Για παράδειγμα, σε μεγάλο αθηναϊκό κεντρικό ξενοδοχείο με 500 περίπου δωμάτια - που παρουσιάζει αύξηση κερδών το 2013 - εργάζονται 17 μόνιμες καμαριέρες που τακτοποιούν μέχρι και 13 δωμάτια η κάθε μια ημερησίως. Αν υποθέσουμε ότι η μέση πληρότητα είναι 50% - που βέβαια δεν είναι, ακόμη και στη χαμηλή περίοδο - θα χρειάζονταν συνολικά 25 καμαριέρες για μία βάρδια την ημέρα.

Επειδή οι 17 εργαζόμενες δεν επαρκούν ούτε για το 50% της πληρότητας ακόμη κι αν εργάζονταν κάθε μέρα χωρίς ρεπό, η πολυεθνική διαχειρίστρια του ξενοδοχείου προσλαμβάνει καθημερινά καμαριέρες από εξωτερικό συνεργείο. Αυτές για το πρώτο 5μηνο του 2013 έφτασαν σε αριθμό τις 38 (!) με εργασία μεταξύ 14 και 20 ημερών για κάθε μήνα. Είναι καμαριέρες που εργάζονται για χρόνια στο ίδιο ξενοδοχείο, ενώ αμείβονται από την εργολαβική εταιρεία με αποδοχές κάτω από αυτές που λαμβάνουν οι μόνιμες καμαριέρες. Που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που εκβιάζονται για να κάνουν περισσότερα δωμάτια, που δεν έχουν κανένα δικαίωμα στην απεργία, που οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές δεν τις γράφουν ούτε στα σωματεία που ελέγχουν.

Αυτός είναι ο τουρισμός που ονειρεύονται κεφάλαιο και συγκυβέρνηση και οι δυνάμεις στο κίνημα που βάζουν πλάτη στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης του τουρισμού.