Την «Ευρώπη της ευημερίας, της ανάπτυξης, του πολιτισμού» ασφαλώς τη γνωρίζετε από πρώτο χέρι... Ιδού όμως και η «Ευρώπη του μέλλοντος»: Δεκαεπτά (σωστά διαβάσατε: 17) εκατομμύρια παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ενωση ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Τα στοιχεία προέρχονται από έκθεση που συνέταξε για λογαριασμό και με χρηματοδότηση της ΕΕ μη κυβερνητική οργάνωση ειδικευμένη στα προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Σύμφωνα με τα συγκλονιστικά στοιχεία της έκθεσης: Το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής φτώχειας υπάρχει (που αλλού;) στη Βρετανία, όπου το 25% των ανθρώπων κάτω των 18 ετών ζουν σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλά ή πενιχρά εισοδήματα. Ακολουθούν Ιρλανδία (άλλο οικονομικό «θαύμα») με 24%, Ισπανία 23,5%, Ιταλία 23%, Γερμανία 20%, Γαλλία 18,5%, ενώ λιγότερο εκτεθειμένα στη φτώχεια είναι τα παιδιά στις σκανδιναβικές χώρες, με ποσοστό 5%. Το χειρότερο όμως είναι ότι η παιδική φτώχεια στην ΕΕ έχει αυξηθεί σημαντικά την τελευταία εικοσαετία. Με τέτοια οράματα και επιτεύγματα πανηγυρίζουν για την «εποχή του ευρώ».
Ευδοκίμως... υπηρετήσαντες
Καλή «μπάζα» έκαναν τρεις συνδικαλιστές της ALPHA BANK, που προέρχονται από την Ιονική Λαϊκή. Κουράστηκαν χρόνια, αλλά, τώρα στα στερνά, είδαν τους αγώνες τους να γίνονται ευρώ..!
Ο λόγος για τον κ. Νικολάου της ΠΑΣΚΕ, πρώην πρόεδρο του σωματείου της Ιονικής, που αποχώρησε... από την τράπεζα, μαζί με ένα «μπόνους» ογδόντα (80) εκατομμυρίων δραχμών, παρακαλώ. Μαζί του και ο κ. Χρυσικός της ΔΑΚΕ, που έλαβε πενήντα πέντε (55) εκατομμύρια. Από κοντά και ο κ. Σωτήρης Σώκος του ΣΥΝ, από την ΟΤΟΕ, που εισέπραξε μόνο σαράντα πέντε (45) ψωροεκατομμύρια. Σε ρίξανε Σωτήρη... Κατάγγειλέ τους! Γιατί, δηλαδή, η προσφορά η δική σου, στον εκσυγχρονισμό και τη συναίνεση ήταν πιο αχαμνή απ' του Νικολάου και του Χρυσικού;
Καμπάνες και μηνύματα
Καθόλου τυχαία και αθώα η εσωκομματική αναταραχή, που εκδηλώθηκε στο ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες μέρες. Στο φόντο του ναυαγίου της συγχώνευσης Εθνικής - Alpha Bank, ήρθε το (διόλου αντικομματικό) άρθρο του Θ. Πάγκαλου, η παραίτηση του Γ. Ζαφειρόπουλου και η κίνηση των «45» υπό τον Θ. Τσουκάτο. Φιλοκυβερνητικές εφημερίδες σπεύδουν, μάλιστα, να εκτιμήσουν ότι το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στην «προ του συνεδρίου εποχή» της εσωστρέφειας και της φαγωμάρας για την εξουσία. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Το σίγουρο είναι ότι ο Κ. Σημίτης, μέσω του συνεδρίου, πήρε μια «ανάσα» και μια ολιγόμηνη προθεσμία για να προωθήσει τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του (Ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθερώσεις αγορών, κ.ά.). Φαίνεται, επίσης, ότι κάποιοι αρχίζουν να κτυπάνε «καμπανάκια», πως η περίοδος χάριτος πλησιάζει προς τη λήξη της. Στην κατεύθυνση αυτή μοιάζει, από την πρώτη ματιά, να κινούνται και οι «45» για το Ασφαλιστικό. Από την άλλη, όμως, είναι σαφές ότι κάποιοι στέλνουν μηνύματα, που αφορούν την εύθραυστη «εσωκομματική ηρεμία» και προειδοποιούν πως μπορούν ανά πάσα στιγμή να το κάνουν «μπάχαλο το μαγαζί». Στους τελευταίους δεν περιλαμβάνονται μόνον ή κυρίως βουλευτές, αλλά ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία είτε περιμένουν την εκπλήρωση κάποιων υποσχέσεων από τον «προηγούμενο γύρο» είτε διεκδικούν νέα κομμάτια από την τούρτα που διαρκώς μοιράζεται. Θα δείξει...
Ποτέ «όχι» στον Τ. Μίλερ!
«Στη βράση κολλάει το σίδερο». Μ' αυτήν την αρχή φαίνεται ότι κινείται ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα, ο οποίος καθόλου δε χάνει χρόνο μετά την επιστροφή του Κ. Σημίτη από την Ουάσιγκτον. Κάθε μέρα, όπως οφείλει σαν καλός ανθύπατος, «θυμίζει» στον πρωθυπουργό και τους υπουργούς τις «εθελοντικές» δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει και κατά τη διάρκεια του πρωθυπουργικού ταξιδιού. Προχτές ήταν η σειρά του Γ. Παπαντωνίου, στον οποίο εμφανίστηκε ως ενοχλητικός πλασιέ για λογαριασμό των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών. Στο «τραπέζι» βρίσκεται αυτό τον καιρό η προμήθεια αρμάτων μάχης, ύψους 700 δισ. δρχ. και οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται να πουλήσουν το δικό τους «Αμπραμς». Την ίδια ώρα, βέβαια, οι ΗΠΑ, ως καλοί έμποροι όπλων, υποθάλπουν την ένταση στο Αιγαίο (100% αυξήθηκαν οι παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου την περασμένη χρονιά από τουρκικά μαχητικά), ενώ πανηγυρίζουν... τα εγκαίνια της πρεσβείας τους στα Κατεχόμενα της Κύπρου, δίνοντας έτσι σαφές δείγμα γραφής της «λύσης» που μεθοδεύουν. Εχει «χρέος», λοιπόν, ο πρωθυπουργός να μη λέει «όχι» ποτέ και σε τίποτα απέναντι στους ηγεμόνες της «νέας τάξης». Το χρέος του υποτελούς.
Τα αντάρτικα...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ -για το ύψος της δε λένε τίποτε- η οποία θα δίνεται με ευθύνη του κράτους, στο σύνολο του πληθυσμού (την εθνική σύνταξη, δηλαδή) και την επικουρική, η οποία θα λειτουργεί συμπληρωματικά και θα χρηματοδοτείται από εργαζόμενους και εργοδότες, ενώ τα αποθεματικά θα επενδύονται, προφανώς, στο Χρηματιστήριο.
Αυτά προτείνει, κυρίως, ο Θ. Τσουκάτος και οι άλλοι 44 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους ασχολούνται, από χθες, όλα τα ΜΜΕ. Μα, θα πείτε, αυτά προτείνει και η κυβέρνηση. Αυτά λέει και ο ΣΕΒ και η ΝΔ. Γιατί, άραγε, ασχολούνται όλοι μαζί τους;
Μα δεν ασχολούνται με όσα οι 45 προτείνουν. Τουλάχιστον, δεν ασχολούνται με την ουσία των προτάσεών τους. Απλώς, βάφτισαν τα όσα λένε αριστερή πρόταση για το ασφαλιστικό. Εκαναν τους υπογράφοντες διαφωνούντες και η συνταγή «έδεσε». Ενα ακόμη σίριαλ ενδοΠΑΣΟΚικών δήθεν αναταράξεων, δήθεν διαφωνιών, δήθεν, δήθεν κλπ, μπήκε μπροστά και θα μας απασχολεί για τις επόμενες μέρες.
Εχουμε, δηλαδή, ένα «στημένο» παιγνίδι, από την αρχή μέχρι το τέλος; θα αναρωτηθείτε αμφιβάλλοντας. Οχι, βέβαια. Τα «στημένα» παιγνίδια δε φέρνουν τα αναμενόμενα από τους εμπνευστές των ανάλογων πρωτοβουλιών αποτελέσματα.
Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στην τέχνη να εμφανίζεσαι διαφωνών, χωρίς να διαφωνείς. Να καλλιεργείς αυταπάτες και ελπίδες, χωρίς να λες τίποτε το ουσιαστικό. Να βρίσκεσαι στο κέντρο των συζητήσεων και ας μην ξέρει κανείς ποιο είναι το θέμα της κουβέντας...
Να προβάλλεσαι ως «αντάρτης» ενάντια στο κόμμα σου και προστάτης των φτωχών και αδυνάτων, ενώ στην πραγματικότητα προωθείς και καλλιεργείς τις αντιλαϊκές αντιλήψεις και πολιτικές του.
Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά, που ο συγκεκριμένος πολιτικός, αλλά και άλλοι -είτε του κόμματος της ΝΔ είτε και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ- παίζουν αυτό το παιγνίδι. Πόσοι και πόσοι «αντάρτες» δεν εμφανίστηκαν στις προηγούμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Αρκετοί απ' αυτούς εκλέχθηκαν, ξεγελώντας τους ψηφοφόρους. Κανείς τους, όμως, δε διαφώνησε μετά στην πράξη με την κυβερνητική πολιτική. Κανένας τους δε δικαιολόγησε -έστω και στο ελάχιστο- τον όρο «αντάρτης»...
Γρηγοριάδης Κώστας
Το δικαίωμα των αγροτών
Αντε, πάλι! Πριν ακόμα βγουν τα τρακτέρ στους δρόμους, να 'σου οι «διαμαρτυρόμενοι». Γνώριμοι από παλιά, επαναλαμβανόμενοι και κουραστικοί, ρωτούν και ξαναρωτούν: «Με ποιο δικαίωμα οι αγρότες θ' αποκλείσουν την Εθνική Οδό, κόβοντας την Ελλάδα στη μέση;». Τι θα πει «με ποιο δικαίωμα»; Με το δικαίωμα που τους δίνει η αγωνία τους να κρατήσουν τη γη τους και να παραμείνουν στον τόπο τους. Γιατί η αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εφαρμόζεται στη χώρα μας, επιχειρεί ν' αρπάξει τη γη από εκείνους που τη δουλεύουν και να την παραδώσει σε επιχειρηματίες. Ε, όταν ο αγρότης απειλείται με ξεκλήρισμα και σπρώχνεται στην ανεργία, ή στην ξενιτιά, έχει το δικαίωμα ν' αγωνίζεται με όποιο τρόπο αυτός θεωρεί πιο αποτελεσματικό.
Ας υποδείξει κάποιος μια άλλη μορφή πάλης και το αγροτικό κίνημα δε θα έχει κανένα λόγο να μην τη δεχτεί. Αρκεί, βεβαίως, αυτή η μορφή πάλης να συσπειρώνει τον αγροτικό κόσμο, να δίνει προοπτική στον αγώνα και να είναι αποτελεσματική. Κι αποτελεσματική μορφή πάλης, εν προκειμένω, δεν είναι τα υπομνήματα προς τους κυβερνώντες, ούτε, δυστυχώς, οι συγκεντρώσεις στα χωριά και στις πόλεις. Παρ' όλα αυτά, ποτέ οι αγρότες δεν ξεκινούν τις κινητοποιήσεις αποκλείοντας δρόμους, αλλά πάντα αρχίζουν με «ήπιες» μορφές δράσης και στη συνέχεια κλιμακώνουν την πάλη τους. Ετσι γίνεται και τώρα, αφού στους τελευταίους πέντε μήνες πραγματοποιήθηκαν πάμπολλες αγροτικές κινητοποιήσεις, χωρίς αποκλεισμούς δρόμων.
Δεν είναι «ανιδιοτελείς» και «καθαρές» όλες οι αντιδράσεις, για τη μορφή πάλης που επιλέγουν οι αγρότες. Πολλοί αντιδρούν από ιδιοτέλεια, θεωρώντας ότι ενδεχόμενο κλείσιμο του δρόμου, θα πλήξει τα δικά τους συμφέροντα. (Είναι αυτοί που πέφτουν εύκολα στην παγίδα του «κοινωνικού αυτοματισμού», που «στήνει» η κυβέρνηση, στρέφοντας το ένα κοινωνικό στρώμα εναντίον του άλλου, για να «περάσει» η τακτική του «διαίρει και βασίλευε»). Αλλες αντιδράσεις είναι υποκινούμενες - ας θυμηθούμε τον αλήστου μνήμης Νικολάρα - κι άλλες εκ του πονηρού. Οπως η «πονηρή» θέση της ΝΔ υπέρ των κινητοποιήσεων, αλλά κατά των αποκλεισμών, που στοχεύει στην υπονόμευση της αποτελεσματικότητας των αγώνων και στη στήριξη της αντιαγροτικής πολιτικής.
Η διασφάλιση της αγωνιστικής ενότητας των αγροτών και η εξασφάλιση της ενεργού συμπαράστασης των άλλων λαϊκών στρωμάτων στον αγώνα των ξωμάχων, είναι τα «όπλα» που μπορεί να χρησιμοποιήσει το αγροτικό κίνημα για ν' αντιμετωπίσει τις «αντιδράσεις», οι οποίες θα εξελιχθούν σε επιθέσεις. Το πρώτο «όπλο» το διαθέτει, αφού η ενότητα αποτελεί σταθερή κατάκτησή του. Χρειάζεται, όμως, εντονότερη προσπάθεια για να συνειδητοποιήσουν οι άλλοι εργαζόμενοι της πόλης και του χωριού, οι επαγγελματοβιοτέχνες και οι έμποροι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι πως «οφείλουν» να συμπαραταχτούν στον αγώνα της αγροτιάς, καθώς κοινά είναι τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων, κοινά τα συμφέροντα, κοινός ο αντίπαλος, κοινοί οι στόχοι...
Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ
Τα θέλουν όλα!
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις τείνει να διαμορφώσει τελευταίως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, προβάλλοντας το άκρως ανεδαφικό αίτημα της σύγκλισης των αμοιβών με την Ευρώπη, αγνοώντας τις συνθήκες ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας». Με αυτή τη φράση, που απηχεί τη στάση της πλουτοκρατίας, σχολίασε χτες η «Καθημερινή» το -πίσω από τις ανάγκες και τις απώλειες που έχουν υποστεί- αίτημα της ΟΤΟΕ για αυξήσεις 7% στους μισθούς για το 2002. «Ακρως ανεδαφικό», λοιπόν, το αίτημα της σύγκλισης των αμοιβών, αλλά υποχρεωτική η σύγκλιση των τιμών των προϊόντων, άρα και η χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων στη χώρα μας. «Μαξιμαλιστικές» οι διεκδικήσεις των εργαζομένων ακόμα και όταν ζητούν ψίχουλα, αλλά καθόλου «μαξιμαλιστικοί» οι ρυθμοί αύξησης των τραπεζικών κερδών, που βρίσκονται πάνω από το 40 και 50% τα τελευταία χρόνια! Ξεχνάνε ότι η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα στη χώρα μας (σσ η οποία καθόλου δεν υστερεί στην ΕΕ) υπάρχει εξαιτίας της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων και της απλήρωτης εργασίας τους. Γι' αυτό και τα υπερκέρδη τους καλπάζουν και είναι στην πρώτη θέση στην ΕΕ. Γι' αυτό και τα θέλουν όλα.
ΥΓ. Πάντως δεν πρέπει να είναι και αχάριστοι απέναντι στη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία»...
Διαμάχη αποπροσανατολισμού
Προφανώς, βολεύει πολλούς και διάφορους η αποπροσανατολιστική και επιζήμια, για το δημόσιο σύστημα Υγείας, διαμάχη του υπουργείου Υγείας και των πανεπιστημιακών γιατρών. Αλλιώς, δεν εξηγείται η τόσο μεγάλη προβολή και «διαφήμισή» της, ενώ, την ίδια στιγμή, τα πραγματικά, συνεχώς εντεινόμενα και σοβαρότατα προβλήματα των δημόσιων νοσοκομείων και της Δημόσιας Υγείας γενικότερα μένουν στο σκοτάδι. Και, πρώτα και κύρια, βολεύει την κυβέρνηση, η οποία, εκτός των άλλων, βρήκε την ευκαιρία να αυτοπροβάλλεται ως υπερασπιστής του δημόσιου συστήματος Υγείας, ενώ καθημερινά παίρνει μέτρα υποβάθμισης και παραπέρα εμπορευματοποίησής του. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας μην ξεχνάει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ότι η ίδια έδωσε το δικαίωμα στους πανεπιστημιακούς γιατρούς να δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα. Και δεν έδωσε το δικαίωμα μόνο σ' αυτούς. Το ίδιο ουσιαστικά έχει κάνει και με τους υπόλοιπους - ή τους περισσότερους - καθηγητές πανεπιστημίων, με σοβαρότατες αρνητικές συνέπειες στον εκπαιδευτικό τους ρόλο και αποστολή.
Οι καθηγητές πανεπιστημίων (όλοι και όχι μόνον οι γιατροί) πρέπει να είναι ολόπλευρα αφοσιωμένοι στο εκπαιδευτικό και ερευνητικό τους έργο στα δημόσια - και όχι τα μισοϊδιωτικοποιημένα... - πανεπιστήμια και νοσοκομεία. Να είναι δηλαδή πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ενώ χρέος της πολιτείας είναι η εξασφάλιση των ανάλογων αμοιβών και συνθηκών, ώστε να φέρνουν σε πέρας την αποστολή τους. Αυτή είναι η λύση, αλλά, δυστυχώς, μόνο σ' αυτή την κατεύθυνση δεν κινείται η κυβέρνηση.
Η συγκεκριμενοποίηση...
Προχτές συνεδρίασε η Διυπουργική Επιτροπή για την ανάπτυξη της υπαίθρου και, μάλιστα, με την παρουσία του πρωθυπουργού και, μετά, ο Κ. Σημίτης έβγαλε ένα «δεκάρικο» για τη «νέα εποχή» που περιμένει τους αγρότες της χώρας, διανθισμένο με μπόλικες υποσχέσεις, ωραία λόγια και συνθήματα. Και, χτες, συνεδρίασε η Επιτροπή Κρίσεων, για να λάβει τα αναγκαία μέτρα, ενόψει των αγροτικών κινητοποιήσεων της Δευτέρας. `Η, αλλιώς, για να κάνει πολύ περισσότερο συγκεκριμένο και φανερό, το πώς εννοεί η κυβέρνηση την ανάπτυξη της υπαίθρου.
Τα σχόλια περιττεύουν...
Το αίσχος του... 0,49 ευρώ!
Τη γνωστή αντιδραστική θεωρία ότι τάχα «φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό» - που έχουν επεξεργαστεί οι αστοί οικονομολόγοι και λανσάρουν οι υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου και τα κάθε είδους «παπαγαλάκια» των πολυεθνικών - θυμήθηκε προχτές ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Βιμ Ντούιζεμπεργκ. Πιστός θεματοφύλακας των αντιλαϊκών εισοδηματικών πολιτικών λιτότητας, ο πολύς κύριος Ντούιζεμπεργκ υπέδειξε στους κυβερνώντες των 15 χωρών-μελών της ΕΕ να μην επιτρέψουν μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις στους εργαζόμενους γιατί θα αναζωπυρωθεί ο πληθωρισμός! Την ίδια μέρα, και πριν μεταδοθούν από τα διεθνή πρακτορεία οι δηλώσεις του «υπερτραπεζίτη» της ΕΚΤ, ο υφυπουργός Οικονομίας, Γ. Φλωρίδης, γνωστοποιούσε την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης για το 2002, που προβλέπει ονομαστικές αυξήσεις μισθών 0,49 ευρώ τη μέρα... Περιορίζοντας τις ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων στο 2,5%-3% (δηλαδή, κάτω από τα όρια του πληθωρισμού), η κυβέρνηση Σημίτη έδινε το «σήμα» για ανάλογες μισθολογικές αυξήσεις και στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, επιβεβαίωνε ότι ξέρει να «αυτοπιέζεται» και να εφαρμόζει τις εισοδηματικές πολιτικές λιτότητας που υπηρετούν τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, πριν χρειαστεί να ασκηθούν πιέσεις από τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, Ευρωπαίους και Ελληνες.
Η ιστορία έχει διαψεύσει όλους εκείνους που προβάλλουν θεωρίες του τύπου πως για όλα τα στραβά και ανάποδα «φταίνε» δήθεν οι μισθοί. Πώς είναι δυνατό να φταίνε για τον πληθωρισμό οι ισχνές ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων (στα τελευταία 12 χρόνια ήταν μονοψήφιος αριθμός και μικρότερες του πληθωρισμού), ενώ στην ίδια περίοδο τα ποσοστά αύξησης των κερδών και υπερκερδών των μονοπωλίων είναι τριψήφιος αριθμός και πάντως πολλαπλάσια των μισθολογικών αυξήσεων; Πώς είναι δυνατό να ρίχνουν στους μισθούς το ανάθεμα για τα υψηλά κρατικά ελλείμματα, όταν το επίσημο κόστος από τις αυξήσεις των αποδοχών και συντάξεων του δημοσίου για το 2002 (υπολογίζεται σε 160 δισ. δραχμές) είναι μικρότερο από τα περίπου 170 δισ. δραχμές, που αποφάσισε να χαρίζει κάθε χρόνο η κυβέρνηση στο μεγάλο κεφάλαιο από τα ταμεία του κράτους, μόνο με τη ρύθμιση που αφορά στην κατάργηση του χαρτοσήμου από τις συμβάσεις;
Οταν οι κυβερνώντες εμμένουν στην εφαρμογή αντιλαϊκών οικονομικών πολιτικών για τα πλατιά λαϊκά στρώματα - με διάφορα προσχήματα και επιχειρήματα. Οταν οι «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ πασχίζουν να αποδείξουν ότι μπορούν να εφαρμόζουν τις νεοφιλελεύθερες αντιλαϊκές πολιτικές πολύ καλύτερα από τη συντηρητική ΝΔ. Οταν οι κυβερνώντες ευλογούν την κερδοσκοπική ασυδοσία των μονοπωλίων και την ίδια ώρα, με τη στήριξη των κάθε είδους εκπροσώπων του κεφαλαίου, ετοιμάζονται να ανοίξουν νέα μέτωπα (Ασφαλιστικό κλπ.) ενάντια στα πλατιά λαϊκά στρώματα (μισθωτοί, συνταξιούχοι, αγρότες κλπ.). Τότε οι εργαζόμενοι και απόμαχοι της δουλιάς - που υφίστανται τις πολύχρονες και πολύμορφες συνέπειες των πολιτικών λιτότητας - έχουν και δικαίωμα και υποχρέωση να συγκροτήσουν το δικό τους μέτωπο πάλης και να διεκδικήσουν, μαζί με τους αγρότες, τους ΕΒΕ και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, την ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικής.
Feeds
