Τι βρήκε να πει η χτεσινή «Αυγή» για την προχτεσινή δυναμική και μαζική πορεία του ΠΑΜΕ στο κέντρο της Αθήνας; Οτι «τα μέλη του αποχώρησαν όταν ξεκίνησαν τα μικροεπεισόδια έξω από τη Βουλή, προκαλώντας τις χλιαρές αποδοκιμασίες όσων παρευρίσκονταν»... Θα μπορούσαμε βέβαια να σχολιάσουμε πως «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», αλλά δεν είναι αυτό - μόνο - το θέμα.
Γιατί, ο λόγος για τον οποίο η «Αυγή» επιλέγει ξανά να «χτυπήσει» μια τόσο σημαντική κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων εργατών κι εργατριών δεν είναι ζήτημα (απλά...) ζήλιας! Αυτό που την ενοχλεί για τις κινητοποιήσεις και συνολικά τον τρόπο που δουλεύει το ΠΑΜΕ για την οργάνωση των εργαζομένων, είναι πρωτ' απ' όλα η ολοένα και μεγαλύτερη συσπείρωση δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, όπως έδειξαν και η απεργία στις 26 Σεπτέμβρη και οι προχτεσινές διαδηλώσεις. Οτι αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο πως η γραμμή τους αποσκοπεί στη συμφιλίωση των εργαζομένων με την «ανταγωνιστικότητα» την «υγιή επιχειρηματικότητα», στην αυταταπάτη της «αναδιανομής» λες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα μοιράσουν τα κέρδη τους με τους εργάτες, η σταθερή προσήλωσή τους στη λυκοσυμμαχία της καπιταλιστικής ΕΕ. Η δράση του ΠΑΜΕ αποσκοπεί στη συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία και στα μονοπώλια, αφού έτσι μόνο αποκτούν προοπτική οι εργατικοί αγώνες.
Αλλά αυτά βέβαια δεν την καίνε την «Αυγή». Αυτό που την «καίει» είναι να κρύψει πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ ζεσταίνει την πλάτη της μεγαλοεργοδοσίας. Οι αποδείξεις γι' αυτό πληθαίνουν καθημερινά. Αμα δει κανείς την ανακοίνωση (που είναι μάλιστα και προεκλογική, ενόψει των αρχαιρεσιών για τη νέα διοίκηση στο σωματείο) που κυκλοφόρησε η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην «Εθνική Ασφαλιστική», που καλεί τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν μια ισχυρή επιχείρηση στο συγκεκριμένο κλάδο, αναρωτιέται γιατί οι επιχειρηματίες να πληρώνουν διαφημιστικές εταιρείες για να διαλαλούν την πραμάτεια τους και να μην απευθύνονται στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ...
Χειραφέτηση από τα ιδεολογήματα της πλουτοκρατίας
Το «τυράκι» στη φάκα, δηλαδή στην παγίδευση των λαϊκών στρωμάτων στο μονόδρομο της πλουτοκρατίας και άρα της αποδοχής των άγριων μέτρων, αποτελούν η επόμενη δόση των 31,5 δισ., καθώς και η περιβόητη επιμήκυνση. Αν ο λαός «τσιμπήσει», τότε το μόνο που μπορεί να περιμένει είναι νέα δεινά, ατέλειωτη δυστυχία και απόλυτη φτώχεια. Από την ίδια την πείρα του πρέπει να έχει μάθει ότι από την επόμενη δόση δεν πρόκειται να πάρει ούτε ένα ευρώ, όπως δεν πήρε απ' όλες τις προηγούμενες που πήγαν κατ' ευθείαν στα χρηματοκιβώτια των δανειστών και των μεγάλων χρηματοοικονομικών ομίλων. Επίσης έχει καταρρεύσει παταγωδώς το παραμύθι που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον τον πρώτο καιρό των μνημονίων ότι τάχα χωρίς τις δόσεις δεν μπορούν να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Κι όμως πληρώνονται κανονικά, αν και οι δόσεις από τα δάνεια δεν έφτασαν ποτέ στα κρατικά ταμεία. Ακριβώς γι' αυτό, η τρόικα (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ) δεν βιάζεται καθόλου να εκταμιεύσει την επόμενη δόση, γιατί, όπως γράφει η χτεσινή «Καθημερινή», «γνωρίζει ότι τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους μπορούν να φτάσουν μέχρι τον Ιανουάριο του 2013»(!). (σ.σ. αλήθεια πόσες φορές μέχρι τώρα έχουν μεταθέσει τα όρια αντοχής;...). Πολύ πιο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα σε σχέση με την επιμήκυνση, η οποία υπάρχει μόνο ως προπαγανδιστική «φούσκα». Γιατί στην πράξη η εφαρμογή του πακέτου των μέτρων είναι «εμπροσθοβαρής», πράγμα που σημαίνει απλά ότι το 70-80% των μέτρων (περί τα 9 δισ.) θα εφαρμοστεί το 2013. Οχι μόνο δεν «απλώνεται» δηλαδή στα επόμενα τέσσερα χρόνια, όπως λένε οι κυβερνητικοί εταίροι, αλλά εφαρμόζεται, σχεδόν στο σύνολό του, τον πρώτο κιόλας χρόνο! Επιπλέον υπάρχει και η «ρήτρα απόκλισης», που διασφαλίζει ότι θα λαμβάνονται διαρκώς νέα μέτρα, αν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι του προγράμματος, δηλαδή ο εξής ένας: Η σωτηρία της πλουτοκρατίας...
Τα «οφέλη» της επίσκεψης Μέρκελ
Τις μέρες που προηγήθηκαν της επίσκεψης Μέρκελ, τα αστικά επιτελεία οργίασαν για τα «οφέλη» που μπορεί να αποκομίσει η Ελλάδα από την παρουσία της Γερμανίδας καγκελαρίου στην Αθήνα. Ηθελαν να πείσουν το λαό ότι οι διαβουλεύσεις με τη συγκυβέρνηση αφορούν τα δικά του συμφέροντα, τα οποία ταυτίζουν με αυτά της πλουτοκρατίας. Του έλεγαν να κάτσει στ' αυγά του, να μη διαδηλώσει, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι η σωτηρία της λαϊκής οικογένειας εξαρτάται από το αν και πόσο γρήγορα θα αποταμιευθεί η επόμενη δόση, από το αν θα υπάρξει ανάπτυξη στην Ευρωζώνη και στην Ελλάδα. Μέχρι και απαγόρευση των διαδηλώσεων αποφάσισαν, μετατρέποντας την Αθήνα σε φρούριο, ενάντια στον εχθρό λαό, για το καλό του οποίου έλεγαν ότι διαπραγματεύονται!
Οι μαζικές διαδηλώσεις που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ την Τρίτη, έδωσαν αποστομωτική απάντηση στην τρομοκρατία, αλλά και στην προπαγάνδα ότι τα διαβούλια στην ΕΕ, μέρος των οποίων είναι και η επίσκεψη Μέρκελ, γίνονται για το καλό του λαού. Το ποιος κέρδισε από την επίσκεψη Μέρκελ, έγινε φανερό από τις πρώτες κιόλας δηλώσεις μετά τη συνάντηση με τον Α. Σαμαρά. Ελληνική και γερμανική κυβέρνηση επιβεβαίωσαν ότι για να εκταμιευθεί η δόση, θα πρέπει να ψηφιστούν οι «προαπαιτούμενες δράσεις» των μνημονίων, οι οποίες περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων την παραπέρα μείωση των μισθών σε ιδιωτικό - με απόφαση της κυβέρνησης - και δημόσιο τομέα, την αύξηση της φορολόγησης της λαϊκής οικογένειας, την απελευθέρωση επαγγελμάτων, άρα το χτύπημα μικρομεσαίων στρωμάτων σε όφελος των μονοπωλίων και άλλα παρόμοια.
Συμφώνησαν ακόμα ότι για να έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα, θα πρέπει να τηρηθούν αυστηρά η δημοσιονομική πειθαρχία και τα μόνιμα αντεργατικά μέτρα, που σημαίνει μέριμνα για διαρκή υποτίμηση της εργατικής δύναμης, προκειμένου να είναι ανταγωνιστικά τα μονοπώλια. Εδώ ήταν και το ζουμί της επίσκεψης Μέρκελ. Σε συνέχεια των συμφωνιών που είχε υπογράψει με την κυβέρνηση Παπανδρέου, η Γερμανίδα καγκελάριος ήρθε για να εξασφαλίσει μπίζνες για τα γερμανικά μονοπώλια, από τις οποίες θα βγουν ωφελημένοι και μια χούφτα επιχειρηματίες στην Ελλάδα, κύρια στους τομείς της Ενέργειας, των Μεταφορών, αλλά και της χρυσοφόρας διαχείρισης των απορριμμάτων. Αυτοί βγήκαν κερδισμένοι από την επίσκεψη Μέρκελ, η πλουτοκρατία σε Ελλάδα και Γερμανία, και όχι βέβαια ο λαός, αφού στα αποκαΐδια των δικαιωμάτων του θέλουν οι αστοί να οικοδομήσουν την «ανάπτυξη».
Η κρίση είναι βαθιά και στην επόμενη στροφή, ακόμα και το τεχνητό κλίμα της ευφορίας που καλλιεργούν με αφορμή την επίσκεψη Μέρκελ μπορεί να αναστραφεί, αν οι κυρίαρχες καπιταλιστικές δυνάμεις κρίνουν ότι τα συμφέροντά τους διασφαλίζονται καλύτερα με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας και έξοδο από το ευρώ. Είναι και αυτός ένας από τους λόγους για τους οποίους δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν διαύλους επικοινωνίας με το πολιτικό σύστημα της ΕΕ, αλλά την ίδια ώρα αυτοδιαφημίζονται σαν οι ικανότεροι να διαχειριστούν από κυβερνητικές θέσεις την κρίση με άλλο μείγμα πολιτικής, προβάλλοντας την αναγκαιότητα ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων, άρα όχι φιλολαϊκή πολιτική. Κερδισμένος θα είναι ο λαός, αν απορρίψει ψευτοδιλήμματα και αυταπάτες, όπως καλεί το ΚΚΕ. Η μαζική συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και οι διεργασίες που προηγήθηκαν σε τόπους δουλειάς και γειτονιές, δείχνουν το δρόμο.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Ινστιτούτο συκοφάντησης του σοσιαλισμού
Μετά βαΐων και κλάδων η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασαν τα εγκαίνια του Ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ» στην Αθήνα, παρουσία του Γερμανού πρέσβη, του προέδρου του Α. Τσίπρα και του προέδρου της «Αριστεράς» Γερμανίας Μπρέντ Ρίξινγκερ. Η ...χαρά τους είναι μεγάλη γιατί με τη λειτουργία στη χώρα μας του Ινστιτούτου, θα έχουν άλλο ένα εργαλείο για την «εισαγωγή» των εργαζομένων και διανοουμένων στο ...θαυμαστό κόσμο του «εξανθρωπισμένου καπιταλισμού». Και αυτό γιατί το συγκεκριμένο ινστιτούτο που ιδρύθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, το 1990, από τους οπορτουνιστές του «Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» και στην συνέχεια έγινε επίσημο ινστιτούτο της «Λίνκε» (Αριστεράς) προβάλλει -καπηλευόμενο και το όνομα της κομμουνίστριας συμβόλου του διεθνούς επαναστατικού κινήματος- τη λογική της δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης με άθικτη την εξουσία των μονοπωλίων. Δηλαδή, στην ουσία δηλητηριάζει το εργατικό κίνημα, με το παμπάλαιο φαρμάκι της «μεταρρύθμισης» του καπιταλισμού, το συμβιβασμό με το εκμεταλλευτικό σύστημα στο όνομα του δήθεν «δημοκρατικού σοσιαλισμού». Συστατικό επίσης στοιχείο του ινστιτούτου είναι ο αντικομμουνισμός και η συμβολή στην παραχάραξη της ιστορίας, στη δυσφήμιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, συνδράμοντας πάντα τους αστούς και τα ινστιτούτα του.
Ο λαός φτωχαίνει για τα κέρδη του κεφαλαίου...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΖΗΤΩ, ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΖΗΤΩ! Το ταμειακό έλλειμμα της χώρας μειώθηκε και πήγε από τα 19 δισ. στα 6,5 δισ. Το πρωτογενές έλλειμμα πάλι έφτασε από τα 3,5 δισ. στο μισό δισεκατομμύριο.
Αφήστε που οι δαπάνες του προϋπολογισμού έφτασαν στα 40 από 53 δισ. Πέσανε, βέβαια, λίγο οι εισπράξεις από φόρους αλλά ...όχι και τόσο πολύ (ας είναι καλά τα «χαράτσια» και οι «έκτακτες εισφορές»).
Χαρές στο υπουργείο Οικονομίας, ικανοποίηση στο Μέγαρο Μαξίμου και χαμόγελα αισιοδοξίας από την Κριστίν Λαγκάρντ και όλους τους παρόμοιους. Η χώρα λένε ...πάει καλά.
Μόνο οι κάτοικοι της χώρας έχουν αντίρρηση για το θέμα μια και το δικό τους «έλλειμμα» όχι απλά δε μειώθηκε, αλλά πολλαπλασιάστηκε. Κι αν η χώρα «πάει καλά», όταν ο λαός της φτωχαίνει, απολύεται, υποφέρει και καταστρέφεται τότε αυτοί που το λένε προφανώς ...εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου.
Οσο για το επιχείρημα που λέει ότι ταλαιπωρούμαστε τώρα, πλην όμως χτίζουμε στέρεες βάσεις για το μέλλον κι έχουμε το βλέμμα στο αύριο μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει.
Ο,τι γίνεται έχει μόνο ένα στόχο, να διασώσει ΣΗΜΕΡΑ τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Να πληρώσει ο λαός την κρίση που περνάνε τώρα και να συνεχίσει να πληρώνει και αύριο. Γιατί τα μέτρα που παίρνουν μόνο προσωρινά δεν είναι.
ΑΝΗΣΥΧΕΙ ΤΟ ΔΝΤ. Λόγω της παγκόσμιας κρίσης λέει μπορεί οι τράπεζες να χρειαστεί να πουλήσουν περιουσιακά στοιχεία ύψους 4,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων μέσα στο 2013. Τόσο μεγάλη ζημιά μπορεί να πάθουν.
Το γιατί οι τράπεζες διαθέτουν - και μπορούν χωρίς πρόβλημα να πουλήσουν όποτε θέλουν - 4,5 τρισεκατομμύρια, όταν οι λαοί πεινάνε φυσικά δεν ανησυχεί το ΔΝΤ. Είναι ένα ...φυσικό φαινόμενο που δε συζητείται.
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Διαρθρωτικός» εμπαιγμός
Γρηγοριάδης Κώστας
«Πρέπει επιτέλους να υλοποιηθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές. Ξέρετε ότι πολλές απ' αυτές, στο σύνολό τους τα 89 μέτρα για παράδειγμα, δεν υπάρχει ένα μέτρο που να έχει κάποιος αντίρρηση». Το σαθρό αυτό επιχείρημα χρησιμοποιούσε στις χτεσινές ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επιδιώκοντας να ρίξει στάχτη στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων και να υφαρπάξει τη συναίνεσή τους στη «φαστ τρακ» υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, τις οποίες ψευδόμενος ανερυθρίαστα εμφανίζει ως δήθεν ανώδυνες ή επωφελείς για το λαό. Ομως μια απλή ματιά στη λίστα με τις 89 διαρθρωτικές αλλαγές, που η κυβέρνηση με τη βοήθεια της τρόικας παρουσιάζει ως «προαπαιτούμενο» για την εκταμίευση της δόσης 31 δισ. μόνο και μόνο για να τις ψηφίσει και θέσει σε εφαρμογή μέσα στις επόμενες βδομάδες, αρκεί για να καταδειχθεί για χιλιοστή φορά ότι οι «διαρθρωτικές αλλαγές» είναι εργαλεία θανάτου για τα δικαιώματα και τη ζωή του λαού. Ενδεικτικά μόνο να αναφέρουμε ότι μεταξύ των 89 διαρθρωτικών αλλαγών, που θέλουν να υλοποιήσουν τάχιστα, περιλαμβάνεται η ψήφιση του νόμου που καθιερώνει τον ελάχιστο μισθό από το κράτος, η περαιτέρω μείωση του μη μισθολογικού κόστους (σ.σ. ασφαλιστικών εισφορών) των επιχειρήσεων, η καθιέρωση προϋπολογισμού συνταγογράφησης για κάθε γιατρό και η θέσπιση στόχου για το μέσο όρο συνταγογράφησης ανά ασθενή, η κατάθεση νομοσχεδίου για τη φορολογική μεταρρύθμιση (σ.σ. νέες φοροεπιδρομές και φοροαφαίμαξη των λαϊκών νοικοκυριών), θεσμοθέτηση των μειώσεων στα ειδικά μισθολόγια 12% μεσοσταθμικά, απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων κ.ά. Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι με τις διαρθρωτικές αλλαγές - σ.σ. πιο εύηχη ονομασία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων - επιτυγχάνεται η μόνιμη και βαθιά ανατροπή των λαϊκών δικαιωμάτων και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Τι διδάσκουν τα παιδιά μας;
Ατιμωρησία και πελατειακά ανταλλάγματα είδε τους διαδηλωτές (στις προχτεσινές μαζικές κινητοποιήσεις που έγιναν με αφορμή την επίσκεψη Μέρκελ) να διεκδικούν μεταξύ άλλων, ακαδημαϊκός από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που γράφει στα χτεσινά «ΝΕΑ». «Αν θέλουμε να φερόμαστε ως ιθαγενής που κάποιος του υπόσχεται ή του φέρνει καθρεφτάκια, με γεια μας με χαρά μας. Αν θέλουμε να φερθούμε ως ισότιμος εταίρος μιας Ενωσης, πρέπει να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας και να διαπραγματευτούμε χωρίς κραυγές και ψιθύρους» καταλήγει στο άρθρο του, αφού πρώτα έχει προηγηθεί μια ολόκληρη ανάλυση της ... ματαιότητας των κινητοποιήσεων.
Αν ορισμένοι θεωρούν πως ο λαός μας πρέπει να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα και να βλέπει τα παιδιά του να βουλιάζουν στη φτώχεια, δικαίωμά τους. Αν όμως αυτοί μπαίνουν στις αίθουσες των πανεπιστημίων και γεμίζουν τα μυαλά των παιδιών μας με κηρύγματα για το πώς θα «διαπραγματεύονται» και όχι πώς θα διεκδικούν τα δικαιώματα και τα όνειρά τους, με τους εκπροσώπους των μονοπωλίων, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Υπάρχει η καλοσχεδιασμένη και ολόπλευρη επίθεση που δέχονται οι συνειδήσεις της νέας γενιάς ώστε να πειστεί ότι η βαρβαρότητα, όχι μόνο είναι φυσική, αλλά και ότι απάντηση σ' αυτή («απάντηση» μάλλον) είναι το παζάρεμα. Οχι η οργάνωση για την ανατροπή της.
Η ανάγκη να ενταθεί η αντιπαράθεση, οργανωμένα, επίμονα, ολόπλευρα, ενάντια στο συμβιβασμό και στην υποταγή με την οποία θέλουν να «ποτίσουν» τη νεολαία, μεγαλώνει. Η ευθύνη που έχουν και πρέπει να αναλάβουν οι δάσκαλοι (από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο) είναι μεγάλη: πρώτο ζήτημα, να διαλέξουν καθαρά και ξάστερα αν θα αντιπαλέψουν εκείνους που στερούν το δικαίωμα της μόρφωσης και της ζωής με αξιοπρέπεια από τους μαθητές τους, ή αν θα τους στηρίξουν, πλέκοντας μάλιστα και το εγκώμιό τους...
Οι επιθυμίες των αστών
«
Η άλλη επανάσταση των πολιτών», ήταν ο πομπώδης τίτλος στο χτεσινό άρθρο της ηλεκτρονικής έκδοσης του «Βήματος», αλλά αν έκανε κανείς τον κόπο να το διαβάσει ο τίτλος που ταίριαζε θα ήταν «η υποταγή του λαού στην αντεπανάσταση της αστικής τάξης». Χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τη «χαμηλή προσέλευση των πολιτών» στα προχτεσινά συλλαλητήρια, ο αρθρογράφος σπεύδει να βγάλει γενικότερα και κυρίως τελεσίδικα συμπεράσματα, σύμφωνα με τα οποία ο λαός έχει αποδεχθεί τη σφαγή των δικαιωμάτων του και έχει συμβιβαστεί πλήρως με την ιδέα να ψευτοζεί με τα ελάχιστα και έχει ήδη συνηθίσει τη φτώχεια και την ανέχεια. Ιδού, για του λόγου το αληθές, τι γράφει: «Τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά τούτα τα χρόνια εφαρμόζουν από μόνα τους εσωτερικά προγράμματα λιτότητας και αναζητούν από μόνα τους παραγωγικές διεξόδους, αναλαμβάνοντας πλήρως το κόστος και το βάρος των επιλογών τους». Σε αυτό το πνεύμα γίνεται πιο συγκεκριμένος: «Εγκαταλείπουν συνήθειες, πουλάνε αυτοκίνητα και σπίτια, κλείνουν μαγαζιά ζημιογόνα, φεύγουν από τον παρηκμασμένο τομέα των υπηρεσιών και αναζητούν την τύχη τους στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, επανασυνδέονται με την παραγωγή, γενικώς κινούνται αναζητώντας νέες ευκαιρίες». Και καταλήγει: «Οι πολίτες κάνουν τη δική τους επανάσταση κάθε μέρα, δεν περιμένουν τους επαγγελματίες της εξουσίας να την προσφέρουν». Το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι κραυγαλέο: ο καθένας ας εξαθλιωθεί, να σταματήσει να διεκδικεί και ας αφήσει ήσυχους τους καπιταλιστές και το σύστημα. Προφανώς εμφανίζει την επιθυμία του ίδιου και των αφεντικών του ως πραγματικότητα. Ο λαός όμως δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει εθελοντικά, και διεκδικώντας να ζει καλύπτοντας όλες τις ανάγκες του, αργά ή γρήγορα θα σαρώσει τους δυνάστες του, κατακτώντας όλα όσα του ανήκουν.
Αναμέτρηση με δουλειά «από τα κάτω»
Η νέα πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 18 Οκτώβρη - ενώ ετοιμάζονται να πάνε στη Βουλή για ψήφιση τα νέα μέτρα που υποδουλώνουν το λαό μας - είναι μια κρίσιμη αναμέτρηση. Μπορεί και πρέπει να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα στην ανάσχεση της λαίλαπας που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο, στο μπλοκάρισμα των μέτρων κυβέρνησης και τρόικας που εξοντώνουν την εργατική τάξη. Γι' αυτό κρίσιμο και καθοριστικό στοιχείο δεν μπορεί να είναι άλλο από την καθολική συμμετοχή της εργατικής τάξης στην ίδια την απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.
Η γενική απεργία που έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, οι προχτεσινές κινητοποιήσεις στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις έδειξαν τη διάθεση χιλιάδων εργατών και εργατριών να μπούνε στη μάχη, να παλέψουν, να μην υποκύψουν στη σύγχρονη σκλαβιά. Το ρεύμα αυτό, που ήρθε και ως αποτέλεσμα της δράσης του ΠΑΜΕ και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων στους ΕΒΕ, στους αγρότες, στους σπουδαστές, στις γυναίκες, πρέπει να γίνει ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο αποφασιστικό. Και θα γίνει, αν στη βδομάδα που απομένει μέχρι την απεργία δυναμώσει η δουλειά «από τα κάτω». Η καθημερινή δράση καταρχήν μέσα στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, αλλά και σε σχολεία, πανεπιστήμια, γειτονιές, με σχέδιο, με υπομονή και επιμονή, ώστε να στρατευτούν στην υπόθεση της απεργίας ακόμη περισσότεροι εργαζόμενοι, διοικήσεις σωματείων, συνδικαλιστές, κάθε αγωνιστής που είναι αποφασισμένος να παλέψει.
Σήμερα, απαιτείται η πιο πλατιά συστράτευση, η προσωπική συνεισφορά, η ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων, όλων των εφεδρειών. Και οι εφεδρείες αυτές θα αποδειχτούν ότι είναι μεγάλες, αν σωματεία και συνδικαλιστές δεν περιοριστούν στο γνωστό «κύκλο» εργαζομένων, αλλά θαρρετά απλώσουν τη δράση τους παντού, μπούνε σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε μαγαζί και γραφείο. Αν «οργώσουν» τους τόπους όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη. Αν δεν περιοριστούν σε κάποιες ανακοινώσεις, αλλά οργανωμένα, με μαζικές διαδικασίες, με συνελεύσεις, συσκέψεις, συζητήσεις, σηκώσουν την εργατική τάξη στο πόδι. Γι' αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα η αντιμετώπιση και εκείνων των δυνάμεων που σαμποτάρουν τις μαζικές διαδικασίες, στέκονται εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια λαϊκής αφύπνισης και δράσης, που επιδιώκουν - όταν δε μιλούν ανοιχτά ενάντια στους αγώνες - η απεργιακή κινητοποίηση να μείνει στα χαρτιά, να κλειστεί στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου.
Σήμερα, δε φτάνουν κάποιες διαδικασίες σε επίπεδο διοικήσεων. Το βάρος όλου αυτού του αγώνα μπορούν να το κρατήσουν στις πλάτες τους μόνο οι ίδιοι οι εργάτες που θα βγούνε μαζικά στο δρόμο. Αυτοί πρέπει και μπορούν να κάνουν τη διαφορά, να φέρουν τα πάνω κάτω. Και σίγουρα, δεν μπορεί ο αγώνας, στον οποίο διακυβεύεται η ίδια η ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, να αφεθεί στα χέρια συνδικαλιστικών δυνάμεων που ενώ στα λόγια κηρύσσουν απεργίες, στην πράξη τις υπονομεύουν, υπογράφοντας στο χώρο τους μείωση μισθών, αποδέχονται την υπονόμευση των εργατικών δικαιωμάτων. Να γιατί χρειάζεται αντιπαράθεση με όλους εκείνους που με τη μάσκα του «φίλου» θάβουν την ταξική υπόθεση. Μόνο ξεκαθαρίζοντας την ήρα από το στάρι οι εργάτες μπορούν απερίσπαστοι, από καλύτερες θέσεις, να οργανώσουν την πάλη τους, να δυναμώσουν την ταξική τους ενότητα, να αντιπαλέψουν το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Feeds
