Γρηγοριάδης Κώστας

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας, η υπηρεσία πληροφοριών DGSE υποκλέπτει σήματα από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τηλέφωνα στη Γαλλία και μεταξύ της Γαλλίας και άλλων χωρών, αν και όχι το περιεχόμενο των τηλεφωνημάτων, για να δημιουργήσει ένα χάρτη του «ποιος ομιλεί με ποιον». Η εφημερίδα προσθέτει πως η δραστηριότητα αυτή είναι παράνομη.

«Κατασκοπεύονται όλες οι επικοινωνίες μας», γράφει η «Λε Μοντ», η οποία βάσισε το δημοσίευμά της σε πηγές των υπηρεσιών πληροφοριών τις οποίες δεν κατονομάζει, καθώς και σε δηλώσεις που έχουν γίνει δημοσίως από αξιωματούχους των υπηρεσιών πληροφοριών.

«E-mails, μηνύματα κειμένου, τηλεφωνικά αρχεία, πρόσβαση στο Facebook και το Twitter αποθηκεύονται στη συνέχεια για χρόνια», προσθέτει η εφημερίδα. Οι δραστηριότητες που περιγράφονται είναι παρόμοιες με αυτές που πραγματοποιεί η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (NSA) των ΗΠΑ, όπως περιγράφουν ντοκουμέντα τα οποία έδωσε στη δημοσιότητα πρόσφατα ο πρώην σύμβουλος της NSA Εντουαρντ Σνόουντεν. Η γαλλική DGSE δεν ήταν άμεσα διαθέσιμη για να σχολιάσει το δημοσίευμα. Και να σκεφτεί κανείς πως μόλις λίγες μέρες πριν, με αφορμή τα δημοσιεύματα στο βρετανικό «Γκάρντιαν» και στο γερμανικό «Ντε Σπίγκελ» για την αντίστοιχη δράση της αμερικανικής NSA, οι γαλλικές αρχές και μαζί ο πρόεδρος Ολάντ «έσκιζαν χασέδες» και απειλούσαν θεούς και δαίμονες... Δεν ξέρουμε αν τώρα καταπιούν τη γλώσσα τους και η λίγη σημασία που έχει η όλη υπόθεση είναι πως έστω και έτσι ανοίγει μια χαραμάδα και φαίνεται το αληθινό πρόσωπο της δικτατορίας των μονοπωλίων που τη μόνη «νομιμότητα» που ανέχεται είναι αυτή που διαιωνίζει και αυξάνει τα κέρδη τους.

«...Ο τουρισμός ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας για την ανάπτυξη και την έξοδο από την κρίση»... Αυτό δε χάνουν ευκαιρία να διατυμπανίζουν οι επιχειρηματίες στον κλάδο αλλά και η συγκυβέρνηση, στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν «κλίμα» και έδαφος για την προώθηση μέτρων και πολιτικών που θα εξασφαλίζουν νέο κύμα κερδοφορίας για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τις επιχειρήσεις του Τουρισμού.

Μέτρα όμως που περνούν σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα δικαιώματα των εργαζομένων στον κλάδο. Το τελευταίο τρίχρονο το μαύρο μέτωπο εργοδοσίας, κυβερνήσεων και κομμάτων που βρίσκονται εναρμονισμένα με τις πολιτικές της ΕΕ, κατάφεραν συντριπτικό πλήγμα σε μια σειρά κατακτήσεις και δικαιώματα που είχαν απομείνει από την προηγούμενη επίθεση. Αυξήθηκε κατακόρυφα ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων με μεγάλες μειώσεις μισθών που αγγίζουν το 40%, κυριαρχεί η απλήρωτη και ανασφάλιστη δουλειά που ξεπερνά το 60%, μειώθηκε η απασχόληση, επεκτάθηκαν οι εργασιακές σχέσεις εξάντλησης κλπ. Το φαινόμενο να βλέπει κανείς, για παράδειγμα, τον ίδιο σερβιτόρο στα πρωινά, στα γεύματα και στα δείπνα είναι όχι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.

Για παράδειγμα, σε μεγάλο αθηναϊκό κεντρικό ξενοδοχείο με 500 περίπου δωμάτια - που παρουσιάζει αύξηση κερδών το 2013 - εργάζονται 17 μόνιμες καμαριέρες που τακτοποιούν μέχρι και 13 δωμάτια η κάθε μια ημερησίως. Αν υποθέσουμε ότι η μέση πληρότητα είναι 50% - που βέβαια δεν είναι, ακόμη και στη χαμηλή περίοδο - θα χρειάζονταν συνολικά 25 καμαριέρες για μία βάρδια την ημέρα.

Επειδή οι 17 εργαζόμενες δεν επαρκούν ούτε για το 50% της πληρότητας ακόμη κι αν εργάζονταν κάθε μέρα χωρίς ρεπό, η πολυεθνική διαχειρίστρια του ξενοδοχείου προσλαμβάνει καθημερινά καμαριέρες από εξωτερικό συνεργείο. Αυτές για το πρώτο 5μηνο του 2013 έφτασαν σε αριθμό τις 38 (!) με εργασία μεταξύ 14 και 20 ημερών για κάθε μήνα. Είναι καμαριέρες που εργάζονται για χρόνια στο ίδιο ξενοδοχείο, ενώ αμείβονται από την εργολαβική εταιρεία με αποδοχές κάτω από αυτές που λαμβάνουν οι μόνιμες καμαριέρες. Που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που εκβιάζονται για να κάνουν περισσότερα δωμάτια, που δεν έχουν κανένα δικαίωμα στην απεργία, που οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές δεν τις γράφουν ούτε στα σωματεία που ελέγχουν.

Αυτός είναι ο τουρισμός που ονειρεύονται κεφάλαιο και συγκυβέρνηση και οι δυνάμεις στο κίνημα που βάζουν πλάτη στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης του τουρισμού.

Τιμή στις αντιδραστικές τους ρίζες αποδίδουν στην ιστοσελίδα τους τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής σε ανάρτηση με τίτλο «Ο μύθος της Χρυσής Αυγής»: «(...) Η Χρυσή Αυγή (...) δεν αποτελεί ένα ιστορικό "ατύχημα", μια σφήνα σε μια χώρα δίχως το ανάλογο παρελθόν, μια ύβρις ενάντια στην δημοκρατική παράδοση της χώρας (...) αλλά μια ρεβάνς δικαίωσης (...)».

Παραπέμπουν στο «κίνημα των Επίστρατων υπό την άτυπη ηγεσία του Ι. Μεταξά, το πρώτο μαζικό Εθνικιστικό κίνημα (αυτά που η πολιτειακή ανάλυση ονομάζει "φασιστικά") της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Εδώ οφείλουμε μια παρένθεση: Η τελευταία λεπτομέρεια ας λειτουργήσει σαν σφυρί που θα τσακίσει το γνωστό τσιτάτο των απολογητών της δημοκρατικής παρακμής "στη χώρα που πολέμησε το φασισμό, δεν νοείται η αναβίωσή του". Η χώρα μας ποτέ δεν "πολέμησε τον φασισμό", ίσα ίσα στα σπλάχνα της γεννήθηκε και ανδρώθηκε».

Παραπέρα, αφού μιλούν εναντίον της «απολίτιστης μπολσεβίκικης επιδρομής» και «αριστερών αποστατών», στέκονται στην «αναλαμπή διεκδίκησης της παλιάς αίγλης που συντελέστηκε με το πραξικόπημα του 1967», δίνοντας τον χαρακτηρισμό στους συνταγματάρχες «άνθρωποι καλής προαίρεσης».

Ακολούθως διακηρύσσουν ότι «Η ζωή έχει νόημα μόνο όταν βιώνεται στα χαρακώματα και στα άκρα (...) όπερ εγένετο ο σύγχρονος Χρυσαυγιτισμός. Βίαιος, οργισμένος και ρωμαλέος (...) έρχεται η Χρυσή Αυγή στο προσκήνιο, όπου θα κληθεί να παίξει τον ρόλο της μάνας που θα γεννήσει την νέα Αριστοκρατία του Αίματος! Την Αριστοκρατία που θα εισακούσει στον Ιερό Νόμο της Εκδίκησης (...)» κτλ, κτλ σε ένα παραλήρημα που επιβεβαιώνει ότι: οι χρυσαυγίτες, πολιτικοί απόγονοι των ναζί, των φασιστών, των χουντικών, είναι εφεδρεία του εκμεταλλευτικού συστήματος, μπράβοι των μονοπωλίων, που τους ανασύρουν από το βόθρο τους ως εφεδρεία τραμπούκων, στην προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου να εκφοβίσει το λαό (απειλώντας τον με χαρακώματα, ρεβάνς, βία, εκδίκηση!), να τον αφοπλίσει, προκειμένου να σκύψει κεφάλι και να πληρώσει, να σηκώσει όλα τα βάρη της κρίσης του για να μείνει αλώβητη η αριστοκρατία του πλούτου.

Γρηγοριάδης Κώστας

Εκεί εξαντλείται, κατά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα, του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στις «δημοκρατίες» τις αστικές, όπως αυτή στην οποία ζούμε. Να ανεβοκατεβάζει ο λαός κυβερνήσεις είτε ανά τετραετία είτε στο ενδιάμεσο με τους αγώνες του. Και μετά σιωπητήριο έως ότου η νέα κυβέρνηση πυροδοτήσει οργή, άρα νέους αγώνες που θα την «ανατρέψουν» και θα την αντικαταστήσουν με μια άλλη.

Είναι λογικό να υπερασπίζεται κάτι τέτοιο ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο τώρα αλλά και παλιότερα που δεν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, ήταν όμως πάντα με το σύστημα, αρνούμενος ότι υπάρχει προοπτική και ελπίδα εκτός των τειχών του καπιταλισμού. Πολύ περισσότερο σήμερα, που προσδοκά και προετοιμάζεται να διαχειριστεί το σύστημα αυτό, δεν θα μπορούσε να έχει άλλη άποψη. Το κακό είναι ότι προβάλλει την άποψή του αυτή στο λαό, προσπαθώντας να τον πείσει ότι έως εκεί φτάνει η δύναμή του και η δυνατότητα παρέμβασής του. Να προκαλεί έναν ανασχηματισμό, το πολύ εκλογές για την ανάδειξη του επόμενου που θα του κάτσει στο σβέρκο εφαρμόζοντας πολιτική στα μέτρα των μονοπωλίων.

Ο λαός, όμως, έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη απ' όση ομολογεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Εχει δυνατότητα παρέμβασης που ούτε καν έχει συνειδητοποιήσει ο ίδιος. Να φέρει τα πάνω κάτω. Να δρομολογήσει εξελίξεις όχι αλλαγής φρουράς στο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, αλλά ανατροπής της εξουσίας της, που αποτελεί και την αιτία των προβλημάτων του. Κι όσοι «κονταίνουν» το μπόι του λαού και της δύναμής του, είναι εχθροί κι όχι φίλοι του.

«Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι» λέει ο λαός και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σιγά σιγά προετοιμάζει το έδαφος των «απαραίτητων συναινέσεων» για την άσκηση της αστικής διαχείρισης. Χτες, ο βουλευτής του Π. Τατσόπουλος δήλωσε στο ρ/σ «Βήμα» ότι «για μένα δε θα ήταν ταμπού των ταμπού να συνεργαστώ με ένα κομμάτι πατριωτών της ΝΔ, δε θα ήταν ταμπού να συνεργαστώ με ένα κομμάτι της σοσιαλδημοκρατίας που εκφράζεται μέσα απ' το ΠΑΣΟΚ»... Για να καταλαβαινόμαστε, αναφέρεται σε τμήμα των κομμάτων που οδήγησαν το λαό στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και που ενδεχομένως αύριο στο πλαίσιο των αντιθέσεων στο εσωτερικό της αστικής τάξης που αντανακλώνται στα κόμματά της και στο υπό αναμόρφωση πολιτικό σκηνικό, μείνουν ανέστια...

Εξάλλου, στην πατριωτική δεξιά ομνύει και ο Αλ. Τσίπρας, αν και ο Π. Τατσόπουλος πιο καθαρά υποδεικνύει στο στελεχικό δυναμικό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα ο Π. Σκουρλέτης («ΣΚΑΪ») ερωτάται πώς θα προωθήσουν τις αλλαγές που προτείνουν στο πολιτικό σύστημα αφού απαιτείται συνταγματική αναθεώρηση που με τη σειρά της απαιτεί τουλάχιστον 200 ψήφους στη Βουλή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να διαθέτει ακόμα κι αν έρθει πρώτο κόμμα. Και απαντά: «Οπως προβλέπεται. Δεν πάμε να υπερβούμε τα προβλεπόμενα. Αυτό βέβαια σημαίνει ευρύτερες συναινέσεις».

Αναμενόμενο, ούτως ή άλλως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη προσφέρει στέγη σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του στελεχικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ που αναζήτησε αλλού την τύχη του. Αντιλαμβάνεται ότι για να κυβερνήσει πρέπει να στεγάσει κι άλλους, να τείνει χείρα φιλίας σε πολλούς. Κι εδώ υπάρχουν πολλοί διαθέσιμοι, άλλωστε ταμπέλα μόνο θα αλλάξουν και όχι περιεχόμενο. Αυτό που κάνουν ως σήμερα θα συνεχίσουν να κάνουν, να εκπροσωπούν και να εκφράζουν την αστική τάξη και τα συμφέροντά της κόντρα στα συμφέροντα του λαού.