σκάνδαλα. Μόνο ατυχή σύμπτωση δεν αποτελεί το γεγονός ότι την ημέρα που ο Τ. Μαντέλης ομολογούσε στη Βουλή ότι πήρε μίζα από τη «Ζήμενς», την ίδια μέρα το υπουργικό συμβούλιο στο Μέγαρο Μαξίμου αποφάσιζε να εντατικοποιήσει το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, βγάζοντας στο σφυρί ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΕΥΔΑΠ, ΛΑΡΚΟ, καζίνα, λιμάνια, αεροδρόμια, τουριστικές εγκαταστάσεις, φιλέτα της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου κ.ο.κ. Αραγε ποιον μπορούν να πείσουν ότι δε θα δοθούν νέες μίζες για το καινούριο φαγοπότι που ξεκινά, ότι οι αρμόδιοι υπουργοί θα αρνηθούν μια «χορηγία» από τις ενδιαφερόμενες πολυεθνικές κ.ο.κ.; Μπορεί να θεραπευτεί η διαφθορά και η σαπίλα του συστήματος όταν συνεχίζεται η πολιτική του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της καταλήστευσης του παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα μονοπωλίων; Η απάντηση στα ρητορικά αυτά ερωτήματα είναι μία: Δεν παίρνει «εξυγίανση» και θεραπεία η σαπίλα του καπιταλισμού. Μόνο ρήξη και ανατροπή.
Δεν περνάνε τα ψέματά τους
«Βουτιά στα κέρδη των τραπεζών»... «Στα 14 δισ. ευρώ τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια»... Πρόκειται για χαρακτηριστικούς τίτλους ρεπορτάζ εφημερίδων των τελευταίων ημερών που έχουν ένα εξόφθαλμο στόχο. Να περάσουν το μήνυμα στην «κοινή γνώμη» ότι τάχα και οι τράπεζες πληρώνουν για την κρίση. Αρα «κανείς δεν ξεφεύγει» και άρα σκύψτε το κεφάλι και πληρώστε... Είναι αστεία όσο και εξοργιστική η προπαγάνδα τους. Γιατί άλλο είναι να μειώνονται τα υπερκέρδη στις τράπεζες και άλλο να «τελειώνει» η ζωή για τους εργαζόμενους. Το κυριότερο όμως είναι ότι η «διάσωση» των τραπεζών και η προστασία της κερδοφορίας τους είναι εγγυημένα από το κράτος, το οποίο το μόνο που εγγυάται για τους εργαζόμενους είναι περισσότερα δεινά και εξαθλίωση. Για τις τράπεζες έχουν ήδη βρεθεί 38 δισ. ευρώ (28 δισ. από το πακέτο διάσωσης και 10 δισ. από το μηχανισμό της τρόικας), ενώ για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους τσακίζονται οι μισθοί και οι συντάξεις τους και σαρώνονται τα εναπομείναντα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα... Οι τράπεζες ετοιμάζονται για «συγχωνεύσεις» και παραπέρα γιγάντωση, ενώ ο λαός σπρώχνεται πιο βαθιά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Τα ψέματά τους δεν περνάνε πια. Οι εργαζόμενοι μπαίνουν αποφασιστικά στους ταξικούς αγώνες για να πάρουν ό,τι τους ανήκει.
Σε Καλλικράτεια «ανάπτυξη» ελπίζει η ΑΔΕΔΥ
Στήριξη στο αντεργατικό - αντιλαϊκό σχέδιο «Καλλικράτης» προσφέρει η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, η οποία θεωρεί ότι υπό προϋποθέσεις μπορεί «να δημιουργήσει όρους για ανάπτυξη της νέας δυναμικής και ποιοτικής λειτουργίας στη διοίκηση της χώρας». Για άλλη μια φορά, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ ασχολείται με τη μορφή για να συγκαλύψει το περιεχόμενο.
Μιλά γενικά και αόριστα για «ανάπτυξη» και «δημόσια διοίκηση», χωρίς να απαντά στο ερώτημα σε ποια κατεύθυνση και σε όφελος ποιου. Αναλώνεται σε τεχνοκρατικές προτάσεις εφαρμογής του σχεδίου «Καλλικράτης», για να συγκαλύψει ότι στόχος του είναι να δημιουργήσει τις κατάλληλες διοικητικές μονάδες στην Τοπική Διοίκηση που θα μπορούν να λειτουργούν και να δρουν ως επιχειρηματίες, να προωθήσουν παραπέρα και να ολοκληρώσουν την ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση τομέων και υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα. Διαδικασία που προσφέρει νέους χώρους κερδοφορίας στο μεγάλο κεφάλαιο.
Για άλλη μια φορά, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ αποδεικνύεται πολύτιμο στήριγμα του κεφαλαίου, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.
Στο στόχαστρο να μπει η πραγματική αιτία
Στον κουρνιαχτό που σηκώνεται γύρω από τα υπαρκτά σκάνδαλα και ενισχύεται με την «αποκάλυψη» για εμπλοκή πρώην υπουργών σε συνδιαλλαγή και μίζες από επιχειρήσεις, διαμορφώνεται μια κατάσταση βολική και για τα δυο κόμματα που έχουν κυβερνήσει, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Από τη μια, επιδιώκουν να ξεπλύνουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, την εξουσία της πλουτοκρατίας την οποία υπηρετούν, παριστάνοντας ότι μέσω της «αυτοκάθαρσης» θα προκύψει ένα πολιτικό σύστημα απαλλαγμένο από σκάνδαλα, μίζες και διαφθορά. Από την άλλη, στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής και της συζήτησης που ξεδιπλώνεται από τα αστικά ΜΜΕ, βρίσκεται ακριβώς το θέμα των σκανδάλων, αποπροσανατολίζοντας το λαό από τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και την αναγκαία οργάνωση της εργατικής και λαϊκής πάλης, για την απόκρουση αυτής της βάρβαρης πολιτικής.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι υπάρχουν σκάνδαλα, μίζες και διαφθορά, ότι υπάρχουν πολιτικές και ποινικές ευθύνες σε στελέχη του δικομματισμού. Και είναι πανθομολογούμενη η άποψη ότι πρέπει να τιμωρηθούν όσοι εμπλέκονται σε αλισβερίσια με επιχειρήσεις. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα θα αυτοκαθαρθεί. Γιατί ακόμα κι αν τα κόμματα της πλουτοκρατίας απαλλαγούν από κάθε εμπλεκόμενο σε σκάνδαλα, ακόμα κι αν υπάρχουν αστοί πολιτικοί τίμιοι, που δεν διαπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα, ο καπιταλισμός δεν ηθικοποιείται, δεν παίρνει συγχωροχάρτι. Ο καπιταλισμός παραμένει ένα σάπιο σύστημα, στο θερμοκήπιο του οποίου εκκολάπτονται τα σκάνδαλα, η διαπλοκή του κεφαλαίου με τα κόμματά του.
Σε τελική ανάλυση, στο απυρόβλητο των όποιων εξεταστικών επιτροπών και της όποιας σκανδαλολογίας παραμένει η μεγαλύτερη κλοπή, η «νόμιμη» κλοπή που διενεργείται σε βάρος των εργαζομένων: Η κλοπή του παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα πλουτοκράτες και το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής που την εδραιώνει και τη γιγαντώνει. Οσο η ίδια η ικανότητα του ανθρώπου για εργασία είναι εμπόρευμα, σκάνδαλα θα υπάρχουν. Η εξυγίανση, λοιπόν, του συστήματος δεν περνάει μέσα από την αποκάλυψη της εμπλοκής και της ευθύνης του ενός ή του άλλου υπουργού, αλλά μέσα από την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννάει και εκκολάπτει τέτοιου είδους φαινόμενα στους κόλπους του.
Το γεγονός ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι εμπλεκόμενοι σε φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής, δεν μπορεί να αποτελέσει το άλλοθι για τη μετατροπή της πολιτικής ζωής σε απαρίθμηση συγκρότησης εξεταστικών επιτροπών και αποκάλυψης σκανδάλων. Ο λαός, πέρα από την δεδομένη απαίτηση για τιμωρία των υπευθύνων, πρέπει να βάλει στο στόχαστρό του την αιτία που γεννά τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Να στοχοποιήσει δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, να παλέψει για την ανατροπή του. Οχι μόνο για να απαιτήσει και να επιβάλει την τιμωρία όσων έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα, αλλά για να ξεριζώσει την αιτία τόσο των παράνομων δοσοληψιών, όσο και της «νόμιμης» κλοπής σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων από το κεφάλαιο.
Feeds
