«...Ο τουρισμός ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας για την ανάπτυξη και την έξοδο από την κρίση»... Αυτό δε χάνουν ευκαιρία να διατυμπανίζουν οι επιχειρηματίες στον κλάδο αλλά και η συγκυβέρνηση, στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν «κλίμα» και έδαφος για την προώθηση μέτρων και πολιτικών που θα εξασφαλίζουν νέο κύμα κερδοφορίας για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τις επιχειρήσεις του Τουρισμού.

Μέτρα όμως που περνούν σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα δικαιώματα των εργαζομένων στον κλάδο. Το τελευταίο τρίχρονο το μαύρο μέτωπο εργοδοσίας, κυβερνήσεων και κομμάτων που βρίσκονται εναρμονισμένα με τις πολιτικές της ΕΕ, κατάφεραν συντριπτικό πλήγμα σε μια σειρά κατακτήσεις και δικαιώματα που είχαν απομείνει από την προηγούμενη επίθεση. Αυξήθηκε κατακόρυφα ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων με μεγάλες μειώσεις μισθών που αγγίζουν το 40%, κυριαρχεί η απλήρωτη και ανασφάλιστη δουλειά που ξεπερνά το 60%, μειώθηκε η απασχόληση, επεκτάθηκαν οι εργασιακές σχέσεις εξάντλησης κλπ. Το φαινόμενο να βλέπει κανείς, για παράδειγμα, τον ίδιο σερβιτόρο στα πρωινά, στα γεύματα και στα δείπνα είναι όχι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.